Czytaj książkę: «‘n Soeke van Helde », strona 16
HOOFSTUK-VYF-EN-TWINTIG
Gwendolyn loop alleen deur die kasteel, neem die wenteltrap, kronkel en draai haar pad na die bokant. Haar gedagtes jaag met gedagtes aan Thor. Van hul wandel. Van hulle soen. En dan, van die slang.
Sy brand met botsende emosies. Aan die een kant, was sy opgewonde om saam met hom wees; aan die ander kant, was sy terreur-geteisterd deur daardie slang, deur die voorbode van dood wat dit gebring het. Maar sy het nie geweet vir wie nie, en sy kon dit ook nie uit haar gegdagtes kry nie. Sy is bevrees dat dit vir iemand in haar familie was. Kon dit een van haar broers wees? Godfrey? Kendrick? Kan dit haar ma te wees? Of sy sidder om dit selfs te dink, haar pa?
Die sig van die slang het 'n somber skaduwee op hul blye dag gegooi, en nadat hul gemoed verpletter was, was hulle nie in staat om dit terug te kry nie. Hulle het hul pad terug saam na die hof gebaan, hulle rigtings geskei voor hulle uit die bos kom, sodat hulle nie gesien sou word nie. Die laaste ding wat sy wou hê, was dat haar ma hulle saam vang. Maar Gwen sou nie so maklik vir Thor opgee nie, en sy sou ‘n manier vind om haar ma te beveg; sy het net tyd nodig om haar strategie uit te werk.
Dit was pynlik om van Thor te skei; en terwyl sy terugdink na dit, sy voel sleg. Sy het bedoel om hom te vra of hy haar weer wou sien, het bedoel om ‘n plan te maak vir ‘n ander dag. Maar sy was in so ‘n dwaal, so verontrus deur die sig van die slang dat sy vergeet het. Nou is sy bekommerd dat hy dink sy gee nie vir hom om nie.
Die sekonde toe sy by Konings Hof aangekom het, het haar pa se dienaars haar ontbied. Sy is stygende die stappe op sedertdien, haar hart klop, wonder hoekom hy haar wou sien. Was sy opgemerk saam met Thor? Daar kon geen ander rede wees waarom haar pa haar so dringend wou sien nie. Was hy ook van plan om haar te verbied om hom te sien? Sy kon skaars indink dat hy sou. Hy het altyd haar kant geneem.
Gwen, byna uitasem, het uiteindelik die bokant bereik. Sy haas die gang af, verby die wagte wat op aandag spring en die deur oopmaak vir haar na haar pa se kamer. Nog twee dienaars wag binne, buig in haar teenwoordigheid.
Laat ons alleen," sê haar pa vir hulle.
Hulle buig en haas uit die kamer, maak die deur agter hulle toe met ‘n weergalmde eggo.
Haar pa staan op agter sy lessenaar, 'n groot glimlag op sy gesig, en loop oor na haar oor die uitgestrekte kamer. Sy voel op haar gemak, soos sy altyd gedoen het, sodra sy hom sien, en voel verlig om geen woede in sy uitdrukking te sien nie.
"My Gwendolyn," sê hy.
Hy hou sy arms uit en druk haar in 'n groot omhelsing. Sy omhels hom terug, en hy lei haar na twee groot stoele, op 'n hoek geplaas langs die knetterende vuur. Verskeie groot honde, wolfhonde, meeste van wie sy sedert kinderjare ken, het uit hul pad gegaan terwyl hulle loop in die rigting van die vuur. Twee van hulle het hulle haar gevolg en rus hul koppe in haar skoot. Sy was bly oor die vuur; dit het buitengewoon koud geword vir 'n somer dag.
Haar pa leun in die rigting van die vuur, staar na die vlamme soos hulle knetter voor hulle.
"Jy weet hoekom waarom het jou laat ontbied het?” vra hy.
Sy ondersoek sy gesig, maar was nog nie seker nie.
“Ek weet nie, Vader."
Hy kyk terug in verrassing.
"Ons gesprek die ander dag. Met jou broers. Oor die koningskap. Dit is wat ek wou met jou bespreek.”
Gwen se hart skiet die hoogte in met verligting. Dit was nie oor Thor nie. Dit was oor politiek. Dom politiek, wat sy niks voor omgee nie. Sy sug van verligting.
"Jy lyk verlig," sê hy. "Wat het jy gedink gaan ons bespreek?"
Haar pa was te oplettend; Hy was nog altyd. Hy was een van die min mense wat haar kan lees soos 'n boek. Sy moes versigtig rondom hom wees.
