Nie było widać końca, las nietknięty toporem słał się aż do skraju widnokręgu. Wydawało się, że wszystko co na dole musi być zielone, jak wszystko co w górze, szafirowe.

Szarą plamą odcinał się jeno Stary Dom podobny wielkiemu strupowi na ciele natury. Brzydki był, bardzo brzydki.

– Podpalę tej nocy Stary Dom!

Przebiegło to niby strzała rzucona z jakichś niedosiężnych dali… i znikło, zanim dusza mogła się zadziwić.

Nagle rozległ się szmer jakiś.

– Sługa pana dobrodzieja! Co pan tam robi na drzewie?

Głos dochodził z dołu.

Niezwłocznie byłem przy mówiącym i poznałem naszego woźnego Milczka. Zazwyczaj nie gadał nic, uprzątając pilnie i cierpliwie rozliczne ubikacje Starego Domu.

Była to stwora jakaś niesamowita, instynkt ostrzegał, ilekroć zbliżał się do mej stancyjki na poddaszu. Ale zachodził tam rzadko i znaliśmy się mało.

– Jak to, więc i pan wyprowadził się ze Starego Domu? – spytałem zdziwiony.

– I, nie… – zaśmiał się z cicha – Ja tak sobie tylko… na spacer… Właściwie tom przyszedł zobaczyć, jak się panu powodzi.

– Dziękuję! Na razie doskonale!

– W Starym Domu popłoch! Dziwią się, że pan się wyprowadził. Pytali mnie, z czego pan niezadowolony. Wydaje mi się, że oni się tego pańskiego postępku przelękli…

– Przelękli się? Cóż ja im mogę uczynić, ja, lokator z poddasza?

– Poddasza i suteryny Starego Domu to najniebezpieczniejsze miejsca! – powiedział Milczek – Stamtąd wychodziły zawsze idee… wie pan… idee… a taka idea to gorsze, jak beczka prochu, to, powiadają, może wysadzić w powietrze Stary Dom.

– Nie ma obawy. Stary Dom dobrze jest pilnowany. Są żołnierze, są latarnie sygnałowe. Zresztą wszystkim, mimo rozlicznych narzekań, dobrze w Starym Domu. Poza tym, zważ pan tylko: wszak poza Starym Domem, jak mówią, nie ma wokół dosłownie nic, prócz ostępu leśnego, gdzie tajń i mroki, gdzie mieszkają straszliwe stwory niewidzialne, a mocne. Poza Starym Domem, powiadają, człowiek żyć nie może… rozumiesz pan… nie może!

– A jednak wyprowadziłeś się pan?

Błysło mi podejrzenie.

– Wysłano pana, widzę, drogi Milczku na przeszpiegi… co?

Zaprzeczył energicznie.

– Nie! Mylisz się pan. Lubię ludzi śmiałych… bardzo lubię.

– Cieszy mnie to. Ale czy poza tym nie masz pan do mnie jakiegoś konkretnego interesu? Wydaje mi się…

– Tak jest w istocie. Przede wszystkim jednak pytam… czy pan, który wiesz mnóstwo rzeczy, nie domyśliłeś się dotąd, kim ja jestem właściwie?

– Nie pomyślałem o tym… choć prawda… podejrzewałem zawsze, że pan jakoś tylko luźnie związany jest ze Starym Domem.

– O… bardzo luźnie… bardzo…

– Pełni pan jednakże określone funkcje, jest pan na etacie, posiada pan ordery i mundur z herbami Starego Domu.

– Streszczę się. Posłuchaj pan. W Starym Domu mieszkają nie sami jeno ludzie…

– Co?

– Mieszkają zarówno niższe od ludzi organizmy, jak zwierzęta, a jednocześnie i wyższe. Człowiek jest formą przejściową, a Stary Dom terenem tej ciągle trwającej przemiany. Od bakterii do istoty nadludzkiej, do anioła, czy szatana nie ma luki w wielkim łańcuchu rozwojowym. Bez jednego, choćby najmniejszego ogniwa, sam byt byłby niepodobieństwem. Wy, ludzie, widzicie w Starym Domu tę rzeczywistość, którą ogarniają wasze zmysły i to uważacie za prawdę. Ale i tam wasza prawda nie jest wieczną i trwałą. Podobnie jak gwiazdy stałe, pozornie od setek tysięcy lat tkwiące na jednym miejscu przestrzeni, posiadają jednak swój ruch własny i w ciągu milionów lat zmieniają położenie, podobnie i wasza ludzka prawda z wolna przesuwa się, wykonuje ruch po przestworzach poznania. Stajecie się coraz bliżsi innej prawdy, prawdy anielskiej, podobnie jak wasz układ słoneczny posuwa się z zawrotną chyżością w kierunku Wagi w konstelacji Lutni…