Verraden

VIJF

Samantha keek verschrikt toe hoe de ketel kantelde naar Sams gezicht. Ze worstelde zo hard ze kon, maar ze kon niets doen om te ontsnappen aan haar bewakers. Ze was hulpeloos. Ze moest daar staan en de persoon die ze lief was gaan hebben vernietigd zien worden.

Toen de vloeistof over Sam heen vloeide, zette Samantha zich schrap in de verwachting het verschrikkelijke gegil te horen dat zo vaak gepaard ging met onderdompelingen in Iorisch zuur.

Maar toen Sam volledig ondergedompeld was, klonk er vreemd genoeg geen enkel geluid.

Had het zuur hem zo snel gedood dat hij niet eens de kans had gekregen te schreeuwen? Toen de ketel leeg was, werd Sam weer zichtbaar.

Samantha schrok zich dood. Net als elke andere vampier in de ruimte.

Hij was in orde. Hij knipperde en keek rond, duidelijk zonder pijn. Hij keek zelfs wat uitdagend.

Het was ongelooflijk. Samantha had nog nooit zoiets gezien – nog nooit had ze iemand, mens of vampier, gezien die immuun was voor de vloeistof. Tenminste, op één persoon na. Nu herinnerde ze het zich. Caitlin. Zijn zus. Die was ook immuun geweest. Wat had dat te betekenen? Lag het aan hun genetische band? Ze dacht terug aan zijn horloge, aan de inscriptie. De Roos en de Doorn. Was de dynastie verdeeld over hen? Zou het kunnen dat zij niet De Ene was? Dat hij het was?

Caitlin was een paar jaar ouder dan Sam, en misschien had zij eerder volwassenheidstekenen vertoond dan hij. Misschien zou Sam ook een halfbloed zijn geworden als ze een paar jaar hadden gewacht.

Wat de reden ook was, hij was duidelijk immuun. Dat maakte hem heel erg machtig. En gevaarlijk voor haar verbond.

Samantha keek rond, en in de ruimte met honderden vampiers klonk geen enkel geluid. Ze staarden slechts allemaal geschrokken.

Sam zag er woedend uit. Hij reikte omhoog, trok aan zijn ketenen en veegde het water van zijn gezicht. Hij rukte aan zijn ketenen, maar hij kwam niet los.

“Kan iemand me uit dit verdomde ding halen!?” schreeuwde hij.

En toen gebeurde het.

Plotseling klonk er een knal bij de deur.

Samantha draaide zich om en zag hoe de enorme dubbele deur omlaag kwam.

Ze kon het niet geloven. Daar stond Kyle met zijn beschadigde gezicht, met Sergei aan zijn zijde en honderden huurlingvampiers achter zich.

En dat was niet alles. Kyle had hem. Hij hield hem omhoog. Het Zwaard.

Kyle liet een verschrikkelijke gil horen en stormde als een waanzinnige de ruimte in. Zijn aanhangers volgden hem op de voet en schreeuwden net zo hard. Er brak chaos uit in de kamer.

Het ging vampier tegen vampier terwijl Kyle en zijn mannen iedereen in hun zicht aanvielen. Maar het Zwarttijverbond was al duizenden jaren in oorlog geweest, en was niet van plan zo gemakkelijk op te geven. Rexius’ vampiers vochten met gelijke vastberadenheid terug.

Het was een grootschalig handgevecht van vampier tegen vampier. Niemand gaf toe.

Maar Kyle zelf maakte wel veel vooruitgang. Hij hield het Zwaard met beide handen omhoog en zwaaide het alle kanten op. Waar het heen schoot, vielen vampiers. Armen, benen, hoofden… Kyle was in zijn eentje een leger waard. Hij sneed een pad door de duizenden vampiers heen, elke vampier op zijn pad dodend.

Samantha was geschokt. In haar duizenden jaren had ze nog nooit een vampier vermoord zien worden… echt, definitief gedood. Ze had een vampier nooit als teer beschouwd. Het Zwaard was ontzagwekkend. En heel, heel erg dodelijk.

Samantha aarzelde niet langer. Toen een vampier schreeuwend op haar af raasde met zijn bloederige, scherpe tanden op haar gezicht gericht, dook ze vlug weg, liet ze hem over zich heen vliegen en toen zette ze het op een lopen.

