HOOFDSTUK ZEVENTIEN
Die nacht bliezen Emily en Daniel hun relatie nieuw leven in en al het drama van de dag werd vergeten tussen de lakens. Vergiffenis nam de vorm aan van aanrakingen en verbitterde gevoelens werden weggekust.
Toen de morgen kwam, ontwaakten ze door het heldere zomerlicht dat door de gordijnen viel.
“Ik kan geen ontbijt voor je maken,” zei Daniel. “Aangezien het broodrooster ontploft is.”
Emily kreunde en liet haar hoofd weer op haar kussen vallen. “Herinner me er niet aan.”
“Kom op,” zei Daniel. “Laten we bij Joe gaan ontbijten.” Hij sprong uit bed, deed zijn spijkerbroek aan en bood Emily zijn hand aan.
“Kunnen we niet nog wat langer in bed blijven?” antwoordde Emily. “Misschien weet je nog wel dat het een hele heftige avond was.”
Daniel schudde zijn hoofd. Hij had veel te veel energie voor zo vroeg in de ochtend. “Ik dacht dat je een B&B wilde starten,” riep hij uit. “Je kunt niet uitslapen als je een gastvrouw bent.”
“En dat is precies waarom ik nu wil uitslapen,” zei Emily.
Daniel tilde haar uit bed en Emily gilde van het lachen. Toen zette hij haar neer op de kruk bij het dressoir.
“Oh, maar je bent nu toch uit bed,” zei Daniel met een ondeugende grijns. “Dan kun je je net zo goed aankleden.”
Toen Emily haar kleren aanhad, reed Daniel met haar naar Joe’s. Ze bestelden allebei koffie en wafels, en bekeken toen Emily’s berekeningen. Ze was altijd doodsbang geweest dat ze blut zou raken en als ze echt wilde proberen een B&B te starten, zou ze al haar spaargeld moeten gebruiken. Haar buffer van drie maanden zou er helemaal aan opgaan. Als dit fout ging zou ze helemaal niets meer hebben. Het was eng om te kijken naar de lijst met spullen die ze nodig had. Emily wist niet of ze alles kon betalen, van de verschrikkelijk dure reparatie van het Tiffany-raam in de balzaal, tot de goedkope dingen als het vervangen van de kapotte broodrooster.
Ze gooide haar pen neer. “Het is te veel,” zei ze. “Het is te duur.”
Daniel pakte haar pen op. Hij streepte het goedkoopste op de lijst door, de broodrooster.
“Waarom doe je dat?” vroeg Emily met een frons.
“Omdat ik na het ontbijt een nieuwe voor je ga kopen,” zei hij.
“Dat hoef je niet te doen.”
“Je hebt gelijk. Ik wil het doen.”
“Daniel -” waarschuwde ze.
“Ik heb spaargeld,” antwoordde hij. “En ik wil je graag helpen.”
“Maar ik zou eerst het antiek moeten verkopen, voordat jij offers voor me gaat brengen.”
“Wil je dat echt doen?” vroeg Daniel. “De schatten van je vader verkopen?”
Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ze hebben te veel sentimentele waarde.”
“Laat me dan helpen.” Hij kneep in haar hand. “Het is maar een broodrooster.”
Ze wist dat Daniel niet bepaald rijk kon zijn. Het koetshuis zag er stijlvol uit, maar hij had er al twintig jaar gewoond zonder huur te betalen. Hij had geen loon ontvangen voor het werk dat hij aan het huis had gedaan. Hier en daar had hij waarschijnlijk alleen als monteur gewerkt om geld te verdienen voor brandstof, eten en hout voor de kachel. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij dat Daniel een gedeelte van zijn spaargeld ging gebruiken, maar ze knikte toch.
“En je weet maar nooit,” zei Daniel. “Er zijn waarschijnlijk wel mensen in de stad die kunnen helpen. Mijn vriend George heeft gezegd dat hij wel langs wil komen om naar het Tiffany -aam te kijken, om te zien of hij het kan herstellen.”