"Niks, Vader," sê sy te vinnig.
Hy glimlag weer.
"So, dan, sê vir my. Wat dink jy van my keuse?” vra hy.
"Keuse?" Vra sy.
"Vir my erfgenaam! Om die koninkryk!”
"Jy bedoel ek?" Vra sy.
"Wie anders?" lag hy.
Sy bloos.
"Vader, ek was verbaas, om die minste te sê. Ek is nie die eersgeborene nie. En ek is 'n vrou. Ek weet niks van politiek. En ek gee niks daarvoor om---of om 'n koninkryk te regeer nie. Ek het geen politieke ambisie nie. Ek weet nie hoekom jy my gekies het nie.”
"Dit is juis vir daardie redes," sê hy, sy uitdrukking dodelik ernstig. "Dit is omdat jy nie daarna streef om die troon te hê nie. Jy wil nie die koningskap hê nie. En jy weet niks van politiek af nie.”
Hy neem 'n diep asemteug.
Maar jy ken die menslike natuur. Jy is baie oplettend. Jy het dit van my af gekry. Jy het jou ma se vinnige skerpsinnigheid, maar my vaardigheid met mense. Jy weet hoe om hulle te oordeel; jy kan reg deur hulle sien. En dit is wat 'n koning nodig het. Om die aard van ander te ken. Daar is niks meer wat jy nodig het nie. Alles anders is vaardigheid. Weet wie jou mense is. Verstaan hulle. Vertrou jou instink. Wees goed vir hulle. Dit is al.”
"Sekerlik, moet daar meer weer as dit om ‘n koninkryk te regeer,” sê sy.
"Nie regtig nie," sê hy. "Dit spruit alles daar uit. Besluite spruit daar uit.”
"Maar Vader, jy vergeet dat, eerstens, het ek geen begeerte om te regeer nie, en tweedens, is jy nie besig om te sterf nie. Dit is alles net 'n dom tradisie, gekoppel aan jou oudste se trou dag. Hoekom nadruk op dit lê? Ek wil eerder nie eens daarvan praat, of daaraan dink nie. Ek hoop dat die dag nooit kom wanneer ek moet sien jy sterf---so dit is alles irrelevant.”
Hy maak sy keel skoon, lyk gewigtig.
"Ek het met Argon gepraat, en hy sien 'n donker toekoms vir my. Ek het dit self ook gevoel. Ek moet voorberei,” sê hy.
Gwen voel haar maag saamtrek.
“Argon is 'n dwaas. ‘n Towenaar. Helfte van wat hy sê gebeur nie. Ignoreer hom. Moenie ingee op sy dom voorbodes nie. Jy is reg. Jy sal vir ewig lewe.”
Maar hy skud sy kop stadig, en sy kon die hartseer in sy gesig sien, en sy voel haar maag trek nog stywer saam.
"Gwendolyn, my dogter, ek is lief vir jou. Ek benodig van jou om voorbereid te wees. Ek wil hê dat jy die volgende heerser van die Sirkel moet wees. Ek is ernstig in wat ek sê. Dit is nie 'n versoek nie. Dit is 'n opdrag.”
Hy kyk na haar met soveel erns, sy oë verdonker, is dit maak haar bang. Sy het nog nooit daardie kyk op haar pa se gesig gesien nie.
Sy voel haar oë vloei op, en reik op en vee 'n traan weg.
"Ek is jammer om jou te ontstel," sê hy.
"Hou dan op hieroor praat,” sê sy, huilend. “Ek wil nie hê jy moet sterf nie.”
"Ek is jammer, maar ek kan nie. Ek het jou antwoord nodig.”
"Vader, ek wil jou nie beledig nie.”
"Dan sê ja.”
"Maar hoe kan ek moontlik regeer?" pleit sy.
"Dit is nie so hard as wat jy dink nie. Jy sal omring word deur raadgewers. Die eerste reël is nie een van hulle te vertrou nie. Vertrou op jouself. Jy kan dit doen. Jou gebrek aan kennis, jou naïwiteit---dit is wat jy sal wonderlik maak. Jy sal opregte besluite neem. Belowe my,” het hy aangedring.
Sy kyk in sy oë en sien hoeveel dit vir hom beteken het. Sy wou van hierdie onderwerp weg kom, as vir geen ander rede as om sy morbiditeit te paai en sy gemoed te lig.
"Goed, ek belowe jou,” sê sy in 'n haas. "laat dit jou beter voel?"
Hy leun terug, en sy kon sien hy is baie verlig.
"Ja," sê hy. "Dankie."
