Карусь Каганец
БЫВАЛЫ ЮР У МЕНСКУ
– Трэк… мг… трэк… трэба пайсці за імі паглядзець, што такое трэк, бо хоч не мала свету з'ездзіў, а трэка не бачыў.
Так размышляў Юрко Мілюк, ідучы па самай доўгай вуліцы нашага горада.
– А бач!.. Здаецца, Пракоп?
– Ён самы, а вы чы не Юры Мілюк?
– Але ж.
– А я і не пазнаў бы, каб не загаварылі.
– Бо даўно ж і бачыліся, гэта ж яшчэ як я на Капказі не быў. А ты тутака служыш, чы што?
– А як жа, вось у гэтым доме дворнікам, а вы докуль ідзеце?
– А вось іду трэка пабачыць, што за штука такая. Іду – чую, гэтыя паны кажуць да сябе: «Пойдзем на трэк». Я думаю, што за трэк, і пайшоў за імі назіркам. А ты бачыў калі трэк?
– А-ей, чы раз!.. Толькі там дарам не пусцяць, трэба білет браці.
– А шмат плаціці трэба?
– Не лішняе… па залатоўцы.
– А можа маеш час, так пойдзем разам, я і за цябе заплачу?!
– Ну што ж, хадзема! Ну што ў вас чуваць? Здаровы ўсе?
– Ат, што… Ад ліха ціха, добрага не чуваць. Жывём сяко-тако, дзякаваць богу. А гэта што за гай?
– Губернатарскі сад называецца, тут гарадскія гуляць ходзяць. Тутака і трэк, і тэатр ё, і рэстаран… Вось і трэк. Тутака ў гэтай будцы білеты браць трэба.
– А дзе гэта музыка іграе?
– А тутака ж на трэку…
– Так на ж табе, Пракоп, дзве залатоўкі, вазьмі білеты! Чы бачыш які кленнік харошы?.. Эх каб мне такі.
– Та вот лепей пойдзем! Наце білет! Толькі схавайце добра, каб не згубіці!
– А гэта што за паветка? Там нейкія цацкі відаць.
– Гэта тут у цэль страляюць, у гэтыя цацкі.
– Хіба яны плату вялікую бяруць за гэта, бо адкуль жа б гэтых цацак набралася!
– Та з гэтай стрэльбы нічога не папсуеш, толькі лясне, як бы гарошынай кінуў. А бяруць, добра не ведаю колькі, здаецца, чы ні па грыўні, а мо і па саракоўцы… не ведаю.