HOOFSTUK DERTIEN
Gareth loop vinnig deur die bos roete, Firth loop langs hom, sy kap oor sy kop getrek ten spyte van die hitte. Hy kon homself skaars voorstel dat hy homself nou in presies die situasie het wat hy wou vermy. En daar was 'n dooie liggaam, 'n spoor. Wie weet met wie daardie man mag gepraat het. Firth moes meer versigtig in sy onderhandelinge met die man gewees het. Nou, kon die spoor teruglei na Gareth toe.
Ek is jammer," sê Firth, haastig om in te haal langs hom.
Gareth het hom geïgnoreer, verdubbel sy spoed, siedend.
"Wat jy gedoen het, was dom en swak," sê Gareth. "Jy moes nooit in my rigting geloer het nie."
"Ek het dit nie bedoel nie. Ek het nie geweet wat om te doen toe hy meer geld gevra het nie.”
Firth was reg; dit was 'n moeilike situasie. Die man was 'n selfsugtige, gulsige vark wat die reëls van die spel verander het en verdien het om te sterf. Gareth sort geen trane oor hom nie. Hy het net gebid niemand het die moord raakgesien nie. Die laaste ding wat hy nodig het, is 'n spoor. Daar sal ongelooflike kollig wees in die nasleep van sy pa se moord, en hy kon nie eens die kleinste spoor van leidrade los om te volg nie.
Ten minste was hulle nou in Swartwoud. Ten spyte van die somer son, was dit byna donker hier, die manjifieke bloekom bome blokkeer elke skag van die lig. Dit is in ooreenstemming met sy gemoed. Gareth het hierdie plek gehaat. Hy gaan voort, af in die kronkelende roete, na aanleiding van die dooie man se aanwysings. Hy het gehoop dat die man het die waarheid vertel het en hulle nie op 'n dwaalspoor lei nie. Die hele ding kan 'n leuen wees. Of dit kan wees dat hy hulle in 'n lokval lei, na 'n vriend van hom wat wag om hulle van meer geld te beroof.
Gareth berispe homself. Hy het te veel vertroue in Firth gestel. Hy moes dit alles self hanteer het. Soos hy altyd gedoen het.
"Jy beter net hoop dat hierdie roete ons lei na die heks," spot Gareth, "en dat sy die gif het."
Hulle het voortgegaan af met roete na roete tot by 'n vurk, net soos die man het gesê hulle sou. Dit voorspel iets goed, en Gareth was effens verlig. Hulle volg dit aan die regterkant, klim 'n heuwel, en binnekort weer ‘n vurk. Sy direksies was waar, en voor hulle was, inderdaad, die donkerste kol woud wat Gareth nog ooit gesien het. Die bome was onmoontlik dik en vervrommel.
Gareth gaan die woud binne en kry onmiddellik ‘n koue rilling by sy ruggraat af, kan die bose in die lug voel hang. Hy kon skaars glo dit nog daglig was.
Tewyl hy besig is om bang te word, dink om terug te draai, eindig die roete in 'n klein oopte. Dit was verlig deur 'n enkele skag van sonlig wat deur die bome breek. In die middel was 'n klein klip kothuis. Die heks se kothuis.
Gareth se hartklop versnel. Hy gaan die oopte binnehet en kyk rond om seker te maak niemand kyk, om seker te maak dit was nie 'n lokval nie.
"Jy sien, hy het die waarheid vertel," sê Firth, opwinding in sy stem.
"Dit beteken niks nie," berispe Garteh hom. "Bly buite en hou wag. Klop as iemand naderkom. En hou jou mond toe. "
Gareth doen nie die moeite om te klop op die klein, geboogte hout deur voor hom nie. Inteendeel, hy gryp die yster handvatsel, stoot die twee-duim-dik deur oop, en sal sy kop as hy ingaan, maak dit agter hom toe.
