Jan Parandowski

Polski pisarz, eseista i tłumacz literatury. Urodził się 11 maja 1895 r. we Lwowie, zmarł 26 września 1978 r. w Warszawie). Dwukrotnie nominowano go do literackiej Nagrody Nobla (1957, 1959). Parandowski był znawcą i jednym z największych polskich popularyzatorów kultury i literatury starożytnej. Największe uznanie przyniosła mu Mitologia (1924), wielokrotnie wznawiana.

W 1913 r. ukończył Gimnazjum we Lwowie. Następnie podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim na wydziale filozoficznym. Interesował się filozofią, filologią klasyczną, archeologią, historią sztuki, literaturą polską. Po I wojnie światowej kontynuował przerwane studia i w 1923 r. uzyskał magisterium z filologii klasycznej i archeologii.

W latach 1945–1950 objął katedrę kultury antycznej, a później katedrę literatury porównawczej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Współpracował z: „Tygodnikiem Powszechnym”, „Meandrem”, „Twórczością”. Był prezesem polskiego PEN Clubu.

W 1964 r. podpisał „List 34”, zredagowany przez uczonych i pisarzy w obronie wolności słowa.

W 1975 r. Radio Wolna Europa uhonorowała Parandowskiego za całokształt twórczości. W tym samym roku otrzymał też tytuł doktora honoris causa Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL.

Wybrane publikacje:

• Bolszewizm i bolszewicy w Rosji (1920);
• Mitologia (1924);
• Dysk olimpijski (1933);
• Niebo w płomieniach (1936);
• Eros na Olimpie (1924);
• Dwie wiosny (1927);
• Alchemia słowa (1951);
• Petrarka (1956, biografia Petrarki);
• Z antycznego świata (1958);
• Powrót do życia (1961);
• Wrześniowa noc (1962).