HOOFSTUK VYFTIEN
Thor stap langs die goed vertrapte grondpad, met Reece, O'Connor, en Elden aan sy sye. Die vier van hulle het skaars 'n woord met mekaar gepraat sedert hulle vertrek het, nog steeds in skok. Thor kyk oor na Reece en O'Connor met 'n gevoel van dankbaarheid wat hy nog nooit tevore ervaar het nie. Hy kon skaars glo dat hulle hulleself op die spel geplaas het vir hom. Hy voel dat hy ware vriende gevind het, meer soos broers. Hy het geen idee gehad wat vir hulle voorlê by die Aardtrog nie, maar wat hulle ookal moet in die gesig staar, hy was gelukkig om hulle aan sy kant te hê.
Elden het hy probeer om nie na te kyk nie. Hy kon hom sien rotse skop, smeulende woede, kon sien hoe vererg en ontsteld hy was om hier te wees, op patrollie saam met hulle. Maar Thor voel nie jammer vir hom nie. Soos Kolk gesê het, het hy die hele ding begin. Dit was sy verdiende loon.
Die vier van hulle, 'n janhagel groep gaan in die pad af, volg die direksies. Hulle was op pad vir ure, dit was laat in die middag, en Thor se bene was besig om moeg te raak. Hy was ook honger. Hy het net 'n klein bakkie gars bredie vir middagete gekry en gehoop dat voedsel mag op hulle wag waar hulle gaan.
Maar hy het groter bekommernis as dit. Hy kyk af na sy nuwe wapens en het geweet dit sou nie aan hom gegee word, indien daar was nie 'n belangrike rede voor was nie. Voordat hulle weggestuur was, het die vier van hulle nuwe Edelman wapens gekry: leer, geklee in maliekolders. Hulle het ook kort swaarde van 'n growwe metaal gekry---nie die fyn staal wat gebruik word 'n ridder se swaard te smee nie, maar beslis beter as niks. Dit voel goed om 'n aansienlike wapen om sy middellyf te hê---benewens, natuurlik, sy slinger, wat hy steeds saam met hom het. Hoewel hy geweet het dat as hulle moeilikheid vanaand sou ontmoet, die wapens en wapenrustings wat hulle gekry het dalk nie genoeg sou wees nie. Hy hunker na die beter wapenrustings en wapens van sy makkers in die Legioen: medium en lang swaarde van die beste metaal, kort spiese, staf, dolke, hellebaards. Maar hierdie behoort aan die seuns van roem en eer van die bekende families, wat sulke dinge kan bekostig nie. Dit was nie vir Thor, 'n eenvoudige skaapwagter se seun.
Terwyl hulle af marsjeer in die eindelose pad in die tweede sonsondergang, ver van die verwelkoming poorte van Konings Hof, in die rigting van die verre kloof van die Aardtrog, kon Thor nie help, om te voel dat dit alles sy skuld was nie. Vir een of ander rede, het 'n paar van die ander lede van die Legioen dit laat blyk dat hulle nie van hom hou nie, asof hulle sy teenwoordigheid nie kon verduur. Dit het nie sin gemaak nie. En dit gee hom 'n sinkende gevoel. Sy hele lêwe wou hy niks meer hê as om aan te sluit nie. Nou, het hy gevoel dat hy in dit neergestort het deur bedrog; sou hy ooit werklik aanvaar word deur sy eweknieë?
Nou, op die top van alles, is hy uitgesonder om weg te marsjeer vir Aardtrog plig. Dit was onregverdig. Hy het nie die bakleiery begin nie en toe hy sy magte gebruik, wat hulle ookal was, was dit nie aspris nie. Hy het nog steeds nie verstaan nie, het nie geweet waar hulle vandaan kom, hoe hy hulle oproep nie, of hoe om dit af te draai nie. Hy moes nie gestraf word vir dit nie.
Thor het geen idee gehad wat Aardtrog plig bedoel nie, maar van die uitdrukkings van die ander, duidelik, dit was nie wenslik nie. Hy het gewonder of hy besig was om te marsjeer om vermoor te word en of dit hulle manier was om hom uit die Legioen te forseer.Hy was vasbeslote om nie op te gee nie.
"Hoe veel verder kan die Aardtrog wees?" vra O'Connor, breek die stilte.
"Nie ver genoeg nie," antwoord Elden. "Ons sou nie in hierdie gemors gewees het as dit nie was vir Thor nie."