Dit was donker binne, verlig slegs deur verspreide kerse in die kamer. Dit was 'n enkel-kamer kothuisie, sonder vensters, omring deur 'n swaar energie. Hy staan daar, gesmoor deur die dik stilte, berei homself voor vir enigiets. Hy kon die bose hier voel. Dit laat sy vel kruip.
Uit die skadu bespeur hy beweging, dan 'n geraas.
Hobbelend oppad na hom verskyn daar 'n ou vrou, verskrompel het, met 'n boggelrug. Sy lig 'n kers omhoog wat 'n gesig verlig wat bedek is in vratte en lyne. Sy lyk antiek, ouer as die knoestige bome wat haar kothuis omvou.
"Jy dra 'n hoofbedekking, selfs in pikdonkerte,” het sy gesê, met in 'n sinistere glimlag, haar stem klink soos geknetterende hout. "Jou misie is nie onskuldig nie."
"Ek het vir 'n vlessie gekom," sê Gareth vinnig, probeer om te dapper en vol vertroue te klink, maar hoor die bewing in sy stem. "Sheldrake wortel. Ek het gehoor jy het.”
Daar was 'n lang stilte, gevolg deur 'n verskriklike kekkel. Dit eggo in die klein kamer.
"Of ek dithe of nie is nie die vraag nie. Die vraag is: Hoekom wil jy dit wil hê? "
Gareth se hart klop terwyl hy probeer om 'n antwoord te formuleer.
"Hoekom sou jy omgee?" Het hy uiteindelik gevra.
"Dit amuseer my om te weet wie jy gaan dood maak," het sy gesê.
"Dit is geen besigheid van jou nie. Ek het geld gebring vir jou. "
Gareth reik in sy lyfband, haal die sak goud uit, saam met die sak goud wat hy die dooie man gegee het, en klap hulle albei op haar klein hout tafel neer. Die geluid van metaal munte lui in die kamer.
Hy het gebid dit haar sou paai, dat sy hom sou gee wat hy wou hê en hy kon hierdie plek verlaat.
Die heks reik uit 'n enkele vinger met 'n lang, geboë vingernael, tel een van die sakke op en inspekteer dit. Gareth hou sy asem op, hoop dat sy sal nie meer vra nie.
"Dit mag dalk net genoeg om my stilte te koop wees," sê sy.
Sy draai om en hobbel die donker in. Daar was 'n sis en langs 'n kers kon Gareth sien sy meng vloeistof in 'n klein, glasvlessie. Dit borrel oor, en sy sit 'n kurkprop op dit. Tyd was om te stadig te verloop terwyl Gareth wag, toenemend ongeduldig. ‘n Miljoen bekommernisse jaag deur sy kop: Wat as hy ontdek word? Reg hier, reg nou? Wat as sy hom die verkeerde skaal gee? Wat as sy iemand van hom vertel? Het sy hom herken? Hy kon nie sê nie.
Gareth het vehoogde bedenkinge oor hierdie hele ding. Hy het nooit geweet hoe moeilik dit kan wees om iemand te vermoor nie.
Na wat gevoel het soos 'n eindelose stilte, keer die heks terug. Sy gee vir hom die vlessie so klein dat dit byna verdwyn in sy palm, en staan terug, weg van hom af.
"So 'n klein vlessie?" Het hy gevra. "Kan dit die truuk doen?"
Sy glimlag.
"Jy sal verbaas wees oor hoe min dit neem om 'n man dood te maak."
Gareth draai en op pad na die deur, voel hy skielik 'n koue vinger op sy skouer. Hy het geen idee gehad hoe sy dit reggekry het om die kamer so vining te oorkruis nie, en dit maak hom bevrees. Hy staan daar, gevries, bang om om te draai en na haar te kyk.
Sy swaai hom om, leun naby---n vreeslike reuk wat uit haar vloei---dan skielik reik sy uit met albei hande gryp sy wange en soen hom, druk haar uitgedroogte lippe hard teen syne.
