Κριτήριο Λάιμπνιτς

<Ναι, έτσι είναι>, επιβεβαίωσε ο Κομπαγιάσι, ατάραχος στη σκέψη.

Η Μπράις αναστέναξε.

<Τότε, πήγε καλά>, συγκατένευσε επανειλημμένα σκεπτική. <Ωστόσο, είναι ένας κίνδυνος που έπρεπε να υπάρχει ούτως ή άλλως. Καταλάβετε, όμως, ότι από άποψη ηθικής τα πειράματα σε ζώα πρέπει να γίνονται μόνο, και μόνο, αν δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Με τα συναρπαστικά αποτελέσματα των πειραμάτων που προηγήθηκαν, δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά. Γι 'αυτό έβαλα το κλουβί τόσο επιπόλαια στην πλακέτα. Αυτό το χάμστερ είναι τόσο τυχερό! Με την ταχύτητα με την οποία κινείται, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε κατά τη στιγμή της Ανταλλαγής. Χαίρομαι που, αντίθετα, όλα πήγαν καλά>, ολοκλήρωσε χτυπώντας ένα δάχτυλο πάνω στο κουτί με την οποία το ζώο έκανε μία μεγάλη κίνηση, τρέχοντας από εδώ κι από εκεί.

Στο μεταξύ, ο Μαρρόν είχε πλησιάσει τη Σαρλίν. Την τράβηξε στην άκρη και τη ρώτησε χαμηλόφωνα.

<Μα πες μου ένα πράγμα. Πώς μπόρεσες να μπεις στο εργαστήριο, χωρίς να σε δουν;>

<Δεν σε είδα στο μεσημεριανό>, του απάντησε. <Ανησύχησα. Το απόγευμα, στο δρόμο μου προς τη βιβλιοθήκη, σε είδα να βγαίνεις από το εστιατόριο μαζί με την ομάδα των ανθρώπων που παρευρίσκονται εδώ τώρα. Σας παρακολούθησα από απόσταση και σας είδα να έρχεστε εδώ. Έκανα τον γύρο του κτιρίου και βρήκα ανοιχτό το παράθυρο του μπάνιου. Μπήκα από εκεί και, χωρίς να με δει κανείς, κρύφτηκα πίσω από την ντουλάπα. Είδα τα πειράματα. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις>.

<Μπήκες από το μπάνιο>, χαμογέλασε ερωτευμένος ο Μαρρόν. Την χάιδεψε με το βλέμμα. <Σαν αστυνομική ταινία χαμηλού κόστους>, είπε και γέλασε ευχαριστημένος.

<Έτσι ακριβώς, πονηρούλη!>, απάντησε με κακία η Σαρλίν, δίνοντας του μία κλωτσιά στο πόδι.

<Κυρίες και κύριοι, αρκετά για σήμερα!>, ανακοίνωσε με δυνατή φωνή ο Ντρου. <Θα έλεγα ότι δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Σας ευχαριστώ όλους. Τα λέμε αύριο!>

Η ομάδα χωρίστηκε και ο καθένας πήγε προς το διαμέρισμά του.

Άλλη μία ιστορική μέρα έφτανε στο τέλος της.

Κεφάλαιο XV

Η Μιντόρι κοίταξε έξω από το παράθυρο και κοίταξε ένα απόμακρο σημείο, αόρατο προς εκείνη.

Εκεί υπήρχε ο κήπος με τις κερασιές, σε εκείνο το πάρκο, όπου είχε γνωρίσει τον αγαπημένο της Νομπόρου.

Ήταν σκοτεινά, και η κοπέλα έγραφε στον αρραβωνιαστικό της.

«Σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη.

Το μάθημα της Μεσαιωνικής Ιστορίας της Ιαπωνίας είναι πραγματικά αφόρητο. Τι με νοιάζει εμένα εκείνη η εποχή; Εγώ τώρα ζω. Τώρα δεν μπορώ να σε δω και η καρδιά μου πονάει τόσο πολύ, όσο μου λείπεις.

Σε δύο εβδομάδες δίνω εξετάσεις στην Ιστορία και δεν μπορώ να συγκρατήσω στο μυαλό μου τις έννοιες. Δεν θα πάει καλά, το νιώθω. Και οι γονείς μου θα αναρωτιούνται γιατί, μετά από μια καλή πορεία στο κολλέγιο, απόδοσή μου πέφτει τόσο δραματικά.

Όχι, δεν είναι σωστό, ούτε γι 'αυτούς, που με αγαπούν πολύ και ελπίζουν ότι θα δημιουργήσω μια καλή κοινωνική θέση για τον εαυτό μου, ούτε για μένα, γιατί αν δεν τελειώσω τις σπουδές μπορώ να κάνω μόνο δευτερεύουσες εργασίες, επισφαλείς και κακώς αμειβόμενες. Γιατί η γυναίκα στην Ιαπωνία πρέπει να γκετοποιείται; Είναι μια σάπια κοινωνία, που κυριαρχείται από τους αυταρχικούς άνδρες που αποφασίζουν τα πάντα και αφήνουν τη γυναίκα να κοιτάζει αυτή τη γυάλινη οροφή, πέρα από την οποία εκείνοι ορίζουν τη ζωή της.

Αλλά δεν θέλω να μείνω στην σκιά.

Θα μελετήσω, ναι, θα μελετήσω περισσότερο από ποτέ, ακόμα και την Ιστορία, ναι, έτσι θα φτάσω στο πτυχίο και θα γίνω δασκάλα, θα βγάζω καλά λεφτά και θα είμαστε σε θέση να παντρευτούμε, εσύ θα ξεμπαρκάρεις και δεν θα είσαι πια φτωχός. Επίσης, μπορείς να σπουδάσεις λογοτεχνία, όπως εγώ, και θα γίνεις ποιητής: έχεις το ταλέντο, Νομπόρου, και θα πρέπει να το ολοκληρώσεις τις σπουδές σου».

