Na Saskiej Kępie

O biedna, biedna Maria!…

*

Niebo zaczęło się coraz więcej zachmurzać, a goście coraz liczniej opuszczać restaurację „pod Dębem”, gdy systematyczny Radca, ogryzłszy ostatnią kostkę zgładzonej dla niego kaczki, zakomenderował odwrót do miasta.

– Ależ ojczulku! – prosiła prawie ze łzami Mania – jakże możemy odjechać bez Adolfa?… Przy tym i pan Karol jeszcze nie wrócił…

– A, to trudno!… Ja temu nie winienem, żeś się uparła z wysłaniem Karola – odpowiedział Radca. – Zresztą nic im się nie stanie, nie są dziećmi… No, w drogę, moje panny, bo nas burza zaskoczy!…

W tej chwili między drzewami ukazał się pan Karol, którego twarz prawdopodobnie skutkiem zapadającego mroku wyglądała dziwnie ponuro.

– Cóż Adolf?… Czy nie znalazł pan Adolfa?… – zapytała niespokojnie panienka.

Zdawało się, że wykwintny młodzieniec zrozumiał w tej chwili zgrozę straszliwego pytania: „Kainie, gdzieś podział brata?”

– Och!… – przerwał niecierpliwy Radca – pewno nawet mieszkania nie znalazł… No, chodźmy!…

– Tak… zabłądziłem… Nie znalazłem!… – odpowiedział pan Karol, jakby dławiąc się wyrazami.

W tej chwili zahuczał daleki grzmot, elegant drgnął, a całe towarzystwo ruszyło ku Wiśle.

– Co się panu stało, panie Karolu? – spytała nagle pani Radczyni – pan masz mankiet zakrwawiony?…

– No, no… Chodźmy, chodźmy!… – zrzędził Radca. – Kto spadł w takim pędzie z karuzeli, ten mógł sobie całą nawet koszulę zakrwawić…

Nikt nie wątpił o słuszności tego objawienia, bo z jakiej racji miał wątpić? Lecz rumiana twarz p. Karola staje się teraz trupio blada… Czy może pan Karol jest zbyt wrażliwy na błyskawice i grzmoty, coraz częściej po sobie następujące? A może myśli, że i teraz jeszcze na pewnym szmaragdowym pagórku leży jakiś człowiek z bladą twarzą i zaciśniętymi pięściami?…

Wśród gwałtu tłoczących się gości, znajomi nasi zdobyli łódkę i opuścili Saską Kępę. Ujechawszy kilkanaście kroków, widzieli oni u brzegu inne czółno, którego weseli pasażerowie dysputowali z sobą bardzo krzykliwie i tytułowali się bardzo poufale. Oho!… Nie koniec na tym, widać bowiem spadający w wodę kapelusz, za którym skacze naprzód jeden mężczyzna, za nim drugi, a kiedy pierwszy usiłuje wejść na statek, wśród klątw i śmiechów przybywa im do towarzystwa jakaś dama…

Teraz słychać nawet oklaski; jeden… drugi, i otóż rozpoczyna się rzęsiste brawo, w którym biorą udział ręce kilku osób i fizjognomie kilku innych…

Ale płynący znajomi nasi, prawie że nie zważają na tę rozrywkę bliźnich, pozostałych na brzegu, bo błyskawice świecą i grzmoty huczą ze wszech stron. To też pełen godności Radca i majestatyczna Radczyni modlą się gorliwie, biedna Mania ledwie hamuje łzy, a wykwintny Karol?…

Wykwintny Karol, siedząc na brzegu łodzi i drżąc na całym ciele, ostrożnie wydobywa z kieszeni duży składany nóż i… puszcza go w wodę!…

– Panie! – woła ktoś siedzący z tyłu – panu coś wypadło… Czy nie klucz?…

– To nóż – objaśnia ktoś drugi.

– Dobrze zrobił – chwali trzeci – znać wie, że w czasie burzy źle chodzić z żelastwem….

Podróżni zaczynają się śmiać, uśmiechają się nawet Radca i Radczyni, uśmiecha się i smutna Mania, a pan Karol wygląda tak, jakby chciał za swoim nożem pójść w wodę.

Nareszcie wylądowali; czas już był wielki, bo połowa nieba sczerniała jak węgiel i dmuchnął wicher gwałtowny. Szczęściem, spotkano dorożkę, która za stosowną zapłatą podjęła się odstawić znajomych naszych do domu.

*

Dobrą już godzinę syczał w mieszkaniu Radcostwa samowar, nim z burzą spadli państwo mogli z usług jego skorzystać. Razem z wejściem ich w bramę, lunął deszcz i zahuczały pioruny, uprzejmy więc gospodarz musiał zaprosić wielbiciela swej jedynaczki na wieczór.

Lecz obecność eleganckiego Karola nie ożywiła bynajmniej towarzystwa. Radczyni mruczała pacierz, Radca opatrywał okna, Mania wzdychała, a wykwintny ich gość pił herbatę, jeżeli szczękanie zębami o brzeg szklanki może się nazwać piciem.

Wtem na schodach usłyszano łoskot…

Na ten odgłos panna Maria zerwała się od stołu, pan Karol zsiniał, a w otwartych drzwiach ukazał się…

– Adolf! – zawołała panna.

– Adolf! – powtórzył Radca z małżonką.

Trudno zgadnąć, czy to skutkiem nagłego zjawienia się bladego kuzyna, czy też skutkiem prawie współczesnego uderzenia piorunu, elegancki Karol stracił zupełnie przytomność. Fioletowe usta jego były otwarte, oczy szklane.

– Tak późno, kuzynku!… – szepnęła z najsłodszą wymówką panna.

– Nie mogłem wcześniej, bom musiał wysuszyć kamasze, które mi „ten pan” rzucił w błoto – odpowiedział chłodny Adolf, wskazując zmartwiałego Karola.

– W błoto?… A to jakim sposobem?… – pytał zdumiony Radca.

– Czekając na mego przyjaciela, zdjąłem kamasze, bo mnie piekły, i zdrzemnąłem. Wtedy „ten pan” przyszedł, obejrzał mnie, a myśląc zapewne, że śpię…

– W jakimże celu? – dziwił się znowu Radca.

– W bardzo prostym – odparł nielitościwy Adolf – ażeby mnie ośmieszyć w oczach narzeczonej…

– Ciebie?… „Ten pan”? – przerwała uszczypliwa Mania. – „Ten pan”, który się tak grzmotów boi, że aż rzucił swój scyzoryk do wody?

Po takim dictum¹⁹ „temu panu” wyjaśniło się nagle dużo ciemnych tajemnic. Nie czekając więc dalszego ciągu, chwycił kapelusz i znikł z pokoju wśród śmiechu pozostałych osób.

Na schodach jednak ocknął się, a wiedząc, że pioruny niekiedy uderzają w ludzi szybko biegnących po ulicy, wszedł do skromnej komóreczki stróża, aby tam przeczekać ulewę.