“Echt?”
“Tuurlijk. Mensen willen graag helpen. Ze houden ook van geld. Misschien zouden sommige inwoners bereid zijn geld in je zaak te investeren.”
“Misschien,” zei Emily. “Maar ze zouden geen reden hebben om dat te doen.”
Daniel haalde zijn schouders op. “Raj had geen reden om die omgevallen boom voor je weg te halen, maar hij heeft het toch gedaan. Sommige mensen helpen gewoon graag.”
“Maar wie zou er zoveel geld hebben?”
“Rico misschien?” stelde Daniel voor, en hij nam een slok van zijn koffie. “Ik wed dat hij veel geld heeft.”
“Rico?” riep Emily uit. “Hij kan mijn naam niet eens onthouden.” Ze zuchtte, voelde zich leeggelopen en angstig. “De enige die echt zo rijk is, is Trevor Mann. En we weten allemaal hoe hij over me denkt.”
“Hij vindt je waarschijnlijk nog minder aardig na dat recente bezoekje van de brandweerwagen.”
Emily kreunde en Daniel kneep in haar arm om haar gerust te stellen.
“Ik ga niet tegen je liegen, Emily,” zei hij. “Het zou een groot risico zijn als je dit doet. Maar ik ben hier om je te helpen en ik wed dat hetzelfde geldt voor de rest van de stad. Doe waar jij je goed bij voelt. Maar weet dat wat je ook besluit, je niet alleen zult zijn.”
Emily glimlachte en streek met haar vingers over zijn arm, gerustgesteld door zijn woorden.
“Als je een soort investering kunt krijgen,” zei hij, “wat zou je dan als eerste doen met het huis?”
Emily dacht lang na. “Ik zou een nieuwe ontvangstbalie willen. De foyer ziet er nu veel te leeg uit.”
“Oh ja?” zei Daniel. “Wat zou je er precies neerzetten, in een ideale wereld, als geld geen rol speelde?”
“Nou, het zou op maat gemaakt moeten worden, denk ik,” zei Emily. Ze pakte haar telefoon en begon te zoeken op Google en eBay. “Zoiets!” zei ze, en ze liet hem het prachtige Art Deco-stuk op het scherm zien.
Daniel floot. “Dat is best mooi.”
“Jazeker,” zei Emily. “En kijk eens naar het prijskaartje. Daar gaat een paar duizend dollar van mijn budget.” Toen keek ze grijnzend op naar Daniel. “Maar als je ooit niet weet wat je voor mijn verjaardag moet geven…” Ze legde haar telefoon weer neer en zuchtte. “Maar ik loop toch te hard van stapel. Ik heb nog niet eens een vergunning.”
“Ik heb er alle vertrouwen in dat je een vergunning krijgt,” zei Daniel. Toen stond hij opeens op en hij duwde zijn bord weg. “Kom op,” zei hij.
“Waar gaan we naartoe?” vroeg Emily.
“Naar Rico. Kijken of hij iets heeft wat je zou willen kopen.”
Emily was terughoudend geweest om weer naar Rico te gaan, omdat het huis toch zo ongeveer af was, maar ook door de onplezierige ervaring van gisteren. Het maakte haar zenuwachtig en ze had niet veel zin om dat moment te herleven. Maar zolang Daniel haar hand vasthield, zou het misschien niet zo erg zijn.
“We hebben net nog naar mijn budget gekeken! Ik heb geen geld om chique dingen te kopen.” protesteerde ze.
“Je weet hoe het bij Rico is. Misschien is er ergens een schat verstopt.”
“Ik betwijfel het,” antwoordde Emily. Ze had praktisch alle hoeken en gaten doorzocht. Maar het idee van shoppen met Daniel, van nog een stapje dichterbij haar droom komen, was te leuk om te missen. Emily besloot toen dat ze de roddels van de stadsbewoners over hen aankon. Ze keek naar haar notitieboekje vol feiten en cijfers, en sloeg het dicht.
“Laten we gaan,” zei ze.
