Emily stond daar, met wild bonzend hart, woedend. Trevor Mann had haar echt kwaad gemaakt. Maar ze kon niet echt aandacht besteden aan haar woede en zijn bezoek, omdat haar aandacht weer werd getrokken naar de brief in haar achterzak. De brief die haar vader voor haar geschreven had. Ze pakte hem tevoorschijn en bekeek hem vol verwondering.

“Wat een eikel,” begon Daniel. “Denk je echt -”

Maar hij stopte toen hij haar gezichtsuitdrukking zag.

“Wat heb je daar?” vroeg Daniel, fronsend. “Een brief?”

Emily keek naar de envelop in haar handen. Eenvoudig. Wit. Een standaardmaat. Het zag er zo onschuldig uit. Maar toch was ze zo bang voor wat erin zou zitten. Een bekentenis van een misdaad? De onthulling van een geheim leven als spion, of als de echtgenoot van een andere vrouw? Misschien wel een afscheidsbrief, zoals mensen schreven voor ze zelfmoord pleegden? Ze wist niet zeker hoe ze ermee om zou gaan als het de laatste optie bleek te zijn en kon zich niet indenken hoe ze zou reageren op de andere mogelijkheden.

“Hij is van mijn vader,” zei Emily zachtjes, en ze keek naar hem. “Ik heb hem gevonden, verstopt tussen zijn spullen.”

“Oh,” zei Daniel. “Misschien moet ik maar gaan. Het spijt me, ik had geen idee -”

Maar Emily legde een hand op zijn arm om hem daar te houden. “Blijf,” zei ze. “Alsjeblieft? Ik wil hem niet alleen lezen.”

Daniel knikte. “Zullen we gaan zitten?” Zijn stem was zachter geworden, zorgzamer. Hij gebaarde naar de deur van de woonkamer.

“Nee,” zei Emily. “Deze kant op. Kom met me mee.”

Ze leidde Daniel de trap op, de lange gang door die naar het kantoor van haar vader leidde.

“Als kind staarde ik altijd naar deze deur,” zei Emily. “Ik mocht nooit naar binnen. En kijk.” Ze draaide aan de deurknop en duwde de deur open. Ze haalde lichtjes haar schouders op en wendde zich weer tot Daniel. “De deur zat niet eens op slot.”

Daniel schonk haar een zorgzame glimlach. Hij was heel voorzichtig met haar en ze begreep goed waarom. De inhoud van deze brief kon als dynamiet werken. Het zou een rampzalige reactie in haar brein kunnen opwekken, haar doen wankelen en in een neerwaartse spiraal terecht doen komen.

Ze gingen het donkere kantoor in en Emily ging aan het bureau van haar vader zitten.

“Hij heeft deze brief hier geschreven,” zei ze. “Heeft deze lade opengemaakt. De brief erin gelegd. De lade op slot gedaan. De sleutel in die kluis verstopt. En toen is hij voorgoed uit mijn leven vertrokken.”

Daniel pakte een stoel en ging naast haar zitten. “Ben je er klaar voor?”

Emily knikte. Als een bang kind dat door haar vingers kijkt tijdens een enge film, kon Emily bijna niet kijken terwijl ze de brief pakte en hem openscheurde. Ze haalde het papier uit de envelop; het was een A4-tje, in tweeën gevouwen. Haar hart begon wild te kloppen terwijl ze hem openvouwde.

Lieve Emily Jane,

Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan tussen mijn vertrek en het moment dat je deze brief leest. Ik hoop alleen dat je niet te lang hebt geleden door al die onbeantwoorde vragen over mij.

Ik twijfel er niet aan dat ik er spijt van heb gekregen dat ik je verlaten heb. Maar ik kon niet blijven. Ik hoop dat je het op een dag kan accepteren, al kan je me misschien nooit vergeven.

Ik heb je maar twee dingen te zeggen. Ten eerste, en je moet me geloven, niets was jouw schuld. Niet wat er met Charlotte is gebeurd, of hoe het huwelijk van mij en je moeder is afgelopen.