"Goed, kan ons nou praat oor ander dinge? Dinge wat eintlik kan gebeur?” Vra sy.
Haar pa leun terug en brul van die lag; dit lyk asof hy 'n miljoen pond ligter geword het.
"Dit is waarom ek so lief is vir jou," sê hy. "Altyd so gelukkig. Altyd in staat om my te laat lag.”
Hy ondersoek haar, en sy kon voel hy was op soek na iets.
"Jy lyk buitengewoon gelukkig jouself," sê hy. "Is daar 'n seun in die prentjie?"
Gwen bloos. Sy staan op en stap na die venster draai weg van hom af.
"Ek is jammer, Vader, maar dit is 'n private aangeleentheid.”
"Dit is nie privaat as jy my koninkryk gaan regeer nie," sê hy. "Maar ek sal nie druk nie. Alhoewel, jou ma het versoek om 'n gehoor met jou te hê, en ek neem aan sy sal nie so toegeeflik wees nie. Ek sal dit laat gaan. Maar berei jouself voor.”
Haar maag trek saam, en sy draai weg, kyk uit die venster. Sy haat hierdie plek. Sy wens sy was enige plek, behalwe hier. In 'n eenvoudige dorp, op 'n eenvoudige plaas, ly 'n eenvoudige lewe met Thor. Weg van al hierdie dinge, van al hierdie kragte wat probeer om haar te beheer.
Sy voel 'n sagte hand op haar skouer, en draai om te sien haar pa staan daar, glimlag.
"Jou ma kan kwaai wees. Maar wat ook al sy besluit, weet dat ek sal jou kant te neem. In die gebied van die liefde, moet 'n mens toegelaat word om vrylik te kies.”
Gwen reik op en omhels haar pa. Op daardie oomblik het sy hom liefgehad meer as enigiets anders. Sy probeer om die voorbode van die slang uit haar gedagtes te stoot, bid, met alles wat sy het, dat dit nie bedoel was vir haar pa.
*
Gwen kronkel en draai van gang na gang, verby rye vlekglas, op pad na haar ma se kamer. Sy haat dit om deur haar ma ontbied te word, haat haar beheerende maniere. In baie maniere, was haar ma regtig die een wat die koninkryk regeer. Sy was sterker as haar pa in baie maniere, staan haar grond meer, het minder maklik ingegee. Natuurlik die koninkryk het geen idee gehad nie; Hy het 'n sterk gesig aangesit, gelyk na die wyse een.
Maar wanneer hy terugkeer na die kasteel, agter geslote deure, was dit sy na wie hy gedraai het vir raad. Sy was die wyser een. Die kouer een. Die meer berekende een. Die moeiliker een. Die vreeslose een. Sy was die rots. En sy het hul groot familie met 'n ysterhand regeer. As sy iets wou hê, veral as sy het dit in haar kop kry dat dit is vir die goed van die familie, het sy seker gemaak dit het gebeur.
En noudat haar ma se yster wil oppad was om na haar te draai; was sy was reeds besig om haarself gereed te maak vir die konfrontasie. Sy voel dit het iets te doen met haar romantiese lewe en vrees dat sy raakgesien was saam met Thor. Maar sy was vasbeslote om nie terug te val nie---maak nie saak wat dit geneem het nie. As sy hierdie plek moes verlaat, sou sy. Haar ma kon haar in die kerker sit vir al wat sy omgee.
Soos Gwen haar ma se kamer genader het, is die groot eike deur oopgemaak deur haar dienaars, wat uit die pad tree terwyl sy ingaan, maak dit dan agter haar toe.
Haar ma se kamer was baie kleiner as haar pa se, meer intiem, met groot matte en 'n klein tee stel en n bord spel opgestel langs 'n knetterende vuur, 'n paar delikate, geel fluweel stoele langs hulle. Haar ma sit in een van die stoele, haar rug na Gwen, selfs al het sy haar verwag. Sy kyk na die vuur, drink haar tee, en skuif een van die stukke op die bord spel. Agter haar was twee dames-in-wag, een neig haar hare, die ander maak die toutjies agter aan haar rok stywer.
“Kom in, kind," kom haar ma se streng stem.
Gwen het dit gehaat as haar ma dit doen--- hou hof voor haar dienaars. Sy wens sy sou hulle ontslaan, soos haar pa gedoen het toe hulle gepraat het. Dit was die minste wat sy vir privaatheid en ordentlikheid kan doen. Maar haar ma het nog nooit. Gwen het afgelei dat dit 'n magspel was, hou haar dienaars hier rond beweeg, luister, om te sorg dat Gwen onsenu is.