Η Μιντόρι σήκωσε το στυλό από το χαρτί και πέρασε τα χέρια της πάνω από τα μάτια της, για να στεγνώσει τα δάκρυά που έτρεχαν άφθονα στο πρόσωπό της. Υπέφερε τρομερά. Αλλά ήταν και δυνατή και λογική. Ήξερε να αγωνίζεται.

Η Μαόκο πήρε ένα μαντήλι και σκούπισε τα μάτια της. Το μαρτύριο της Μιντόρι την είχε συγκινήσει. Εκείνη η βασανισμένη αγάπη ξεχείλιζε από τις σελίδες του μυθιστορήματος και έφτανε στην καρδιά, κάνοντας την κάθε φορά να κλαίει.

Με έναν στεναγμό γύρισε τη σελίδα, αλλά ακριβώς εκείνη την στιγμή, άκουσε χτύπο στην πόρτα.

Ένα απαλό άγγιγμα, σχεδόν ντροπαλό, θα μπορούσε να πει.

Κοίταξε προβληματισμένη το ρολόι της, κάτω από το φως της λάμπας δίπλα στο κρεβάτι: ήταν δέκα η ώρα το βράδυ. Ποιος θα μπορούσε να είναι εκείνη την ώρα;

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, άφησε το βιβλίο και περπάτησε προς την πόρτα. Δεν υπήρχε ματάκι, έτσι πλησίασε προσεκτικά.

<Ναι;> ρώτησε χωρίς να ανοίξει.

<Νόβακ>, ήταν η απλή απάντηση.

Η Μαόκο σήκωσε ψηλά τα μάτια, αναστέναξε, άναψε το κεντρικό φως, άνοιξε την πόρτα και άφησε τη Νορβηγίδα να μπει. Μετά, ξεκλείδωσε, προβλέποντας τη συνέχεια.

Είχε δίκιο.

Η Τζάσμιν Νόβακ φορούσε ένα ελαφρύ καφέ παλτό με ταρτάν λεπτομέρειες, πολύ καλής ποιότητας. Παπούτσια καφέ χαμηλό τακούνι και τα μαλλιά πιασμένα σε αλογοουρά. Δεν κρατούσε τσάντα.

Σταμάτησε, μόλις μπήκε. Περίμενε να έρθει μπροστά της η Μαόκο, στη συνέχεια, με μετρημένες κινήσεις ξεκούμπωσε το παλτό της ξεκινώντας από την κορυφή, το ένα κουμπί μετά το άλλο, με σταθερό ρυθμό. Φτάνοντας στο κάτω μέρος, πήρε με τα χέρια της τα δύο πέτα στο ύψος του στήθους και τα άνοιξε σιγά-σιγά, με έναν απόλυτα συμμετρικό τρόπο.

Από κάτω ήταν εντελώς γυμνή.

Η Μαόκο γνώριζε ότι οι Σκανδιναβοί δεν είχαν αναστολές, αλλά δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά.

Η Νόβακ χώρισε τα δύο πέτα του παλτό μέχρι που το ρούχο να αρχίσει να πέφτει από τους ώμους. Το άφησε να γλιστρήσει απαλά στα μπράτσα της, πίσω της και όταν ήταν έτοιμο να πέσει στο έδαφος, το σταμάτησε με τα χέρια της, το δίπλωσε στη μέση και το τοποθέτησε τακτικά στην πλάτη ενός καναπέ εκεί κοντά.

Μετά, κάρφωσε το βλέμμα της στα μάτια της Γιαπωνέζας και άπλωσε τα χέρια της μπροστά της, διασταυρώνοντας τους καρπούς της.

Η Μαόκο ανταπέδωσε το βλέμμα, μετά κοίταξε τους καρπούς: υπήρχε ακόμη μόνο μια μικρή ερυθρότητα εκεί που ήταν τα σχοινιά χθες το βράδυ. Αυτό ήταν για εκείνη μια μεγάλη ικανοποίηση, διότι επιβεβαίωνε τη μαεστρία της στο Shibari, την ιαπωνική τέχνη του σχοινιού. Είχε αφοσιωθεί σε αυτή, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο, λόγω του μεγάλου αισθητικού περιεχομένου που έδινε εκείνη η αρχαία τέχνη, και ήθελε να γίνει Nawashi, δασκάλα.

Θα μπορούσε να κάνει μια λεπτή γλυπτική, χρησιμοποιώντας με καλλιτεχνικό τρόπο τα σχοινιά πάνω στο αγαλματένιο σώμα της Νόβακ, αλλά δεν πίστευε ότι εκείνη ήξερε το Shibari, πόσω μάλλον ότι θα ερχόταν να προσφέρει τον εαυτό ως μοντέλο για αυτή τη μορφή τέχνης.

Όχι, η Νορβηγίδα ήθελε κάτι άλλο και το ζητούσε με μάτια που έλαμπαν, και με το γυμνό σώμα που το προσφέρε ανεπιφύλακτα στο βλέμμα της Μαόκο.

Είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα, όπως ταίριαζε στην καταγωγή της, και τα ξανθά της μαλλιά έφταναν στον ώμο με ένα απλό, αλλά ακριβές καρέ κούρεμα.

Το πρόσωπο, χωρίς μακιγιάζ, ήταν λεπτό και το φώτιζε το φως από τα μπλε μάτια της, με τη σωστή απόσταση μεταξύ τους και διακοσμημένα με ξανθά φρύδια από πάνω και με φακίδες από κάτω.

Η μύτη ήταν μικρή και λίγο στραμμένη προς τα πάνω, το στόμα λεπτό στόμα με χείλη σε ανοιχτό ροζ χρώμα, χωρίς κραγιόν.

Το πηγούνι ήταν κανονικό, με μια μικρή κοιλότητα η οποία μαζί με το κόψιμο των χειλιών έδινε μια χροιά αυθάδειας.