*
“Daar is mijn favoriete stel,” zei Serena toen ze Emily en Daniel de vlooienmarkt binnen zag komen. Ze zag er die dag extra prachtig uit, in een bloemenjurk, zoals altijd vol verfvlekken in verschillende kleuren. Ze kuste hen allebei op de wang. “Hoe gaat het met de B&B?”
“Het gaat heel goed,” zei Daniel, en hij sloeg zijn arm om Emily heen. “Emily heeft het zo fantastisch gedaan.”
Emily glimlachte en Serena gaf haar een knipoog.
“Dus jullie zijn klaar?” vroeg ze. “Wanneer is de grote onthulling? Gaan jullie nog zo’n feestje geven? Die stoofpot was geweldig. Ooh, dat doet me eraan denken, kun je het recept voor me opschrijven? Ik moet het naar mijn moeder opsturen.”
“Heb je je moeder over mijn stoofpot verteld?”
“Ik vertel mijn moeder alles,” zei Serena, en ze trok een wenkbrauw op.
Op dat moment kwam Rico uit een van de achterkamers. Hij zag er breekbaarder uit dan normaal, de lijnen in zijn gezicht dieper.
“Hallo, Rico,” zei Emily.
“Hallo,” zei Rico, en hij schudde Emily’s hand. “Leuk je te ontmoeten.”
“Dit is Emily,” herinnerde Serena hem. “Weet je nog? We zijn bij haar thuis wezen eten.”
“Ah,” zei Rico. “Jij bent die jongedame met de B&B, toch?”
“Nou, nog niet helemaal,” zei Emily, met een glimlach. “Maar ik wil graag beginnen, ja.”
“Ik heb iets voor je,” zei Rico.
Emily, Daniel, en Serena keken elkaar aan.
“Oh ja?” zei Emily verbaasd.
“Ja, ja, ik heb het bewaard. Deze kant op.” Rico begon de gang door te lopen. “Kom mee.”
Serena haalde haar schouders op en volgde hem, en Daniel en Emily keken net zo verbaasd terwijl ze achter haar aan liepen. Rico leidde ze door een deur en een grote achterkamer in. Er stonden veel meubels, allemaal bedekt met witte lakens. Het voelde een beetje eng, net een kerkhof voor meubels.
“Wat is er aan de hand?” fluisterde Emily in Serena’s oor, bang dat Rico eindelijk echt seniel was geworden.
“Geen idee,” antwoordde Serena. “Ik ben hier nog nooit geweest.” Ze keek om zich heen, haar ogen rond en geïntrigeerd. “Wat is dit allemaal, Rico?”
“Hmm?” zei de oude man. “Oh, gewoon de dingen die te groot zijn om in de winkel te staan en te speciaal om aan iemand te verkopen.” Hij liep naar iets groots toe, rechthoekig en bedekt door een stoffig laken, waar hij onder keek. “Ja, hier is het,” zei Rico tegen zichzelf. Hij begon het zware, stoffige laken weg te trekken. Emily, Daniel en Serena kwamen in actie en pakten de hoeken van het stoffige laken om hem te helpen.
Er kwam een oppervlakte van marmer tevoorschijn. Toen het laken helemaal weg was, stond daar een prachtige ontvangstbalie van hout, met een bovenkant van marmer. Het zag er stevig uit en het was precies waar Emily naar op zoek was geweest.
Emily ademde scherp in en bekeek het hele object. Ze zag dat er ook een zitbank van rood velours bij hoorde, zodat er iemand achter de balie kon zitten. Het was een fantastisch, uniek ontwerp.
“Het is perfect,” zei ze.
“Het stond ooit in de grote foyer,” zei Rico.
“Waar in de grote foyer?” vroeg Emily.
“Van de B&B.”
Emily’s mond viel open. “Van mijn B&B? Dit was het originele stuk?”