"Jy het die bakleiery begin, onthou?" onderbreek Reece.
"Maar ek het skoon geveg, en hy het nie," Elden protesteer. "Buitendien, hy verdien dit."
"Hoekom?" vra Thor, wil die antwoord hoor wat reeds binne hom brand vir 'n rukkie om te weet. "Hoekom het ek dit verdien?"
"Omdat jy nie hier saam met ons hoort nie. Jy het jou posisie in die Legioen gesteel. Die res van ons is verkies. Jy het jou pad in geveg.”
"Maar is dit nie wat die Legioen oor is nie? Veg? " antwoord Reece. "Ek sou argumenteer dat Thor sy plek meer verdien as enige van ons. Ons was net gekies. Hy het gesukkel om te veg om te kry wat hom nie gegee is nie. "
Elden haal sy skours op, onbeïndruk.
"Die reëls is reëls. Hy was nie gekies nie. Hy moenie met ons wees nie. Dit is waarom ek hom geveg het.”
"Wel, jy sal my nie maak weggaan nie," reageer Thor, bewerigheid in sy stem, vasbeslote om aanvaar te word.
"Ons sal sien daaroor" fluister Elden donker.
"En net wat jy bedoel met dit?" vra O'Connor.
Elden het nie meer gesê nie, maar bly in stilte verder loop. Thor se maag trek op ‘n knop. Hy kon nie help nie, maar dit voel asof hy te veel vyande gemaak het, maar hy het nie verstaan hoekom nie. Hy het nie van die gevoel gehou nie.
"Moenie enige aandag aan hom skenk nie," sê Reece vir Thor, hard genoeg vir die ander om te hoor. "Jy het niks verkeerd gedoen nie. Hulle het julle gestuur vir Aardtrog plig, omdat hulle potensiaal in jou sien. Hulle wil hê jy moet taai word of anders sou dit hulle nie pla nie. Jy is ook in hul visier, want my pa het jou uitgesonder. Dit is al.”
"Maar wat is Aardtrog plig?" Het hy gevra.
Reece sy keel skoongemaak, lyk angstig.
"Ek was nog nooit self op dit nie. Maar ek het stories gehoor. Van 'n paar van die ouer kinders, en van my broers. Dit is patrollie diens. Maar aan die ander kant van die Aardtrog. "
"Die ander kant?" vra O'Connor, terreur in sy stem.
"Wat bedoel jy 'die ander kant'?" vra Thor, wat nie verstaan nie.
Reece bestudeer hom.
"Was jy nog nooit by die Aardtrog nie?"
Thor kon voel die ander kyk na hom, en hy het sy kop geskud, self-bewus.
"Jy maak 'n grap," kom dit kortaf van Elden.
"Regtig?" druk O'Connor. "Nie een keer in jou lewe nie?"
Thor het sy kop geskud, rooi word. "My pa het ons nooit iewers gevat nie. Ek het al van dit gehoor.”
"Jy was waarskynlik nooit buite jou dorp nie, seun," sê Elden. "Was jy?"
Thor haal sy skouers op, stil. Was dit so voor die hand liggend?
"Hy was nie," voeg Elden by, ongelowig. "Ongelooflik."
"Bly stil," sê Reece. "Laat hom uit. Dit maak jou nie beter as hy nie.”
Elden gryns na Reece en lig sy hand kortliks op sy skede, maar ontspanne dit dan.
Blykbaar, selfs al was hy groter as Reece, wil hy nie die koning se seun uit lok nie.
"Die Aardtrog is die enigste ding wat ons koninkryk van die sirkel veilig hou," het Reece verduidelik. "Niks anders staan tussen ons en die hordes van die wêreld nie. As die barbare van die wildernis dit kon oortree, sou ons almal daarmee heen wees. Die hele kring lyk na ons, die koning se manne, om hulle te beskerm. Ons het patrollies wat dit bewaak dit al die tyd---meestal op hierdie kant, en soms, op die ander kant. Daar is net een brug oor, net een manier in of uit, en die mees elite van die Silwer staan wag die hele tyd.”