Τα ζυγωματικά μόλις που φαίνονταν, και τα μάγουλά της ήταν τεντωμένα και λεία. Τα αυτιά της ήταν μικρά και καλοσχηματισμένα. Ο μακρύς και λεπτός λαιμός ήταν σε τέλεια αρμονία με το πρόσωπο.

Οι ώμοι της ήταν μεγάλοι, ανάλογοι του αναστήματος της γυναίκας, περίπου στο 1.70, με εμφανείς μύες που έδειχναν ότι ασκούταν σε τακτική βάση. Οι κλείδες προεξείχαν χαρακτηριστικά, τεντώνοντας το δέρμα και επιβεβαιώνοντας ότι εκείνο το κορμί ήταν γραμμωμένο.

Στέρνο και πλευρά διέγραφαν κι αυτά την εικόνα της τέλειας δομής των οστών της, με έναν πολύ μικροκαμωμένο και εξαιρετικά θηλυκό θώρακα που οδηγούσε σε μία μέση λεπτή και αισθησιακή.

Τα στήθη της ήταν συμπαγή, καλά υποστηριζόμενα από τους μύες της γυναίκας που έδειχνε να είναι περίπου τριάντα τριών, τριάντα τεσσάρων ετών.

Η κοιλιά της ίσια, με εμφανείς κοιλιακούς, αποτέλεσμα των προπονήσεων με τρέξιμο ή ποδήλατο.

Τα πόδια της ήταν ένα θαύμα. Το μήκος του μηρού και η κνήμη ήταν σε ιδανική αναλογία και αναδείκνυαν υπέροχα το μυϊκό σύστημα του μηρού και της γάμπας. Το αξιοζήλευτο κάδρο, ολοκλήρωναν οι λεπτοί αστράγαλοι.

Η Μαόκο παρατήρησε τα μακριά, λεπτά της χέρια, γραμμωμένα όπως όλα τα άλλα, και τα λεπτά και χαριτωμένα δάχτυλα. Με το ένα χέρι την πήρε από τους διασταυρωμένους λεπτούς καρπούς της και την οδήγησε σιγά-σιγά στο μονό κρεβάτι.

<Βγάλε τα παπούτσια>, διέταξε με ήσυχη αλλά σταθερή φωνή.

Η Νόβακ εκτέλεσε την εντολή, τότε η Μαόκο στάθηκε πίσω της και την έβαλε να ανέβει με τα γόνατα στο κρεβάτι, κάνοντάς την να προχωρήσει μέχρι την μέση και να γυρίσει κατά μήκος της μεγάλης πλευρά. Πήρε τα χέρια της και τα έφερε πίσω από την πλάτη της, στη συνέχεια διασταύρωσε τους καρπούς της και την ακινητοποίησε με το ένα χέρι.

<Άνοιξε τα γόνατα>, διέταξε και πάλι.

Εκείνη εκτέλεσε και πάλι την εντολή.

<Κι άλλο>, πρόσθεσε.

Η Νόβακ άνοιξε λίγο περισσότερο τα γόνατα πάνω στο κρεβάτι, κρατώντας τα πόδια ίσια στηρίζοντας το σώμα της.

<Όμορφα>, τα γόνατα με περίπου μισό μέτρο απόσταση το ένα από τον άλλο.

<Ανασήκωσε το στήθος σου. Το κεφάλι ψηλά. Κοίτα μπροστά>.

Η Νορβηγίδα διόρθωσε τη θέση της, βοηθούμενη κι από την έλξη που ασκούταν από τα χέρια της που ήταν τεντωμένα προς τα πίσω και τα κρατούσε η Μαόκο από τους διασταυρωμένους καρπούς.

Σήκωσε περήφανα το κεφάλι της και κοίταξε ευθεία.

<Μην κουνηθείς>, τη διέταξε στο τέλος η Γιαπωνέζα.

Άφησε σιγά-σιγά τους καρπούς της και έφυγε από το κρεβάτι.

Εκείνη δεν κουνήθηκε ούτε χιλιοστό.

Η Μαόκο πήγε στην ντουλάπα, που βρισκόταν πίσω από τη Νόβακ κι έτσι ήταν εκτός του οπτικού της πεδίου, πήρε ένα κίτρινο φουλάρι από καθαρό μετάξι, επέστρεψε στο κρεβάτι και τύλιξε το μαντίλι δύο γύρους γύρω από τους καρπούς της Νορβηγίδας. Έκανε έναν απλό πρώτο κόμπο, μέτρια σφιγμένο και ολοκλήρωσε το δέσιμο με έναν δεύτερο.

Η Νόβακ ανέπνεε κανονικά, περιμένοντας, διατηρώντας προσεκτικά τη θέση που της είχε επιβληθεί.

Η Μαόκο φορούσε μία πιτζάμα που αποτελούταν από μακρύ παντελόνι και πουκάμισο, από λευκό ύφασμα τυπωμένο με χαρακτήρες Kawaii²³. Έβγαλε τις πιτζάμες της και έμεινε μόνο με τα λευκά της εσώρουχα.

Επέστρεψε στην ντουλάπα και στην τσάντα του εργαστηρίου και πήρε ένα ζευγάρι γάντια λάτεξ. Τα φόρεσε κάνοντάς τα να χτυπήσουν με θόρυβο στο τέλος.

Ανέβηκε κι εκείνη γονατιστή το κρεβάτι, πίσω από τη Νόβακ, με απαλές κινήσεις για να μην την κάνει να χάσει τη σταθερότητά της.

Έβαλε καθέναν από τους αστραγάλους της πάνω σε εκείνους της Νορβηγίδας, για να την κρατήσει καλύτερα στη θέση της. Στη συνέχεια, τοποθετήστε αργά τα χέρια της στους γοφούς της. Η Νόβακ τινάχτηκε και έβγαλε έναν βογγητό που μόλις ακούστηκε, αλλά συγκράτησε τον εαυτό της αμέσως και επέστρεψε στην ακινησία που έπρεπε να διατηρήσει.

