O chwale bożej i chwale królewskiej

 
Siądziem wedle gospody¹⁰.
 
 
Zjemy obiad żebraczy, niech Bóg nagrodzić raczy,
Naszych dobrych wspieraczy!»
 
 
Dobył chléb zza pazuchy, czarny, ciężki i suchy,
Aż się sypią okruchy.
 
 
«No, syć się Bożą chwałą (rzekł mu Kostél zuchwało),
Patrz, co mi się dostało!
 
 
Ja za królewskie zdrowie, mam bułkę co się zowie,
Jadam jako panowie».
 
 
Szczudło spójrzał przez ramię, chléb swój suchy rozłamie:
«Boże! czy wzrok mój kłamie?!
 
 
Cóż to? skąd się to wzięło? Opatrznościż¹¹ to dzieło?»
Z chleba złoto sypnęło!
 
 
Bo król hojny w potrzebie, wdzięczen pochwał dla siebie,
Zapiekł złoto we chlebie!
 
 
Ze dwie garści niemałe, by okazać swą chwałę.
Że ma serce wspaniałe.
 
 
I Kostéla nędzarza, co na Boga nie zważa,
Własnoręcznie obdarza.
 
 
Lecz Pan Bóg przeinacza, On podarek bogacza
Swemu chwalcy przeznacza.
 
 
Więc się Szczudło rozczula, choć chromieje i kula,
Szedł dziękować do króla.
 
 
Król krzyknął: «Precz beznogu! do kościelnego progu,
Dziękuj tam Panu Bogu!»
 
 
Bo wstyd się w oczach zdradza, że nie królewska władza,
Lecz Pan Bóg wynagradza.