Thor het gehoor van die Aardtrog sy hele lewe, het verskriklike stories gehoor van die euwels wat skuil aan die ander kant, die massiewe bose ryk rondom die sirkel, en hoe naby hulle almal aan vrees gelewe het. Dit was een van die redes waarom hy by die koning se Legioen wou aansluit: om te help om sy gesin en sy koninkryk te beskerm. Hy haat die idee dat ander mans voortdurend daar was om hom te beskerm terwyl hy gemaklik geleef het in die arms van die koninkryk. Hy wou sy diens te doen en help om die bose hordes te beveg. Hy kon dink aan niks dapperder as die manne wat die Aardtrog toegang bewaak het nie.
Die Aardtrog is 'n myl breed, en omring die hele sirkel," verduidelik Reece. "Dit is nie maklik om te breek. Maar natuurlik is ons manne is nie die enigste ding wat die hordes weghou nie. Daar is miljoene van daardie kreatures daar, en as hulle die Aardtrog wou oorrompel, deur blote krag van die wil, sou hulle kan in 'n oomblik. Ons mannekrag is net ‘n aanvulling van die energie skild van die Aardtrog. Die werklike mag wat hulle wegkeer is die mag van die swaard.”
Thor draai. "Die Swaard?"
Reece kyk na hom.
"Die Bestemmings Swaard. Jy ken die legende?”
"Hierdie landelike misbaksel het waarskynlik nooit gehoor van dit nie," druk Elden in.
"Natuurlik weet ek van dit," kap Thor terug, verdedigend. Nie alleen het hy daarvan geweet nie, maar hy het ook baie dae spandeer wonderend oor die legende sy hele lewe lank. Hy wou dit nog altyd sien. Die fabelagtige Bestemmings Swaard, die magiese swaard wie se energie die Sirkel beskerm, vul die Aardtrog met 'n kragtige krag wat die Sirkel beskerm teen indringers.
"Die Swaard bly in die Koning se Hof?" vra Thor.
Reece knik.
"Dit bly onder die koninklike familie deur die geslagte. Sonder dit, sal die koninkryk niks wees nie. Die Sirkel sal oorrompel word. "
"As ons beskerm is, dan hoekom moet ons die Aardtros patrolleer enigsins?” vra Thor.
"Die swaard blokkeer net die groot bedreigings," verduidelik Reece. “ ‘n Klein en geïsoleerde bose kreatuur kan in glip hier en daar. Dit is die rede waarom ons manne nodig is. ‘n Enkele wese kan die Aardtrog oorsteek, of selfs 'n klein groepie van hulle---hulle kan dalk so dapper weessoos om te probeer om die brug oor te steek, of hulle kan optree met groot omsigtigheid en af klim teen die Aardtros mure op die een kant en dan op aan die ander kant. Dit is ons taak om hulle uit te hou. Selfs een skepsel kan baie skade veroorsaak. Jare gelede het een ingeglip en die helfte van die kinders van 'n dorp vermoor voordat hy gevang is. Die Swaard doen die grootste deel van die werk, maar ons is 'n onontbeerlike deel.
Thor neem dit alles in, in verwondering. Die Aardtrog was so groot, hul plig so belangrik, kon hy nie glo dat hy deel van hierdie groot doel sou wees nie.
"Maar selfs met alles wat ek gesê het ek dit nie baie goed verduidelik nie," sê Reece. "Daar is meer aan die Aardtrog as net dit." Hy bly stil.
Thor het na hom gekyk en sien iets soos vrees of wonder in sy oë.
"Hoe kan ek dit verduidelik?" sê Reece, sukkel vir die behoorlike woorde. Hy het sy keel skoongemaak. "Die Aardtrog is baie groter as ons almal. Die Aardtrog is ... "
"Die Aardtrog is 'n plek vir mans," kom 'n reuse stem.
Hulle het almal omgedraai met die klank van die stem, die klop van 'n perd se pote.
Thor se oë rek. Draffend tot langs hulle, oortrek in volle maliekoker, met lang blink wapens wat oor die kant van sy ongelooflike perd hang, was Erec. Hy glimlag neer op hulle, hou sy oë op Thor.
Thor het opgekyk in skok.
"Dit is 'n plek wat jou ‘n man sal maak," het Erec bygevoeg: "As jy nie reeds een is nie."
Thor het Erec nog nie gesien sedert sy toernooi wedstryd, en voel so verlig oor sy teenwoordigheid, 'n ware ridder hier met hulle terwyl hulle op pad is na die Aardtrog---nie minder nie, as Erec homself. Thor voel onoorwinlik saam met hom, en gebid hy kom saam met hulle.
