ТӨРӨКОЧКОР АТА БАЯНЫ
Убакыт кээде жай жылат,
Учуру келсе тез жылат.
Жолунан калбай ашыгып,
Жомок ылдам айтылат
Бир гана чоң арман
Өткөнүбүз кайрылбайт.
Жолдо калбай закымдап,
Жомок жорто баратат.
Өргө карай бараткан,
Өмүрүбүз канча ким билет.
Кутту тилек каалган,
Кудайым билсе бир билет.
Курап жазган ырымды,
Кудуреттеп сыйладым.
Учуп күйгөн ырыман
Угулабы жаңырыгым.
Сырларым жан сырларым.
Байркынын дабышы,
Унут боло баштаган.
Кабар күтүп жатабыз,
Санжыра айткан карыдан.
Төрөкокор атанын,
Баштайлы эми баянын.
Жаңылыштык эгер кетсе,
Кечиргиле ал жагын.
Алынып алган жалпыга
Төрөкөчкор башынан.
Сөздү-сөзгө тизмелеп,
Сөзмөр болчу жашынан.
Түштүктөн келген молдодон,
Арип таанып оку окуган.
Куранды кээде жатка айтып,
Жакшы адам эле окумал.
Адамдын жакшы, жаманын
Алдыртадан эле билип алган.
Абдан чебер ишмердүү,
Адамдын сырын байкаган.
Касиеттү бугу уруусунун,
Караны тоодой адамы,
« Ишбилги жана чечен» -деп
Ишенчү эле баардыгы.
Бугу уруусун жөнгө салганы,
Хан сарайга аттанган.
Жөнүн чечип алык салыктын,
Хан менен катар жашаган.
Кайрат күчкө толгондо,
Күнөстүү шаар Кокондо.
Ханга кызмат кылган дейт,
Качанкы өткөн тарыхты,
Сөзмөр жандар чечмелейт.
Сөздү сүйлөп эзмелейт.
Ханга кызмат аткарып,
Калып калат Кокондо,
Жылдар жылып аңгыча,
Ала салат айлар да.
Армандуу бир чоң кайгы…
Ай айланып жылганда…
Алтын башта бир кайгы,
Азгыруу аны бастыбы,
Жармашыптыр баатырга.
Жалалуу көрө албастык.
Жазмыштагы тагдырга.
Ал болбосо баатырдын,
Алганы сулуу бекенби,
Сулуулукка шектенүү,
Суктанта жүрөк эзгенби.
Акыры эмне болсо да,
Арман барбы жазмышта,
Алдуу жандан айрылдык.
Алыста жүргөн чагында,
Душмандын ичи тарыды.
Жан-айласы жалында,
Уу беришип жалмады.
Өкүнүч басып жаш жанды,
Хан сарайда иштеген,
Хамиракун деген бир адам,
Токтоо энеге көз салган,
Тымызын жүрүп аңдыган.
Көрө албастык ашынган,
Уу берип ошол баатырга
Жаман ишти жасады,
Башына үйүп арманды.
Аркалаган айдыңдуу,
Ала Тоо жок жанында.
Ак калпакчан шоңшойгон,
Адамдар жок кашында.
Азап тооруп баатырды,
Керез сөзүн калтырды,
Кеби жалаң кайгыбы,
Жалгыз башта бир арман
Жабыгуу кайдан жаралган.
Ууланып жашында,
Улам батты арманга.
Төрөкочкор атабыз,
Керез сөзүн калтырды,
Кеби жалаң арманбы,
Кайгысы жан чыдагыс,
Жапага толуп көз жашы,
Жабыгып турду жаш башы.
АТАНЫН АМАНАТЫ
«Кара тоодон көч келет,
Кара тоодон көч келсе,
Кара көзүм тигилет.
Кара көчтү карасам,
Кара көзгө жаш келет.
Кара тоого бараткан,
Ошол көч мага келеби?
Кара көчтү карасам,
Карматпай кетти караанын.
Кара көч мага кайрылбайт,
Кара көздөн жаш агат.
Көч көчүп алыстайт,
Кыйкырсам үнүм жетпеди.
Эл алыстап кетеби.
Толкуп, толкуп тим жатпайт,
Ысык-Көл улам чайпалат.
Көл үстүндө толкундар,
Кайгым болуп ашынат.
Карап алып кайгырдым,
Алыста калды айылым.
Боордо кетип бараткан,
Белек, Кыдык, Боокелер,
Алыстап улам калабы,
Асылым ушул берендер,
Аларга жетпей каламбы.
Жарыгын чачпай шоодур ай,
Арманым менин ушундай.
