HOOFSTUK SESTIEN
Soos die son begin om te vervaag uit die lug--- donker rooi gemeng met blou wat skynbaar die heelal omvou---loop Thor saam met Reece, O'Connor, en Elden af in die roete wat lei na woude van die Wilde. Thor was nog nooit so ontsenu in sy lewe nie. Nou was dit net die vier van hulle, Erec het agter gebly by die kamp, en ten spyte van hul gekibbel, voel Thor hulle het mekaar nou meer nodig as ooit. Hulle sou moes band op hul eie, sonder Erec. Voordat hulle weg is, het Erec hulle gesê om nie bekommerd te wees, dat hy sou bly by die basis en hul roepe sou hoor, en daar sal wees as hulle hom nodig het.
Dit gee nou vir Thor bietjie versekering.
Soos die woud vernou om hulle kyk Thor rond in hierdie eksotiese plek, die bos vloer bedek met dorings en vreemde vrugte. Die takke van die baie bome was knoestig en oud, raak byna aan mekaar, so naby dat Thor dikwels nodig het om te koes. Hulle het dorings in plaas van blare wat hulle oral uitsteek. Geel wingerde hang af in plekke, en Thor maak die fout om op te reik om 'n wingerdstok van sy gesig te stoot net om te besef dit was 'n slang. Hy het geskree en net betyds uit die pad gespring.
Hy het verwag dat die ander vir hom sou lag, maar hulle was ook nederig met vrees. Alles rondom hulle was die vreemde geluide van eksotiese diere. Sommige was laag en roggelend, sommige hoë-frekwensie en snerpend. Sommige eggo van ver af; ander klink onmoontlik naby. Skemer het te vinnig vbegin as hulle dieper in die bos in beweeg. Thor voel seker dat enige oomblik hulle 'n lokval gelei kan word. Soos die lug donkerder word, is dit moeiliker om selfs die gesigte van sy landgenote sien. Hy gryp sy swaard hef so styf dat sy kneukels wit raak, terwyl sy ander hand sy slinger vasgryp. Die ander se wapens is ook in greep. Thor dwing homself om sterk, selfversekerd, en vol moed te wees soos 'n goeie ridder moet wees. Soos Erec hom onderrig het. Dit was vir hom beter om dood in die gesig te staar nou as om altyd in vrees lewe. Hy het probeer om sy ken op te hef en loop met vrymoedigheid vorentoe, selfs met toenemend vaart en gaan 'n paar meter in die voor die ander. Sy hart dreun, maar hy het gevoel asof hy sy vrese in die gesig staar.
"Waarvoor ons patrolleer presies?" vra Thor.
Sodra hy dit gesê het, het hy besef dat dit dalk 'n dom vraag was, en hy verwag Elden sou pret van hom maak. Maar tot sy verbasing was daar net stilte in ruil. Thor kyk en sien die wit van Elden se oë en besef hy is nog meer bang. Dit, ten minste, gee Thor meer selfvertroue. Thor was jonger en kleiner as hy, en hy gee nie in, in sy vrees nie.
"Die vyand, dink ek," sê Reece uiteindelik.
"En wie is dit?" vra Thor. "Hoe lyk hy?"
"Daar is alle vorme van vyande hier,"sê Reece. "Ons is nou in die Wilde. Daar is nasies van barbare, en allerhande soorte en rasse van bose wesens.”
"Maar wat is die punt van ons patrollie?" vra O'Connor. "Watter verskil kan ons moontlik maak deur dit te doen? Selfs as ons een of twee dood maak, sou dit die miljoene daar agter stop?”
"Ons is nie hier om 'n duik te maak nie," het Reece beantwoord. "Ons is hier om ons teenwoordigheid bekend te maak, namens ons Koning. Om hulle te laat weet om nie te naby aan die Aardtrog te kom nie.”
Ek dink dit sou meer sin maak om te wag totdat hulle probeer om dit oor te steek en dan met hulle dan af te reken" sê O'Connor.
"Nee," sê Reece. "Dit is beter om hulle te weerhou om selfs te nader. Dit is die rede vir hierdie patrollies. Ten minste, dit is wat my ouer broer sê.”
Thor se hart klop as hulle dieper in die bos ingaan.
"Hoe ver is ons veronderstel om te gaan?" vra Elden, praat vir die eerste keer en sy stem bewe.
"Onthou jy nie wat Kolk gesê het nie? Ons moet die rooi banier gaan haal en dit terug bring,” sê Reece. "Dit is ons bewys dat ons ver genoeg gegaan op ons patrollie."