"Wat doen jy hier?" vra Thor. "Gaan jy ons vergesel?" Het hy gevra, met die hoop dat hy nie te gretig klink nie.
Erec leun terug en lag.
"Nie te bekommer nie, jong een," sê hy. "Ek gaan saam met julle."
"Regtig?" vra Reece.
"Dit is tradisie vir 'n lid van die Silwer om lede van die Legioen op hul eerste patrollie te vergesel. Ek het aangebied.”
Erec draai om en kyk af na Thor.
"Na alles, jy het my gister gehelp."
Thor voel sy hart verwarm, aangehelp deur Erec se teenwoordigheid. Hy het ook opgehef gevoel in die oë van sy vriende. Hier is hy, vergesel deur die grootste ridder van die koninkryk, soos hulle, hulle pad baan na die Aardtrog. Baie van sy vrees val weg.
"Natuurlik, sal ek nie uit gaan op patrollie saam met julle nie," het Erec bygevoeg. "Maar ek sal julle lei oor die brug, en na julle kamp. Dit sal julle plig wees om uit te gaan op patrollie, alleen, van daar af.”
"Dit is 'n groot eer, my Heer," sê Reece.
"Dankie," eggo O'Connor en Elden.
Erec kyk af na Thor en glimlag.
"Na alles, as jy my eerste Edelman gaan wees, kan ek jou nie nou al laat sterf nie.”
“ die eerste?" vra Thor, sy hart woes aan die klop.
"Feithgold het sy been gebreek in die toernooi wedstryd. Hy sal vir minstens agt weke uit aksie wees. Jy is nou my eerste edelman. En ons opleiding kan net sowel begin, kan dit nie?”
"Natuurlik, my Heer," reageer Thor.
Thor se gedagtes swem. Vir die eerste keer in 'n rukkie, het hy gevoel asof geluk uiteindelik in sy rigting draai. Nou was hy die eerste Edelman van die grootste ridder van almal. Hy het gevoel asof hy al sy vriende verbygesteek het.
Die vyf van hulle gaan voort, op pad wes in die ondergaande son, Erec loop stadig op sy perd langs hulle.
"Ek neem aan jy was al by die Aardtrog, my Heer?" vra Thor.
"Baie keer," Erec reageer. "My eerste patrollie. Ek was jou ouderdom, in werklikheid.”
"En hoe het jy dit gevind?" vra Reece.
Al vier seuns het omgedraai en staar na Erec, opgetrek met aandag. Erec ry aan vir 'n geruime tyd in stilte, kyk reguit vorentoe, sy kakebeen ferm.
"Jou eerste keer is 'n ervaring wat jy nooit sal vergeet nie. Dit is moeilik om te verduidelik. Dit is 'n vreemd en buitelands en mistiek en 'n pragtige plek. Aan die ander kant lê ondenkbare gevare. Die brug om dit oor te steek is lank en steil. Daar is baie van ons wat patrolleer---maar altyd, voel jy alleen. Dit is die natuur op sy beste. Dit vermorsel ‘n man om in sy skaduwee te wees. Ons manne patrolleer dit vir honderde jare. Dit is 'n manier van deurgang. Jy kan gevaar nie voluit verstaan sonder dit nie; jy kan nie 'n ridder word sonder dit nie.”
Hy het weer in stilte verval. Die vier seuns het na mekaar gekyk, mislik.
"Moet ons 'n skermutseling verwag aan die ander kant dan?" vra Thor.
Erec haal sy skouers op.
"Enigiets is moontlik, as julle eers die Wilde bereik. Onwaarskynlik. Maar moontlik.”
Erec kyk af na Thor.
"Wil jy 'n groot edelman, en een dag, 'n groot ridder wees?" Het hy gevra, en kyk reguit na Thor.
Thor se hart klop vinniger.
"Ja, my Heer, meer as enigiets anders."
"Dan is daar dinge wat jy moet leer," sê Erec. "Krag is nie genoeg nie; behendigheid is nie genoeg nie; 'n groot vegter is nie genoeg nie. Daar is iets anders, iets meer belangrik as almal van hulle.
Erec het weer in stilte verval, en Thor kon nie langer wag nie.
"Wat?" vra Thor. "Wat is die belangrikste?"