Με συμμετρικές κινήσεις, η Μαόκο πέρασε τα χέρια της στο πλάι των γοφών, χαϊδεύοντας τους. Ήταν συμπαγείς και σφριγηλοί. Στη συνέχεια, προχώρης αργά προς τα πάνω, ανεβαίνοντας κατά μήκος της πλάτης και πιέζοντας τους αντίχειρες μέσα στην κοιλότητα της σπονδυλικής στήλης. Καθώς προχωρούσε, πίεζε με τους αντίχειρές της το περίγραμμα του κάθε σπονδύλου, και την ίδια στιγμή πίεζε με τα άλλα δάχτυλά την κάθε πλευρά της. Διατήρησε μια σταθερή πίεση που διήγειρε τις ιδιαίτερα ευαίσθητες νευρικές απολήξεις αυτών των μερών του σώματος και η Νόβακ ρίγησε. Κρύος ιδρώτας κάλυψε το μέτωπο και την πλάτη της, αλλά έσφιξε τα δόντια της, έτσι ώστε να μην κινηθεί. Η Μαόκο χαμογέλασε στον εαυτό της, εκτιμώντας την αντίδραση της Νορβηγίδας όπως και τον αυτοέλεγχο, τον οποίο επιδείκνυε.

Τα χέρια της έφτασαν στη βάση του λαιμού. Με τους αντίχειρες έκανε έντονο και επαναλαμβανόμενο μασάζ στους αυχενικούς σπόνδυλους και, στη συνέχεια, πέρασε στις ωμοπλάτες διατηρώντας πάντα την πίεση στο δέρμα, βάζοντας τα χέρια της μπροστά, στο κάτω μέρος του θώρακα. Πήγε πολύ αργά προς τα πάνω, παίρνοντας σταδιακά τα στήθη της στην παλάμη της. Όταν οι δείκτες της συνάντησαν το εμπόδιο των θηλών, η Μαόκο συνέχισε αδιάφορα διατηρώντας την ίδια πίεση, αναγκάζοντας τα με την πίεση να υποχωρήσουν στη μάζα. Στη συνέχεια, μεγάλωσε το διάστημα μεταξύ του δείκτη και του μέσου, για να τα αφήσει να αναδυθούν. Όπως ξέφυγαν, στητά και άκαμπτα, σταμάτησε την προέλαση των χεριών. Στάθηκε εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, κρατώντας το στήθη της με χάρη. Η Νόβακ είχε καλυφθεί με ιδρώτα και ανάπνεε σχεδόν ανεπαίσθητα, βιαστικά, με εξαιρετική ένταση.

Η Γιαπωνέζα, σε εκείνο το σημείο, άρχισε σιγά-σιγά να κλείνει το άνοιγμα μεταξύ δείκτη και μέσου, κλείνοντας τον έναν με τον άλλον, συμπιέζοντας τις ρώγες της ανάμεσά τους. Η Νορβηγίδα άνοιξε διάπλατα τα μάτια και το στόμα της και δεν κατάφερε να καταστείλει ένα βογγητό <Ωωωω!>

<Σκάσε!> τη διέταξε ψιθυριστά η Μαόκο.

Η Νόβακ πάγωσε σε αυτή την κατάσταση, με τα μάτια διευρυμένα και το στόμα ανοικτό, και συνέχισε να ιδρώνει.

Η Γιαπωνέζα άνοιξε αργά δείκτη και μέσο, απελευθερώνοντας τις θηλές, που τώρα εμφανίζονταν συνθλιμμένες κοντά στη βάση τους όπου ακουμπούσαν τα δάχτυλα. Επέστρεψαν με ελαστικότητα στην αρχική τους διάμετρο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Η Μαόκο περίμενε λίγα δευτερόλεπτα ακόμη, στη συνέχεια τις συνέθλιψε πάλι επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία. Αυτή τη φορά έσφιγγε πιο δυνατά, εξαλείφοντας σχεδόν το χώρο ανάμεσα στα δάχτυλά της. Η Νόβακ έκλεισε απότομα το στόμα και έσφιξε τα δόντια της, κρατώντας την αναπνοή της, αλλά κατάφερε να μην βγάλει ήχο. Η Μαόκο άφησε τις θηλές της κι εκείνες δυσκολεύτηκαν λίγο περισσότερο, για να ανακάμψουν.

Περίμενε λίγο ακόμα και πίεσε κι άλλο τα δάχτυλά της, σφίγγοντας με μεγάλη δύναμη το ένα πάνω στο άλλο. Κράτησε σφιχτά για μερικά δευτερόλεπτα, κατά τη διάρκεια των οποίων η Νόβακ στάθηκε άκαμπτη με τα μάτια της διογκωμένα και τα χείλη σφιγμένα, να έχουν γίνει λευκά από την ένταση.

Τελικά, η Μαόκο άνοιξε σταδιακά τα δάχτυλά της, ένα χιλιοστό κάθε φορά, και αυτή τη φορά οι θηλές έμειναν ερεθισμένες για αρκετά δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια επανήλθαν, ενώ η Νορβηγίδα ίδρωνε αφειδώς, καθώς οι ευαίσθητες απολήξεις της έδειχναν την προοδευτική και επώδυνη επανενεργοποίηση της κυκλοφορίας.

Η Μαόκο άφησε τα στήθη, γλιστρώντας τα χέρια της στο θωρακικό τοίχωμα και στα ισχία, περνώντας τα στη λεπτή μέση και σταματώντας εκεί από όπου ξεκίνησε.

Την άφησε να ξεκουραστεί λίγο.

Η ανάσα της Νόβακ έγινε ομαλή και ο ιδρώτας άρχισε να στεγνώνει.