"Ek het nêrens 'n banier gesien nie," sê O'Connor. "Trouens, ek kan skaars 'n ding sien. Hoe is ons veronderstel om dit terug te kry?”
Niemand antwoord nie. Thor dink dieselfde ding. Hoe kon hulle moontlik 'n banier vind in die swart van die nag? Hy het begin wonder of dit was alles 'n truuk was, 'n oefening, 'n ander een van die sielkundige speletjies wat die Legioen gespeel het op die seuns. Hy dink weer aan Erec se woorde van sy baie vyande by die hof. Hy het 'n sinkende gevoel oor hierdie patrollie. Was hulle besig om opgeset te word?
Skielik kom daar 'n verskriklike klap geluid, gevolg deur beweging binne-in die takke---en iets groots hardloop oor hul pad. Thor trek sy swaard, en die ander doen dit ook. Die klank van swaarde wat hulle skede verlaat, van metaal op metaal, vul die lug as hulle stil staan almal in plek, hou hul swaarde uit voor hulle, en kyk senuagtig in elke rigting.
"Wat was dit?" het Elden uitgeroep, sy stem kraak met vrees.
Die dier kruis weer hul pad, jaag van die een kant van die bos aan die ander, en hierdie keer het hulle het 'n goeie blik op dit.
Thor se skouers ontspan as hy dit herken.
"Net 'n gemsbok," het hy gesê, baie verlig. "Die snaakste soort takbok wat ek nog ooit gesien het---maar 'n bok nietemin.”
Reece lag, 'n bemoedigende geraas, 'n lag te volwasse vir sy ouderdom. Toe Thor dit hoor, het hy besef dit is die lag van 'n toekomstige koning. Hy voel beter met sy vriend aan sy sy. En dan lag hy ook. Al daardie vrees, alles vir niks.
"Ek het nooit geweet jou stem kraak wanneer jy ingee vir vrees nie," spot Reece vir Elden, en lag weer.
"As ek jou kon sien, sou ek jou moker," sê Elden.
"Ek kan jou goed sien," sê Reece. "Kom probeer dit.”
Elden gluur terug na hom, maar het nie durf waag om 'n skuif maak. In plaas daarvan, sit hy sy swaard terug in sy skede, soos die ander. Thor bewonder Reece omdat hy Elden ‘n harde tyd gee; Elden bespot almal anders---hy verdien 'n paar terug te kry. Hy bewonder Reece se vreesloosheid om dit te doen, want na alles, Elden was steeds twee keer hul grootte.
Thor voel uiteindelik sommige van die spanning verlaat sy liggaam. Hulle het hul eerste ontmoeting gehad, die ys is gebreek, en hulle was nog lewendig. Hy leun terug en lag ook. gelukkig om te leef.
"Hou aan lag, vreemdeling seun," sê Elden. "Ons sal sien wie die laaste lag het.”
Ek lag nie vir jou soos Reece doen nie, Thor gedink. Ek is net verlig om te leef.
Maar hy doen nie die moeite om dit te sê nie; Hy het geweet dat niks wat hy kon sê sou Elden se haat vir hom verander nie.
"Kyk!" gil O'Connor. "Daar!"
Thor loer, maar kon skaars sien wat hy wys op die verdikkende nag. Toe sien hy dit: die vaandel van die Legioen, hangend aan een van die takke.
Hulle almal begin om te hardloop vir dit.
Elden hardloop verby die ander, borsel hulle rofweg eenkant toe.
"Die vlag is myne!" Het hy geskree.
"Ek het dit eerste gesien!" gil O'Connor.
"Maar ek sal dit eerste kry, en ek sal die een wees om dit terug te bring!" gil Elden.
Thor is woedend; Hy kon Elden se optrede skaars glo. Hy onthou wat Kolk gesê het---dat die een wat die vaandel kry beloon sou word---en besef waarom Elden hardloop. Maar dit het hom nie verskoon nie. Hulle is veronderstel om 'n span te wees, 'n groep---nie elke man vir homself te wees nie. Elden se ware kleure kom uit---nie een van die ander hardloop vir dit nie, of probeer om die ander te oortref nie. Dit het gemaak dat Thor vir Elden meer haat.
Elden hardloop nadat hy O'Connor met die elmboog stamp, en voor die ander kan reageer, was hy ‘n paar meter voor hulle en gryp die vaandel.