Gareth was gewalg. Dit was die mees walglike ding wat nog ooit met hom gebeur het. Haar lippe is soos die lippe van 'n akkedis, haar tong, wat sy op syne gedruk het, was soos dié van 'n reptiel. Hy het probeer om weg te trek, maar sy het sy gesig styf vasgehou, trek hom harder.
Uiteindelik het hy daarin geslaag om homself weg te ruk. Hy vee sy mond met die agterkant van sy hand, terwyl sy terug leun en lag.
"Die eerste keer dat jy 'n man dood maak is die hardste," het sy gesê. "Jy sal dit baie makliker vind die volgende keer."
*
Gareth bars uit die kothuis, terug in die oopte, en vind Firth daar staan en wag vir hom.
"Wat is verkeerd? Wat het gebeur? "vra Firth, bekommerd. "Jy lyk asof jy met 'n mes gesteek is. Het sy jou seergemaak?”
Gareth stop, haal hard asem, vee sy mond weer en weer af. Hy het skaars geweet hoe om te reageer.
"Kom ons kom weg van hierdie plek af," sê hy. "Nou!"
Terwyl hulle begin om uit die oopte te gaan terug na Swart woud, was die son skielik verduister deur die wolke jeagend in die lug, maak die pragtige dag koud en donker. Gareth het nog nooit sulke dik, swart wolke so vining sien verskyn nie. Hy het geweet dat alles wat daar gebeur het, was dit nie normaal nie. Hy bekommerd hom oor hoe diep die magte van hierdie heks was, as die koue wind opstaan in die somer dag en kruip die agterkant van sy nek in. Hy kon nie help nie, maar hy dink sy het hom op een of ander manier besit met die soen, 'n soort van vloek op hom gesit.
“Wat het daar gebeur?" druk Firth.
"Ek wil nie daaroor praat nie," sê Gareth. "Ek wil nooit weer aan die dag dink nie---nooit nie.”
Die twee van hulle haas af met die roete, die heuwel af, en gou die hoof bos roete binne gegaan, terug na die Koning se Hof. Net toe Gareth begin om meer verlig te voel, voorbereid om die hele episode na die agterkant van sy kop te stoot, skielik, hoor hy 'n ander stel stewels. Hy draai om en sien 'n groep mans loop in hulle rigting. Hy kon dit nie glo nie.
Sy broer. Godfrey. Die dronkaard. Hy loop na hulle toe, laggend, omring deur die gemene Harry en twee ander van sy moeilikheidheid maker vriende. Van al die tye en plekke vir sy broer om in hom in te loop. In die bos, in die middel van nêrens. Gareth voel asof sy hele plot vervloek was.
Gareth draai weg,trek die kap oor sy gesig, en stap twee keer so vinnig, bid dat hy nie ontdek is nie.
"Gareth?" Roep die stem.
Gareth het geen keuse nie. Hy vries in sy spore, trek sy kap terug, en draai en kyk na sy broer, wat vrolik na hom aangewals kom.
"Wat doen jy hier?" vra Godfrey.
Gareth maak sy mond oop, maar weer gesluit, struikelend, teen 'n verlies van woorde.
"Ons gaan op ‘n staptog," Firth vrywilligend, red hom.
“’n Staptog, wat julle?" een van Godfrey se vriende spot Firth, in 'n hoë, vroulike stem. Sy vriende lag ook. Gareth het geweet dat sy broer en sy vriende hom beoordeel vir sy vatbaarheid--maar hy het skaars daaroor omgege nou. Hy het net nodig om die onderwerp te verander. Hy wou hulle laat wonder wat hy hier gedoen het nie.
"Wat doen jy hier?" vra Gareth, en draai die tafels.
“’n Nuwe kroeg het geopen in Suidwoud," antwoord. "Ons het dit net uit probeer om. Die beste bier in die hele koninkryk. Wil jy hê? "Het hy gevra, hou ‘n vat uit.