Η ζεστασιά του δωματίου εκείνο το βράδυ του Μαρτίου, ήταν άνετη σε αυτό το γυμνό σώμα.

Το φως από το αμπαζούρ στο κομοδίνο είχε ένα δροσερό λευκό χρώμα, κατάλληλο για ανάγνωση, χάρη στην υψηλή αντίθεση που παρήγαγε στις τυπωμένες σελίδες, ενώ ο πολυέλαιος στο κέντρο του δωματίου εξέπεμπε ένα απαλό, ανοικτό κίτρινο φως.. Το χλωμό σώμα της Νόβακ βαφόταν ομοιόμορφα από εκείνο το κίτρινο, παίρνοντας έναν ζεστό και ευχάριστο τόνο, ενώ το λευκό του αμπαζούρ που σκίαζε κατά τα τρία τέταρτα από πίσω, από τα πλευρά ως τις ωμοπλάτες όπως και στην κοιλότητα ανάμεσα στους γλουτούς. Ακίνητη όπως ήταν, η Νορβηγίδα φαινόταν σαν γλυπτό, έκθεμα στο μουσείο, φωτισμένο από προβολείς κατάλληλα τοποθετημένους. Ήταν πανέμορφη.

<Για να δούμε, τώρα>, είπε η Μαόκο με ένα πονηρό χαμόγελο.

Σιγά-σιγά πέρασε τα χέρια της στην κοιλιακή χώρα, κρατώντας τα δάχτυλά της κλειστά από κάτω. Δεν πίεζε, και παραμένοντας απλώς ακουμπισμένη, αισθανόταν κάτω από τα δάχτυλά της τις δέσμες των μυών που ήταν τεταμένοι. Αμείλικτη προχώρησε προς το βουβωνική χώρα, με τη Νόβακ να έχει αρχίσει να ιδρώνει και να αναπνέει βαριά, ενώ παρέμενε άκαμπτη στη θέση της. Έβαλε μέσο, παράμεσο και μικρό δάχτυλο του κάθε χεριού στην αντίστοιχη βουβωνική περιοχή, με τους αντίχειρες διπλωμένους ακριβώς πάνω από το αιδοίο και με τους δείκτες ανασηκωμένους. Έμεινε έτσι για τουλάχιστον μισό λεπτό, κατά το οποίο η Νορβηγίδα τόλμησε να πάρει μόνο μερικές αναπνοές. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο γρήγορα και με τόση δύναμη, που η Μαόκο μπορούσε να ακούσει τον χτύπο στον αγέρωχα θώρακα. Χαμήλωσε, τότε, τους δείκτες προς το αιδοίο και απαλά τους χρησιμοποίησε για το άνοιγμα των μεγάλων χειλιών. Μέσα από το λεπτό λάτεξ ένιωσε τη ζέστη του ιστού που υγραινόταν από τη διέγερση. Χώρισε τα χείλη με αποφασιστικότητα, μέχρι η είσοδος του κόλπου να είναι εντελώς ανοιχτή. Η ένταση της Νόβακ είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, με την καρδιά της να χτυπά ανεξέλεγκτα. Αισθανόταν εντελώς εκτεθειμένη, ανήμπορη και έκπληκτη αισθάνθηκε τον αέρα που μπήκε μέσα στον κόλπο και κυκλοφόρησε στο εσωτερικό του, ψυχρότερος από την κοιλότητα, ενισχύοντας την αίσθηση του πόσο ευάλωτη ένιωθε. Δεν ήξερε τι θα συμβεί, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μετακινήθηκε καθόλου.

Η Μαόκο την κράτησε έτσι για ένα ολόκληρο λεπτό, δεμένη και ακίνητη, κάθιδρη και με σκληρό πρόσωπο σαν μια μάσκα, με το πιο κρυφό της σημείο ανοικτό και αφημένο στο έλεος του κόσμου.

Ξαφνικά, η Μαόκο άνοιξε κι άλλο τους δείκτες, αφήνοντας τους να γλιστρήσουν στον εσωτερικό ιστό των μεγάλων χειλιών, μέχρι που τα άφησε απότομα: έκαναν ένα απότομο και υγρό ήχο, παρόμοιο με ένα χέρι που χτυπά σε βρεγμένη επιφάνεια. Έβγαλε τα χέρια της από τη βουβωνική χώρα της Νόβακ και τράβηξε τα γάντια της γυρνώντας τα από την ανάποδη. Κατέβηκε από το κρεβάτι τραβώντας προς τα πίσω τα γόνατά της και πήγε κατ 'ευθείαν να τα πετάξει.

Η Νορβηγίδα δεν κινούταν.

Η Μαόκο γύρισε στο κρεβάτι και έλυσε τους καρπούς της Νόβακ, και στη συνέχεια ακούμπησε το φουλάρι πάνω στο κομοδίνο. Υπήρχαν βαθιές γραμμές, επειδή το είχε δεμένο για ένα μικρό χρονικό διάστημα αν και όχι σφιχτά. Η Νόβακ παρέμενε εντελώς ακίνητη για όλη την ώρα και δεν είχε αντισταθεί στο δέσιμο, έτσι είχαν διατηρηθεί οι ιστοί.

<Κάθησε σωστά>, διέταξε ακουμπώντας ένα δάχτυλο σε κάθε της πλευρά για να την καθοδηγεί.

Η Νορβηγίδα κατέβηκε από την ανασηκωμένη στάση που διατηρούσε και σήκωσε τα πόδια της στο ύψος των μηρών. Τα μπράτσα ήταν χαλαρά στο πλάι της.

Η Μαόκο έβγαλε το μαξιλάρι από το κρεβάτι και το έβαλε στον καναπέ.

<Ξάπλωσε>, την πήρε από τους ώμους και την βοήθησε να ξαπλώσει ανάσκελα.

