Niccolo Machiavelli

Właściwie – Niccolò di Bernardo dei Machiavelli. Włoski filozof, prawnik, historyk i pisarz. Był też dyplomatą florenckim. Urodził się 3 maja 1469 we Florencji i zmarł 21 czerwca 1527 w Sant'Andrea in Percussina.

Został uznany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli myśli politycznej renesansu. Zasłynął z traktatu Książę, w którym analizuje mechanizmy sprawowania władzy. W swojej twórczości szczególnie przyglądał się funkcjonowaniu republik i królestw. Od jego nazwiska pochodzi termin „makiawelizm”. W 1559 jego pisma trafiły do kościelnego indeksu ksiąg zakazanych.

Wybrane dzieła:

• 1499 – Discorso sopra le cose di Pisa;
• 1502 – Del modo di trattare i popoli della Valdichiana ribellati;
• 1502 – Discorso sopra la provisione del danaro;
• 1506 – Decennale primo (poème en terza rima);
• 1509 – Decennale secondo;
• 1510 – Ritratti delle cose di Francia;
• 1512-1517 – Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio; pl. Rozważania nad pierwszym dziesięcioksięgiem historii Rzymu Tytusa Liwiusza;
• 1513 – Il Principe, pierwsza publikacja w 1532; pl. Książę;
• 1513 – Mandragola; pl. Mandragora;
• 1515 – Belfagor arcidiavolo; pl. O Belfagorze arcydiable;
• 1519-1520 – Dell’arte della guerra; pl. O sztuce wojny;
• 1521-1525 – Istorie fiorentine; pl. Historie florenckie;
• 1525 – Frammenti storici.