O czym dudni woda w studni
TekstZ tego wynikały jeszcze gorsze gniewy i kłótnie. Zazdrość, pretensje wszelkie.
Ale przyszła zima surowa, przykryła wszystko śniegiem i lodem. Najgorsza ślizgawica powstała koło studzienki, z której trzeba było wodę brać. Co się tam trochę wody z wiaderka wychlapie, to zaraz zamarza, w końcu studzienka oblodzona była prawie aż po brzeg cembrowiny, z trudem można było przy niej ustać.
Kiedy więc Hanusia szła do studni po wodę, ojciec zawołał do żony:
– A niechby tam i Zosia z nią poszła, to jej pomoże, żeby się czasem nie poślizgnęła i nie upadła!
– Ano, idź z nią, córeczko! – mówi matka do Zosi.
No i poszły obie. Ale zaledwie Hanusia pochyliła się nad cembrowiną – Zośka ją popchnęła i zepchnęła w głąb studni. Zawróciła zaraz niedobra dziewczyna do chaty z płaczem udawanym:
– Oj, matko, ojcze! Nieszczęście! Hania wleciała do studni! Nie dałam rady jej utrzymać!
A tymczasem Hanusia spada w dół. Ani się czego tu złapać, ani się zatrzymać, studnia głęboka, ściany oblodzone, mokre, śliskie. Nie myślała, że to tak głęboko być może, kiedy co dzień wodę brała do wiaderka…
– O, mój Boże, dokąd to ja dolecę? Chyba aż do samego środka ziemi! – myśli Hańcia, a ściany studni tylko migają jej przed oczami.
Nagle stopa jej dotknęła jakby jakiejś półki czy schodka i dziewczynka zatrzymała się. Patrzy – a tu przed nią jakby drzwiczki jakieś, ledwie widoczne, a w nich jakby klamka czy skobel. Za klamkę złapała, popchnęła i otworzył się przed nią korytarz, a w nim światełko miga.