Przejdź do audiobooka
Największe arcydzieło Cormaca McCarthy’ego. Bestseller dziennika „The New York Times” wyróżniony Nagrodą Pulitzera.
Ostatnie chwile naszej planety. Ostatni ludzie – krwiożercze bestie. Ostatnie ślady naszej cywilizacji – puszka coca-coli i strzępy starych gazet. Piekło apokalipsy spełnionej w uhonorowanej Nagrodą Pulitzera powieści Cormaca McCarthy’ego. Tę książkę czyta się ze ściśniętym gardłem i pełnym przerażenia zachwytem…
W przyszłości, która może zdarzyć się jutro lub za tysiąc lat, nastąpił straszliwy kataklizm, który zniszczył naszą cywilizację i większość życia na Ziemi. Wszędzie zgliszcza i ciemność. Kamienie pękają od mrozu. Ani jednego ptaka, ani jednego zwierzęcia, gdzieniegdzie tylko bandy zdziczałych kanibali. Na tle martwego pejzażu dwie ruchome figurki – to ojciec i syn przemierzają zniszczoną planetę. Przed nimi pełna niebezpieczeństw droga w nieznane, wokół nich – świat umarłej nadziei, rozpaczy, strachu, a w nich – wciąż tląca się miłość…
Opowieść o skazanej na tragiczny koniec wędrówce, podana zaskakująco pięknym językiem, w najbardziej ponurych momentach osiągającym lotność poezji – jakby cmentarne ballady Nicka Cave’a czy Toma Waitsa przepisać na oszczędną, chirurgiczną prozę. „Droga” to czarna jak węgiel elegia o tym kolorowym raju, w którym żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszego szczęścia. Niewiele znam książek tak silnie grających na emocjach.
Jacek Dukaj
Fabuła powieści opisuje tytułową drogę. Ukazuje chwytającą za serce wędrówkę chłopca i mężczyzny, ojca i syna, i ich mozolny trud syzyfowej wędrówki skazanej na tragiczny koniec. Na pierwszy rzut oka wydaje się nudna, kryje jednak niezwykłe, przerażająco smutne drugie dno. Autor wykreował niepowtarzalną atmosferę przygnębienia i rychłego upadku cywilizacji. Mnóstwo tutaj brutalnych pytań zadawanych prosto w twarz. Niezwykle piękny język i wyjątkowy, spokojny ale równocześnie napawający przerażeniem klimat. «Droga» wywiera niesamowite wrażenie, dla mnie to absolutny must-read każdego mola książkowego. Wbija w fotel, daje do myślenia, rozbudza wyobraźnię i emocje, a także zapada w pamięć na długo. Klasyka.