Za darmo

Zmierzch

Tekst
Oznacz jako przeczytane
Czcionka:Mniejsze АаWiększe Aa

Stefan Żeromski

Zmierzch

Między grube pnie kilku świerków, co sterczą samotnie na skraju poręby, plamiącej mnóstwem czarnych pniaków zgniłozielony upłaz

1

1



upłaz

 – rozległy, poziomy lub łagodnie nachylony stok górski.



 wzgórza, zsuwało się słońce, pławiąc się w miedzianym blasku, podobnym do przejrzystego kurzu, nieruchomą warstwą nawisłego nad daleką widownią. Odblaski jego lśniły jeszcze na krawędziach chmur, wyzłacając je i zabarwiając szkarłatem, wrzynały się między fałdy szarych kłębów i szkliły na wodach.



W bruzdach ściernisk i podorywek

2

2



podorywka

 – pole płytko zaorane zaraz po zbiorach i w ten sposób przygotowane do późniejszych prac przy uprawie.



 jesiennych, na sapowatych

3

3



sapowaty

 – błotnisty, bagnisty.



 niwkach

4

4



niwka

 – niewielka niwa;

niwa

: pole, ziemia uprawna.



 i świeżych karczowiskach, gdzie stały smugi wody po niedawnej nawałnicy, mieniły się rude plamy, jak kawałki szyb przepalonych. Na szare, przyklepane skiby

5

5



skiba

 – część ziemi odkrojona i odrzucona na bok przez pług.



 padał uciążliwy dla oczu, zwodniczy cień fioletowy, piaszczyste wydmy żółkły, zielska na przykopach

6

6



przykop

 – rów biegnący wzdłuż czegoś; także: wał ziemny.



, krzaki na miedzach miały jakieś nieswoje, chwilowe barwy.



W głębokiej kotlinie, otoczonej ze wschodu, północy i południa podkową wzgórz, obdartych z lasu, płynęła struga, rozlewając się w zatoki, bagna, płanie

7

7



płań

 a.

płania

 – szeroko rozlana, niegłęboka woda.



 i szyje

8

8



szyja

 – tu: wąskie koryto strumienia, rzeki, itp.



, powstająca tam właśnie ze źródlisk zaskórnych. Dokoła wody, na torfiastym kożuchu rosły gąszcze trzcin, wysmukłe sity

9

9



sito

 – tu: sitowie.



, tatarki

10

10



tatarka

 – tu: tatarak.



 i kępy niskiej rokiciny

11

11



rokicina

 – rokita; gatunek krzewiastej wierzby, rosnącej na terenach wilgotnych, torfowiskach, mokrych łąkach.



. Nieruchoma, czerwona woda świeciła się teraz spod wielkich liści grzybienia

12

12



grzybień

 – roślina wodna o dużych, unoszących się na powierzchni liściach i białych kwiatach; nenufar, lilia woda.



 i szorstkich wodorostów w postaci bezkształtnych plam bladozielonych.



Nadleciały stadkiem cyranki

13

13



cyranka

 – rodzaj wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych.



, krążyły kilkakroć z wyciągniętymi szyjami, przerywając ciszę melodyjnym, dzwoniącym świstem skrzydeł, zataczały w powietrzu elipsy coraz mniejsze – wreszcie zapadły w trzciny, z łoskotem rozbijając wodę piersiami. Ucichł dudniący lot bekasów

14

14



bekas

 – rodzaj ptaka łownego występującego na terenach podmokłych.



, głuche wołanie kurki wodnej

15

15



kurka wodna

 – średniej wielkości ptak wodny z rodziny chruścieli.



, ustało dowcipne pogwizdywanie kulików

16

16



kulik

 – niewielki ptak brodzący o długim dziobie.



, poznikały nawet szklarze

17

17



szklarz

 (pot.) – szklarka, gatunek ważek o zielonym ciele i błyszczących, szklistych skrzydłach.



 i modre świtezianki

18

18



świtezianka

 – rodzina ważek o metaliczno-niebieskim ubarwieniu ciała i ciemnym lub niebieskim żyłkowaniu skrzydeł.



, wiecznie trzepoczące siateczkowatymi skrzydłami dokoła badylów sitowia. Błądziły tylko jeszcze po świetlanej powierzchni głębin niestrudzone muchy wodne

19

19



mucha wodna

 – tu zapewne: nartnik, plesica a. poślizg, jeden z rodzajów pluskwiaków żyjących na powierzchni wód stojących.



 na swoich szczudlastych nogach, cienkich jak włosy, a zaopatrzonych w kolosalne i nasycone tłuszczem stopy – i pracowało dwoje ludzi.



Błota należały do dworu. Dawniejszy młody dziedzic taplał się po nich z wyżłem za kaczkami i bekasami póty, póki wszystkich lasów nie wyciął, pól nie zostawił odłogiem i, wyleciawszy nagle z dziedzictwa, nie oparł się aż w Warszawie, gdzie teraz wodę sodową w budce sprzedaje.



Gdy nastał nowy, mądry dziedzic, biegał po polach z kijkiem i często nad błotami stawał.

 



Gmerał w bagnie rękami, dziury kopał, mierzył, wąchał – aż wreszcie wymyślił rzecz dziwną. Kazał karbowemu

20

20



karbowy

 – nadzorca robotników rolnych; nazwa pochodzi od kija, na którym nacinano karby, zapisując w ten sposób ilość wykonanej pracy.



 najmować dzień w dzień chłopów do kopania torfu, szlam na pola wywozić taczkami, na kupy składać, a dziury kopać precz, póki się nie wybierze miejsca na sadzawkę; wówczas groble fundować

21

21



fundować

 – tu: zakładać, budować.



, dół na drugą sadzawkę wybierać niżej, aż ich się kilkanaście uzbiera; wtedy rowy rżnąć, wody napuszczać, mnichy<a hr