Maszi

– Nie, nie, mój drogi! Nie widzę nikogo.

– Zdawało mi się zupełnie wyraźnie…

– Nie, Dżatinie! Nie ma nikogo. Uspokój się. Właśnie nadchodzi lekarz.

Gdy lekarz wszedł, powiedział do Maszi:

– Proszę nie przesiadywać tak ciągle przy chorym. Pani go drażni. Proszę się położyć spać. Mój asystent będzie czuwał.

– Nie, Maszi, nie puszczę cię!

– Dobrze, mój drogi. Będę siedziała cichutko w rogu kanapy.

– Nie, musisz siedzieć przy mnie blisko. Nie puszczę do ostatniej chwili twej dłoni. Ręka twa mnie wiodła przez życie i ona odda mnie Bogu.

– No, więc zgoda, pani zostanie. Ale, Dżatinie Babu, nie wolno panu rozmawiać z siostrą! Teraz pora zażyć lekarstwo!

– Zażyć lekarstwo? Nonsens! Minął już czas zażywania lekarstw. Brać teraz lekarstwa znaczy tyle, co okłamywać samego siebie. Zresztą nie boję się wcale śmierci. Maszi, śmierć sposobi mi już swój napój, po cóż ma mnie jeszcze dręczyć lekarz? Odpraw go! Ciebie mi tylko jednej jeszcze potrzeba, poza tym nikogo! Po cóż kłamać jeszcze?

– Jako lekarz zwracam uwagę, że takie rozdrażnienie szkodzi panu bardzo.

– Więc odejdź pan, doktorze, nie drażnij mnie! Czy on już poszedł, Maszi? To dobrze! Zbliż się i połóż mą głowę na swej piersi.

– Tak, tak, drogi mój! A teraz spróbuj spać!

– Nie, Maszi, nie każ mi spać! Jeśli zasnę, nie zbudzę się już. Muszę jeszcze przez czas jakiś czuwać… O… słyszysz hałas… kroki… ktoś nadchodzi!

V

– Dżatinie! Drogi chłopcze! Otwórz oczy, otwórz bodaj na chwilę oczy! Przyszła! Popatrz no… przyszła!

– Kto przyszedł? Sen?

– Nie sen! Mani przyszła wraz z ojcem swoim!

– Ktoś ty?

– Nie poznajesz? To twoja Mani!

– Mani? Więc zdołała otworzyć drzwi?

– Tak… tak, otwarła na ścieżaj!

– Nie… nie, Maszi… nie chcę tego szala. Ten szal to kłamstwo!

– To nie szal, Dżatinie, to nasza Mani, która oparła głowę o twe kolana. Połóż dłoń na jej głowie i pobłogosław ją. Nie płacz tak, Mani! Masz na to jeszcze dość czasu. Teraz bądź cicho na małą, maleńką chwilkę…