Gwen het geen ander keuse as om die kamer oor te steek en neem 'n sitplek in een van die fluweel stoele oorkant haar ma, te naby aan die vuur. Nog een van haar ma se mag speletjies: dit hou haar geselskap te warm, van balans af deur die vlamme.
Die Koningin kyk nie op nie; Inteendeel, sy staar na haar bord spel, stoot een van die ivoor stukke in die komplekse doolhof.
"Jou beurt," sê haar ma.
Gwen kyk af na die bord; Sy was verbaas dat haar ma nog die spel aan die gang het. Sy onthou sy het die bruin stukkies, maar sy het nie die spel saam met haar ma gespeel in weke nie. Haar ma was 'n kenner op pionne---maar Gwen was selfs beter. Haar ma het dit gehaat om te verloor, en sy duidelik die bord ontleed vir ‘n geruime tyd, met die hoop om die perfekte skuif te maak. Noudat Gwen hier was, maak sy haar skuif.
In teenstelling met haar ma, het Gwen nie nodig om die bord te bestudeer nie. Sy net kyk na dit en sien die perfekte skuif in haar kop. Sy het opgestaan en het een van die bruin stukkies sywaarts, al die pad oor die bord. Dit het haar ma een beweging weg van die spel verloor.
Haar ma staar af, uitdrukkingloos, behalwe vir 'n flikker van haar wenkbroue, wat Gwen weet anndui op ontevredenheid. Gwen was slimmer, en haar ma sou nooit aanvaar nie.
Haar ma maak haar keel skoon, bestudeer die bord, kyk nog steeds nie na haar nie.
"Ek weet alles oor jou eskapades met die gewone seun," sê sy neerhalend. "Jy tart my." Haar ma kyk op na haar. "Hoekom?"
Gwen neem ‘n diep asemteug, voel haar maag trek saam, probeer om die beste antwoord te lewe. Sy sou nie ingee nie. Nie hierdie keer nie.
"My private sake is nie jou besigheid nie," reageer Gwen.
"Is dit nie? Hulle is baie my besigheid. Jou private sake sal koningskappe beïnvloed. Die lot van hierdie familie. Van die Sirkel. Jou private sake is politiek---so veel as wat jy dit probeer vergeet. Jy is nie 'n gewone mens nie. Niks is privaat in jou wêreld nie. En niks is privaat van my nie.”
Haar ma se stem was staal en koud, en Gwen was wrokkig elke oomblik van die besoek. Daar was niks wat Gwen kon doen, om net daar sit en wag vir haar om te voltooi. Sy voel vasgekeer.
Uiteindelik maak haar ma haar keel skoon.
"Aangesien jy weier om na my te luister, sal ek besluite namens jou maak. Jy sal nie daardie seun ooit weer sien nie. As jy dit doen, sal ek hom laat uitplaas uit die Legioen, uit Konings Hof, en terug na sy dorpie. Dan sal ek hom in die blokke laat sit---saam met sy hele familie. Hy sal in skande uitgegooi word. En jy sal hom nooit weer ken nie.”
Haar ma kyk op na haar, haar onderlip bewe van woede.
"Verstaan jy my?"
Gwen trek haaar asem skerp in, verstaan vir die eerste keer die bose wat haar ma in staat toe was. Sy haat haar meer as wat sy kon sê. Gwen merk die senuweeagtige blikke van die dienaars op. Dit was vernederend.
Voordat sy kon reageer, het haar ma voortgesit.
"Verder, om meer van jou roekelose gedrag te voorkom, ek het stappe geneem om 'n rasionele unie te reël vir jou. Jy sal met Alton in die huwelik tree, op die eerste dag van die volgende maand. Jy kan nou met jou troue se voorbereidings begin. Voor te berei vir die lewe as 'n getroude vrou. Dit is al,” sê haar ma wegwysend, en draai terug na die bord asof sy net die mees algemeenste sakie genoem het.
Gwen siedend en brandend binne haar, en wou skree.
"Hoe durf jy," sê Gwen terug, haar woede stygend. "Dink jy ek is 'n handpop op 'n string, om deur jou gespeel te word? Dink jy regtig ek sal trou met wie jy my vertel om te trou?”
"Ek dink nie," antwoord haar ma. "Ek weet. Jy is my dogter, en jy antwoord aan my. En jy sal trou met presies wie ek sê jy sal.”
"Nee, ek sal nie!" skree Gwen terug. "En jy kan my nie maak nie! Vader het gesê dat jy my nie kan maak nie!”