Terwyl hy dit doen, verskyn n groot net uit die bloute, stygend uit die grond, wat opspring tot in die lug, verstrik Elden en hys hom hog op. Hy swaai heen en weer voor hulle oë, net meters weg, soos 'n dier gevang in 'n lokval.
"Help my! Help my!” Het hy geskree, vreesbevange.
Hulle het almal stadiger geloop tot naby hom; Reece begin lag.
"Wel, wie is nou die lafaard?" Reece skree dit uit, geamuseerd.
"Hoekom jou stukkie gemors!" Het hy geskree. "Ek sal jou doodmaak waneer ek hier uit kom!”
"O regtig?" antwoord Reece. "En wanneer sal dit wees?"
"Tel my af!" Skree Elden, draaiend en swaaiend in die net. "Ek beveel jou!"
"O, jy beveel ons, doen jy?" sê Reece, bars weer uit van die lag.
Reece draai en kyk na Thor.
"Wat dink jy?" vra Reece.
"Ek dink dat hy skuld almal van ons 'n verskoning," sê O'Connor. "Veral vir Thor."
"Ek stem saam," sê Reece. "Ek sal jou vertel wat," sê hy vir Elden. "Vra omverskoning---en maak dit opreg---en ek sal dit oorweeg om jou af te sny."
"Verskoning vra?" eggo Elden, met afgryse vervul. "Nie in 'n miljoen sonne nie."
Reece draai na Thor.
"Miskien moet ons hierdie homp hier los vir die nag. Dit sal goeie voedsel weesvir die diere. Wat dink jy? "
Thor glimlag breed.
"Ek dink dit is 'n baie goeie idee," sê O'Connor.
"Wag!" gil Elden.
O'Connor reik boontoe en gryp die vaandel van Elden se hangende vinger.
"Dink nie jy klop ons na die vaandel toe nie, na alles," sê O'Connor.
Die drie van hulle het omgedraai en begin om weg te loop.
"Nee, wag!" Elden het begin huil. "Julle kan my nie hier los nie! Julle sal nie!”
Die drie van hulle het voortgegaan om weg te loop.
"Ek is jammer!" Elden begin snik. "Asseblief! Ek is jammer!”
Thor stop, maar Reece en O'Connor het voortgegaan om te loop. Uiteindelik, draai Reece om.
"Wat doen jy?" vra Reece vir Thor.
"Ons kan hom nie hier los nie," sê Thor. Soveel as Thor hekel het aan Elden, het hy nie dink dit reg was om hom daar te laat nie.
"Hoekom nie?" vra Reece. "Hy het dit op homself gebring."
"As die tafels omgedraai was," sê O'Connor: "Jy weet hy sou jou met graagte daar gelos het. Hoekom moet jy omgee?”
“Ek verstaan," sê Thor. "Maar dit beteken nie dat ons moet optree soos hy nie."
Reece sit sy hande op sy heupe en sug diep waneer hy inleun en vir Thor fluister.
"Ek was nie van plan om hom daar te laat die hele nag nie. Miskien net die helfte van die nag. Maar jy het 'n punt. Hy is nie uitgeknip vir hierdie nie. Hy sal homself waarskynlik natmaak en 'n hartaanval kry. Jy is te genadig. Dit is 'n probleem, "het Reece gesê as hy 'n hand op Thor se skouer sit. "Maar dit is hoekom ek jou gekies het vir 'n vriend."
"En ek," sê O'Connor, en sit sy hand op Thor se ander skouer.
Thor draai, marsjeer na die net, reik uit en sny dit af.
Elden land met 'n slag. Hy strompel tot op sy voete, gooi die net af en soek naarstigtelik iets op die grond.
"My swaard!" Het hy geskree. "Waar is dit?"
Thor kyk af op die grond, maar dit was te donker om te sien.
"Dit moet in die bome ingevlieg het toe jy opgetrek het," antwoord Thor.
"Waar dit ookal is dis nou weg,” sê Reece. "Jy sal nooit vind nie.”
"Maar jy nie verstaan nie," het Elden gepleit. "Die Legioen. Daar is net een reël. Mag nooit jou wapen agterlaat nie. Ek kan nie terug sonder dit nie. Ek sal verdryf word!”
Thor draai om en soek weer op die grond, in die bome gesoek, oral gekyk. Maar hy kon absoluut geen teken van Elden se swaard sien nie. Reece en O'Connor het net daar gestaan, nie gepla om te kyk nie.
"Ek is jammer," sê Thor, "Ek sien dit nie."