“O ja,” antwoordde Rico. “Je vader vond het fantastisch. Hij vond het erg om het weg te doen, maar er was gewoon niet genoeg ruimte in het huis. En hij wilde het geen onrecht aandoen. Hij wilde dat iemand het zou gebruiken waarvoor het gemaakt was. Dus toen hij het huis betrok gaf hij het aan mij, in de hoop dat ik een koper zou vinden.” Hij klopte met zijn hand op het marmer. “Niemand toonde interesse.”
Emily was altijd verbaasd als Rico het over het verleden had. Hij leek zich bepaalde gebeurtenissen heel goed te kunnen herinneren, maar andere dingen wist hij helemaal niet meer. Het was een geluk dat hij dit nog wel wist en dat de oorspronkelijke ontvangstbalie precies was wat Emily zocht.
Maar haar geluk duurde niet lang, en haar goede humeur vervloog. Iets als dit zou zeker meer kosten dan ze had.
“Dus, wat kost het?” vroeg ze, en ze zette zichzelf schrap voor de teleurstelling.
Rico schudde zijn hoofd. “Niets. Ik wil het aan je geven.”
Emily gaapte hem aan. “Geven? Dat kan ik niet aannemen. Het moet zo duur zijn!” Ze was overdonderd.
“Alsjeblieft,” drong Rico aan. “Ik heb er in vijfendertig jaar nooit een koper voor gevonden. En de manier waarop je gezicht oplicht als je ernaar kijkt is al een beloning op zich. Ik wil dat je het meeneemt.”
Emily was overweldigd door emotie en ze gooide haar armen om Rico’s nek en kuste hem op de wang. “Dank je, dank je, dank je. Je hebt geen idee wat dit voor me betekent. Ik zal het aannemen, maar alleen als lening, totdat ik genoeg geld heb om je ervoor te betalen, oké?”
Hij klopte haar op het hoofd. “Wat je maar wilt. Ik ben gewoon blij dat het eindelijk een liefhebbend thuis krijgt.”
HOOFDSTUK ACHTTIEN
“Wakker worden,” fluisterde Daniel in Emily’s oor.
Ze werd wakker en pakte de kop koffie die hij haar aanbood en zag toen dat Daniel zijn kleren aanhad. “Ga je ergens heen?”
“Ik heb vandaag iets te doen,” antwoordde hij.
Emily keek om zich heen en zag dat de zon nog maar net opging. “Iets? Wat voor iets?”
Hij gaf haar een blik. “Het is een geheim. Maar niet een ‘mijn naam is eigenlijk Dashiel’ soort geheim. Ik bedoel dat je je geen zorgen hoeft te maken.” Hij kuste haar boven op haar hoofd.
“Nou, dat is geruststellend,” zei Emily sarcastisch.
“Hoe dan ook,” zei Daniel, “Ik zou je toch alleen maar in de weg lopen.”
“Waarom?” vroeg Emily, en ze keek naar hem met vermoeide ogen.
Daniel trok zijn wenkbrauwen op. “Vertel me nou niet dat je het vergeten bent.”
“O mijn God!” riep Emily uit. “De stadsbijeenkomst. Het is vandaag, of niet?”
Daniel knikte. “Jazeker. En ik geloof dat iemand vandaag een afspraak heeft met Cynthia om zeven uur vanochtend. Het is nu kwart voor zeven.”
Emily sprong op. “Je hebt gelijk. O, mijn god. Ik moet me aankleden.”
Ze waardeerde het dat Cynthia met haar wilde praten over alles wat met het runnen van een B&B te maken had, maar ze wou dat de vrouw niet zo vroeg had willen afspreken.
“Daar ben je door in beweging gekomen,” zei Daniel met een klein lachje. Hij dronk de rest van zijn koffie op en hij pakte zijn jas.
“Vergeet de bijeenkomst vanavond niet, oké?” zei Emily. “Zeven uur vanavond bij het gemeentehuis.”
Daniel grinnikte. “Ik zal er zijn. Ik beloof het.”
*
Cynthia kwam bij het huis aan met haar twee poedels. Ze had een grote fuchsiaroze jurk aan en de kleur vloekte vreselijk bij haar rossige haar.