Ze rende door de kamer in de richting van Sam.

Net op tijd. Een andere vampier had hetzelfde idee gehad, en liep op de geketende, versteende jongen af. De vampier sprong recht op Sam af en hield zijn tanden op Sams keel gericht. Hij leek wel een lammetje dat vastgeketend zat in een ruimte vol leeuwen.

Samantha bereikte hem net op tijd. Ze sprong, botste in de lucht met de vampier en sloeg hem tegen de grond. Voor hij op kon staan sloeg Samantha hem hard met de rug van haar hand, waardoor hij knock-out ging.

Ze sprong overeind en rukte aan Sams ketenen. Toen ze hem bevrijdde keek hij in volledig ongeloof om zich heen, alsof hij een nachtmerrie tot leven zag komen.

“Samantha,” zei hij, “wat gebeurt er in godsnaam—”

“Niet nu,” zei Samantha terwijl ze zijn laatste ketenen verbrak, zijn arm greep en hem door de chaos heenleidde. Ze ging op de uitgang af.

Terwijl ze renden sprong er een andere vampier recht op hen af met zijn tanden uitgestoken.

Samantha greep Sam beet en wierp hem op de grond. Zelf bukte ze, zodat ze vampier over hun hoofden scheerde.

Ze kwam snel weer overeind, trok hem omhoog en samen sprintten ze door de kamer. Ze wisten steeds weg te duiken en op te staan, en bleven de vampiers steeds voor. Ze wist dat er een achtergang was als ze door de deur konden komen, een trap die hen naar de straten zou leiden. Zodra ze eenmaal buiten waren, kon ze hem ver van hier brengen.

In alle chaos zag niemand hen sprinten. Ze waren bijna de deur uit, nog maar een paar stappen.

En toen, toen ze het bijna hadden gehaald, voelde ze een druk op haar rug, merkte ze dat ze struikelde en de vloer raakte. Ze was van achteren besprongen.

Ze draaide zich om, om te zien wie het was. Sergei. Dat verachtelijke, kleine, Russische hulpje van Kyle. Degene die het Zwaard uit haar handen had gestolen.

Hij grijnsde op haar neer, een kwaadaardige, wrede grijns en ze haatte hem nu meer dan ooit.

Het was knap dat Sam geen angst liet zien. Hij was nog steeds vastgeketend, maar sprong op Sergei’s rug en wond zijn ketenen om zijn keel. Die jongen was sterk. Hij trok hard genoeg om Sergei zijn greep op Samantha te laten verslappen, en zij gebruikte de kans om onder hem vandaan te komen.

Maar Sam was geen partij voor een vampier. Sergei stond grommend op en gooide Sam van zich af als een stropopje. Sam landde drie meter verderop tegen de muur.

Terwijl Samantha probeerde overeind te kopen, werd ze nogmaals besprongen door een tiental vampiers. Ze wist dat Sam ook omsingeld was. Ze zaten in de val.

Het laatste dat ze zag, was Sergei’s wrede grijns terwijl hij zijn arm terugtrok en haar vervolgens in het gezicht sloeg.

*

Kyle had zich nog nooit zo levend gevoeld als terwijl hij door de enorme kamer van het Zwarttijverbond sneed en vampier na vampier vernietigde. Bloed spetterde alle kanten op en besmeurde hem; zijn handen voelden nat van het bloed terwijl hij steeds harder en intenser ging slaan. Het was wraak. Wraak door zijn duizenden jaren trouwe dienst, en de manier waarop ze hem behandeld hadden. Hoe durfden ze. Nu zouden ze de betekenis van het woord wraak leren kennen. Ze zouden allemaal hun verontschuldigingen aanbieden, stuk voor stuk zouden ze voor hem buigen tot de grond en zouden ze toegeven dat ze faliekant fout hadden gezeten.