Elden worstel oral oor, en gee dan uiteindelik moed op. "Dit is jou skuld," het hy gesê, en wys na Thor. "Jy het ons in hierdie gemors ingekry!" "Nee, ek het nie," antwoord Thor. "Jy het! Jy het gehardloop vir die vlag. Jy het ons uit die pad gestoot. Jy het niemand om te blameer, maar jouself.” "Ek haat jou!" skree Elden.
Hy storm Thor, gryp hom aan die hemp en gooi hom op die grond. Die gewig van hom vang Thor onkant. Thor slaag daarin om, om te draai, maar Elden tol weer en pen Thor vas. Elden was net te groot en sterk, en dit was te moeilik om hom terug te hou.
Skielik, laat Elden hom gaan en rol af. Thor het die geluid gehoor van 'n swaard wat onttrek uit sy skede, en kyk op en sien Reece staan oor Elden, hou die punt van sy swaard aan sy keel. O'Connor reik oor en gee Thor 'n hand en trek hom vinnig op sy voete. Thor staan saam met sy twee vriende, kyk neer op Elden, wat op die grond bly, Reece se swaard aan sy keel.
"Jy raak weer aan my vriend," sê Reece, dodelik ernstig, en stadig vir Elden, "en ek kan jou verseker, ek sal jou doodmaak."
HOOFSTUK SEVENTIEN
Thor, Reece, O'Connor, Elden, en Erec sit almal op die grond, vorm 'n sirkel rondom 'n brandende vuur. Die vyf van hulle sit nors en stil, Thor is verbaas dit kan so koud wees op 'n somer nag. Daar was iets omtrent hierdie Aardtrog, die koue, mistieke winde wat rond swarrel, af in sy rug, en meng met die mis wat nooit blyk om weg te gaan nie, wat hom klam tot op die been maak. Hy leun vorentoe en vryf sy hande teen die vuur se hitte, nie in staat om hulle warm te kry nie.
Thor kou op die stuk gedroogde vleis wat die ander in die rondte stuur; dit was taai en souterig, maar op 'n manier voed dit hom. Erec reik oor en gee hom iets en Thor voel 'n sagte wynsak in sy hand gedruk word, die vloeistof ploeter in dit. Dit was verbasend swaar, terwyl hy dit na sy lippe bring en spuit dit in die agterkant van sy mond, vir te lank 'n tyd. Hy voel warm vir die eerste keer in die nag.
Almal is stil en staar in die vlamme. Thor was nog senuweeagtig. Om aan hierdie kant van die Aardtros te wees, in die vyand grondgebied, het hy nog steeds gevoel asof hy moet waak elke oomblik, en verwonder hom aan hoe kalm Erec blyk te wees, asof hy gemaklik in sy eie agterplaas gesit het. Thor was verlig, ten minste, om uit die Wilde te wees, herenig met Erec, en sit om die gerusstelling van 'n vuur. Erec kyk na die bos lyn, luister na elke bietjie geraas, nog vol vertroue en ontspanne. Thor het geweet dat indien enige gevaar gekom het, Erec hulle almal sal beskerm.
Thor voel tevrede rondom die vlamme; Hy kyk rond en sien die ander lyk ook tevrede,---- behalwe, natuurlik, vir Elden, nors sedert sy terugkeer uit die bos. Hy het sy selfversekerde windmakerigheid van vroeër die dag verloor, en hy het daar gesit, suur en swaardloos. Die bevelvoerders sou nooit so 'n fout vergewe nie---Elden sal uitgeskop word van die Legioen waneer hulle terugkeer. Hy het gewonder wat Elden sou doen. Hy het 'n gevoel dat hy nie maklik sou afgaan nie, dat hy een of ander truuk, ‘n tipe bystand plan, in die mou voer. Thor aanvaar dat wat dit ookal was, sou dit nie goed wees nie.
Thor het omgedraai en volg Erec se blik op die verre horison, in die suidelike rigting. ‘n Flou skynsel, 'n eindelose lyn so ver as die oog kan sien, het die nag verlig. Thor wonder.
"Wat is dit?" vra hy uiteindelik vir Erec. "Dit gloei? Die een waarna jy aanhou staar?”
Erec was stil vir 'n lang tyd, die enigste klank was van die sweepslag van die wind. Uiteindelik, sonder om om te draai, het hy gesê: “Die Gorals.”