Het tweede is dat ik van je hou, en altijd van je gehouden heb. Van het eerste moment dat ik je zag, tot het laatste. Jij en Charlotte waren mijn beste bijdragen aan deze wereld. Als ik dat nooit duidelijk heb gemaakt toen ik er was kan ik alleen maar zeggen dat het me spijt, al is het woord sorry niet groot genoeg.

Ik hoop dat het goed met je gaat als je deze brief leest, wanneer je hem ook leest.

Met al mijn liefde,

Pap

Emily las de brief opnieuw en opnieuw en hield hem stevig vast, een miljoen emoties in haar hoofd. Door de woorden van haar vader op het papier, zijn stem in haar hoofd van twintig jaar geleden, was het nog meer voelbaar dat hij er niet meer was.

Ze liet de brief vallen. Hij kwam op het bureau terecht en haar tranen vielen er achteraan. Daniel greep haar hand alsof hij haar smeekte om met hem te delen, bezorgdheid op zijn gezicht, maar Emily kon de woorden er bijna niet uit krijgen.

“Ik heb zo lang gedacht dat hij me had verlaten omdat hij niet genoeg van me hield,” stamelde ze. “Omdat ik Charlotte niet was.”

“Wie is Charlotte?” vroeg Daniel haar vriendelijk.

“Mijn zus,” legde Emily uit. “Ze is dood. Ik dacht altijd dat hij me de schuld gaf. Maar dat was niet zo. Hij heeft het hier opgeschreven. Hij dacht niet dat het mijn schuld was. Maar als hij niet weg is gegaan omdat hij me de schuld gaf voor haar dood, waarom is hij dan weggegaan?”

“Ik weet het niet,” zei Daniel en hij deed een arm om haar heen, trok haar tegen zich aan. “Ik denk niet dat je echt kunt begrijpen wat iemand denkt, of waarom ze doen wat ze doen.”

“Soms vraag ik me af of ik hem wel kende,” zei Emily zachtjes tegen zijn borst. “Al die geheimen. Al die mysteries. De balzaal, de donkere kamer, ongelofelijk! Ik wist niet eens dat hij van fotografie hield.”

“Dat was ik, eigenlijk,” zei Daniel.

Emily pauzeerde, en trok zich terug uit de omhelzing. “Wat bedoel je, dat was jij?”

“De donkere kamer,” herhaalde Daniel. “Je vader heeft die jaren geleden voor me gemaakt.”

“Oh ja?” zei Emily, en ze droogde haar tranen. “Waarom?”

Daniel zuchtte en verschoof. “Toen ik jong was, betrapte je vader me op het landgoed. Ik was van huis weggelopen en wist dat jullie er niet vaak waren. Ik wilde me in de schuur verstoppen, denkend dat niemand het zou merken. Maar je vader vond me. En in plaats van me weg te sturen, gaf hij me eten, een biertje…” Hij keek op en glimlachte door de herinnering, “en vroeg me waar ik voor op de vlucht was. En ik hing dat hele tienerverhaal op, weet je wel. Over hoe mijn ouders me niet begrepen. Over dat wat ik wilde en wat zij voor mij wilden zo ver uit elkaar lag dat we het nooit eens zouden worden. Ik was verloren in die dagen, ik spijbelde, raakte in de problemen met de politie voor allerlei domme dingen. Maar hij was rustig. Hij praatte met me. Nee, hij luisterde naar me. Niemand had dat ooit eerder gedaan. Hij wilde weten waar ik van hield. Ik schaamde me toen ik hem vertelde dat ik van fotografie hield. Welke jongen van zestien wil dat toegeven? Maar hij had er helemaal geen probleem mee. En hij zei dat ik de schuur kon gebruiken als donkere kamer. Dus dat heb ik gedaan.”

Emily dacht aan de foto’s die ze in de schuur had gevonden, de zwart-wit foto’s die veel leken te zeggen over hoe moe de ziel was die de foto’s genomen had. Ze had niet gedacht dat de fotograaf een kind was, een jongen van zestien die het thuis moeilijk had.

