Бозкүйез тау тұр, бозбала бұлтпен достасып.
Бір бел мен бір бел – қосыла алмайтын қос ғашық.
Гүлдерін ұстап, қолдарын бұлғап, қоштасып.

Естерін жиып, есіней-есіней, маужырап,
Адамдар түгел ұйқыға кетті қалжырап.
Бұлақтың басы, бұйығы өскен бал-құрақ,
Бағады сыбыс, естілер емес əн бірақ.

Жартастар жатыр, жалаңаш тастап кеудені,
Сайлар да, міне, сарыла-сарыла, шөлдеді.
Мазасыз бұлақ маңайға тыным бермеді,
Аңсатып бəрін, Дариға-жүрек келмеді.

Несіне келсін, əн салу оған мақтан ба,
He жетсін, шіркін, несібе құшып жатқанға.
Несі бар оның: жетім мен жесір, қарттарда,
He жетсін, шіркін, темекіні орап тартқанға.

Жат көздер, мейлі, жазғырып оған қарасын,
Түсінсін бе олар, өлі мен тірі арасын.
Жарайды сол да, жанының басты жарасын,
Жадырап енді, жалыны бойға тарасын.

Дариға-жүрек, несіне енді салсын əн,
Несіне алды оның, жүрекке ине шаншыған,
He тауып еді, көзінен тамған тамшыдан.
He тапты əннен, көңілін ылғи жаншыған?

Күтпеңдер, таулар,
Дариға əнге салмайды,
Жартастар күтпе,
Дариға даусы бармайды.
Күтпеңдер сайлар, күлкімен енді алдайды,
Халқының үнін сауыққа енді арнайды.

…Осы бір ойлар, түн сайын мені езеді,
Бойымда қаным – тулаған таудың өзені.
Жанымды менің, жеңгемнің даусы кезеді,
Жүрегім ұлып, қалғандай жетім сезеді.

Шөпшабыс еді.
Қосымыз тұрған шатқалда
Ұйқыдан қауым, жаңадан тұрып жатқанда,
Дариға-жүрек, ботадай келіп боздады,
Бозарып тұрып, бозарып атқан ақ таңда.

Тыңдаған жан жоқ, өзінше жұрттар дүрбелең,
Кімдері сөйлеп, кімдері ұрсып кімменен.
Қауымның мұндай қатыгездігін білмеп ем.
Айғай мен айбар, айналам тегіс гулеген.

– Таң атпай жатып, ойыңа түсті əлдене?
Сайқалданба енді, үніңді өшір, қар неме!
Сұмдықты бастап, таң атпай жатып зарлама,
Үніңді өшір!
Өтірік зарлап, алдама!

– Пəруəрдігер, албасты ма өзі, пері ме?!
Əруақты мына ит, оятар болды-ау көрінен.
Дариға-жүрек, мына жұрт сенен жеріген,
Көмгелі жатыр, əніңді бірге сенімен.