Thor ruil n oogopslag met die ander, wat kyk terug, vreesbevange. Thor se maag trek op ‘n knopmet die gedagte daaraan. Die Gorals. So naby. Daar was niks tussen hom en hulle behalwe vir 'n eenvoudige bos en 'n uitgestrekte vlakte. Daar was nie meer die groot Aardtrog wat hulle skei nie, en hulle veilig hou nie.Sy hele lewe lank het hy verhale gehoor van hierdie gewelddadige barbare van die Wilde wat geen ambisie het behalwe om die Sirkel aan te val. En nou is daar niks tussen hulle nie. Hy kon nie glo hoe baie van hulle daar was nie. Dit was 'n groot en wagtende leër.
"Is jy nie bang nie?" vra Thor vir Erec.
Erec het sy kop geskud.
"Die Gorals beweeg soos een. Hulle weermag kampeer daar uit elke aand. Hulle doen dit al vir jare. Hulle sou net die Aardtrog aanval as hulle die hele weermag gemobiliseer het en aanval as een. En hulle sal nie waag om dit te probeer nie. Die mag van die Swaard tree op as 'n skild. Hulle weet hulle kan dit nie verbreek nie.”
"So waarom kamp hulle dan daar buite?" vra Thor.
"Dit is die manier waarop hulle te intimideer. En voorbereiding. Daar is baie keer deur die loop van die geskiedenis, in die tyd van ons vaders, wanneer hulle aangeval het, het probeer om die Aardtrog oor te steek. Maar dit het nog nie in my tyd gebeur nie.”
Thor kyk na die swart lug, die geel en blou en oranje sterre flikker hoog oorhoofs, en wonder. Hierdie kant van die Aardtrog is 'n plek van nagmerries, en was al sedert hy kon loop. Die gedagte van dit het hom bang gemaak, maar hy gedwing dit van sy verstand af. Hy was 'n lid van die Legioen nou, en moes op te tree soos dit.
"Moenie bekommerd wees nie," sê Erec, asof hy sy gedagtes lees. "Hulle sal nie aanval, terwyl ons die Bestemmings Swaard het nie.”
"Het jy dit al ooit vasgehou?” vra Thor vir Erec, skielik nuuskierig. "Die Swaard?"
"Natuurlik nie," antwoord Erec skerp. "Niemand word toegelaat om dit te gryp nie, behalwe vir die afstammelinge van die Koning."
Thor het na hom gekyk, verward.
"Ek verstaan nie. Hoekom?”
Reece het sy keel skoongemaak.
"Mag ek?" Druk hy tussen-in.
Erec knik terug.
"Daar is 'n legende in die Swaard. Dit was nog nooit werklik gehys deur enigiemand nie. Legende het dit, dat een mens, die verkose een, in staat sal wees om dit alleen te swaai. Slegs die Koning is toegelaat om te probeer, of een van die koning se nageslag, as hulle benoem is as Koning. So daar sit dit, onaangeraak.”
"En wat van ons huidige Koning? Jou pa? " vra Thor. "Kan hy nie probeer nie?”
Reece kyk af.
"Hy het een keer. Toe hy gekroon was. So vertel hy. Hy kon dit nie lig nie. So dit sit daar soos 'n voorwerp van straf vir hom. Hy haat dit. Dit weeg af op hom soos 'n lewende ding.”
"Wanneer die gekose een kom," voeg Reece by, "sal hy die Sirkel bevry van al sy vyande en ons lei na 'n groter lot as wat ons ooit geken het. Alle oorloë sal eindig.”
"Sprokiesverhale en nonsens," onderbreek Elden. "Daardie Swaard sal deur niemand opgehef word nie. Dit is te swaar. Dit is nie moontlik nie. En daar is geen "uitverkore een nie" Dit is alles twak. Dit legende is uitgevind net om die gewone man in toom te hou, sodat ons almal wag vir die veronderstelde ‘uitverkore een’.” Om die lyn van MacGils te prikkel. Dit is 'n baie maklike legende vir hulle.”
"Hou jou tong, seun," het Erec opgeraap. "Jy sal altyd met respek praat van jou Koning."
Elden kyk ondertoe, verneder.
Thor dink oor alles na, probeer om dit alles in te neem. Dit was so veel om te verwerk op een slag. Sy lewe lank het hy gedroom om die Bestemmings Swaard te sien. Hy het stories van sy perfekte vorm gehoor. Dit is bespiegel dat dit gemak was van materiaal wat niemand verstaan het nie, en was veronderstel om 'n magiese wapen te wees. Dit het Thor laat wonder wat sou gebeur het as hulle nie die swaard gehad het om hulle te beskerm nie. Sou die koning se leër dan oorwin word deur die Ryk? Thor kyk uit na die gloeiende vure op die horison. Hulle lyk of hulle strek tot in ewigheid.