Πιάνοντάς την από τους καρπούς την έκανε να βάλει τα χέρια πάνω από το κεφάλι της, αφημένα πάνω στο κρεβάτι και διπλωμένα, έτσι ώστε τα χέρια να απέχουν περίπου είκοσι εκατοστά το ένα από το άλλο, με τις παλάμες προς τα πάνω.

Της έβαλε το μαντήλι στα χέρια.

<Κράτα το σφιχτά. Κοίτα το ταβάνι>, της είπε.

Εκείνη υπάκουσε και κράτησε το φουλάρι στα χέρια της που ακουμπούσαν στο κρεβάτι, μετά κράτησε σταθερά τα μάτια της πάνω στο άσπρο ταβάνι.

<Άνοιξε>, τη διέταξε με ουδέτερη φωνή ακουμπώντας τα χέρια της στο εσωτερικό των μηρών. Τους άνοιξε μέχρι τα γόνατά της να απέχουν 60 εκατοστά το ένα από το άλλο, ενώ τα πόδια ήταν χαλαρά στραμμένα προς το κέντρο του κρεβατιού.

Η Γιαπωνέζα πήγε πίσω στη ντουλάπα και έβαλε ένα καινούργιο ζευγάρι γάντια, στη συνέχεια πήγε στην κουζίνα και ένα πήρε από ένα συρτάρι ένα ζευγάρι ξυλάκια για φαγητό²⁴.

Η Νόβακ είδε με την άκρη του ματιού της τις κινήσεις της Μαόκο αλλά, όταν εκείνη γύρισε προς το μέρος της, κοίταξε αμέσως το ταβάνι.

Η Γιαπωνέζα ανέβηκε στο κρεβάτι στα δεξιά της Νόβακ και την παρατήρησε με κριτικό μάτι, ξεκινώντας από τα πόδια και ακολουθώντας την ευλυγισία των ποδιών, περνώντας από την κοιλιά, το στήθος, το πρόσωπο, μέχρι τα χέρια που τέντωναν προσεκτικά το μαντήλι. Ο ιδρώτας είχε στεγνώσει σχεδόν εντελώς. Επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι κοιτούσε το ταβάνι, και στη συνέχεια έσκυψε πάνω από το αιδοίο.

Με τον δείκτη και τον αντίχειρα του αριστερού χεριού άπλωσε τα χείλη του στην περιοχή του άνω κόμβου, στο ύψος της κλειτορίδας. Η κλειτορίδα πετάχτηκε έξω από την πόσθη. Ήταν μικρή αλλά ευδιάκριτη, σε βαθύ ροζ χρώμα και πρησμένη από τη διέγερση. Η Μαόκο κράτησε τα ξυλάκια στο δεξί της χέρι και χτύπησε τις άκρες τους μια-δυο φορές, με τον ξερό ήχο του ξύλου από το οποίο ήταν φτιαγμένα, στη συνέχεια, τα πλησίασε στο αιδοίο και, με μεγάλη ακρίβεια, πήρε την κλειτορίδα ανάμεσα στις άκρες, σαν να ήταν μια τρυφερή γαρίδα.

Πίεσε λίγο, ίσα-ίσα για να κρατήσει καλά την πρόσφυση και σταμάτησε το χέρι της. Η κλειτορίδα φυλακίστηκε ανάμεσα στα ξυλάκια, ελαφρώς συμπιεσμένη από τις άκρες τους. Κοίταξε το πρόσωπο της Νόβακ. Κοίταζε σταθερά στο ταβάνι, αλλά παρατηρώντας τα μάτια και το μέτωπό της, ήταν διακοσμημένα με στάλες ιδρώτα. Το στόμα της ήταν μισάνοιχτο, και φαινόταν να προφέρει ένα σιωπηλό «Ωωωω».

Ικανοποιημένη με τον αυτοέλεγχο που έδειχνε η Νορβηγίδα, η Μαόκο κίνησε με εξαιρετική προσοχή τα άκρα των ξύλων κάνοντας έναν κύκλο αριστερόστροφα, παραμορφώνοντας την κλειτορίδα, αναλόγως. Η κίνηση ήταν μερικά χιλιοστά, αλλά οι έξι χιλιάδες νευρικές απολήξεις της κλειτορίδας μετέδιδαν συγκλονιστικά κύματα ηδονής στον εγκέφαλο της Νορβηγίδας

Τρεις γύρους από τη μία πλευρά, άλλοι τρεις γύροι από την άλλη, συνεχώς, αδυσώπητα. Η κλειτορίδα είχε τώρα σκούρο κόκκινο χρώμα και ήταν στητή.

Η ανάσα της Νόβακ κόπηκε και τίναξε αισθητά τους κοιλιακούς.

<Συγκρατήσου!>, είπε σφυριχτά η Μαόκο.

Εκείνη πάγωσε, μετά σιγά-σιγά χαλάρωσε την κοιλιά της και τέντωσε δυνατά το φουλάρι ανάμεσα στα χέρια της, κάνοντάς το μοχλό εκτόνωσης της ακραίας έντασης στην οποία υποβαλλόταν.

Η Γιαπωνέζα συνέχισε την περιστροφική κίνηση κάνοντας τρεις περιστροφές προς μία κατεύθυνση, και μετά τρεις προς την άλλη, εναλλάξ, για να εξισορροπηθεί η πίεση στην κλειτορίδα. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας η Νόβακ καλύφθηκε και πάλι με ιδρώτα σε όλο το σώμα της. Κρατούσε δυνατά το φουλάρι, για να ελέγξει καλύτερα τον εαυτό της και οι δικέφαλοί εμφανίστηκαν καθαρά, τεντωμένοι και καλοσχηματισμένοι.