Het ging allemaal perfect. Na zijn kleine omweg bij de Brooklynbrug had hij zijn trouwe volgelingen door de deuren van het Stadhuis geleid en de vampiers die hem in de weg hadden durven staan gedood. Toen waren ze door de geheime doorgang gestroomd, helemaal omlaag door de diepten van het stadhuis, recht naar het nest van hun verbond. Geen enkele vampier durfde hen in de weg te staan toen ze binnenstormden. Veel andere vampiers hadden zich bij hen gevoegd zodra ze Kyle, maar vooral het Zwaard, zagen. Het deed hem goed te zien dat er zoveel van zijn oude verbond nog trouw waren. Hij wist dat het tijd was om zijn rechtmatige leiderschap op te eisen.

Rexius was een zwakke leider. Als hij sterker was geweest, had hij het Zwaard zelf jaren geleden al gevonden. Hij zou nooit anderen hebben gestuurd. Hij vond het fijn om anderen te straffen voor zijn eigen fouten, terwijl hij degene was die gestraft moest worden. Hij was dronken geworden van zijn macht. Kyle verbannen was een laatste, wanhopige poging geweest om hen allemaal weg te werken. Maar dat plan had averechts gewerkt.

Kyle sneed door de kamer heen, recht op Rexius’ troon af. Rexius zag hem aankomen en zijn ogen werden groot van paniek.

Rexius sprong naar beneden vanaf zijn troon en probeerde te sluipen van de gevechten. Hun zogenaamde leider liet zijn ware aard in tijden van oorlog zien.

Maar Kyle had andere plannen.

Kyle rende naar de andere kant om Rexius rechtstreeks te confronteren. Het zou veel makkelijker zijn om het Zwaard gewoon in zijn rug te rammen, maar hij weigerde Rexius zo gemakkelijk weg te laten komen. Hij wilde dat Rexius van dichtbij zag wie hem had gedood.

Rexius stond stil; zijn pad werd geblokkeerd door Kyle’s brede schouders en door het glimmende Zwaard.

Rexius’ kaak trilde. Hij hief een trillende vinger en wees naar Kyle’s gezicht. Op dat moment zag hij eruit als een oude man. Zielig.

“Je bent verbannen!” gilde hij verdwaasd. “Ik heb bevolen je te verbannen!”

Nu was het Kyle’s beurt om te grijnzen; een brede, kwaadaardige grijns.

“Je kunt niet winnen!” voegde Rexius toe. “Je zúlt niet winnen!”

Kyle stapte rustig op hem af en ramde het Zwaard in een vloeiende beweging door Rexius’ hart.

“Ik heb al gewonnen,” zei Kyle.

De hele ruimte draaide zich om en staarde naar het geluid, ook al waren ze bezig met vechten. Het was een ijzingwekkend gegil dat de gehele stenen ruimte vulde. Het leek eeuwig te duren; Rexius bleef maar gillen. Voor de ogen van iedereen loste zijn lichaam op in een wolk rook, en toen klonk er een gefluister en stroomde de rook de lucht in, richting het plafond.

De hele ruimte viel stil en staarde naar Kyle.

Kyle hief het Zwaard hoog en brulde. Het was een overwinningsbrul.

Elke overlevende vampier, aan beide kanten, draaide zich om en keek naar Kyle. Ze vielen allemaal op hun knieën en bogen hun hoofd tot op de grond. Het gevecht was voorbij.

Kyle ademde diep in en nam alles in zich op. Hij was nu hun leider.

ZES

Caitlin was niet in staat te praten en stormde weg van Caleb en Sera.

Het was te veel om in één keer te kunnen verwerken. Had ze net gezien wat ze dacht te zien? Hoe was dat mogelijk?

Ze had gedacht dat ze Caleb zo goed kende en dat ze bij elkaar hoorden. Ze wist zeker dat ze sámen waren, een stel, en dat ze dat altijd zouden zijn. Ze had hun leven samen duidelijk voor zich gezien en was er zeker van dat niets hen uit elkaar kon drijven.

En nu dit. Het was nooit in haar opgekomen dat er nog een vrouw in Calebs leven kon zijn. Hoe kon het dat hij dat niet verteld had?

Natuurlijk had Caitlin zich Sera herinnerd van haar korte bezoek aan The Cloisters – maar Caleb had beweerd geen gevoelens meer voor haar te hebben, en dat wat zij hadden… honderden jaren geleden was.