“Je vader moedigde me aan om terug naar huis te gaan,” voegde Daniel toe. “Maar toen ik weigerde, maakte hij een afspraak met me. Als ik mijn school afmaakte, zou hij me in het koetshuis laten wonen. Dus dat hele jaar bleef ik hier komen. Het werd mijn toevluchtsoord. Dankzij hem maakte ik mijn school af. Ik keek ernaar uit om hem weer te zien, om het hem te vertellen. Ik zette hem op een voetstuk, wilde hem laten zien wat ik had gedaan en hoeveel hij me geholpen had, hoe ik mijn leven op de rails had gekregen door hem.” Daniel keek haar aan. Het oogcontact was zo intens dat ze elektriciteit in haar aderen voelde. “Die zomer kwam hij ineens niet terug. De volgende zomer ook niet. Nooit meer.”

Zijn woorden kwamen hard aan bij Emily. Het was nooit bij haar opgekomen dat de verdwijning van haar vader effect had gehad op iemand anders behalve haarzelf. Maar hier was Daniel die zijn ziel blootgaf. Hij deelde haar pijn. Hij wist ook niet wat er gebeurd was, hij had ook die lege plek vanbinnen. Daniel wist ook hoe het voelde.

“Is dat waarom je met het landgoed helpt?” zei Emily zachtjes.

Daniel knikte. “Je vader gaf me een tweede kans in het leven. Hij was de enige die dat ooit had gedaan. Daarom zorg ik voor deze plek.”

Ze werden allebei stil. Toen keek Emily naar hem op. Van alle mensen in de wereld, leek Daniel de enige die net zo beïnvloed werd door haar vaders verdwijning als zij. Ze deelden dit. Door die band voelde ze zich hechter met hem dan ooit.

Daniels ogen zwierven over haar gezicht en leken haar gedachten te lezen. Toen legde hij zijn handen aan beide kanten van haar gezicht. Hij trok haar langzaam naar zich toe en ze ademde zijn geur in; de dennenbomen en het frisse gras, rook van de houtkachel.

Emily sloot haar ogen en ze leunde tegen hem aan, anticipeerde het gevoel van zijn lippen tegen die van haar. Maar er gebeurde niets.

Ze opende haar ogen op hetzelfde moment dat Daniel haar losliet.

“Wat is er?” zei Emily.

Daniel ademde luid uit. “Mijn moeder was geen geweldige vrouw, maar ze heeft me wel een keer een goed advies gegeven: kus nooit een meisje terwijl ze huilt.”

En daarmee stond hij op en liep hij langzaam door het kantoor naar de deur. Emily voelde zichzelf leeglopen. Ze deed de deur zachtjes achter hem dicht en leunde ertegenaan. Ze ging langzaam op de vloer zitten en haar tranen begonnen weer te vallen.

HOOFDSTUK ELF

De volgende ochtend kreeg Emily niet eens de tijd om haar pyjama uit te trekken voordat er aangebeld werd. Terwijl ze zich naar beneden haastte, dacht ze aan de vorige avond. Ze had heel slecht geslapen, nadat ze zichzelf in slaap gehuild had. Nu was haar hoofd zwaar, en ze schaamde zich dat ze Daniel zo had overstelpt met emoties, dat ze hem zo had meegesleurd. En dan was er nog de kus die nooit had plaatsgevonden. Ze wist niet eens zeker of ze hem wel recht in de ogen aan kon kijken.

Ze kwam bij de deur en deed open.

“Je bent vroeg,” zei ze glimlachend. Ze deed haar best zich normaal te gedragen.

“Ja,” zei Daniel. Hij verplaatste zijn gewicht van de ene voet naar de andere, zijn handen diep in zijn zakken. “Ik dacht dat we misschien samen konden ontbijten?”

“Tuurlijk,” zei ze, en ze gebaarde dat hij binnen kon komen.

“Nee, ik bedoelde… ergens anders?” Hij begon ongemakkelijk over zijn nek te wrijven.

Emily vernauwde haar ogen terwijl ze probeerde te begrijpen wat hij zei. Toen begon het duidelijk voor haar te worden, en er kwam een kleine glimlach om haar lippen. “Als een date, bedoel je?”

