Przebudzenie. Córka wiatru. Cześć 2

– Bardzo dobrze. – Pan Harsh wydobył z kieszeni różdżkę. Gestem nakazał zostać nam na miejscu, a sam cofnął się pod ścianę.

Zanim zdążyłam zapytać, co zamierzał, wypowiedział dziwną, zaplątaną inkantację i wycelował końcem różdżki w środek sali. Na wszelki wypadek przysunęłam się do Doriana, gdy wokół nas zaczęła się tworzyć przeźroczysta bańka powietrza. Twór poszerzał się i powiększał, aż w jego wnętrzu znalazła się cała wolna przestrzeń. Zatrzymał się niespełna metr od pierwszych ławek. Shino siedzący na przodzie, wychylił się. Pchany ciekawością, dotknął płynnej tafli. Ta zafalowała pod wpływem jego palców.

– To strefa bezpieczeństwa – wytłumaczył nauczyciel, który także znalazł się w środku kuli. – Zatrzyma każdy żywioł i nie narazi pozostałych uczniów na... nieprzewidziane sytuacje.

Rozejrzałam się. Co miał na myśli, mówiąc o nieprzewidzianych sytuacjach?

– Dorianie. – Mężczyzna zwrócił się do mojego towarzysza. – Wiesz chyba co robić.

Nastolatek kiwnął głową i naszykował różdżkę. Wytrzeszczyłam oczy, kiedy jej koniec został skierowały w moją pierś.

– Zaraz. – Cofnęłam się z obawą. – Też mogłabym się dowiedzieć, jakie w ogóle jest zadanie?

Pan Harsh kiwnął głową. Stanął za moimi plecami, wskazując mojego, widocznie, przeciwnika.

– Zrobimy pojedynek żywiołów. – Zasygnalizował, abym również wyciągnęła różdżkę. Niepewnie sięgnęłam do kieszeni. Dobywszy przedmiotu, wycelowałam jego koniec w tors jasnowłosego. Niezbyt mi się to podobało, co dobitnie zakomunikowałam wykrzywieniem warg. – Dorian panuje nad ogniem, więc będzie tworzył płomienne pociski. Twoje zadaniem jest stosunkowo proste. Musisz się przed nimi obronić. Ugasić je, a następnie odpowiedzieć na atak.

Przełknęłam ślinę. Jak niby miałabym to zrobić? Chłopak był o wiele lepszy z magii żywiołów niż ja. Ponadto władał ogniem, co mnie jeszcze bardziej przerażało, a wręcz paraliżowało.

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. – Spojrzałam na fachową postawę młodego Magelliego, a moje palce mocniej zacisnęły się na różdżce. Bez dwóch zdań walka nie należała do jego pierwszych.

– Poradzisz sobie – zapewnił nastolatek z drugiego końca sali. Uśmiechnął się do mnie uspokajająco, choć coś w jego spojrzeniu zdradzało, że on też nie czuł się w stu procentach pewnie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie uczestniczyłam w magicznym pojedynku. Widać rozważał, jak się ze mną obchodzić. – Dam ci fory.

Ściągnęłam brwi, na co zareagował cichym śmiechem. Dobrze wiedział, że nienawidziłam, kiedy ktoś traktował mnie jak kogoś słabszego. Dawanie komuś forów oznaczało dla mnie tyle samo, co jawne oszukiwanie; odbieranie szansy, aby druga osoba mogła się wykazać lub przynajmniej czegokolwiek nauczyć.

– Postarajcie się – powiedział pan Harsh i zajął w miarę bezpieczną, bo jak najbardziej oddaloną od nas, pozycję. – Zdajcie się na instynkt, pozwólcie waszym ciałom wierzyć, że uczestniczą w prawdziwej walce. Magia was poprowadzi.

Domyśliłam się, że to nie ja miałam zacząć, więc cierpliwie czekałam na ruch Doriana. Chłopak kiwnął powoli głową (co chyba miało znaczyć, że będzie delikatny), po czym machnął różdżką. Nad jego wyciągniętą dłonią pojawił się czerwono-pomarańczowy płomyk. Zawirował i zaczął niecierpliwie lizać palce maga, zbierając kolejne porcje energii, które ten ku niemu posyłał. Powiększył się nieznacznie, jego barwa przeszła z jasnej w intensywną czerwień.