"Gereëlde unies is steeds die reg van elke ouer in hierdie koninkryk---en hulle is beslis die regte van die koning en die koningin. Jou pa protesteer, maar jy weet net so goed soos ek dat hy altyd sal toegee aan my wil. Ek het my weë.”
Haar ma gluur haar aan.
"So, jy sien, jy sal doen soos wat ek sê. Jou huwelik gebeur. Niks kan dit stop nie. Berei jouself voor.”
"Ek sal dit nie doen nie," reageer Gwen. "Nooit. En as jy meer met my praat oor dit, sal ek nooit weer met jou praat nie.”
Haar ma kyk op en glimlag na haar, 'n koue, lelike glimlag.
"Ek gee nie om as jy nooit weer met my praat nie. Ek is jou ma, nie jou vriendin nie. En ek is jou Koningin. Dit mag dalk ons laaste ontmoeting saam wees. Dit maak nie saak nie. Aan die einde van die dag sal jy doen soos ek sê. En ek sal jou dophou van ver af, terwyl jy die lêwe leef wat ek vir jou beplan.”
Haar ma het omgedraai na haar spel.
“Jy is ontslaan,” sê sy met die waai van haar hand, so asof Gwen net nog ‘n bediende was. Gwen was so oorgekook van woede, sy kon dit nie meer hanteer nie. Sy neem drie stappe, na haar ma se bord spel, en gooi dit oor met albei hande, en stuur die ivoor stukke en die groot ivoor tafel met n slag neer en verbrysel aan stukke.
Haar ma spring terug in skok.
"Ek haat jou," sis Gwen.
Daarmee, draai Gwen om, rooi in die gesig, en storm uit die kamer, vee die dienaars se hande van haar weg, vasbeslote om uit te loop uit haar eie beweging---en nooit weer haar ma se gesig te sien nie.
HOOFSTUK-SES-EN-TWINTIG
Thor loop vir ure deur die draaiende paadjies van die bos, dink na oor sy ontmoeting met Gwen. Hy kon haar nie uit sy gedagtes kry nie. Hulle tyd saam was magies, baie beter as sy verwagting was, en hy glad nie meer bekommerd oor die diepte van haar gevoelens vir hom nie. Dit was die perfekte dag---behalwe natuurlik, wat gebeur het aan die einde van hulle ontmoeting.
Daardie wit slang, so skaars, en so ‘n slegte voorbode. Dit was gelukkig dat hulle nie gebyt was nie. Thor kyk af na Krohn, wat lojaal langs hom loop, so gelukkig soos altyd, en wonder wat sou gebeur het as hy nie daar was nie, as hy nie die slang doodgemaak en hulle lêwens gered het nie. Sou hulle albei nou dood gewees het? Hy was vir ewig dankbaar aan Krohn, en weet hy het ‘n lêwenslange, getroue metgesel in hom.
Tog pla die voorbode hom: daardie slang was uitsonderlik raar, en het nie eens in die deel van die koninkryk geleef nie. Dit leef verder suid, in die moerasse en vleie. Hoe kon dit so vêr gereis het? Waarom moes dit op hulle afkom net op daardie oomblik? Dit was net te mysterieus, en hy voel absoluut oortuig dat dit ‘n teken was. Soos Gwen, het hy gevoel dit was ‘n slegte voorbode, ‘n voorloper van dood wat oppad is. Maar wie sin?
Thor wou die beeld van sy gedagtes af stoot, om daarvan te vergeet, om aan ander dinge te dink---maar hy kon nie. Dit pla hom, gee hom geen rus nie. Hy het geweet hy moes terugkeer na die kaserne, maar hy was nog nie in staat nie. Vandag was steeds hulle dag af, en so daaromm het hy geloop vir ure, sirkel deur die bos paaie, probeer om sy kop skoon te kry. Hy voel seker dat die slang ‘n diepe boodskap gelaat het net vir hom, dat hy aangepor word om aksie te neem.
Om sake te vererger, was sy afskeid van Gwen kortaf. Toe hulle die bos se rand bereik het, het hulle paaie vinnig geskei, met skaars ‘n woord. She het ontsteld gelyk. Hy het aangeneem dit was oor die slang, maar hy kon nie seker wees nie. She het niks gesê oor ‘n volgende ontmoeting nie. Het sy van plan verander oor hom? Het hy iets verkeerd gedoen?
Die gedagte skeur Thor uitmekaar. Hy het skaars geweet wat om met homself te doen, en hy dwaal in sirkels vir ure. Hy moes met iemand praat wat hierdie tipe goed verstaan, wat tekens en voorbodes kon uiteenlê.