"Was jy al ooit daar?" vra Thor vir Erec. "Daar ver buite? Aan die ander kant van die woud? In die Wilde?”
Die ander draai om en kyk na Erec, terwyl Thor angstig vir sy antwoord wag. In die dik stilte, staar Erec na die vlamme vir 'n lang tyd---so lank dat Thor begin twyfel of hy hom ooit sal beantwoord. Thor gehoop hy was nie te nuuskierig nie; Hy voel so dankbaar en in die skuld by Erec, en wil beslis nie aan sy slegte kant wees nie. Thor was ook nie seker of hy die antwoord wou weet nie.
Net toe Thor wens hy kon sy vraag terug trek, antwoord Erec:
"Ja," sê hy, plegtig.
Dat enkele woord hang te lank in die lug, en in dit, het Thor die erns gehoor wat hom alles vertel wat hy nodig gehad het om te weet.
"Hoe is dit daar buite?" vra O'Connor.
Thor was verlig dat hy nie die enigste een was wat die vrae vra nie.
"Dit word beheer deur een genadelose ryk," sê Erec. "Maar die land is groot en gevarieërd. Daar is die land van die barbare. Die land van die slawe. En die land van die monsters. Monsters in teenstelling met enige iets wat jy kan dink. En daar is woestyne en berge en heuwels so ver as jy kan sien. Daar is die vleie en die moerasse en die groot oseaan. Daar is die land van die Druïde. En die land van die Draake. "
Thor se oë rek wyd oop.
"Drake?" Het hy gevra, verras. "Ek het gedink dat hulle nie bestaan nie."
Erec kyk na hom, dodelik ernstig.
"Ek kan jou verseker, hulle doen. En dit is 'n plek waar jy nooit heen wil gaan nie. ‘n Plek wat selfs die Gorals vrees.”
Thor sluk met die gedagte. Hy kon homself skaars voorstel om so diep in die wêreld in te waag. Hy het gewonder hoe Erec dit ooit lewend terug gemaak het. Hy maak 'n nota om hom te vra op 'n ander tyd.
Daar was so baie vrae Thor wat hom wou vra---te vra oor die aard van die bose ryk en wie geheers het; waarom hulle wou aanval; wanneer Erec dit so ver uit gewaag het; waneer hy teruggekeer het. Maar terwyl Thor in die vlamme in staar het dit kouer en donkerder geraak, en as al sy vrae dwarrel in sy kop, en hy voel sy oë raak swaar. Dit was nie die regte tyd om te vra nie.
In plaas daarvan, laat slaap hy dat die slaap hom wegdra. Hy lê sy kop op die grond neer. Voor hy sy oë vir goed toemaak, kyk hy oor die vreemde grond, en gewonder wanneer---indien ooit---hy sou terug te keer huis toe.
*
Thor maak sy oë oop, verward en wonder waar hy was en hoe hy daar gekom het. Hy kyk af en sien 'n digte mis tot sy middellyf, so dik kan hy nie sy voete kan sien nie. Hy draai om en sien dagbreek breek oor die aardtrog voor hom. Ver weg, aan die ander kant, was sy vaderland. Hy was nog op hierdie kant, die verkeerde kant van die kloof. Sy hartklop versnêl.
Thor kyk na die brug, maar vreemd, dit was nou leeg van soldate. Die hele plek, in werklikheid, lyk verlate. Hy kon nie verstaan wat aangaan nie. Terwyk hy kyk na die brug, val die hout planke een na die ander, soos domino's. Binne oomblikke het die brug in duie gestort, af tot in die afgrond in. Die bodem is so ver af, het hy nie eens gehoor dat die planke tref nie.
Thor sluk en draai om, op soek na die ander---maar hulle was nêrens in sig nie. Hy het geen idee gehad wat om te doen. Nou is hy vas. Hier, alleen, aan die ander kant van die Aardtrog, met geen manier om terug te gaan nie. Hy kon nie verstaan waar almal heen gegaan het nie. Hy hoor iets, en draai om en kyk na die bos. Hy bespeur beweging. Hy staan op en loop in die rigting van die klank, sy voete sink in die aarde terwyl hy loop. Soos hy nader kom, sien hy 'n net hang vanaf 'n lae tak. Binne-in was Elden, hy spin rond en rond in sirkels, die takke krakend as hy beweeg.