Μετά από μερικά λεπτά, η Μαόκο είδε το πρόσωπο της Νορβηγίδας να γίνεται κόκκινο και να επιταχύνεται η αναπνοή της. Οι κοιλιακοί της συσπώνταν ακουσίως και από τον λαιμό της Νόβακ βγήκε ένα μουγκρητό που αυξανόταν σε ένταση. Ήταν έτοιμη να φτάσει στον οργασμό. Τότε, η Μαόκο άνοιξε αμέσως τα ξυλάκια αφήνοντας ξαφνικά την κλειτορίδα. Άφησε και τα χείλη που ξανάκλεισαν.

<Ααααα!>, διαμαρτυρήθηκε η Νόβακ με αλλοιωμένη ένρινη φωνή, ενώ η διέγερση διακόπηκε ξαφνικά. Ήταν απογοητευμένη, ανυπομονώντας να ολοκληρωθεί η πορεία μέχρι την κορύφωση, αλλά αυτό της απαγορεύτηκε απροσδόκητα.

Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε θυμωμένη τη Μαόκο, αλλά επέστρεψε γρήγορα στη θέση της.

<Μπράβο! Κάτω!> Την επέπληξε με το αριστερό της χέρι να ακουμπά στο μέτωπό της, σπρώχνοντάς την προς τα κάτω.

Η Νόβακ επέστρεψε στη θέση της, θυμωμένη. Αναστέναξε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά στη συνέχεια χαλάρωσε και άρχισε να κοιτάζει το ταβάνι και να τεντώνει το φουλάρι.

Το πρόσωπό της είχε επιστρέψει στο κανονικό του χρώμα και ο ιδρώτας στέγνωνε γρήγορα.

Η Μαόκο περίμενε λίγο. Όταν έκρινε ότι ήταν αρκετά ήρεμη, έβαλε το αριστερό της χέρι στην κοιλιά της και άρχισε να τη χαϊδεύει ελαφρά και με κυκλικές κινήσεις, απολαμβάνοντας το απαλό δέρμα και τους ήπιους μυς που την λάξευαν. Η Νόβακ έκλεισε τα μάτια της παραιτημένη. Ανέπνεε κανονικά, ήσυχα, εισπνέοντας από τη μύτη και εκπνέοντας από το μισόκλειστο στόμα. Μισοκοιμισμένη, χαλάρωσε και τη λαβή της στο φουλάρι.

Σε εκείνο το σημείο, η Μαόκο έβαλε απαλά το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού της χεριού μέσα στον κόλπο, κρατώντας την παλάμη προς τα πάνω. Η Νορβηγίδα δεν φάνηκε να αντιδρά. Πρόσθεσε τον δείκτη, και έσπρωξε λίγο περισσότερο. Τότε, η Νόβακ άνοιξε τα μάτια της. Το βλέμμα της ήταν κενό, φαινόταν αφηρημένη. Η Μαόκο έσπρωξε ακόμα λίγο και βάζοντας μέσα και τον παράμεσο και το μικρό δάχτυλο, το μικρό της χέρι άρχισε να διεισδύσει στον κόλπο. Τα μάτια της Νόβακ διευρύνθηκαν σταδιακά, καθώς η Μαόκο έμπαινε μέσα της. Περιέργως, δεν άρχισε να ιδρώνει, αλλά, αντίθετα, χλόμιασε, συγκλονισμένη από τα απερίγραπτα συναισθήματα που βίωνε.

Το χέρι της Μαόκο συνέχισε να ανεβαίνει στο κολπικό κανάλι που αυτολιπαινόταν από τον ερεθισμό, και μπήκε και ο αντίχειρας στη δίοδο. Η είσοδος του κόλπου ήταν διεσταλμένη και σφιχτή γύρω από τη μέγιστη διάμετρο του χεριού, που ανερχόταν σε περίπου οκτώ εκατοστά. Η Μαόκο πίεσε κι άλλο μέχρι να μπει το χέρι της εντελώς και η είσοδος να είναι κλείνει υγρή, γύρω από τον καρπό.

Τώρα η Νόβακ φαινόταν να είναι μουδιασμένη. Τα βλέφαρα ήταν μισόκλειστα και δεν έδειχνε κάποια εμφανή αντίδραση. Φαινόταν εντελώς αφημένη σε αυτή την απώλεια κατοχής του πιο ιδιωτικού μέρους του σώματός του και φαινόταν να το αποδέχεται πλήρως.

Με μεγάλο συντονισμό, η Μαόκο συνέχισε να της χαϊδεύει την κοιλιά, για να την κρατά ήρεμη. Τώρα σταμάτησε το αριστερό χέρι στο κέντρο της κοιλιάς και πίεσε ελαφρά, στη συνέχεια, μέσα στη Νορβηγίδα κίνησε τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο, πιέζοντας τις άκρες στο πρόσθιο κολπικό τοίχωμα. Κινήθηκε αργά με κυκλικές κινήσεις, εξερευνώντας, με τις αρθρώσεις στραμμένες προς το οπίσθιο τοίχωμα, λόγω του περιορισμένου χώρου. Συνέχισε να διευρύνει προσεκτικά, μέχρι που βρήκε αυτό που έψαχνε. Μια τραχιά περιοχή, όχι μεγαλύτερη από ένα κέρμα, με επίκεντρο τον άξονα συμμετρίας του κόλπου. Η Νόβακ είχε σημείο G²⁵ κι η Μαόκο το είχε βρει.

Η Νορβηγίδα αντέδρασε αμέσως.

<Ααα!> αναστέναξε δυνατά, τραβώντας το φουλάρι και τεντώνοντας τους κοιλιακούς της.

Η Μαόκο δεν την επέπληξε.