– Gotowa?

– Ani trochę.

Kąciki ust Doriana znów powędrowały do góry. Zamachnął się niczym miotacz podczas gry w baseball i dał mi kilka sekund na przygotowanie się. Porywczy ogień zatańczył złowieszczo nad jego palcami. Czekał, by móc w końcu ruszyć w swoją dziewiczą wędrówkę po sali.

Nie był duży. Odpowiednio skupiona, mogłam go ugasić.

Rozstawiłam nogi, mobilizując się do obrony. Nie „mogłam”, musiałam sobie poradzić.

Widząc moją determinację, Dorian wyszczerzył się jeszcze szerzej. Obrócił rękę i zręcznie cisnął ogniem w punkt znajdujący się tuż obok mojej twarzy. Cały czas kontrolował jego tor lotu, aby odciągnąć go w przypadku, gdyby nie udało mi się odpowiednio szybko zareagować.

Nie było takiej potrzeby. Wystarczyło jedno machnięcie różdżki, aby płomień zniknął tuż przed moim nosem. Zdążyłam jeszcze poczuć ciepło, zanim ogień zgasł wzorem zdmuchniętej zapałki. W sumie właśnie tak się poczułam, jakbym zgasiła maleńki, posłuszny płomyk świecy. Nie musiałam się nawet skupiać, bo zgodnie z wcześniejszymi słowami nauczyciela, zareagowałam instynktownie.

Odetchnęłam z ulgą.

– Co tak słabo? – zwrócił się do Doriana pan Harsh. – Wysil się trochę. Ona nie jest aż tak delikatna.

– Wiem. – Chłopak odrzucił na bok różdżkę i machnął rękami. W obu natychmiast pojawiły się kule ognia. – Dopiero się rozkręcam.

Otworzyłam szerzej oczy. Sądziłam, że pogratulują mi, że poradziłam sobie z pierwszym pociskiem, a tu okazało się, że na nikim nie zrobiłam wrażenia. Dorian nawet się jeszcze nie rozgrzewał, a nauczyciel, który powinien dbać o bezpieczeństwo uczniów, dodatkowo podjudzał go, aby bardziej się starał. Czy oni próbowali mnie zabić?!

Magelli tym razem nie czekał, aż będę gotowa. Rzucił naraz obie kule. Zrobił to tak nagle, że przez chwilę nie byłam pewna, co robić. Zająć się tą z prawej, czy zrobić unik, aby nie poparzyła mnie ta z lewej? A może próbować kontratakować?

Moje ciało wiedziało widać lepiej. Uskoczyłam w bok, jednocześnie robiąc niejasne ruchy dłońmi. Różdżka, podobnie jak ta Doriana, upadła na ziemię, bo nie miałam, jak jej utrzymać. Zajęta tworzeniem wirującej kuli powietrza, ledwie to zarejestrowałam.

Skończyłam w ostatniej chwili. Ogień był już niedaleko, więc odruchowo rozdzieliłam powietrze na dwie mniejsze części i skierowałam je na płomienie. Chyba nie tylko mnie zaskoczył fakt, że zrobiłam to równie szybko, co mój przeciwnik.

Ogień zawirował. Kiedy zniknął, zapanowała cisza, która trwała przez kilkanaście długich sekund.

– Jak mówiłem. – Nauczyciel chrząknął i podrapał się po brodzie. – Nie jest taka słaba.

Spojrzałam ze zdziwieniem na swoje dłonie, na kamień umiejscowiony w sygnecie, który pokrył się błękitem. Od kiedy potrafiłam robić takie rzeczy?

Przed przyjazdem do Cennerowe’a nie umiałam nawet połowy tego, czego nauczyłam się w niecały miesiąc pod okiem tutejszych nauczycieli. Problemy sprawiały mi najprostsze zaklęcia, a co dopiero mówić o czarach związanych z żywiołami...

– America! – krzyknął ktoś z widowni.

Uniosłam wzrok. W moją stronę leciała kolejna ognista seria. Tym razem Dorian się nie patyczkował. Każda z kul była dwa razy większa od poprzednich.