“Nou, ja,” antwoordde Daniel ongemakkelijk.

Emily grijnsde. Ze vond dat Daniel er heel schattig uitzag, zo terughoudend bij haar op de drempel. “Je vraagt me niet alleen omdat je het erg vindt van de brief?” vroeg ze.

Daniel keek geschrokken. “Nee! Helemaal niet. Ik vraag het omdat ik je leuk vind en ik -” Hij zuchtte en zijn woorden bleven in zijn keel steken.

“Ik maakte maar een grapje,” antwoordde Emily. “Ik wil heel graag op een date met jou.”

Daniel lachte en knikte, maar stond er nog steeds ongemakkelijk bij.

“Bedoelde je nu meteen?” zei Emily verbaasd.

“Of later?” zei hij snel. “We kunnen ook gaan lunchen als je dat liever hebt? Of we gaan vrijdagavond uit? Zou je liever op vrijdagavond uit gaan?” Daniel zag er verslagen uit.

“Daniel,” zei Emily lachend, in een poging de situatie te redden, “nu is prima. Ik ben nog nooit op een ontbijt-date geweest. Het lijkt me leuk.”

“Ik heb dit helemaal verkeerd aangepakt, of niet?” zei Daniel.

Emily schudde haar hoofd. “Nee,” verzekerde ze hem. “Je doet het prima. Maar geef me even de tijd om mijn make-up op te doen. En mijn haar te kammen.”

“Je ziet er geweldig uit zoals je bent,” zei Daniel, en hij bloosde onmiddellijk.

“Ik mag dan een vrijgevochten vrouw zijn,” antwoordde Emily, “maar ik heb toch liever geen pyjama aan op een date.” Ze glimlachte verlegen. “Het duurt niet lang.”

Toen draaide ze zich om en liep met nieuwe energie de trap op.

Het materiaal van de plastic cabine plakte aan de achterkant van de benen van Emily. Ze bewoog onrustig waar ze zat, wreef met haar handen over de stof van haar rok en ze dacht aan dat moment, maanden geleden, toen ze tegenover Ben had gezeten in een chic restaurant in New York, hopend dat hij een aanzoek zou doen. Maar nu zat ze tegenover Daniel in het nieuwste restaurant van Sunset Harbor, een plek die Joe’s heette, en ze zaten er stil en ongemakkelijk bij terwijl Joe hun ontbijt serveerde.

“Dus,” zei Emily, en ze lachte vriendelijk naar Joe voor ze weer naar Daniel keek. “Daar zitten we dan.”

“Ja,” antwoordde Daniel, en hij keek in zijn koffiekopje. “Waar wil je over praten?”

Emily lachte. “Hebben we een onderwerp nodig?”

Daniel zag er meteen verward uit. “Ik bedoelde niet dat we specifiek moesten worden. Ik bedoel gewoon dat we misschien, je weet wel, moeten praten. Kletsen. Over dingen.”

“Bedoel je over iets anders dan het huis?” zei Emily met een klein glimlachje.

Daniel knikte. “Precies.”

“Nou,” begon Emily, “je zou me kunnen vertellen hoelang je al gitaar speelt?”

“Al best lang,” antwoordde Daniel. “Sinds ik een kind was. Vanaf mijn elfde, geloof ik.”

Emily was gewend geraakt aan de manier waarop Daniel communiceerde, hoe hij zo min mogelijk woorden gebruikte om zo veel mogelijk informatie over te brengen. Meestal was het wel prima, als ze allebei naar een muur staarden terwijl ze het aan het verven waren, of elkaar vroegen om meer spijkers. Maar terwijl ze tegenover elkaar zaten in een restaurant, maakte het de sfeer wel een beetje ongemakkelijk. Het was Emily nu duidelijk waarom Daniel het nieuwe, en goedkoopste restaurant van Sunset Harbor had uitgekozen voor een date. Het was de minst formele plek ter wereld. Ze kon zich Daniel niet voorstellen in een pak, zeker niet in een van de chique restaurants waar Ben haar mee naartoe had genomen.