Gareth het sy kop vining geskud. Hy het geweet hy moet sy aandag aftrek, en hy het gedink die beste manier om die onderwerp te verander, was om hom te berispe.
"Vader sou woedend wees as hy jou vang drink gedurende die dag," sê Gareth. "Ek stel voor dat jy ophou en terug keer na die hof."
Dit het gewerk. Godfrey gluur, en duidelik dink hy nie meer aan Gareth, maar oor sy pa en homself.
"En van wanneer af het gee jy om oor Vader se behoeftes?" antwoord hy.
Gareth het genoeg gehad. Hy het nie tyd om te mors met 'n dronk man nie. Hy het geslaag waarin hy wou, sy aandag afgetrek, en nou, hopelik, sou hy nie te diep dink oor die rede waarom hy hier in hom ingehardloop het nie.
Gareth draai om en haas teen die roete af, hoor hul gespot lag agter hom terwyl hy gaan. Hy het nie meer omgegee nie. Binnekort sal dit hy wees wat laaste lag.
HOOFSTUK VEERTIEN
Thor sit by die hout tafel, werk aan die pyl en boog wat uitgelê is in stukke. Langs hom sit Reece, saam met verskeie ander lede van die Legioen. Hulle was almal geboë oor hul wapens, hard aan die werk aan die kerwing van die boë en die styfmaking van die snare.
"’n Vegter weet hoe om sy eie boog te span,” skree Kolk, terwyl hy op en af loop in die rye van seuns, leun oor, ondersoek elkeen se werk. "Die spanning moet net reg wees. Te min, en jou pyl sal nie sy merk bereik nie. Te veel, en jou skoot sal nie reg wees nie. Wapens breek in 'n geveg. Wapens breek tydens reis. Jy moet weet hoe om dit te herstel as jy gaan. Die grootste vegter is ook 'n smid, 'n timmerman, 'n skoenmaker, 'n hersteller van enige gebreekte ding. En jy ken regtig nie jou eie wapen totdat jy dit self herstel het nie.”
Kolk stop agter Thor en leun oor sy skouer. Hy ruk die hout boog uit Thor se greep, die snaar maak sy palm seer toe hy dit doen.
"Die snaar is nie styf genoeg nie," het hy berispe. "Dit is krom. Gebruik 'n wapen soos dit in stryd, en jy sal sekerlik sterwe. En jou spanmaat sal sterf langs jou. "
Kolk klap die boog terug op die tafel en aanbeweeg; verskeie ander seuns giggel. Thor wordbloedrooi as hy weer die snaar gryp, trek dit so styf as wat hy moontlik kan, en vou dit om die kerf in die boog. Hy werk al daarop vir ure, die uitpunt van 'n uitputtende dag van arbeid en onbenullige takies.
Die meeste van die ander was besig met opleiding, skerm, swaard-gevegte. Hy kyk uit en in die verte sien hy sy broers, die drie van hulle, laggend as hulle hout swaarde klak; soos gewoonlik, voel Thor dat hulle besig is om die oorhand terwyl hy agter gelaat word in hul skaduwee. Dit was onregverdig. Hy het al meer onwelkom hier gevoel, asof hy nie 'n ware lid van die Legioen was nie.
"Moenie bekommerd wees nie, jy sal dit nog regkry," sê O'Connor langs hom.
Thor se palms is geskaaf van die probeerslae; Hy trek die snaar terug vir 'n laaste keer, hierdie keer met al sy krag, en uiteindelik, tot sy verbasing, klik dit. Die snaar pas netjie in die kerf, Thor trek met al sy krag, swetend. Hy voel 'n groot gevoel van tevredenheid met sy boog nou so sterk soos dit behoort te wees.
Die skadu's groei langer as Thor sy voorkop afvee met die agterkant van sy hand en wonder hoe lank dit so sou aangaan. Hy het beoog wat dit beteken om 'n soldaat te wees. In sy kop, het hy dit anders gesien. Hy het net gedink aan opleiding, al die tyd. Maar hy veronderstel was dit ook 'n vorm van opleiding.