Uśmiechnęłam się, czując nowy przypływ siły. Pierwsze dwie udane akcje zadziałały na mnie pobudzająco, utwierdziły w przekonaniu, że znajdowałam się tam, gdzie powinnam, a magia, którą dotąd traktowałam jak największego wroga, przestawała być moim przekleństwem i stała się kimś w rodzaju sojusznika. W mojej krwi zaczęła buzować adrenalina. Zwinnie odskoczyłam przed pierwszym ciosem i przygotowując powietrzną kulę, odwróciłam się na pięcie w stronę kolejnego. Skumulowałam w sobie tyle nowej energii, że mało brakowało, a zaczęłabym robić salta. Przepełniała mnie całą, wydobywała się z miejsc, o których wcześniej nie miałam pojęcia i podgrzewała krew do tego stopnia, że ta zaczęła mi szumieć w uszach.

Dorian także zauważył, że moje podejście się zmieniło, bo wyczarował kolejny płomień. Posłałam mu wdzięczne spojrzenie . Uczniowie pełniący obecnie funkcję widowni musieli pomyśleć sobie w tamtym momencie, że zwyczajnie oszalałam, skoro cieszyłam się, że ktoś ciskał we mnie ognistymi kulami. Ja rozkręciłam się jednak na tyle mocno, że ciężko byłoby mi się nagle zatrzymać.

Moje kule też robiły się zresztą masywniejsze. Powietrze kręciło się w nich tak szybko, że unosiło do góry moje włosy, kiedy przypadkiem zbliżałam ręce do twarzy. Pan Harsh w pewnej chwili wytworzył garść złotego pyłu, który wpadł do środka. Dzięki niemu wszyscy mogli zobaczyć, jakie prędkości osiągał wiatr. Odbijał się chaotycznie od niewidzialnych ścian kul, wirował i sprawiał, że drobinki pyłu łączyły się w jedną całość. Już i tak ciął powietrze niewidzialnymi ostrzami, ale im skuteczniej radził sobie z pociskami Doriana, tym pozwalałam jemu i sobie na więcej. Więcej mocy, więcej siły, więcej magii.

Odbijałam ataki przez jakieś pięć minut, choć wcale nie czułam zmęczenia. Miałam wrażenie, że moje ciało stopniowo słabło, ale psychicznie pragnęłam walczyć dalej. Nie, nie tylko walczyć. Moim celem stało się pokonanie Doriana. Przegrana czy remis nie wchodziły w ogóle w grę. Nawet jeśli moje dłonie zaczynały drżeć z wysiłku, serce wybijać nieregularny rytm, a nogi uginać się pod ciężarem reszty ciała, głowa nie pozwalała mi przerwać pojedynku. Choć w przebłyskach świadomości, docierało do mnie, że nie powinnam mieć w sobie zmagazynowanych takich ilości mocy, upojona zafascynowanymi spojrzeniami obserwujących nas magów, przestawałam się kontrolować. Z każdej strony atakowały mnie nowe impulsy.

– Dobrze, wystarczy. Koniec walki. – W oddali usłyszałam przytłumiony głos pana Harsha. Kiedy ani ja, ani chłopak nie zareagowaliśmy, dodał głośniej: – America! Dorian! Słuchacie mnie w ogóle?

Napotkałam wzrok mojego przeciwnika. Dorian nie zamierzał kończyć. Z zacięciem tworzył kolejne płomienie. Uśmiechał się, ale nie wyglądał na zbyt rozbawionego. Też zaczynał opadać z sił, a było widać gołym okiem, że przegrywał.

Zdecydowałam się na ostateczny atak.

Poczekałam, aż Dorian przerwie ostrzał, aby nabrać tchu i wtedy uniosłam dłonie. Do tej pory starałam się głównie odpierać jego pociski i nie dać się im przedrzeć przez pierwszą linię obrony, ale teraz zapragnęłam odpowiedzieć moim własnym, finalnym atakiem. Nie zamierzałam przebierać w środkach. Nakreśliłam w powietrzu duże koło, aby moja ostatnia kula nie przepuściła nawet jednej ognistej iskierki. Rozłożyłam palce, kumulując w nich całą moc, jaka we mnie pozostała. Zebrałam w nich każdy, najmniejszy impuls energii i wtedy…

Wtedy poczułam dosłownie najgorszy ból w życiu.

