Z powodu, nie wiem już jakiej, ale bardzo doniosłej uroczystości król postanowił wyprawić bal maskowy, zaś ilekroć na dworze zdarzały się maskarady lub inne w tym rodzaju zabawy, tylekroć talentom Hop-Froga i Tripety dawano nieodzowne zastosowanie, Hop-Frog w szczególności był tak wynalazczy w dziedzinie zdobnictwa, tworzenia nowych larw6 i ubiorów maskaradowych, że zdawało się, iż bez jego udziału nic udać się nie może.
Nadeszła noc na zabawę przeznaczona. Pod okiem Tripety ozdobiono wspaniałą salę, nie szczędząc wszelkiej możliwej pomysłowości, aby przydać blasku maskaradzie. Cały dwór trwał w gorączkowym oczekiwaniu. W sprawie ubiorów i ról każdemu, jak łatwo zgadnąć, pozostawiono wybór wolny. Sporo osób na tydzień lub nawet na miesiąc z góry określiło rodzaj upatrzonego dla się przebrania i koniec końcem nikt się nie ociągał i nie namyślał zbytnio prócz króla i jego siedmiu ministrów. Czemuż się wahali? Nie umiałbym odpowiedzieć na to pytanie – chyba że był to jeszcze jeden naddatkowy fortel uknutej zabawy. Prawdopodobnie trudno im było pochwycić w lot swe pomysły, ile że byli tak wybitnymi otylcami! Tak czy owak – czas upływał i, uciekając się do ostatniego środka, posłali po Tripetę i Hop-Froga.
Dwaj mali druhowie, stawiając się na rozkaz króla, stwierdzili, iż ten ostatni po królewsku chłonie wino z pomocą siedmiu członków swej poufnej rady, mimo to monarcha zdawał się zdradzać brak humoru.
Wiadomo mu było, że Hop-Frog unika wina, gdyż ów trunek przyprawiał biednego kulawca o stratę zmysłów, zaś strata zmysłów zgoła nie jest wesołym środkiem trafnego samopoczucia. Król jednak lubował się we własnych swoich wybrykach i powziął ucieszny zamiar zniewolenia Hop-Froga do wypitki, czyli, jak zwykł mawiać, do zjednania wesołości.
– Pójdź tu, Hop-Frog! – zawołał w chwili, gdy błazen wraz ze swoją towarzyszką wkroczył do komnaty – żłopnij no mi tę oto szklenicę za zdrowie nieobecnych przyjaciół waszych – (tu Hop-Frog westchnął) – i obsłuż nas swoją wyobraźnią! Brak nam typów – charakterów, mój chłopcze! Brak czegoś nowego – niezwykłego! Znużyła nas ta wieczna jednostajność. Nuże, pij! Wino rozżarzy twój geniusz.
Hop-Frog usiłował swoim zwyczajem dorzucić trafne słówko ku rozbrojeniu króla, lecz wysiłek był ponad możliwości. Był to właśnie dzień urodzin nieszczęsnego karła i rozkaz picia za zdrowie nieobecnych jego przyjaciół wycisnął mu łzy z oczu. Kilka sporych a gorzkich kropli skapnęło do kielicha, który pokornie przyjmował z rąk swego tyrana.
– Cha, cha, cha! – zaryczał ten ostatni, gdy karzeł z odrazą kielich opróżnił. – Widzisz, czemu podoła jedna lampka dobrego wińska? Juści – ślepie twoje już się żarzą!
Biedne chłopaczysko! Jego szerokie źrenice skrzyły się raczej, niż żarzyły, gdyż wino na ten pobudliwy umysł działało zarównie krzepko, jak niezwłocznie. Drżącą dłonią utwierdził kubek na stole i powiódł po obecnych wzrokiem niemal obłędnym.
Całe zgromadzenie zdawało się bawić na schwał pomyślnym wynikiem królewskiego konceptu.
– A teraz – do roboty! – rzekł pierwszy minister otylec niepomierny.
– Tak! – pochwycił król – Nuże, Hop-Frog, udziel nam twej pomocy! Typów, piękny chłopcze! Charakterów! Pożądamy charakteru! Pożądamy wszyscy! Cha, cha, cha!
I ponieważ tkwiły w tych słowach poważne zabiegi dookoła kalamburu, tedy wszystkich siedmiu zawtórzyło7 chórem śmiechowi królewskiemu. Zaśmiał się też i Hop-Frog, lecz słabym i roztargnionym śmiechem.
– Prędzej, prędzej! – naglił król zniecierpliwiony. – Czyż na żaden pomysł nie wpadasz?
– Usiłuję wpaść na jakiś pomysł niepowszedni – wybąkał karzeł jak nieprzytomny, gdyż wino zgoła go obłąkało.
– Usiłujesz? – wrzasnął tyran drapieżnie. – Co rozumiesz pod tym słowem? A! pojmuję… Jegomość się dąsa, jegomość jeszcze wina się napiera! Masz, żłopnij to!
I król znowu kielich napełnił i – napełniony po brzegi podał kulawcowi, który spozierał i dychał jak zziajany.
– Pij, powtarzam! – gwałtował potwór. – Lub na szatana!…
Karzeł wahał się… Król spurpurowiał od wściekłości. Dworzanie uśmiechali się okrutnie. Tripeta trupio blada zbliżyła się do siedliska monarchy i, padłszy przed nim na kolana, jęła błagać, aby oszczędził jej przyjaciela.