Op dat moment kwam Joe eraan. “Is alles goed met jullie ontbijt?” vroeg hij.

“Alles is prima,” antwoordde Emily terwijl ze hem een vriendelijke glimlach toewierp.

“Willen jullie nog wat koffie?” vervolgde Joe.

“Niet voor mij, dank je,” zei ze.

“Ik hoef ook niet,” antwoordde Daniel.

Maar Joe liet ze niet alleen en bleef staan waar hij stond, koffiepot in zijn hand.

“Hebben jullie een date?” zei hij.

Daniel zag eruit alsof hij door de grond wilde zakken. Emily moest een lach onderdrukken.

“Een zakelijke bespreking, eigenlijk,” zei ze, op serieuze toon.

“Oh juist, ik zal jullie met rust laten,” antwoordde Joe, en hij liep weg met zijn koffiepot om een andere tafel met klanten lastig te vallen.

“Je ziet eruit alsof je hier weg wilt,” zei Emily, en ze wendde zich weer tot Daniel.

“Niet door jou,” zei Daniel, een beschaamde blik in zijn ogen.

“Relax,” lachte Emily. “Ik ben je alleen maar aan het plagen. Ik voel me hier ook een beetje claustrofobisch.” Ze keek over haar schouder. Joe was nog best dichtbij. “Zullen we gaan wandelen?”

Hij glimlachte. “Tuurlijk. Er is vandaag een festival bij de haven. Het is best cliché.”

“Ik hou wel van cliché,” antwoordde Emily, die zijn twijfel aanvoelde.

“Cool. Nou, we laten boten in het water zakken. Het is ieder jaar hetzelfde. De mensen hier hebben er een soort feest van gemaakt. Ik weet het niet, misschien weet je het nog van toen je hier kwam?”

“Ik weet het eigenlijk niet meer,” zei Emily. “Ik zou graag even kijken.”

Daniel zag er verlegen uit. “Ik heb hier een boot,” zei hij. “Ik heb hem al heel lang niet gebruikt. Hij zit nu waarschijnlijk vol roest. Ik durf te wedden dat de motor het ook niet doet.”

“Hoe komt het dat je niet meer gaat varen?” vroeg Emily.

Daniel keek weg. “Dat is een ander verhaal, voor een andere dag,” was alles wat hij zei.

Emily voelde aan dat ze een zere plek had geraakt. Hun ongemakkelijke date was op een of andere manier nog ongemakkelijker geworden.

“Laten we naar het festival gaan,” zei ze.

“Echt waar?” vroeg Daniel. “We hoeven niet alleen voor mij te gaan.”

“Ik wil gaan,” antwoordde Emily. En ze meende het. Ondanks de lange stiltes en verlegen blikken, genoot ze van Daniels gezelschap en wilde ze niet dat de date zou eindigen.

“Kom op,” zei ze, en ze legde vrolijk wat geld op de tafel. “Hé, Joe, we hebben het geld voor je achtergelaten, ik hoop dat dat oké is,” riep ze naar de oudere man, voordat ze opstond en haar jas van de rug van de stoel pakte.

“Emily, luister, het is al goed,” zei Daniel. “Je hoeft niet met me mee te gaan naar een stom festival.”

“Ik wil gaan,” verzekerde Emily hem. “Echt waar, ik wil het.”

Ze begon naar de uitgang te lopen, zodat Daniel haar wel moest volgen.

Zodra ze buiten waren kon Emily de vlaggetjes en de heliumballonnen in de verte bij de haven zien. Er was zon, maar door een dun laagje wolken werd de lucht koel. Er liepen veel mensen op straat op weg naar de haven en Emily realiseerde zich dat het te water laten van de boten een hele gebeurtenis was. Zij en Daniel volgden de mensen naar de haven. Een muziekkorps speelde levendige muziek terwijl ze liepen. Aan beide kanten van de straat stonden kramen die suikerspinnen en snoepgoed verkochten.

“Wil je dat ik iets voor je koop?” zei Daniel met een lach. “Dat is iets wat mensen doen op een date, toch?”

“Graag,” antwoordde Emily.

