Космонавт монологы

 
Кеудемде үзіліссіз үздік-создық
Келеді керуен-керуен дүркіреп көш.
 
 
Мен – Жермін тіршілікке пана болған,
Арқамда ауыр жүктен жара қалған,
Тірнектеп жиғанымды аш көздікпен
Қанқұмар талай ғасыр тонап алған.
 
 
Келемін бəріне де шыдам беріп,
Азабын у да болса жұтам көніп.
Əйтеуір ізгілікке ұя болып,
Əйтеуір махаббатқа Отан болып.
 
 
Қираған сан қақпамды қайта құрдым,
Тіршілік балапанын шайқадым мың.
Сөндірмей келе жатыр ұшқынымды
Мың болғыр мына байғұс əйтеуір Күн.
 
 
Сынса да талай мəрте төздім сағым,
Көрсем де кей ұлымның озбыр шағын.
Япырым-ау қашанғы мен күйіп өтем,
Өзіме дұшпан болып өз құрсағым?
 
 
Теңіз жоқ тіршілікті сүйгенде мен,
Əлі сол күмбірлеген күймен келем.
Ұрпағым апаттардың қасірет-қаупін
Неге бай тарихымнан үйренбеген!
 
 
…Десеңші ех, мен қанша алыстадым,
Тұрсыңдар бəлкім күтіп таныс бағым.
Сен болсаң туған Отан төсіндесің
Мен болсам көз жетпейтін ғарыштамын.
 
 
Сағындым, о туған Жер, даласы кең,
Қайғысыз қауызында бал ашып ем.
Мен сені ертеңіне алып барам,
Самсаған жұлдыздардың арасымен.
 
 
Ырзалық лапылына толы денем,
Келемін баба-қиял жолыменен.
Төзермін қайғы болсаң оған-дағы
Көрермін бақыт болсаң оны да мен.
 
 
Көрермін жазың бар ма, қысың бар ма,
Ұмтылып мұратыңды құшып алға.
…Қырандар дəл осылай баули-тұғын
Қияға балапанын ұшырарда.
 

Оралу

 
Кеткендей едім-ау мен көк түбіне,
Жеткендей едім-ау мен жоқ түбіне,
Ақталды ақ мұратың о, Туған Жер,
Сағаты оралудың соқты міне!
 
 
Қайтамын түкке де енді іркілместен,
Шығарта көрме тағдыр жұртымды естен.
Мың ғасыр патшалықтан жұлдыздарға
Өмірім артық жерде бір күн кешкен.
 
 
Қайтамын түкке де енді бұрылмастан –
Гүлдерге қыруар дала қырын басқан.
…Төбемнен төніп тұрған еді-ау бұрын
Мінекей көз жетпеске сырылды аспан.