Άρχισε να περνά τα δάχτυλά της στο σημείο G, πάνω και κάτω, με μέτρια πίεση και στο ρυθμό ενός περάσματος ανά δευτερόλεπτο. Στο μεταξύ, πίεζε με το άλλο χέρι στην κοιλιά, για να την κρατήσει σταθερή. Η Νόβακ άρχισε να σηκώνει το κεφάλι της από το κρεβάτι, με το σώμα της τεντωμένο και το στόμα της να έχει σχήμα Ο, βγάζοντας ένα <ωωω ...>, συνεχές και λαρυγγικό. Άφησε το μαντήλι και έβαλε τα χέρια της μπροστά, κράτησε τα πλάγια του στρώματος και πίεζε δυνατά. Σε κάθε βήμα των δαχτύλων μέσα της, η Νορβηγίδα ανέβαινε και κατέβαινε με το κεφάλι και τον κορμό.

Η Μαόκο συνέχισε απρόσκοπτα τη διέγερση και άφησε τη Νόβακ να κινείται ελεύθερα. Ήταν ό, τι ήθελε: την κρατούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να εκραγεί στον μεγαλύτερο οργασμό που μπορούσε να έχει μία γυναίκα.

Πλέον, το πρόσωπο της Νορβηγίδας ήταν μια παραμορφωμένη μάσκα, κόκκινη γεμάτη ιδρώτα. Κόκκινος ήταν και ο λαιμός της, όπου οι αρτηρίες αποκαλύφθηκαν πρησμένες και χτυπώντας. Μαζί με τους τένοντες που είχαν τεντωθεί με τους σπασμούς αποκάλυπταν τη δομή τους, όπως στο κρεβάτι της ανατομίας, κάθε φορά που σήκωνε το στήθος. Το σώμα έλαμπε βουτηγμένο στον ιδρώτα και κάτω από τη βουβωνική χώρα, το σεντόνι ήταν εμποτισμένο με κολπικό υγρό.

Η Μαόκο έτεινε τοξωτά τα δάχτυλα και, αντί να χρησιμοποιήσει τις άκρες των δακτύλων, όπως είχε κάνει μέχρι εκείνο το σημείο, άρχισε να περνά τα νύχια της στο σημείο G. Ήταν τα νύχια επιστήμονα που είχε συνηθίσει σε μικρές χειρωνακτικές εργασία, άρα ήταν μεσαίου μήκους και όχι κοφτερά. Τα πέρασε με αποφασιστικότητα μέσα από την ευαίσθητη σάρκα του εσωτερικού της Νόβακ, ξανά και ξανά, ενώ εκείνη κρατούσε σπασμωδικά το στρώμα, λαχανιάζοντας και ασθμαίνοντας. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη, τότε η Νορβηγίδα τίναξε ξαφνικά το κεφάλι της πίσω και φώναξε άγρια με όσο αέρα είχε στο σώμα της.

Η Μαόκο έσπευσε να της βάλει αμέσως το αριστερό χέρι πάνω από το στόμα της, έτσι ώστε να μην ακουστεί στον ξενώνα εκείνη η απίστευτη κραυγή.

Οι κοιλιακοί της Νόβακ τέντωναν και χαλάρωναν σε ένα ξέφρενο ρυθμό, αποβάλλοντας την καταστροφική ενέργεια εκείνου του οργασμού, που ποτέ ξανά δεν είχε βιώσει στη ζωή του. Η κραυγή συνέχισε, ασφυκτιώντας κάτω από το χέρι της Γιαπωνέζας.

Η Μαόκο περίμενε.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα οι συσπάσεις του σώματος της Νόβακ άρχισαν να υποχωρούν. Η κραυγή εξασθενούσε μέχρι να σταματήσει, και σιγά-σιγά η Νορβηγίδα γύρισε για να ακουμπήσει το κεφάλι της στο κρεβάτι. Άφησε το πάπλωμα και έριξε τα χέρια της στα πλάγια του. Η Μαόκο πήρε το χέρι της από το στόμα της κι άρχισε να της χαϊδεύει την κοιλιά. Άρχισε να αφαιρεί απαλά το δεξί χέρι της από τον κόλπο. Ήταν εύκολο να περάσει από το πλημμυρισμένο με κολπικό υγρό κανάλι και οι μύες ήταν χαλαροί από την επέκταση στην οποία είχαν υποβληθεί. Μέσα σε δευτερόλεπτα, το χέρι ήταν έξω και η Μαόκο διαπίστωσε ότι το γάντι είχε παραμείνει άθικτο, ακόμη και αν είχε χρησιμοποιήσει με δύναμη τα νύχια της. Χάρηκε με αυτό, επειδή για όλους τους οι Ιάπωνες η υγιεινή αποτελεί βασική πρακτική, που επιδιώκεται με εμμονική φροντίδα.

Κοίταξε τη Νόβακ. Ήταν ακίνητη στο κρεβάτι, με τα μάτια κενά προς το ταβάνι. Η ανάσα της ήταν κανονική. Το πρόσωπό της επανήλθε στο φυσικό χρώμα του και ο ιδρώτας στέγνωνε γρήγορα. Μετά από ένα λεπτό, κοιμήθηκε γαλήνια, με το στόμα μισάνοιχτο και το κεφάλι γυρισμένο ελαφρά προς τα δεξιά.

Η Μαόκο σηκώθηκε από το κρεβάτι, με προσοχή, ώστε να μην την ξυπνήσει, πήγε να πετάξει και το δεύτερο ζευγάρι γάντια, έσβησε το κεντρικό φως και έβαλε τις πιτζάμες της. Με εξαιρετική λεπτότητα τράβηξε την κουβέρτα από το κάτω μέρος του κρεβατιού και κάλυψε τη Νορβηγίδα για να μην κρυώσει, στη συνέχεια πήγε στην ντουλάπα και πήρε μία καρό κουβέρτα από ένα ράφι. Έσβησε και τη λάμπα δίπλα στο κρεβάτι και στα τυφλά πήγε στον καναπέ. Ξάπλωσε, γυρίζοντας στο πλάι και σκεπάστηκε με την κουβέρτα.

Κοίταξε στο σκοτάδι για λίγα λεπτά, σκεπτική και στο τέλος αποκοιμήθηκε.