Thor stop in sy spore. Natuurlik, Argon. Hy sou perfek wees. Hy kon dit alles aan hom verduidelik, en homself gerusstel.
Thor kyk uit. Hy staan by die noordelike einde van die verste rand en van daar af het hy ‘n uitgestrekte uitsig op die koninklike stad onder hom. Hy staan naby ‘n padvurk. Hy weet Argon bly alleen, in ‘n klip kothuis op die noordelike buitewyke van Boulder Vlakte. Hy het geweet as hy sou links vurk, weg van die stad af, sal een van die bospaaie hom daarheen lei. Hy begin sy reis.
Dit sou ‘n lang reis wees, en daar was ‘n goeie kans dat Argon nie eens daar sou wees waneer Thor opdaag nie. Maar hy moes probeer. Hy kon nie rus tot hy antwoorde het nie.
Thor loop met ‘n nuwe sprong in sy stap, stap dubbel-tyd, in die rigting van die vlaktes. Oggend word middag, terwyl hy loop en loop. Dit was ‘n pragtige somers dag, en die lig skyn skitterend op die velde oral om hom. Krohn hoppel langs hom, stop elke nou en dan om op ‘n eekhoring te gryp, wat hy dan triomfantlik in sy mond dra.
Die paadjie raak steiler, winderiger, en die vlaktes raak minder, gee mee in ‘n veralte landskap van klip en rotse. Vinnig raak die paadjie ook weg. Dit word kouer en winderiger hier bo, want die bome is ook nie meer daar nie, en die landskap is rotsagtig en skeurend. Dit was grillerig hier bo, niks behalwe, klein rotse, grond, en groot rotse so ver as wat die oog kon sien;Thor voel asof hy reis op ‘n onherbergsame aarde. Waneer die paadjie heeltemal verdwyn, bevind Thor homself op klippe en rotse loop.
Langs hom, begin Krohn huilerig raak. Daar was ‘n grillerige gevoel in die lug, en Thor voel dit ook. Dit was nie noodwendig boos nie, dit was net anders. Soos ‘n spirituele mis.
Net toe Thor begin wonder of hy in die regte rigting gaan, sien hy op die horison, hoog op teen‘n heuwel, ‘n klein klip kothuis. Dit was perfek rond, gevorm soos ‘n sirkel, gebou van swart, soliede klip en laag op die grond. Dit het geen vensters, en net ‘n enkele deur, gevorm in ‘n boog---nietemin geen klopper of handvatsel. Kon Argon werklik hier woon, in hierdie verlate plek?
Sou hy ontsteld wees omdat Thor ongenooid opgedaag het?
Thor was besig om bedenkinge te kry, maar vorseer homself om op die pad te bly. Soos hy die deur nader, voel hy die energie in die lug, so dik hy kon skaars asem haal. Sy hart klop vinniger met bewerasie as hy uitreik om met sy vuis te klop.
Voor hy aan dit kon raak, gaan die deur self oop, op ‘n skreef. Dit lyk swart daar binne, en Thor kon nie sê of die wind dit oop gestoot het nie. Dit was so donker hy kon nie sien hoe enigiemand daar binne kon wees nie.
Thor reik uit, versigtig stoot hy die deur oop, en steek sy kop in.
“Hallo?” roep hy uit.
Hy stoot dit wyer oop. Dit was heeltemal donker daar binne, behalwe vir ‘n sagte gloei op die verste kant van die tuiste.
“Hallo?” roep hy harder. “Argon?”
Langs hom huil Krohn. Dit lyk vir Thor duidelik dat dit ‘n slegte idee was, dat Argon nie tuis was nie. Maar steeds forseer hy homself om te kyk. Hy gee twee tree binne toe, en toe hy dit doen, slaan die deur agter hom toe.
Thor swaai om, en daar, staande teen die verste muur, was Argon.
“Ek is jammer dat ek jou kom pla het,” sê Thor, sy hart hamerend.
“Jy kom ongenooid,” sê Argon.
“Vergewe my,” sê Thor. “Ek het nie bedoel om te oortree nie.”
Thor kyk rond terwyl sy oë aanpas in die donkerte, en sien heelwat klein kerse, uitgelê in ‘n sirkel aan die buitekant van die steen muur. Die kamer was meestal verlig deur ‘n enkele skreef lig, wat inkom deur ‘n klein ronde opening in die plafon. Die plek was oorweldigend, kaal en onwerklik.