“Goeiemorgen,” riep Emily, en ze zwaaide vanuit de deuropening.
“Hallo, lieverd,” zei Cynthia. Ze leek haast te hebben, terwijl ze over het pad liep.
“Bedankt dat je wilde komen,” voegde Emily toe zodra de vrouw iets dichterbij was. “Wil je koffie?”
“O, heel graag,” zei Cynthia.
Emily ging haar voor naar de keuken en schonk voor hen beiden een kop in, uit de pot die nog op het vuur stond. Terwijl ze hiermee bezig was, sprong Mogsy tegen de glazen deur tussen de keuken en de bijkeuken. Cynthia liep ernaartoe en keek door het glas.
“Ik wist niet dat je puppy’s had!” riep ze uit. “O, wat zijn ze schattig!”
“De moeder was een zwerfhond,” zei Emily. “Ik wist niet dat ze zwanger was en toen had ze opeens vijf puppy’s.”
“Heb je al een thuis voor ze gevonden?” vroeg Cynthia, en ze lachte door het glas naar ze.
“Nog niet,” antwoordde Emily. “Ik bedoel, de puppy’s zijn nu nog te klein om bij hun moeder weg te gaan. En ik kan haar niet voor zichzelf laten zorgen. Dus voorlopig zijn ze van mij.”
“Nou, als ze wat groter zijn, zou ik er graag een in huis nemen. Jeremy is geslaagd voor zijn examens en gaat naar St. Matthew’s en ik wilde hem een cadeautje geven om hem te feliciteren.”
“Wil je er een?” vroeg Emily, en ze voelde zich opgelucht. “Dat zou geweldig zijn.”
“Tuurlijk,” antwoordde Cynthia, en ze kneep Emily gemoedelijk in haar arm. “In deze stad zorgen we voor elkaar. Zal ik wat rondvragen? Kijken of er nog iemand is die er eentje wil?”
“Ja, dat zou fantastisch zijn, dank je wel,” antwoordde Emily.
Emily voerde de honden waarna de twee vrouwen aan de tafel gingen zitten.
“Oké,” zei Cynthia. Ze haalde een dikke map tevoorschijn. “Ik ben zo vrij geweest om een paar van de formulieren die je zal moeten invullen mee te nemen. Dit gaat over de hygiëne.” Ze legde een blauw papier voor Emily neer. En toen een roze papier. “Gas.” Als laatste legde ze een geel papier op tafel: “Afvalwater en riolering.”
Emily keek nerveus naar de formulieren. Ze zagen er zo officieel uit dat ze zich plotseling heel onvoorbereid voelde.
Maar Cynthia was nog niet klaar. “Ik heb hier ook wat visitekaartjes voor je. Namen en nummers van mensen met een goede reputatie. Zij kunnen alles voor je in orde maken. Ik ben vroeger door hen geholpen. Goede mannen, de beste zelfs. Ik zou ze met mijn leven vertrouwen.”
Emily pakte de kaartjes en stopte ze in haar zak. “Is er verder nog iets?”
“Trevor gaat het je moeilijk maken. Hij kent de naam van iedere overtreding die er is. Maar als je weet wat je doet als het gaat om wettelijke en logistieke dingen, red je het wel.”
Emily moest even slikken. Ze was bezorgder dan ooit. “En ik dacht dat ik alleen maar een goede speech hoefde te geven.”
“O, begrijp me niet verkeerd,” riep Cynthia uit, en ze zwaaide met haar hand waardoor haar felroze nagels op klauwen leken. “Met de speech ben je er voor negentig procent. Maar zorg dat Trevor de andere tien procent niet gebruikt om een spaak in je wiel te steken.” Ze klopte op de papieren die op tafel lagen. “Leer wat je moet weten. Zorg dat je competent overkomt.”
Emily knikte. “Bedankt, Cynthia. Ik waardeer het echt dat je de tijd neemt om hier met me over te komen praten.”
“Graag gedaan, schat,” antwoordde Cynthia. “In deze stad zorgen we voor elkaar.” Ze stond op en de poedels gingen ook meteen staan. “Ik zie je later. Zeven uur vanavond?”