Dus wat deed ze hier? En zeker op dit moment? Op het intiemste moment tussen Caleb en Caitlin, toen zij net was opgestaan, net veranderd, net een ware vampier, door zijn bloed. Hoe wist ze waar ze waren? Had Caleb haar uitgenodigd? Dat moest wel. Maar waarom?

Pijnschok na pijnschok spoelde over Caitlin. Hier was gewoon geen verklaring voor. Ze was altijd bang geweest om zichzelf kwetsbaar te maken, zeker richting jongens, en wel om deze reden. Bij Caleb had ze dat laten gaan, ze had hem volledig vertrouwd. Ze had zichzelf kwetsbaarder opgesteld dan bij welke jongen waar ze tot dan toe bij was geweest. En hij had haar veel dieper pijn gedaan dan die anderen, dieper dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Ze kon zich nog steeds niet indenken hoe ze hem zo verkeerd had kunnen inschatten, hoe ze zo dom had kunnen zijn, er zo naast had kunnen zitten. Ze voelde zich alsof haar ingewanden afbraken. Hoe zou onsterfelijkheid nu worden, zonder hem? Het zou een straf zijn. Een eeuwige straf. Ze wilde sterven. En nog het ergste van alles: ze voelde zich zo’n idioot.

“Caitlin!” riep Caleb achter haar, en ze hoorde zijn voetstappen dichterbij komen. “Alsjeblieft, laat me het uitleggen.”

Wat kon hij uitleggen? Hij had haar duidelijk hier uitgenodigd. Hij hield duidelijk nog steeds van haar. En zijn gevoelens voor Caitlin waren duidelijk niet zo sterk als Caitlins gevoelens voor hem.

Calebs hand greep haar arm en trok eraan, smekend dat ze zich om zou draaien en hem aan zou kijken.

Maar ze trok zich terug. Ze kon zijn aanraking niet meer aan. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Nooit meer.

“Caitlin!” riep hij uit. “Laat me het nu uitleggen!”

Maar Caitlin minderde geen vaart. Ze was een ander persoon, een ander wezen, en ze voelde het op meer dan een manier. Naast haar nieuwe vampierkrachten waren ook haar nieuwe vampiergevoelens tevoorschijn gekomen. Ze kon nu al voelen dat haar emoties sterker waren dan toen ze nog menselijk was, en veel sterker ook. Ze voelde alles nu nog dieper. Ze voelde zich niet slechts depressief – ze voelde zich alsof ze letterlijk stierf van verdriet. Ze voelde zich niet slechts verraden – het voelde alsof ze letterlijk in haar hart werd gestoken. Ze wilde zichzelf uit elkaar rukken, alles om de pijn in haar te doen ophouden.

Ze liep over de vlakte, haar kamer binnen en sloeg de eikenhouten deur achter zich dicht.

“Caitlin! Caitlin, alsjeblieft!” klonk de gedempte stem van buiten haar deur.

Caitlin draaide zich om en sloeg tegen de deur.

“Ga weg!” riep ze. “Ga terug naar je vrouw!”

Na enkele seconden voelde ze hem eindelijk weggaan.

Nu was ze alleen. In stilte. Caitlin ging op het rand van haar bed in de kleine kamer zitten, legde haar hoofd in haar handen en begon te huilen. Ze snikte en snikte, hartverscheurend gehuil. Ze voelde dat alles waar ze voor had geleefd plotseling weggenomen was.

Ze hoorde gejank en voelde iets zachts langs haar gezicht wrijven; ze keek omlaag en zag Rose die haar gezicht tegen dat van Caitlin wreef. Rose likte Caitlins wangen en probeerde haar tranen weg te likken.

Dat hielp Caitlin om bij te komen. Ze reikte omlaag en aaide Rose’ gezicht en kroelde haar haren. Rose sprong op Caitlins schoot en Caitlin knuffelde haar; ze was er nog klein genoeg voor.

“Jou heb ik tenminste nog, Rose,” zei Caitlin. “Jij verlaat me toch niet?”

Rose leunde achterover en likte haar gezicht.

Maar de pijn was te groot. Caitlin kon het niet verdragen nog een moment langer in die kamer te blijven. Ze voelde zich alsof ze elk moment door de muren kon barsten.