Ze giechelde hardop en keek toe hoe Daniel door de menigte naar de suikerspinmachine liep, die omringd was door kinderen en een grote blauwe, sprankelende suikerspin voor haar kocht, die hij voorzichtig naar haar toe bracht door de stroom mensen.

“Wat voor smaak is het?” lachte Emily, en ze nam de fluorescerende kleur in zich op. “Ik wist niet dat er een zo’n blauwe smaak was.”

“Volgens mij is het druif,” zei Daniel.

“Sprankelende druif,” voegde Emily toe.

Ze pakte een stukje suikerspin. Het was zo’n beetje dertig jaar geleden dat ze zo’n ding had gegeten en toen ze het donzige spul in haar mond deed was het veel zoeter dan ze had gedacht.

“O, meteen pijn aan m’n tanden!” riep ze uit. “Jouw beurt.”

Daniel nam een handvol felgekleurd blauw dons en stopte het in zijn mond. Hij zag er meteen verafschuwd uit.

“Oh god. Er zijn mensen die kinderen dit spul laten eten?” zei hij.

“Je mond is blauw geworden!” riep Emily uit.

“Die van jou ook,” antwoordde Daniel.

Emily lachte en pakte zijn arm terwijl ze langzaam naar de waterkant liepen, met de muziek van het muziekkorps als begeleiding. Ze keken toe hoe de boten te water werden gelaten, een voor een, Emily met haar hoofd op Daniels schouder. Ze kon de feestvreugde van de mensen voelen en het deed haar denken aan hoeveel ze van deze plek was gaan houden. Overal waar ze keek zag ze lachende gezichten, kinderen die zorgeloos en blij in het rond renden. Zij was ooit ook zo’n kind geweest, voor de donkere gebeurtenissen in haar leven haar voor altijd hadden veranderd.

“Het spijt me, dit is stom,” zei Daniel. “Ik had je niet mee moeten nemen. We kunnen gaan als je wilt.”

“Waarom denk je dat ik wil gaan?” antwoordde Emily.

“Je ziet er verdrietig uit,” zei Daniel terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak.

“Ik ben niet verdrietig,” antwoordde Emily weemoedig. “Ik ben gewoon mijn leven aan het overdenken. Mijn verleden.” Haar stem werd zachter. “En ik moet steeds aan mijn vader denken.”

Daniel knikte en staarde weer naar het water. “Heb je hier gevonden waar je naar zocht? Zijn je vragen beantwoord?”

“Ik weet niet eens op welke vragen ik een antwoord wilde toen ik hier kwam,” antwoordde Emily zonder naar hem te kijken. “Maar ik heb het gevoel dat die brief ze op een bepaalde manier beantwoord heeft.”

Er was een lange stilte voordat Daniel weer sprak. “Betekent dat dat je weggaat?”

Hij keek heel serieus. Voor de eerste keer dacht Emily dat ze iets in zijn ogen kon zien. Een verlangen. Een verlangen naar haar? “Ik ben nooit van plan geweest te blijven,” zei ze zacht.

Daniel keek weg. “Dat weet ik. Maar ik dacht dat je je misschien bedacht had.”

“Daar gaat het niet om,” antwoordde Emily. “Het gaat erom of ik het kan betalen. Ik leef al drie maanden op mijn spaargeld. En als Trevor Mann zijn zin krijgt, moet ik de rest uitgeven aan gerechtskosten en achterstallige belastingen.”

“Dat laat ik niet gebeuren,” zei Daniel.

Ze wachtte even en ze keek goed naar zijn gezicht. “Waarom is het zo belangrijk voor jou?”

“Omdat ik ook niet wettelijk gerechtigd ben om daar te wonen,” zei Daniel, en ze keek haar verbaasd aan, alsof hij niet kon geloven dat ze daar niet aan had gedacht. “Als jij gaat, ga ik ook.”

“Oh,” antwoordde Emily verslagen. Ze had er niet aan gedacht dat er ook gevolgen zouden zijn voor anderen als ze het perceel kwijtraakte, dat Daniel ook weg zou moeten. Ze had gehoopt dat hij om het huis gaf vanwege haar, maar misschien had ze de situatie verkeerd ingeschat. Ze vroeg zich af of Daniel ergens anders naartoe kon.