“Min mense was al hier,” sê Argon. “Natuurlik, sou jy nou ook nie hier gewees het tensy ek jou toegelaat het nie. Daardie deur maak slegs oop vir wie dit bedoel is. Vir die waarvoor dit nie is nie, sal dit nooit oopmaak nie--- nie met al die krag in die wêreld nie.”
Thor voel beter, en tog wonder hy hoe het Argon geweet hy was oppad. Alles omtrent die man was misterieus vir hom.
“Ek het ‘n ontmoeting gehad wat ek nie verstaan nie,” sê Thor, nodig om dit alles te laat uitkom, en dan te hoor wat is Argon se opinie. “Daar was ‘n slang. ‘n Witrug. Dit het ons amper aangeval. Ons was gered deur my luiperd, Krohn.”
“Ons?” vra Argon.
Thor bloos, besef hy het te veel gesê. Hy het nie geweet wat om te sê nie.
“Ek was nie alleen mie.” Sê hy.
“En saam met wie was jy?”
Thor byt sy tong, onwetend hoeveel om te sê. Buitendien, hierdie man was na aan haar vader, die Koning, en miskien sal hy oorvertel.
“Ek kan nie sien hoe dit relevant is met die slang nie.”
“Dit is heeltemal relevant.Het jy nie gewonder of dit is hoekom die slang gekom het om mee te begin nie?”
Thor was heeltemal onkant betrap.
“Ek verstaan nie,” sê hy.
“Nie elke voorbode wat jy sien is vir jou bedoel nie. Sommiges is bedoel vir ander.”
Thor ondersoek Argon in die dowwe lig, en begin verstaan. Was Gwen bestem vir iets boos? En indien so, kon hy dit stop?
“Kan jy die noodlot verander?”
Argon draai, kruis sy kamer stadig.
“Natuurlik, is dit die vraag wat ons al vir eeue vra,” antwoord Argon. “Kan die noodlot verander word? Aan die een kant, alles is vooruitbeplan, alles is geskryf. Aan die ander kant, ons het vrye wil. Ons keuses bepaal ook ons noodlot. Dit lyk onmoontlik vir hierdie twee--- noodlot en vrye wil---om saam te leef, sy aan sy, nietemin doen hulle. Dit is waar die twee tussenbeide kom---waar noodlot vrye wil ontmoet---dat menslike gedrag in die gedrang kom. Die noodlot kan nie altyd gebreek word nie, maar somtyds kan dit gebuig word, of selfs verander word, deur ‘n groot opoffering, en ‘n magtige krag van vrye wil. Nietemin is die noodlot meeste van die tyd ferm. Meeste van die tyd, is ons net bystaanders, hier geplaas om dit te sien uitspeel. Ons dink ons speel ‘n rol daarin, maar gewoontlik doen ons nie. Ons is meestal toeskouers, nie deelnemers nie.
“Nou waarom sou die heelal moeite doen om vir ons voorbodes te wys, as daar niks is wat ons daaraan kan doen nie?” vra Thor.
Argon draai om en glimlag.
“Jy is vinnig seun, ek sal jou dit gee. Meestal, word ons voorbodes gewys om onsself voor te berei. Ons word ons noodlot gewys om ons tyd te gee om voor te berei. Soms, baie raar, word daar vir ons ‘n voorbode gegee om ons in staat te stel om aksie te neem, om te verander wwat sal wees. Maar dit is baie raar.”
“Is dit waar dat die Witrug dood voorspel?”
Argon kyk hom ondersoekend aan.
“Dit is,” sê hy, uiteindelik. “Sonder faal.”
Thor se hart bons met die antwoord, met die bevestiging van sy vrese. Hy was ook verbaas deur Argon se reguit antwoord.
“Ek het vandag een teëgekom,” sê Thor, “maar ek weet nie wie sal sterf nie. Of daar een of ander aksie wat ek kan neem om dit te verhoed nie. Ek wil dit uit my kop verban, maar ek kan nie. Heeltyd, is die beeld van die slang se kop saam met my. Waarom?”
Argon ondersoek hom vir ‘n baie lang tyd, dan sug hy.
“Want wie ookal gaan sterf, dit sal jou direk affekteer. Dit sal jou toekoms affekteer.”
Thor word toenemend ontsteld; hy voel dat elke antwoord meer vrae uitbroei.
“Maar dit is nie regverdig nie,” sê Thor. “Ek moet weet wie dit is wat gaan sterf. Ek moet hulle waarsku!”
Stadig skud Argon sy kop.
