Kwiaty Idalki
Tekst– Czy pamiętasz, co mi miałaś dziś powiedzieć? – spytała Ida.
Ale Zosia zrobiła, bardzo niemądrą minę i nie odpowiedziała ani słówka.
– Wcale nie jesteś dobra – rzekła Ida – przecież wszystkie tańczyły z tobą!
Odwróciła się od lalki, wzięła bardzo ładne pudełko papierowe, malowane i włożyła w nie zwiędłe kwiaty.
– Będziecie miały prześliczną trumienkę – powiedziała. – Chłopcy przyjdą po południu i pomogą mi was pochować w ogrodzie, obok kanarka, żebyście obudziły się w lecie jeszcze piękniejsze niż teraz.
„Chłopcy” – byli to mali kuzynkowie Idy, Janek i Stefan. Dostali właśnie od ojca bardzo piękne nowe łuki i przyszli je pokazać Idalce. Dziewczynka opowiedziała im zaraz historię zmarłych kwiatów, więc zajęli się ich pogrzebem. Obaj szli naprzód, każdy z łukiem na ramieniu, a Idalka za nimi, niosąc kwiaty w ładnym pudełku. W ogrodzie wykopali dół pod drzewem, dziewczynka pocałowała kwiaty, potem złożyła pudełeczko w ziemi i usypali nad nim niewielką mogiłę.
Na pożegnanie chłopcy wystrzelili z łuków, gdyż nie mieli armat, ani innej broni.