Ze keek naar het enorme raam en zag de uitnodigende nachtlucht. Zonder aarzeling zette ze Rose neer, sprong ze op van haar bed, zette ze twee grote stappen en sprong ze naar buiten.

Ze wist dat haar vleugels zouden uitklappen en haar weg zouden dragen. Maar een deel van haar wilde dat juist niet, wilde dat ze haar in de steek zouden laten en haar recht naar de grond zouden laten vallen.

ZEVEN

Samantha stond geketend rechtop. Ze werd stevig vastgehouden voor een aantal vampiers die haar armen ruw vastgrepen toen ze haar door de enorme kamer sleepten. De kamer was een slachthuis geworden. Ze zag honderden vampierlijken, haar voormalige verbondleden, wiens bloed over de hele vloer verspreid lag, in stukken gehakt door Kyle en zijn vervloekte Zwaard. Dat Zwaard bezat meer macht dan ze zich ooit had kunnen voorstellen.

Maar ondanks die slachtpartij waren er nog honderden vampiers in leven. Ze waren nu Kyle’s volk. En er bleven er nog tientallen meer binnenstromen door de open deuren. Er leek geen einde te komen aan de stroom vampiers die hun trouw aan Kyle wilden zweren. Het was nu duidelijk zíjn verbond. Nu Rexius dood was, was er niemand anders om trouw aan te zweren. En Kyle had het verdiend. Het was hem gelukt elke vampier die hem ooit had verraden uit te roeien.

Er waren honderden vampiers die hem hadden gesteund in het gevecht tegen Rexius. Sommigen waren écht trouw aan Kyle, maar anderen waren gewoon opportunisten. Weer anderen mochten Rexius niet en hadden slechts hun kans afgewacht. Er kwamen vampiers van verbonden uit de hele stad binnen. Nieuws verspreidde zich snel in de wereld van vampiers – en ze wilden allemaal deel zijn van de komende oorlog. Wat hun redenen ook waren, ze hoorden nu bij Kyle’s leger.

Nu Kyle hun leider was, nu hij het Zwaard had, was het duidelijk dat er snel een grote oorlog zou komen, een oorlog zoals het vampierras nog nooit gevoerd had. Kyle was meedogenloos en bloeddorstig; zelfs deze slachtpartij had hem niet bevredigd. Hij had een woede in zich waar hij maar niet van af kwam. Alle vampiers die nog geen trouw aan hem hadden gezworen, zouden daar snel spijt van krijgen. Net als alle onschuldige mensen. Samantha wist dat zijn vetes eindeloos waren, en de stad New York zou binnenkort zijn speeltje worden.

Ze sleepten Samantha ruw door de chaos, recht naar het midden van de kamer.

Kyle zat nu op Rexius’ troon, genietend van zijn macht en met een kwaadaardige grijns op zijn gezicht, terwijl er vampiers van alle kanten voor hem bogen.

Sergei stond aan Kyle’s zijde en sloeg driemaal op de grond met zijn metalen staf.

De hele kamer, duizenden vampiers, ging in perfecte slagorde staan. Ze hieven allemaal hun vuist en riepen: “Ave Kyle!”

Samantha was verbaasd. Het was een enorme vertoning van kracht en trouw. Ze had nog nooit zulke gehoorzaamheid gezien. Kyle werkte als een magneet. Hij was nu al een tiran.

Maar Kyle leek niet geïnteresseerd in zijn soldaten. In plaats daarvan waren zijn ogen gefixeerd op Samantha. De hele kamer leek zijn interesse in haar op te merken en het gemompel viel stil toen ze zich voorbereidden het komende gesprek te volgen.

“Dus,” zei Kyle tegen haar. “Je was eerder bij het Zwaard dan ik. Maar zoals je ziet ben ík degene die het in handen heeft.”

“Nog wel,” spuwde Samantha terug.

Laat hem daar maar eens over nadenken, dacht ze. Want ze geloofde echt dat het op een dag niet meer aan hem zou behoren. Wie ook voorbestemd was om het Zwaard te gebruiken, ze voelde diep vanbinnen dat hij het niet was.

Kyle’s wenkbrauwen gingen omhoog.

“Weet je waarom ik je zo lang heb laten leven?” vroeg hij.