"Jy moet waardige gees besit," antwoord Erec . "Nooit bang. Jy moet die donkerste woud, die mees gevaarlike stryd, met volledige kalmte betree. Jy moet hierdie kalmte dra saam met jou, altyd, wanneer en waar jy gaan. Nooit bang, altyd op wag. Nooit rustig, altyd ywerig. Jy het nie die luukse om van ander te verwag om jou te beskerm nie. Jy is nie meer 'n burger nie. Jy is nou een van die koning se manne. Die grootste kwaliteite vir 'n vegter is moed en kalmte. Wees nie bevrees vir gevaar. Verwag dit. Maar moet dit nie soek nie.” "Hierdie sirkel waarin ons leef," het Erec bygevoeg, "ons koninkryk. Dit lyk asof ons, met al ons mense, dit beskerm teen die hordes van die wêreld. Maar ons doen nie. Ons is beskermd slegs deur die Aardtros, en slegs deur die toordery in dit. Ons leef in 'n towenaar se sirkel. Moenie vergeet nie. Ons leef en sterf deur magie. Daar is geen sekuriteit hier nie, seun, aan weerskante van die Aardtrog. Neem weg towery, neem weg magie, en ons het niks nie.”
Hulle loop aan in stilte vir 'n geruime tyd, terwyl Thor Erec se woorde oor maal in sy kop weer en weer. Hy het gevoel asof Erec aan hom 'n verborge boodskap gee, asof hy hom vertel dat, ongeag die krag wat hy gehad het, watter wonderwerk hy dalk byeenroep, is niks om oor skaam te wees nie. Trouens, dit was iets om op trots te wees, en die bron van alle energie in die koninkryk. Thor het beter gevoel. Hy het gevoel hy wat gestuur word na die Aardtrog as 'n straf vir sy gebruik van sy magie, en skuldig gevoel het daaroor; maar nou voel hy dat sy magte, wat hulle ookal was, dalk 'n bron van trots kon word.
Terwyl die ander seuns voor hulle isgedryf en Erec en Thor terugval, kyk Erec na hom.
"Jy het reeds daarin geslaag om 'n paar kragtige vyande te maak in die Hof," het hy gesê, 'n geamuseerde glimlag op sy gesig. "So baie vyande as wat jy vriende het, blyk dit."
Thor word bloedrooi, beskaamd.
"Ek weet nie hoe nie, my Heer. Ek het dit nie bedoel nie.”
"Vyande is nie verkry deur intensie nie. Hulle word dikwels verkry deur afguns. Jy het daarin geslaag om 'n groot deel daarvan te skep. Dit is nie noodwendig 'n slegte ding nie. Jy is die middelpunt van baie spekulasie.”
Thor krap sy kop, probeer om te verstaan.
"Maar ek weet nie hoekom nie.”
Erec lyk steeds geamuseerd.
"Die Koningin haarself is die hoof van jou teëstanders. Jy het een of ander manier daarin geslaag om aan haar verkeerde kant te kom.”
"My ma?" vra Reece, draai om. "Hoekom?"
"Dit is die einste vraag wat ek het gewonder het myself," sê Erec.
Thor voel verskriklik. Die koningin? ‘n vyand? Wat het hy aan haar gedoen? Hy kon homself nie indink wat nie. Hoe kon hy selfs belangrik genoeg wees vir haar om kennis van hom te neem? Hy het skaars geweet wat om hom gebeur.
Skielik, het iets tot hom deurgedring.
Is sy die rede waarom ek hierheen gestuur is? Na die Aardtrog? "Het hy gevra.
Erec draai om en kyk reguit vorentoe, sy gesig groei ernstig.
"Sy kan wees," het hy gesê, kontemplatief. "Sy mag dalk net wees.”
Thor wonder oor die omvang en diepte van die vyande wat hy gemaak het. Hy het in 'n hof ingestromel waarvan hy niks weet nie. Hy wou net om te behoort. Hy het net sy passie en sy droom gevolg, en het gedoen wat hy kon om dit te bereik. Hy het nie gedink dat deur dit te doen, het hy dalk afguns of jaloesie versamel nie. Hy maal dit oor en oor in sy kop, soos 'n raaisel, maar kon dit steeds nie verstaan nie.
Soos Thor hierdie gedagtes maal, het hulle die top bereik van 'n heuwel, en soos die sig voor hulle versprei, val die gedagtes van enigiets anders weg. Thor se asem was weggeneem---en nie net deur die sterk, rukkerige wind nie.