“Kom je naar de bijeenkomst?” vroeg Emily verbaasd.
“Natuurlijk kom ik!” Ze legde een hand op Emily’s schouder. “We komen allemaal.”
“Allemaal?” vroeg Emily nerveus.
“Iedereen die om jou en de B&B geeft,” antwoordde Cynthia. “We willen het voor geen goud missen.”
Emily liep met Cynthia naar de deur. Ze voelde zich dankbaar en een beetje angstig tegelijk. Het voelde goed dat de mensen van de stad haar wilden steunen. Maar dat ze allemaal naar haar zouden kijken en het risico dat ze zichzelf voor iedereen voor gek zou kunnen zetten, was een beangstigend vooruitzicht.
*
Later die avond was Emily net klaar met haar outfit, toen er werd aangebeld. Ze fronste, verbaast dat er op dit tijdstip iemand langskwam,. Ze ging naar de deur om te kijken wie het kon zijn. Toen ze opendeed, kon ze haar ogen bijna niet geloven.
“Amy?” riep Emily uit. “O, mijn God!”
Ze trok haar vriendin in een omhelzing. Amy knuffelde haar terug.
“Kom binnen,” zei Emily, en ze deed de deur verder open. Ze keek snel naar de klok. Er was nog tijd om met Amy te kletsen voor ze naar de stadsbijeenkomst moest.
“Wow,” zei Amy terwijl ze om zich heen keek. “Dit huis is groter dan ik dacht.”
“Ja, het is best wel enorm.”
Amy trok haar neus op en snoof. “Is dat rook? Het ruikt alsof er iets verbrandt.”
“O, lang verhaal,” zei Emily, en ze gebaarde met haar hand. Op dat moment begonnen de puppy’s in de bijkeuken te keffen.
“Heb je een hond?” vroeg Amy, en ze klonk geschrokken.
“Een hond, vijf puppy’s,” zei Emily. “Ook een lang verhaal.” Ze keek opnieuw naar de klok. “Dus, wat doe je hier, Ames?”
Amy keek gekwetst. “Wat doe ik hier? Ik ben hier om mijn beste vriendin te zien, die drie maanden geleden opeens verdween. Ik bedoel, ik zou jou moeten vragen wat jij hier doet. En hoe jouw lange weekend twee weken werd en toen opeens zes maanden. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat ik een sms van je krijg waarin staat dat je erover denkt om je eigen zaak te beginnen!”
Emily hoorde een hint van minachting in de stem van haar vriendin. “Wat is daar zo gek aan? Denk je dat ik het niet kan?”
Amy rolde met haar ogen. “Dat bedoelde ik niet. Ik bedoel dat het erop lijkt dat het hier allemaal best wel snel gaat. Ik heb het gevoel dat je hier aan het integreren bent. Je hebt zes huisdieren!”
Emily schudde haar hoofd en ze voelde zich een beetje gefrustreerd, zelfs aangevallen. “Het is een zwerfhond, met haar pups. Ik integreer helemaal niet. Ik ben gewoon aan het experimenteren. Dingen aan het uitproberen. Ik geniet eindelijk eens een keer van het leven.”
Nu was het Amy’s beurt om te zuchten. “En ik ben blij voor je, natuurlijk. Ik vind het geweldig dat je van je leven geniet, je hebt het verdiend na dat hele gedoe met Ben. Maar ik denk gewoon dat je er misschien niet lang genoeg over nagedacht hebt. Een eigen zaak beginnen is niet makkelijk.”
“Jij hebt het gedaan,” herinnerde Emily haar.
Amy had parfum vanuit huis verkocht sinds ze was afgestudeerd, en had een eigen webwinkel. Tien jaar lang had het haar slapeloze nachten bezorgd en had ze zeven dagen per week gewerkt om genoeg geld te verdienen om van te leven, maar nu ging het heel goed met de zaak.