‘n Valk sit op sy kop, 'n onmiskenbaar lykende kreatuur met 'n liggaam wat blink soos silwer en 'n enkele swart streep langs sy voorkop, tussen sy oë. Dit buk, pluk Elden se ooguit, en hou dit daar. Dit draai na Thor, hou die oog in sy bek.
Thor wou weg kyk, maar kon nie. Net toe hy besef dat Elden dood was, skielik, het die hele woud aan die lewe gekom. Uit die woud kom ‘n groot leër van Gorals uitgestorm vanuit al die rigtings. Massief, met net lendeklede aan, met groot, goed gespierde bors kaste, drie neuse in 'n driehoek geplaas op hulle gesigte, en twee lang, geboë skerp slagtande, hulle spottend en toesnouend, nael reguit na hom toe. Dit was 'n angswekkende geluid, en daar was nêrens vir Thor heen te gaan nie. Hy buk af en gryp vir sy swaard---maar kyk af net om te ontdek dit is weg.
Thor skree.
Hy word wakker in ‘n sittende posisie, asemhaling hard, soek naarstiglik in elke rigting. Alles rondom hom was in stilte---‘n ware, lewende stilte, nie die stilte van sy droom nie.
Langs hom, in die eerste lig van dagbreek, slaap Reece, O'Connor, en Erec uitgestrek op die grond, die dooie kole van die vuur naby hulle. Op die grond, hoppend, was 'n valk. Dit draai om en knik sy kop na Thor. Dit was groot en silwer en trots, met 'n enkele swart streep langs sy voorkop, en dit staar na hom, kyk hom reguit in die oog, en skree. Die klank laat hom bewe: dit was dieselfde valk van sy droom.
Dit was toe dat hy besef die voël was 'n boodskap---dat sy droom meer as net 'n droom was. Dat daar iets verkeerd was. Hy kon dit voel, 'n effense trilling in sy rug voel, hardloop teen sy arms op.
Hy kom vinnig op sy voete en kyk oral rond, wonder wat dit kan wees. Hy hoor niks verkeerd nie, en niks lyk uit plek; die brug was nog daar, die soldate was almal op.
Wat was dit? wonder hy.
En dan besef hy wat dit was. Iemand het ontbreek. Elden.
Thor het dadelik eers gewonder of hy hulle miskien velaat het, dalk op pad terug oor die brug aan die ander kant van die Aardtrog. Miskien was hy skaam oor sy swaard wat hy verloor het en het die streek heeltemal verlaat.
Maar dan kyk Thor na die bos en sien vars inkeping in die mos, die spore op pad na die roete in die oggend dou. Daar is geen twyfel dat dit Elden sin was nie. Elden het nie weggegaan nie; Hy het weer in die bos in gegaan. Alleen. Miskien homself te verlig. Of miskien, het Thor besef met 'n skok, om te probeer om sy swaard te gaan haal.
Dit was 'n dom skuif, om alleen te gaan soos dit, en dit bewys hoe desperaat Elden was. Thor voel dadelik dat daar 'n groot gevaar is. Elden se lewe was op die spel.
Die valk skree op daardie oomblik, asof hy Thor se gedagtes wou bevestig. Dan skop dit boontoe en vlieg, duik reguit vir Thor se gesig. Thor koes sy kop---sy kloue mis net en dit styg op in die lug en vlieg weg.
Thor spring in aksie in. Sonder om te dink, sonder om selfs te oorweeg wat hy doen, hardloop hy weg in die bos in, en volg die voetspore.
Thor het nie opgehou om die vrees te voel terwyl hy alleen hardloop, diep in die Wilde in. As hy gestop het om te dink hoe gek dit was, sou hy gevries het, sou gevoel het hoe hy oorstroom met paniek. Maar in plaas daarvan, het hy net gereageer, voel 'n dringende behoefte om Elden te help. Hy hardloop en hardloop---alleen---dieper in die bos in die vroeë lig van dagbreek.
"Elden!" Het hy geskree.