"Dit was ook nie waarvoor ek aangesluit het nie," sê O'Connor, asof hy sy gedagtes lees.
Thor draai, en is gerusgestel deur sy vriend se konstante glimlag.
"Ek kom uit die Noordelike Provinsie," het hy vervolg. "Ek het ook gedroom oor die aansluiting by die Legioen my hele lewe lank. Ek dink ek gedink konstante skerm en stryd. Nie al hierdie onbenullige takies nie. Maar dit sal beter raak. Dit is net omdat ons nuut is. Dit is 'n vorm van ontgroening. Daar blyk dat hier 'n hiërargie is. Ons is ook die jongste. Ek sien nie die negentien-jarigesdoen dit nie. Dit kan nie vir ewig duur nie. In elk geval, dit is 'n nuttige vaardigheid om te leer.”
‘n Horing blaas. Thor kyk en sien die res van die Legioen byeenkom langs 'n groot klip muur in die middel van die veld. Toue is oor dit gedrapeer, gespasieer elke tien voete. Die muur moes omtrent dertig meter hoog wees, en by sy basis was stapels van hooi.
"Waarvoor wag julle?" skree Kolk. "BEWEEG!"
Die Silwer verskyn al rondom hulle, skree en voor Thor weet het hy en die ander gespring van hul banke en hardloop oor die veld na die muur.
Gou het hulle almal daar bymekaar gestaan, voor die toue. Daar was 'n opgewonde geruis in die lug terwyk al die Legioen lede saam staan. Thor was in ekstase om uiteindelik by die ander ingesluit te word, en hy vinh homself nadergetrek aan Reece, wat saam met 'n ander vriend van hom staan. O'Connor sluit by hulle aan.
"Julle sal vind in 'n geveg dat die meeste dorpe versterk is," Kolk dreun uit, kyk oor die gesigte van die seuns. "Verbreking van vestings is die werk van 'n soldaat. In 'n tipiese opheffing, is toue en worstel hake gebruik, baie soos dié wat ons hier oor hierdie muur gegooi het, en muur klim is een van die mees gevaarlike dinge wat jy sal teëkom in die stryd. In sommige gevalle sal jy meer blootgestel word, meer kwesbaar. Die vyand sal gesmelte lood op jou gooi. Hulle sal pyle af skiet. Rotse gooi. Jy klim nie 'n muur tot op die volmaakte oomblik nie. En wanneer jy dit doen, moet jy klim vir jou lewe---of anders is dood die risiko.”
Kolk vat 'n diep asem teug, dan skree uit: "BEGIN!"
Oral rondom hom breek die seuns in aksie in, elkeen storm vir 'n tou. Thor hardloop vir 'n oop een en was reg om te gryp wanneer 'n ouer seun dit eerste bereik, stamp hom uit die pad uit. Thor roer en gryp die naaste een wat hy kon vind, 'n dik, geknoop tou. Thor se hart klop as hy sy pad teen die muur uitklouter.
Die dag het mistig uitgedraai en Thor se voete gly op die klip. Tog, het hy 'n goeie tyd gemaak en kon nie help om op te let da thy vinniger was as baie van die ander, byna die leiding geneem terwyl hy sy weg boontoe baan. Hy was, vir die eerste keer vandag, begin om goed te voel, begin van 'n gevoel van trots te voel.
Skielik, tref iets hard sy skouer. Hy kyk op en sien die lede van die Silwer aan die bokant van die muur, gooi af klein rotse, stokke, allerhande puin. Die seun aan die tou langs Thor reik uit met een hand om sy gesig te blokkeer en verloor sy greep, val agtertoe en op die grond. Hy val 'n goeie twintig voet, en op die hoop hooi onder geland.