Samantha staarde uitdagend terug. Ze had geen zin in een gesprek met hem. Ze wilde niets te maken hebben met die nieuwe verbond. Ze wilde weggaan, zo ver mogelijk hier vandaan. Ze wilde Sam meenemen en weggaan. Als hij hen dat toestond.

Maar Sam was nergens te zien. Ze waren gevangengenomen door Kyle’s soldaten, en sindsdien had ze hem niet meer gezien. Samantha moest kalm blijven tot ze erachter kon komen waar hij was. Ze moest tijd zien te winnen, zou zelfs zo ver gaan om haar trouw aan hem te zweren, tot het moment dat zij en Sam konden ontsnappen.

“Ik begrijp nog steeds niet waarom Rexius jou stuurde om het Zwaard te zoeken, en niet mij. Zoals we allemaal weten, ben ik de betere krijger. Maar ik geef toe dat jij ook behoorlijk wat kunt,” zei hij.

“Maar dat is niet helemaal waarom ik je heb laten leven. Rexius wilde jou straffen. Daarom neem ik aan dat je geen reden meer hebt om hem nog trouw te zijn. Er komt een oorlog, en ik kan elke sterke soldaat gebruiken. Als je je trouw aan me zweert, zal ik overwegen je te laten leven.”

Samantha dacht na. Ze had geen problemen met het zweren van trouw, want ze wist dat ze dit alles al heel snel achter zich zou laten. Maar ze moest eerst meer weten over Sam.

“En de jongen?” vroeg ze. “Waar is hij?”

Kyle glimlachte.

“Oh ja, de jongen. Je gaat recht af op wat ik met je wilde bespreken. Ik weet niet zeker waarom je zo dol op dit mens bent, en je hebt onze regels al overtreden. Ik had je alleen daarvoor al kunnen doden. Maar ik vind het interessant, en dat is een van de redenen dat ik je in leven laat.

Samantha, je zult snappen dat je gestraft moet worden. Elke vampier die ooit trouw aan Rexius was, en niet aan mij, moet worden gestraft. Het is een onderdeel van het inwijdingsproces van mijn Leger. Je zult me leren gehoorzamen, en alleen mij.

In jou geval heb ik de perfecte oplossing: een daad die jouw trouw aan mij zal bewijzen en als je straf zal dienen. Mijn mannen zullen je meenemen naar de jongen, en jij neemt hem mee hierheen, en zult hem dan voor de ogen van iedereen doden.”

Samantha’s hart sloeg over bij die gedachte. Dat was iets dat ze nooit, maar dan ook nooit, zou kunnen. Ze zou nog eerder zichzelf doden. Kyle was zoals gewoonlijk weer krankzinnig. En wreed. Ja, hij was een echte opvolger van Rexius.

“Ik zal ervan genieten hem door jou persoonlijk te zien sterven,” zei Kyle en hij glimlachte bij de gedachte. “Kijk, ik beschouw deze jongen als een last. Hij is uit hetzelfde hout gesneden als zijn zus, en wie weet hebben ze allebei een weerstand die ons allemaal kan schaden. Ik vertrouw geen van hen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij een mens is.”

Kyle bestudeerde Samantha’s gezicht aandachtig.

“Als je dit doet, zal ik je belonen met een hoge rang, eer en status. Er zal een speciale plek binnen mijn nieuwe verbond zijn voor jou. Dit wordt een prachtige oorlog, een van de mooiste die ons ras ooit heeft gezien. En jij kunt een van de belangrijkste meesterbreinen worden.

Maar als je weigert… zal je langzaam worden gemarteld, zul je eeuwige pijn moeten verduren, en zal je naam uit de geschiedenisboeken van ons verbond worden geschrapt.”

De kamer was stil terwijl Samantha nadacht. Haar gedachten buitelden over elkaar heen, en ze probeerde wanhopig een uitweg te bedenken.

“Waarom dood je hem niet gewoon zelf?” vroeg ze uiteindelijk.

Kyle leunde achterover en begon langzaam te grijnzen.

“Het is twee keer zo leuk om jou te aanschouwen terwijl je het doet,” zei hij. “Een van mijn favoriete hobby’s is het kijken naar mensen die doden wie zij het meest liefhebben.”