Syknęłam i momentalnie zgięłam się w pół, zwinięta niczym wachlarz. Z powodu mojego rozkojarzenia, ciśnienie z na wpół uformowanej kuli uciekło na wszystkie strony i zmieszało się z otoczeniem. Powietrze pędzące z prędkością samolotu, uderzyło w taflę stworzoną przez pana Harsha z takim impetem, że niektórzy siedzący najbliżej, aż się odsunęli. Na powierzchni zapory, która miała zatrzymać każdy żywioł, powstało kilka wyraźnych rys i ciągnących się ku górze pajęczyn. W tamtym momencie średnio mnie to interesowało. Właściwie wcale. Opadłam na kolana, skupiając się na tym, aby nie zemdleć z bólu.

– Stop! – Głos nauczyciela był głośny, stanowczy i szorstki, jak papier ścierny. Ledwie przebił się przez falę kłucia, szarpania i rwania, jaka właśnie zalewała moje ciało. – Koniec walki!

W szoku spojrzałam na drżące dłonie. Były całe we krwi. Mojej krwi! Czerwona posoka wypływała z ran, które powstawały na mojej skórze. Małe strupki po paznokciach Vanessy rozerwały się i poszerzyły, upodabniając się do głębokich nacięć nożem. Rubinowe krople spływały po palcach i kapały na drewnianą podłogę, tak samo jak łzy, które nieoczekiwanie zaczęły zalewać moje policzki.

Jako pierwszy podbiegł do mnie Dorian. Wskazałam mu dłonie, nie wiedząc, jak reagować i jakby to on miał mnie poinstruować, co dalej. Nie miałam siły krzyczeć, nie mogłam nawet wybuchnąć prawdziwym płaczem, bo ogarnęły mnie niekontrolowane spazmy. Miałam wrażenie, jakby ktoś rozrywał moją skórę paznokciami. Niewyobrażalnego bólu, który temu towarzyszył, nie dało się porównać z niczym, co czułam kiedykolwiek wcześniej.

– Mówiłem, żebyście przerwali walkę. – Wściekły pan Harsh znalazł się tuż obok pochylonego nade mną nastolatka. Wysupłał z kieszeni jakąś buteleczkę nieokreślonego pochodzenia, którą, dla zaoszczędzenia czasu, otworzył zębami. Wcisnął fiolkę do moich ust, zmuszając tym samym, abym wypiła zawartość. Smakowała paskudnie i metalicznie, ale nie miałam wyboru. Przełknęłam płyn.

Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

– Wykorzystała za dużo energii – ocenił nauczyciel. Nie kierował jednak swoich słów do mnie tylko do Doriana. – Jej ciało tego nie wytrzymało.

Moja głowa zaczęła opadać. Nastolatek pozwolił, abym ułożyła ją na jego piersi.

– Co jej pan podał? – zapytał nerwowo.

– Coś, co pomoże zregenerować jej rozerwane tkanki. – Pan Hash nie wyjaśnił, jaki płyn dokładnie znajdował się w buteleczce. – Zaraz powinno zacząć działać. Wtedy zaprowadzisz ją do pielęgniarki.

Jęknęłam cicho, czując swędzenie w okolicy ramion. Dorian mocniej mnie do siebie przycisnął. Ciepło jego ciała nieco pomogło mi znieść ból, ale ciągle nie mogłam zignorować widoku ogromnej ilości krwi, brudzącej nasze ubrania.

– Nie odpływaj, Ami. – Chłopak położył ciepłą dłoń na moim czole. – Patrz na mnie.

Mimowolnie udało mi się uśmiechnąć. Już widziałam te mordercze spojrzenia fanek Doriana, które siedziały w ławkach i nic nie mogły zrobić z powodu nadal istniejącej bariery pana Harsha. Ciekawe, ile z nich marzyło o tym, aby nastolatek je tak objął?

Minęło kilkanaście pełnych napięcia sekund, po których magiczny napój nauczyciela nareszcie zadziałał. Rany powoli zaczęły się zasklepiać, a krew, nie licząc tej na podłodze i zdrowej skórze, krzepnąć. Ból zelżał, a pan Harsh odetchnął.

– Dobrze. – Odgarnął włosy z czoła. Uspokojony, schował fiolkę z powrotem do kieszeni. – Największe niebezpieczeństwo zażegnane. Idź z nią do pielęgniarki, Dorianie. Niech ją porządnie opatrzy.

Nastolatek pokiwał głową i pomógł mi wstać. Trzymałam ręce przy ciele, dla pewności uniesione ku górze, aby już nic więcej nie ubrudzić krwią.