Thor verloor ook sy greep, maar op een of ander manier daarin geslaag om aan te hang. ‘n knuppel kom af en tref Thor hard op die rug, maar hy gaan voort om te klim. Hy maak goeie tyd en het begin om te dink hy kan selfs die eerste een wees bo, toe skielik, voel hy 'n harde skop in die ribbes. Hy kon nie verstaan waar dit vandaan kom, totdat hy oor kyk en sien een van die seuns langs hom, swaaiend sywaarts. Voordat Thor kon reageer, skop die seun hom weer.
Thor verloor sy greep hierdie keer en bevind homself terug gegooi, deur die lug, swaaiende. Hy beland op sy rug in die hooi, geskok, maar ongedeerd.
Thor strompel tot op sy hande en knieë, vang sy asem, en kyk uit. Oral rondom hom val seuns soos vlieë vanuit die toue, beland in die hooi, geskop of gestoot deur mekaar---of indien nie, afgeskop deur lede van die Silwer van bo. Diegene wat nie hul toue gesny gehad het nie, sodat hulle neerstort, ook. Nie 'n enkele lid het die bokant bereik nie.
"Op julle voete!" Gil Kolk. Thor het opgespring, net soos die ander.
"SWAARDE!"
Die seuns het soos een mens gehardloop na 'n groot rak hout swaarde. Thor sluit by hulle aan en gryp een, geskok oor hoe swaar dit was. Dit het twee keer soveel geweeg as enige wapen hy al ooit gelig het. Hy kon dit skaars hou.
"Swaar swaarde, begin!" kom 'n geroep.
Thor kyk op en sien die groot lummel, Elden, die een wat hom die eerste keer aangeval het toe hy die Legioen ontmoet. Thor onthou hom te goed, want sy gesig nog steeds seer van die kneusplekke wat Elden aan hom gegee het. Hy boor af na hom, sy swaard omhoog, 'n blik van woede op sy gesig.
Thor lig sy swaard op die laaste oomblik en kry dit reg om Elden se slag te stuit, maar die swaard was so swaar, hy was skaars in staat om dit te hou terug. Elden, groter en sterker,reik om en skop Thor hard in die ribbes.
Thor val op sy knieë in pyn. Elden swaai weer om hom om te kraak in die gesig, maar Thor slaag daarin om op te reik en blok die slag met net 'n oomblik om te spaar. Maar Elden was te vinnig en sterk; Hy swaai om en kap Thor in die been, klop hom tot op sy sy.
‘n Klein skare seuns wat rondom hulle vergader, juigend en skreeuende, as hul stryd die middelpunt van die aandag word. Dit het gelyk asof hulle almal aan Elden se kant was.
Elden kom weer af met sy swaard, verpletterend hard, en Thor rol uit die pad, die slag skaars sy rug gemis. Thor het 'n oomblik se voordeel en dit geneem---hy swaai om en druk die lummel hard agter die knie. Dit was 'n sagte plekkie, en genoeg om hom agtertoe te gooi, dan af, struikel op sy agterkant.
Thor gebruik die kans om tot op sy voete te kom. Elden rys, rooi in die gesig, meer woedend as ooit, en nou is die twee van aangesig tot aangesig.
Thor geweet hy kon nie net daar staan nie; Hy storm en swaai. Maar hierdie oefen swaard is gemaak van 'n vreemde hout en net te swaar; sy skuif is getelegrafeer. Elden blokkeer dit maklik, dan pomp hy Thor hard in die ribbes.
Dit raak 'n sagte plekkie, en Thor tuimel vooroor en laat val sy swaard, die wind uit hom geslaan.
Die ander seuns skree in vreugde. Thor kniel daar, ongewapend, en voel die punt van Elden se swaard vassteek in die basis van sy keel.
“Gee oor!” Beveel Elden.
Thor gluur op, proe die sout smaak van bloed op sy lip.
"Nooit," sê hy, uitdagend.
Elden gryns, lig sy swaard, en berei hom voor om dit af te bring. Daar was niks wat Thor kon doen nie. Hy was in vir 'n magtige slag.
