Космонавт монологы

 
Бұл да сыр, дүние, саған толғамаған.
Жүр менің көкірегімде көздің жасы
Алжирдің омырауынан сорғалаған.
 
 
Қашан да жанашырың болған едім,
Көре алмай жүрген жандар сорлап елін.
Күнəсіз даңқты өмірлер кісенделген
Дəл қазір көз алдымда ол да менің.
 
 
Қарашы мынау əлем кеңістігін
Таппайсың кеңістіктен кемістігін.
Мен болсам, кең дүние құшағында,
Тар пейлін ойлап барам Жер үстінің.
 
 
О, Адам, ақылсыз ба ек біз мұншалық,
Қашанғы сүйретерміз тозған шарық.
Сан рет бездірдік қой қонған бақты
Бауырмал жүректерге тізгін салып.
 
 
Өр тұлғаң бар емес пе ед көктіреген,
Өр кеудең қайда кеткен от тілеген.
Онсыз да аз ба сенің жүрегіңде,
Борандар терезеңді тепкілеген!
 
 
Мен əлі алғаным жоқ тыныс-тыным,
Жан-жаққа сеуіп келем нұр ұшқынын,
Азамат тыныштығын қорғау үшін
Ғаламның бұзып келем тыныштығын.
 

Қиырда

 
Барады бір күн мені бір күнге алып,
Барады бір нұр мені бір нұрға алып.
Қызарып қызыл ала моншағымен
Алдымда аспан жатыр күмбір қағып.
 
 
Қиялын қызыл шұғла мүсіндеген,
Əлі де қиқулаған күшінде өлең.
Көгілдір жер көк шыны секілді бір
Келемін көк шынының ішінде мен!
 
 
Мен зулап əлі келем асығумен,
Өртеніп сол баяғы ғашық умен.
Қияға қызғалдақты қыр жетектеп,
Жүз мəрте шұғыласынан ашылумен.
 
 
Мен – Жермін арман толы аңқылдаған,
Мен – Жермін мың сөніп, мың жарқылдаған.
Біресе əлем менен əн тыңдаған,
Біресе дүние менен зар тыңдаған.
 
 
Мен – Жермін бармағы бал, бауыры – қан,
Қасірет сорғалаған сауырынан.
Сан рет шөгіп қайта түрегелген
Уақыттың ала сапыран дауылынан.
 
 
Мен – Жермін көз ашпаған кешірімнен,
Мен – Жермін мың жанып, мың өшірілген.
Жаңғырып сəн кетпеген дидарымнан,
Мəңгілік əн кетпеген есігімнен.
 
 
Мен – Жермін қылыш кеспес, мылтық өтпес,
Мен – Жермін жасаруға шын тілектес.