Voor hulle uitgestrek, so ver as die oog kan sien, lê die Aardtrog. Dit was die eerste keer dat Thor dit nog ooit gesien het, en die sig skok hom so deeglik dat hy gewortel staan in plek, nie in staat is om te beweeg nie. Dit was die wonderlikste en mees majestieuse ding wat hy nog ooit gesien het. Die groot kloof in die aarde lyk om te rek vir ewig, gestrek het net deur 'n enkele, smal brug gevoer met soldate. Die brug self lyk ook asof dit strek tot aan die einde van die aarde.
Die Aardtrog is verlig met groene en blou’s wat kom van die tweede ondergaande son, en die glinsterende strale wip van sy mure af. As hy weer sy bene voel, Thor begin saam met die ander loop, nader aan die brug, totdat hy in staat was om af te kyk, diep in die Aardtrog se kranse; hulle blyk om te daal in die ingewande van die aarde in. Thor kon nie eens die onderkant sien nie, en het nie geweet of dit was omdat dit geen bodem het nie, of indien dit was, want dit was met mis bedek. Die rotse wat die kranse belyn lyk meer as 'n miljoen jaar oud, gevorm met patrone wat storms eeue vantevore moes gelaat het. Dit was die mees oorspronklike plek wat hy nog ooit gesien het. Hy het geen idee gehad sy planeet was so groot, so helder, so lewendig nie.
Dit was asof hy aan die begin van die skepping gekom het.
Thor hoor die ander snak ook na hulle asems.
Die gedagte van die vier van hulle wat die Aardtrog patrolleer lyk lagwekkend. Hulle was verdwerg selfs deur die aansig van dit.
Terwyl hulle loop in die rigting van die brug, het soldate verstyf aan weerskante, op aandag, maak hulle spasie vir die nuwe patrollie. Thor voel sy pols versnel.
"Ek kan nie sien hoe die vier van ons moontlik kan patroleer nie," sê O'Connor.
Elden giggel. "Daar is baie patrollies behalwe ons. Ons is net een rat in die masjien.”
As hulle oor die brug stap, was die enigste klank om te hoor, die wapperende wind, en van hulle stewels, en Erec se perd, wat saam loop. Die hoewe laat 'n hol en gerusstellende klank, die enigste ware jakob wat Thor kon aangryp in hierdie surrealistiese plek.
Nie een van die soldate, wat almal op stywe aandag staan in Erec se teenwoordigheid, het 'n woord gesê terwyl hulle wag staan. Hulle moes honderde van hulle verby gegaan het.
Thor kon nie help om op te let aan beide kante van hulle, deurboor op pyle elke paar voet uitmekaar langs die reling, was die hoofde van barbaarse indringers. Sommige was nog vars, nog steeds druppend met bloed.
Thor kyk weg. Dit het alles net té waar laat lyk. Hy het nie geweet of hy gereed was vir hierdie nie. Hy het probeer om nie die baie skermutselings wat die koppe moes geproduseer het, die lewe wat verlore gegaan het, en wat vir hom gewag het aan die ander kant. Hy het gewonder of hulle dit sou terug maak.Was dit die doel van hierdie hele ekspedisie? Om hom dood te maak?
Hy kyk oor die rand, na die eindeloos verdwynende kranse, en hoor die geskree van 'n verre voël; dit was 'n geluid wat hy nog nooit voorheen gehoor het nie. Hy het gewonder watter soort voël dit was, en watter ander eksotiese diere skuil aan die ander kant.
Maar dit was nie regtig die diere wat hom gepla het, of selfs die koppe op spykers nie. Meer as enigiets, dit was die gevoel van hierdie plek. Hy kon nie sê of dit die mis was, of die huilende wind, of die uitgestrektheid van die oop lug, of die lig van die ondergaande son---maar iets omtrent hierdie plek was so onwerklik, dit vervoer hom. Omvou hom. Hy voel 'n swaar magiese energie hang oor hulle. Hy het gewonder of dit was van die beskerming van die swaard, of 'n ander ou krag. Hy het gevoel asof hy nie net ‘n massa van land oorkruis nie, maar die kruising na 'n ander dimensie van bestaan.
Net 'n paar kort dae gelede was hy skaapwagter in sy klein dorpie. Dit het ongelooflik gelyk dat hy nou, vir die eerste keer in sy lewe, die nag spandeer, onbeskermd, aan die ander kant van die Aardtrog.