– Twoja koszula – zauważyłam nagle. Ostrożnie musnęłam jednym z czystszych palców ubranie siedemnastolatka, które w niektórych miejscach zmieniło kolor z białego na ciemno-różowy.

– O to najbardziej się teraz martwisz? – Objął mnie, a następnie poprowadził prosto w stronę wyjścia. Czułam na sobie nienawistny wzrok większości dziewczyn. Co prawda niektórzy martwili się moim stanem, ale skoro pan Harsh zapobiegł najgorszemu, nie panikowali. W magicznym świecie, pełnym masy leczniczych preparatów, inaczej reagowało się na wypadki, czy związane z nimi obrażenia. Nie stanowiły one dla nas tak dużego niebezpieczeństwa, jak dla ludzi. – Skupmy się najpierw na tobie. Potem porozmawiamy o kosztach pralni.

Opuściliśmy salę i poszliśmy do gabinetu pielęgniarki.

– Czy... magiczną krew w ogóle da się sprać? – zagaiłam, kiedy powoli pokonywaliśmy korytarz. Wciąż przełykałam ślinę, usiłując usunąć z ust metaliczny posmak.

– Prawdopodobnie nie, ale to bez znaczenia. – Siedemnastolatek zacisnął palce na mojej talii, bo plątały mi się nogi i istniało ryzyko, że się o nie potknę. Przy okazji ewidentnie się ze mną drażnił, bo z każdym naszym przypadkowym bądź nie, dotykiem, jego strój tracił na swojej bieli. – I tak specjalnie nie lubiłem tej koszuli.

Mówił tak tylko po to, żeby mnie uspokoić. Niby istniały sposoby na usunięcie plam z krwi, ale z tego, co było mi wiadomo, magiczna posoka rządziła się swoimi prawami. Zawierała o wiele więcej specyficznych dla naszej rasy substancji. Nic dziwnego, że tak bardzo potrafiła uzależniać wampiry.

– Za krawatem też chyba nie przepadałeś? – Wskazałam drobne plamki na granatowym materiale. Nie odznaczały się tak bardzo jak te na koszuli, ale i tak były dosyć widoczne.

Dorian spojrzał w dół, pobieżnie oceniając szkody. Nie wyglądał na zbyt przejętego.

– Mam chyba z dziesięć takich samych. – Zbagatelizował opłakany stan swojego stroju i poklepał mnie czule po głowie. – Aktualnie twoje zdrowie liczy się dla mnie bardziej niż jakieś tam ubrania.

Pomimo osłabienia i utraty krwi, moją twarz oblały rumieńce.

– W sumie to czuję się winny... – dodał. – Powinienem cię przeprosić. Wiedziałem czym grozi zbyt intensywne używanie magii żywiołów. Gdybym w porę powstrzymał się przed atakowaniem...

– Przestań. – Zdenerwowałam się na myśl, że mógłby się obwiniać. – Nic złego nie zrobiłeś.

– Dobrego raczej też nie.

Po jego tonie poznałam, że czuł się odpowiedzialny za mój obecny stan. Najwyraźniej uważał, że to przez niego musiałam użyć tak dużych ilości magii i naraziłam się na niebezpieczeństwo. Chciałam go zapewnić, że to nie była prawda, że o nic go nie oskarżałam. W końcu już drugi raz mi pomagał. Nie powinien za nic przepraszać. To ja powinnam się przed nim kajać za to, że jak małe dziecko wymagałam całodobowej opieki. Zamiast tego, zwiesiłam głowę i zaczęłam rwać postrzępioną nitkę wystającą z mojej koszuli.

Na tym skończyła się nasza krótka rozmowa. Do skrzydła pielęgniarskiego dotarliśmy w milczeniu. W międzyczasie Dorian tylko raz zapytał, czy czułam się lepiej, na co odpowiedziałam krótkim „Tak. Przestało boleć”.

Kiedy znaleźliśmy się pod gabinetem pielęgniarki, chłopak zapukał i wszedł do środka, nawet nie czekając na odpowiedź.

Pielęgniarka przyjęła nas bez zbytniego zdziwienia.