Ineens zag Emily de burgemeester in de menigte. Haar ogen werden ondeugend groter. Ze keerde zich van Daniel af en dook de menigte in.

“Emily, waar ga je heen?” zei hij verbaasd en keek haar na.

“Kom op!” riep ze, en ze gebaarde dat hij moest volgen.

Emily liep langs de groepjes mensen terwijl de burgemeester de buurtwinkel in liep. De bel boven de deur rinkelde toen Emily achter hem aan naar binnen liep en toen nogmaals voor Daniel. De burgemeester draaide zich om en keek beiden aan.

“Hallo!” zei ze vrolijk tegen de burgemeester. “Herinnert u zich mij? Emily Mitchell. Emily Jane.”

“O ja, ja,” antwoordde de burgemeester. “Heb je het naar je zin op het festival?”

“Zeker,” antwoordde Emily. “Ik ben blij dat ik hier ben om het te zien.”

De manier waarop de burgemeester naar haar lachte suggereerde dat hij haast had en graag zijn dag wilde voortzetten. Maar Emily was niet van plan zich gewonnen te geven.

“Ik wilde u even spreken,” zei ze. “Ik vroeg me af of u mij zou kunnen helpen.”

“Waarmee, liefje?” antwoordde de burgemeester zonder naar haar te kijken. Hij reikte langs haar heen om een pak bloem uit het schap te pakken.

Ze ging voor hem staan. “Trevor Mann.”

De burgemeester pauzeerde. “Oh?” zei hij en hij keek even naar Karen achter de kassa en toen weer naar Emily. “Waar is hij nu weer mee bezig?”

“Hij wil mijn grond. Hij zei dat het pand te maken had met een juridische leemte en dat ik een ‘bezettingsgraad’ nodig heb.”

“Nou,” zei de burgemeester, en hij leek even de kluts kwijt te zijn. “Je weet dat het afhangt van de mensen die hier wonen. Dat is waar het om gaat. Zij zijn degenen die stemmen over deze dingen en je doet niet echt je best om vrienden te maken.”

Het was Emily’s eerste gevoel om hier tegenin te gaan, maar ze realiseerde zich dat hij gelijk had. Afgezien van Daniel, was Rico de enige in Sunset Harbor die vriendelijk tegen haar was, en ze moest zichzelf ieder weekend dat ze hem zag weer aan hem voorstellen. Trevor, Karen, de burgemeester, niemand had verder een reden om haar aardig te vinden.

“Ik kan niet als beginpunt nemen dat ik de dochter van Roy Mitchell ben?” zei ze met een schaapachtig lachje.

De burgemeester lachte. “Ik denk dat je die brug al achter je verbrand hebt, vind je ook niet? Als je het niet erg vindt, moet ik nu mijn boodschappen doen.”

“Natuurlijk,” zei Emily, en ze stapte uit de weg. “Karen,” voegde ze eraan toe, en ze knikte warm tegen de vrouw achter de kassa. Toen pakte ze Daniels arm en ze trok hem mee de winkel uit.

“Wat was dat allemaal?” siste hij in haar oor terwijl ze de winkel uitliepen en de bel rinkelde gedag.

Ze liet zijn arm los. “Daniel, ik wil niet weg. Ik ben verliefd geworden. Op de stad,” voegde ze er snel aan toe toen ze een vonk van paniek in zijn ogen zag. “Je vroeg me toch of ik gevonden heb wat ik zocht? Nou, weet je, niet dus. De brief van mijn vader heeft eigenlijk helemaal nergens antwoord op gegeven. Er is nog steeds zoveel in dat huis dat ik wil ontdekken.”

“Oké…” zei Daniel, en hij rekte het woord uit, alsof hij niet helemaal begreep waar dit heen ging. “Maar het geld? En Trevor Mann? Ik dacht dat je zei dat de keuze niet aan jou was.”

Emily grinnikte en trok haar wenkbrauwen op. “Ik denk dat ik een idee heb.”