Hy kon dit nie verduidelik nie, maar een of ander manier het hy gevoel Elden was oppad om te sterf. Miskien moet hy nie omgee nie, gebasseer op die manier waarop Elden hom behandel het, maar hy kon homself nie help nie: hy het. As dit hy was in hierdie situasie, sou Elden beslis nie gekom het om hom te red nie. Dit was mal om sy lewe op die lyn te plaas vir iemand wat niks vir hom omgegee---en, in werklikheid, sou graag sien dat hy sterf. Maar hy kon nie help nie. Hy het nog nooit so 'n sensasie gevoel soos hierdie een nie, waar sy sintuie vir hom skree om te reageer---veral oor iets wat hy glad nie kon van weet nie. Hy was op een of ander manier verander, en hy het nie geweet hoe nie. Hy het gevoel asof sy lyf beheer word deur ‘n nuwe, geheimsinnige krag, en dit het hom ongemaklik laat voel, buite beheer. Was hy besig om sy kop te verloor? Was hy besig om te oorreageer? Was dit alles net uit sy droom? Miskien moet hy omdraai.
Maar hy het nie. Hy laat sy voete hom lei en nie toe te gee aan vrees of twyfel. Hy het gehardloop en gehardloop totdat sy longe wou bars.
Thor kom om 'n draai, en wat hy sien het hom laat stop kort in sy spore. Hy staan daar, het probeer om sy asem terug te kry, probeer om die beeld te versoen voor hom, wat nie sin maak nie. Dit was genoeg om vrees in enige geharde vegter te slaan.
Daar staan Elden, hou sy kort swaard en kyk op na 'n kreatuur in teenstelling met enige wat Thor nog ooit gesien het. Dit was afgryslik. Dit toring bo-oor hulle twee, minstens nege meter hoog en so wyd as vier mans. Dit lig sy gespierde, rooi arms, met drie lang vingers, soos spykers, aan die einde van elke hand, en 'n kop soos dié van 'n demoon, met vier horings, 'n lang kakebeen en 'n breë voorkop. Dit het twee groot geel oë en slagtande wat krul soos olifant horings. Dit leun terug en skree.
Langs hom, is 'n dik boom, honderde jare oud, en dit verdeel in twee met die klank.
Elden staan, bevrore in vrees. Hy laat val sy swaard, en die grond onder hom word nat.
Die kreatuur kwyl en smeul, en gee 'n stap in die rigting van Elden.
Thor was ook gevul met vrees, maar in teenstelling met Elden, het dit hom nie immobiliseer nie. Vir een of ander rede, het die vrees sy sintuie verhoog, het laat hom meer lewendig voel. Dit gee hom tonnel visie, hom toegelaat het om uiters te fokus op die kreatuur voor hom en op sy posisie na Elden, op sy wydte en breedte en krag en spoed. Op sy elke beweging. Dit het ook toegelaat dat hy kan fokus op sy eie liggaam posisie, sy eie wapens.
Thor bars in aksie in. Hy storm vorentoe tussen Elden en die dier. Die dier brul, sy asem so warm, Thor kon dit voe selfs van 'n afstand. Die klank wat elke haar op die rug van Thor se nek laat regop staan en hom wil laat omdraai. Maar hy hoor Erec se stem in sy kop, wat hom vertel om sterk te wees. Vreesloos wees te wees. Kalmte te behou. En hy dwing homself om sy grond te staan.
Thor hou sy swaard hoog en storm, druk dit in die dier se ribbes, mik vir sy hart.
Die kreatuur skree in pyn, sy bloed stroom neer oor Thor se hand as Thor die swaard al die pad indruk, tot teen die hef.
Maar tot Thor se verbasing, het dit nie gevrek nie. Die dier lyk onoorwinlik.
Sonder om ‘n slag te mis, swaai ongedierte om sweep Thor so hard dat hy sy ribbes voel kraak. Thor vlieg oor die oopte, bots in 'n boom in voor hy in duie stort op die grond. Hy voel 'n vreeslike hoofpyn terwyl hy daar lê.
Thor kyk op, verdwaas en verward, die wêreld spin. Die ongedierte reik af en trek Thor se swaard uit sy maag. Die swaard lyk baie klein in sy hande, soos 'n tandestokkie, en die ongedierte trek terug en gooi dit; dit vlieg deur die bome, neem takke af, en verdwyn in die bos.
Dit blyk om sy volle aandag op Thor te vestig en begin om op hom af te storm.
Elden staan waar hy was, nog gevries in vrees. Maar terwyl die ongedierte Thor storm, skielik, bars Elden in aksie. Hy storm die ongedierte van agter en spring op sy rug. Dit vertraag die dier net genoeg vir Thor om te sit; die dier, woedend, slinger terug sy arms en gooi Elden af. Hy vlieg oor die oopte, pletter in 'n boom vas, en vrommel tot op die grond.