“Dit mag moontlik nie vir jou wees om te weet nie, “ antwoord hy. “En selfs al het jy geweet, mag daar steeds niks wees wat jy daaraan kan doen nie. Die dood vind sy onderwerp---selfs al is iemand gewaarsku.”
“Dan hoekom was dit aan my gewys?” vra Thor gemartel. “En hoekom kan ek dit nie uit my kop kry nie?”
Argon stap vorentoe, so naby, duime weg; die intensiteit van sy oë brand helder in die dowwe plek, en dit maak Thor bang. Dit was soos om in die son in te kyk, en dit was al wat hy kon doe nom nie weg te kyk nie. Argon lig ‘n hand en sit dit op Thor se skouer. Dit was soos ys met die aanraking en stuur ‘n koue rilling deur hom.
“Jy is jonk,” sê Argon, stadig. “Jy leer nog. Jy voel dinge te diep. Om die toekoms te sien is ‘n groot belonging. Maar dit kan ook ‘n groot vloek wees. Meeste mense wat hulle noodlot uitleef het geen bewus daarvan nie. Somtyds is die mees pynvolste ding om bewus te wees van jou noodlot, oor wat dit sal wees. Jy het nog nie eens begin om jou kragte te verstaan nie. Maar jy sal. Eendag. Waneer jy verstaan waar jy vandaan kom.”
“Waar is ek vandaan?” vra Thor, deurmekaar.
“Jou ma se huis. Ver van hier af. Anderkant die Aardtros, op die buiteweike van die Wilde. Daar is ‘n kasteel, hoog op in die lug. Dit sit alleen op ‘n kloof, en om dit te bereik, loop jy langs ‘n kronkelende steen pad. Dit is ‘n magiese pad---soos om in die lug self in te loop. Dit is ‘n plek van diepgaande krag. Dit is waar jy vandaan kom. Tot jy daardie plek bereik, sal jy nooit ten volle verstaan nie. Sodra jy gaan, sal al jou vrae beantwoord word.”
Thor knip sy oë, en waneer hy sy oë oopmaak, vind hy homself, tot sy verstomming, staande buite Argon se tuiste. Hy het geen idee hoe hy daar gekom het nie.
Die wind ruk deur die rotserige kraak en Thor kyk skreef-oog na die fel sonlig. Langs hom staan Krohn, huilerig.
Thor gaan terug na Argon se deur en slaan op dit met al sy krag. Daar gebeur niks behalwe stilte in ruil nie.
“Argon!” skree Thor.
Hy word net geantwoord deur die gefluit van die wind.
Hy probeer die deur, sit selfs sy skouer teen dit--- maar dit wou nie toegee nie.
Thor wag ‘n lang tyd---hy was nie seker hoe lank nie---totdat uiteindelik, word die dag laat. Uiteindelik besluit hy dat sy tyd hier verby was.
Hy draai om en begin terug loop af met die rotserige helling en hy wonder. Hy voel nog meer deurmekaar as ooit, en voel ook meer verseker dat ‘n dood oppad was---en tog meer hulpeloos om dit te keer.
Terwyl hy loop in die verlate plek, begin hy iets koud op sy enkels voel en sien ‘n digte mis vorm. Dit rys, groei dikker en rys hoër by die oomblik. Thor kon nie verstaan wat gebeur nie. Krohn is huilerig.
Thor probeer vinniger beweeg, om sy weg te baan teen die berg af, maar in oomblikke is die mis so dig, hy kan nie voor sy oë sien nie. Terselfdertyd voel hy sy ledemate word swaar, en so asog dit towenary was, word die hemelruim donker. Hy voel hoe hy uitgeput raak. Hy kon nie nog ‘n tree gee nie. Hy krul op in ‘n bal op die grond, reg waar hy staan, toegevou in die digte mis. Hy probeer sy oë oop maak, om te beweeg, maar hy kon nie. Binne oomblikke, was hy vas aan die slaap.
*
Thor sien homself staan bo-op ‘n berg, hy staar uit oor die hele koninkryk van die Sirkel. Voor hom was Konings Hof, die kasteel, die versterkingsm die tuinem die bome, en rollende velde so ver as wat hy kon sien---alles in die vol blom van somer. Die velde was gevul met vrugte en gekleurde blomme, en daar was die geluid van music en feestelikhede.
Maar waneer Thor stadig draai, stadig alles inneem, word die gras swart. Vrugte val van die bome af. Dan begin die bome hulself uitdroog na niks. Al die blomme droog op tot krummels, en tot sy afgryse, het een gebou na die ander verkrummel, totdat die hele koninkryk niks was buiten vervalling, hope gemors en klip.