Terwyl die swaard afkom, sluit Thor sy oë en konsentreer. Hy voel die wêreld stadiger word, voel homself na 'n ander gebied beweeg. Hy was skielik in staat om die swaai van die swaard in die lug se beweging te voel, en hy beveel die heelal om dit te stop.
Hy voel sy liggaam warm word, tingelend, en soos hy fokus, het hy gevoel dat iets gebeur. Hy voel dat hy in staat is om dit te beheer.
Skielik vries die swaard in die lug. Thor het een of ander manier daarin geslaag om dit te stop met behulp van sy krag.
Terwyl Elden die swaard hou, verward, gebruik Thor sy verstand om Elden se pols te gryp en te druk. Hy druk harder en harder in sy gedagtes, en in oomblikke, gee Elden ‘n uitroep en die swaard val.
Al die seuns word stil, hulle staan, bevrore, kyk af na Thor, grootoog in verrassing en vrees.
“Hy is 'n demoon!" gil een uit.
"’n Towenaar!"' het ‘n ander gegil.
Thor was oorweldig. Hy het geen begrip van wat hy nou net gedoen het nie. Maar hy het geweet dit was nie normaal nie. Hy was beide trots en skaam, aangemoedig en bang.
Kolk tree na vore, in die sirkel, staan tussen Thor en Elden.
"Dit is geen plek vir towerspreuke nie, seun, wie jy ookal is," tugtig hy vir Thor. "Dit is 'n plek vir stryd. Jy daag ons reëls van veg uit. Jy sal dink oor wat jy gedoen het. Ek stuur jou na 'n plek van ware gevaar, en ons sal sien hoe goed jou towerspreuke jou daar verdedig. Gaan raporteer vir wag patrollie by die Aardtrog.”
Daar was 'n gesnak na asem onder die Legioen, en hulle het almal tot stilte gekom. Thor het nie verstaan presies wat dit beteken nie, maar hy het geweet dat wat dit ookal was, kon dit nie goed wees nie.
"Jy kan hom nie na die Aardtrog stuur nie!" Reece protesteer. "Hy is ook nuut. Hy kan seerkry.”
"Ek sal doen wat ek ookal kies om te doen, seun." Kolk gryns na Reece. "Jou pa is nie hier om jou nou te beskerm nie. Of vir hom. En ek regeer hierdie Legioen. En jy beter jou tong dophou---net omdat jy koninklik is, moenie dink nie jy kan weer uit jou beurt praat nie.”
"Goed," het Reece gereageer. "dan sal ek by hom aan sluit!"
"Ek ook!" druk O'Connor ook in, en tree vorentoe.
Kolk kyk na hulle, en skud sy kop stadig.
"Gekke. Dit is julle keuse. Gaan saam met hom as julle wil.”
Kolk draai om en kyk na Elden. "Moenie dink jy gaan so maklik daarvan afkom nie.” Het hy aan hom gesê. "Jy het hierdie bakleiery begin. Jy moet ook die prys betaal. Jy sal saam met hulle op patrollie gaan vanaand. "
"Maar my Heer, jy kan my nie stuur na die Aardtros nie!" protesteer Elden, oë wyd in vrees. Dit was die eerste keer Thor hom bang gesien het vir enigiets.
Kolk gee 'n stap vorentoe, naby Elden, en sit sy hande op sy heupe. "Ek kan nie?" sê hy. "Nie net kan ek jou soontoe stuur nie---ek kan jou ook wegstuur vir goed, uit die Legioen, en na die verste uithoeke van ons koninkryk as jy sou voortgaan om terug te praat.”
Elden kyk weg, te verbouereerd om te reageer.
"Iemand anders wat by hulle wil aan sluit?" het Kolk uitgeroep.
Die ander seuns, groter en ouer en sterker, almal kyk weg in vrees. Thor sluk as hy rondkyk na die senuweeagtige gesigte, en wonder net hoe sleg die Aardtrog kan wees.