Albert Camus

Francuski pisarz, eseista, dramaturg i reżyser teatralny. Urodził się w Algierii

w Mondovi 7 listopada 1913 r. Zginął 4 stycznia 1960 r. w Villeblevin w wypadku samochodowym.

Został uznany za jednego z najważniejszych przedstawicieli egzystencjalizmu

w literaturze i czołowego europejskiego intelektualistę II połowy XX w. W 1957 r. otrzymał Nagrodę Nobla. W uzasadnieniu wyboru podkreślono „ogromny wkład

w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. We Francji jednak, pomimo ogromnej popularności, jaką się cieszył, pod koniec życia często był atakowany za brak reakcji na wojnę w Algierii.

Camus często używał pseudonimów: Vincent Capable, Jean Meursault, Louis Neuville, Demos, Irenée. W Polsce znamy dorobek Camusa dzięki tłumaczkom Joannie Guze oraz Marii Zenowicz-Brandys.

Dzieła:

• Kaligula – dramat, premiera 1944;
• Gody (1939) – eseje;
• Mit Syzyfa (1942) – esej;
• Obcy (1942) – powieść;
• Nieporozumienie (1944) – dramat;
• Listy do przyjaciela Niemca (1945) – esej;
• Dżuma (1947) – powieść;
• Stan oblężenia (1948) – dramat;
• Sprawiedliwi (1950) – dramat;
• Człowiek zbuntowany (1951) – esej;
• Lato (1954) – eseje i szkice z lat 1939–1953;.
• Upadek (1956) – powieść;
• Wygnanie i królestwo (1957) – nowele;
• Śmierć szczęśliwa (1971) – powieść nieukończona, wydana pośmiertnie;
• Pierwszy człowiek (1994) – powieść nieukończona, wydana pośmiertnie;
• Albert Camus, Maria Casarès. Correspondance inédite (1944–1959) (2017) – zbior korespondencji.