Вершы

«Зноў вясна…»

 
Зноў вясна.
Зноў купаюцца далі ў разлівах,
Зноў так чыста блакітная гладзь…
І так хочацца ў думках маўклівых
Залатыя палі цалаваць.
Зноў так радасна шэпчуць дубровы,
Зноў гамоніць аб нечым быльнёг…
Надрываецца плачам карова
На прыволлі ў шырокіх палёх.
Цэлы дзень снегавыя праталкі
Цэдзяць мутныя пырскі з гары…
На страсе агалцелыя каўкі
Не сціхаюць да позняй пары.
А як вечар датлеіць за хатай,
А як змрокі прылягуць к акну,
За аколіцай ходзяць дзяўчаты
І гукаюць красуню вясну…
Эх, вясна!
Нат нялюбаму хочацца верыць, —
Нат пастылае стала мілей…
Зноў палае бунтарскае сэрца
У бязмежжы юнацкіх надзей.
Цэлы дзень снегавыя праталкі
Цэдзяць мутныя пырскі з гары…
На страсе агалцелыя каўкі
Не сціхаюць да позняй пары.
 

[1927]

Кляновыя завеі

 
Як сумна, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі так свецяць,
Свецяць зоры,
Калі так зоры зіхацяць.
Пайсці б у ноч,
Пайсці далінай,
Пайсці чорт ведае куды…
Не ўсе пратоптаны пуціны,
Не ўсе стаптаны гарады.
Пайсці, дзе ветры на азёрах
З лістоты выткалі абрус…
Люблю я шыр,
Люблю я поле,
Люблю я маці Беларусь.
Тут кожны куст пяе каханне,
Тут рэчка казкаю журчыць,
Аповесць доўгую змагання
Тут навявае кожны крыж.
Дарогай ў далечы пайду я,
Пайду часамі без дарог
І кожны кусцік расцалую
У растрывожаных палёх.
Калі над цінаю імшараў
Засвішча волат гарадоў,
Я разаб'ю пустую чарку
На полі выпітых гадоў.
Не буду, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі над шляхам будуць зоры
Сталёвай раніцай зіяць.
 

1926

Ліст да дзяўчыны

 
Скацілася сляза на чыстую паперу,
А думкі кружацца, як тысячы лістоў…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Патоптаных дарог ужо не мераць,
Не заплятаць расплеценых вянкоў.
Усё мяняецца,
Усё ў жыццёвых хвалях
Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.
Зачым я сэрца кволае параніў,
Калі любоў закрэслілі гады?
Цябе я не люблю…
Ніколі не бывае,
Каб двойчы мералі жыццёвыя пуці.
Я новыя зарніцы сустракаю,
Ды толькі шчырасці мінулай не знайсці…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Жыццёвы спад мяняецца прыбоем,
А па далёкаму далёкі перазвон…
Ў душы знайшоў я месца для другое,
Акорды свежыя у пералівах дзён.
Зіялі зорамі, то крыліся туманам
Нямыя далечы нязведаных шляхоў.
Я па другой нашу другія раны,
Ды толькі шчырасці ўчарашняй не знайшоў.
Кругом снягі і мёрзлыя шыпшыны,
Кругом балоціцца атручаная муць.
Не вінавачу я
Няшчырую дзяўчыну,
Калі за грошы шчырасць прадаюць.
Мне не шкада, што сэрца пакалечыў,
Узбіў душу на стынучую квець;
На сечы быць і выйсці з поля сечы
Не тое, што прыйсці на сеч.
Усё мяняецца,
Усё ў жыццёвых хвалях
Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.
Зачым я сэрца чулае параніў,
Калі любоў закрэслілі гады?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мінае сум…
Я расчыняю дзверы
Ў прастор яшчэ нязведаных шляхоў…
А ноч бялёсая, нібыта на паперы,
Скрыпіць марозамі на аркушах снягоў.
І хочацца сказаць:
Жыццёвыя крыніцы
Ну хто, ну хто слязамі не муціў?!
Хто не збіраў срабрыстыя зарніцы
На пустырах завеяных пуцін?!
Але ў марозах сэрца не астыне,
Калі вясною вее з-за гаёў…
Мы ўсе нясём,
Нясём сваёй краіне
У падарунак сілу і любоў.
І мы па-рознаму з табою, дарагая,
Прыносім дані сонечным гадам.
Але ідзём адзінымі шляхамі,
Адзінай сцежкаю к вялікім маякам…
 

[1927]