– Czyli to przez nadmierne używanie magii? – zapytała, kiedy jasnowłosy skrupulatnie, nie pomijając żadnych szczegółów, nakreślił jej całe zdarzenie. Siedziałam na kozetce, a ona w skupieniu oglądała moje dłonie. Chłopakowi kazała stanąć z boku, aby nie przeszkadzał.

Pokiwał głową.

– Stary Harsh was nie oszczędza. – Kobieta cmoknęła z dezaprobatą. – Jego uczniowie są u mnie przynajmniej raz w tygodniu. Niebezpieczniej jest chyba tylko na zajęciach z samoobrony, chociaż i z tym mogłabym polemizować.

Skrzywiłam się, kiedy dotknęła mojej skóry wacikiem nasączonym w tajemniczej, przeźroczystej substancji. Nie pachniała, więc nie mogłam stwierdzić co to.

– Rzeczywiście nie należy do zbyt subtelnych osób. – Dorian oparł się o ścianę przy drzwiach. – Stara się jednak dbać o bezpieczeństwo na lekcjach.

– Właśnie widzę. – Pielęgniarka odłożyła wacik i zmieniła go na inny. – Wszyscy tak mówią, a potem dziwią się, że nie jestem w siódmym niebie, gdy do mnie wracają.

Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z Dorianem. Chłopak tylko pokręcił głową i przewrócił oczami. Musiał być przyzwyczajony do narzekań kobiety.

– Może piec – ostrzegła pielęgniarka, po czym ostrożnymi ruchami zaczęła dezynfekować pozostałości po ranach. Wykrzywiłam się, próbując pozostać w bezruchu. Uczucie nie było przyjemne, ale przynajmniej z moich obolałych rąk powoli znikały czerwone smugi.

Odwróciłam wzrok i zaczęłam oglądać wnętrze pokoju. Pomieszczenie zostało połączone ze skrzydłem szpitalnym tak, aby z łatwością dało się do niego dostać. Jak można się było spodziewać, nie należało przez to do największych. Głównymi, dominującymi kolorami była mieszanka bieli, delikatnego błękitu i beżu. Sufit, podobnie jak wewnętrzną stronę drzwi, pokryto sterylną białą farbą, a gładkie ściany ozdobiono nierzucającymi się w oczy wzorkami w odcieniu lazury. W niektórych miejscach widniały skośne, niebieskie symbole.

Zaciekawiło mnie wyposażenie wnętrza. Stało tam mnóstwo malutkich szafeczek i komód, z których wystawały rurki, igły, a także przedmioty, których nie umiałam zidentyfikować. Masywna szafa przy kozetce była wypchana po brzegi księgami oprawionymi w szorstką skórę, a pod sufitem pływały buteleczki z leczniczymi eliksirami.

– Skończone. – Pielęgniarka odsunęła się na nieznaczną odległość, aby obejrzeć swoje dzieło. Efekt ją zadowolił. – Skóra ładnie się zrosła, jest prawie jak nowa. Obejdzie się bez wizyty w skrzydle szpitalnym.

Uniosłam dłoń i obróciłam ją kilka razy pod najróżniejszymi kątami. Rzeczywiście wyglądała, jakby nic nigdy się nie wydarzyło. Nie było nawet śladu po ranach czy krwi. Zniknęły też wgłębienia po paznokciach Vanessy, co odebrałam jako bonus całej tej nieprzyjemnej sytuacji.

– Dziękuję. Jest pani niesamowita. – Potarłam palce, aby upewnić się, że to na pewno moja ręka. Sygnet mienił się srebrzystymi kolorami.

Pielęgniarka uśmiechnęła się, słysząc komplement, po czym zebrała do śmietniczki zużyte waciki i puste fiolki. Kiedy posprzątała, podeszła do małego, białego biurka, skąd wzięła małą kartkę i coś na niej zanotowała.

Wciąż oglądając nadgarstki, wstałam z kozetki. Przez chwilę się nie ruszałam, żeby sprawdzić, czy z moją równowagą także było wszystko w porządku. Nie zachwiałam się ani nie zakręciło mi się w głowie, więc uznałam, że bez przeszkód mogłam wracać na zajęcia.

– Czy…?

– Jesteś już wolna – odpowiedziała kobieta zanim zdążyłam dokończyć. – Przekaż ode mnie panu Harshowi, że ma o was bardziej dbać. Ten wariat w końcu kogoś zabije przez te swoje fanaberie o żywiołach.