“Je hebt gelijk,” zei Amy. “Ik heb het gedaan. En het was moeilijk.” Ze wreef over haar slapen. “Emily, als je dit echt wilt doen, kun je dan op zijn minst even terug komen naar New York, om het eens goed en lang te onderzoeken? Een ondernemingsplan opstellen, met de bank praten voor een zakelijke lening, een accountant vinden om je te helpen met de administratie? Ik zou je mentor kunnen zijn. En als je dan echt zeker weet dat je de goede beslissing hebt gemaakt, kun je hier altijd terugkomen.”
“Ik weet nu al dat ik de goede beslissing heb gemaakt,” zei Emily.
“Hoe dan?” riep Amy uit. “Je hebt helemaal geen ervaring! Je kunt het wel echt haten! En wat dan? Dan heb je al je geld weggegooid. Dan heb je geen vangnet meer.”
“Weet je, ik verwacht dit soort shit van mijn moeder, Amy, niet van jou.”
Amy zuchtte vermoeid. “Het is moeilijk om je hierin te steunen terwijl je me helemaal hebt buitengesloten. Ik wil geen ruzie met je maken, Emily. Ik ben gekomen omdat ik je mis. En ik maak me zorgen om je. Dit huis? Dit is niks voor jou. Verveel je je hier niet? Mis je New York niet? Mis je mij niet?”
Amy’s verdriet deed Emily pijn. Maar tegelijkertijd, liet de klok haar weten dat ze nog maar weinig tijd had. De stadsbijeenkomst zou binnenkort beginnen, een bijeenkomst waar heel haar toekomst vanaf hing. Ze moest erbij zijn, en ze moest rustig zijn.
“Het spijt me,” zei Amy op vinnige toon toen ze door kreeg dat Emily steeds naar de klok aan de muur keek. “Kom ik ergens tussen?”
“Nee, natuurlijk niet,” zei Emily, en ze pakte Amy’s hand. “Maar kunnen we hier later over praten? Ik heb nu veel aan mijn hoofd, en -”
“Het is nooit eerder een probleem geweest als ik onaangekondigd langskwam,” mopperde Amy.
“Amy,” waarschuwde Emily. “Je kunt niet mijn leven komen verstoren, zeggen dat ik alles verkeerd doe en dan verwachten dat ik me dankbaar gedraag. Ik ben blij om je te zien, echt waar. En je kunt net zo lang blijven als je wilt. Maar ik moet nu naar een stadsbijeenkomst.”
Amy fronste. “Een stadsbijeenkomst? Mijn god, Emily, luister nou eens naar jezelf! Bijeenkomsten zijn voor saaie afgelegen stadjes. Dit ben jij niet.”
Emily verloor al haar geduld. “Nee, je hebt het mis. Dat meisje dat ik was in New York? Dat was ik niet. Dat was een domme vrouw die achter Ben aan liep als een verliefde pup, wachtend tot hij tegen haar zou zeggen dat ze goed genoeg was om mee te trouwen. Ik herken de persoon die ik was niet eens meer. Snap het dan: dit ben ik wel. Waar ik nu ben, wie ik nu ben, het voelt veel beter dan New York ooit gedaan heeft. En als het je niet zint, of als je niet op zijn minst kan leren me te steunen, dan zijn we klaar.”
Amy’s mond viel open. In alle jaren dat ze al vriendinnen waren, hadden ze nog nooit zo ruzie gemaakt. Emily had nog nooit haar stem verheft tegen haar oudste, beste vriendin. Amy hield haar handtas stevig tegen haar borst en haalde er toen een pakje sigaretten uit. Haar vingers bewogen zich snel, pakten er een en stopten het tussen haar lippen. “Geniet van je bijeenkomst, Emily.”
Ze liep het huis uit naar de plek waar haar Benz in de straat geparkeerd stond. Emily keek toe terwijl ze snel wegreed. Ze voelde nu al berouw in zich opborrelen.
Toen ging ze naar haar eigen auto, startte de motor en reed snel naar het stadhuis, meer vastbesloten dan ooit.