Космонавт монологы

 
 
 
Құямын қуатыммен бұрқылдап бар,
Даусымды ең болмаса бір тыңдап қал.
Шөл болса көктемеген бұлтымды ап қал,
Сыр болсаң ашылмаған кілтімді ап қал.
 
 
Мінеки, қалды алыста балалығым,
Қосуға қиял мен ой аралығын,
Кеудемді тербеп қыруар барады ұғым,
Көтеріп ұштым Жердің даналығын.
 
 
Десеңші ех, мен қанша алыстадым,
Тұрсыңдар бəлкім күтіп таныс бағым,
Сен болсаң туған Отан төсіндесің,
Мен болсам көз жетпейтін ғарыштамын.
 
 
Еткенде сезім – дүнием сыңсып өлең.
Саған сан қарадым-ау сүйсіне мен,
Масығып жатқан байтақ топырағым,
Қаптаған қара ормандар исіменен.
 
 
Дір еттің жүрегім де, шымыр еттің,
Аты да сен екен ғой құдыреттің.
Мен саған қайталанбас махаббат ем,
Сен мені қайталанбас ғұмыр еттің.
 
 
Мен сенде жабығуды білмеген ем,
Жарқырап ақ төсінде гүлдеген ем.
Ризамын тағдыр егер
Қойыныңа
Оралуды жазбаған күнде де мен.
 

Көк төсінде

 
Құлағын күй арманның мың бұраумен
Мен келем, əлі келем зымыраумен.
Оу сұмдық, төменде деп жүруші едім,
Тұңғиық төбемде өскен шыңырау кең.
 
 
Мен əлі маздап келем, шаршамадым,
Алуан түс сəулелерге қарсы ағамын.
Əкеле жатырмын мен жұлдыздарға
Желпіне Жерден ескен таң самалын.
 
 
Мен қазір сан аймақтан ағып ұштым,
Мен қазір сан жұлдызбен шағылыстым.
Көз алдым ғаламат от дүниесі,
Мартені көкірегім сағыныштың.
 
 
Бойымда құштарлықтың бай күші бар,
Ойымда ризалық алғысы бар.
Көзімде Алабама болашағы,
Жанымда Хиросима қайғысы бар.
 
 
Мен адал перзенті едім көп тілектің,
Көп тілек құлпырсын деп көп гүл ектім.
Елеуреп сан ояндым шырт ұйқымнан
Қара Жер күңіренгенде оқтын-оқтын.
 
 
Жүректер қанша менде табыспаған,
Дариға арман қанша қауышпаған!
Болды ғой қасірет даусы ғасырдың
Қаралы үн Вьетнамнан дауыстаған.
 
 
Мұраттар қанша темір тор қамаған,