Кара жолдо бараткан,
Кара көч мага кайрылбайт.
Кармалбас жаным ууланып,
Кара башты не кыйнайт.
Кара суу агып шаркырайт,
Кара каз ага жакындайт.
Кара суу менин кайгымбы,
Кара каз өз башымбы.
Кара суу агып шаркырап,
Кара башты жалмайбы.
Кубалашып өскөн жаш жарым
Курбалдаш өскөн Токтоайым,
Курсакта балам калабы,
Куржалак мени калтырбай,
Кут конуп кудай аркалай,
Курсакта балам бар болсо,
Куттуу тилек соолбосо,
Атын Сейит коюңдар,
Теңир Тоодо жашаган,
Тебишип ойноп бир баскан,
Байтак жолдо өтүшүп,
Байтал минип жарышкан,
Сиркедейде бирге өскөн,
Сейит аттуу досум бар.
Себебин айтаар чагым бар.
Аркалап тууган аймакты,
Акыры таап алыңдар.
Атадан калган жалгызым,
Агарып өскөн жалбызым.
Кумда өскөн жалбызым,
Кумсарып өскөн жалгызым.
Карааны болсун жалгыздын,
Кайгырып өзү калбасын,
Жабыктырбай жашоодо,
Жалгызды кудай сактасын.
Жабыркап ушул өмүрдө,
Жапа тартып калбасын.
Кор болбой жашоодо,
Колдогону бар болсун!
Жолдошу болуп жашоодо,
Жолдо кудай колдосун!
Тең өскөн жарым Токтоайым,
Теңир Тоого барабы ай,
Каадалуу балам Сейитим,
Кара Тоого кайтабы ай,
Курсакта бала кыз болсо,
Куруп калаар анда айлам.
Атадан туяк калбаса,
Анда арманым не кылам?
Андан башка нени айтам.
Учтуу тоодон оболоп,
Учуп жүрөт кара куш.
Карааны тоодо көрүнгөн,
Кара кушта айып жок.
Айланы такыр кетирген,
Атаңдын көрү дүйнө шок.
Кара куш учуп кетти,-деп,
Туугандарга кабар бергиле!
Тек жайдын баарын билдирип,
Тегиз айтып бергиле!
Кара куштан үн салган,
Калаар бекен балапан.
Эл ичинде береним,
Эркек болсо эрмегим.
Айтканым менин чын чыгаар,
Ата Журтка жол алса,
Айдыңым бир жаңыраар.
Өксүгүм толуп турмушта,
Өчкөн отум жалындаар.
Жөлөгүм Токтоайым,
Жөлөп турган башымды.
Табылгыс ушул дүйнөдө,
Таба аламбы бактымды?
Кеңешке келчи асыл жар,
Кебимди айтаар жайым бар.
Бу жер сага жер болбойт,
Бу эл сени колдобойт.
Азап тартып калганда,
Арка болуп коргобойт.
Ардактуу айым Токто ай,
Алыска кабар айттыргын.
Чарчатып алыс жолдордо,
Чабаганды чаптыргын.
Алайлык жакын туугадар,
Ошолорго таянгын.
Ага-инидей бир келдик,
Алар сени кыя албайт.
Аябайт такыр жардамын,
Баарынын көр пайдасын.
Алымбек менен Керимбай,
Акыл салгын аларга.
Алар келет жардамга.
Алайлык жана Таластык
Кайрылып көр баарына.
Армандуу үндү угабы,
Атанын жалгыз туягы.
Аркалап алып жалгызды,
Шамалда өскөн жалбызды,
Шамал жулуп кетпесин.
Шамшаңдаган куу ажал,
Шамшарын сунуп келбесин.
Бекем сактап намысты,
Атадан калган туякты,
Аркалап тууган элине,
Аман-эсен кезинде,
Ата-журтка жеткиргин.
Тирек болоор элине,
Тирүү кезде тапшыргын,
Ак кар баскан баштарын,
Ала Тоолук элине.
Учтуу тоодон кол булгап,
Учуп кетеер чагымда,
Ушул сага айтканым.
Урматту менин каралдым.
Кара байыр казанат,
Дулдул ат эрге жарашат.
Асыл керез баланы,
Айдыңдуу жерге алпаргын.
Айтаарым ушул аманат.
Айлам кетип турганда,
Айтканымы ким туят.
Арманымы мен айттым,
Ата журтка кошо айттым.
Уламадан кеп калат,
Ушул сөзүм аманат!
Айдыңдуу жандын сөздөрүн,
Аткарбасаң сага уят.
Кагылайын Токтоайым,
Арт жагымда калаарым.
Учуп кетеер чагымда,
Ушул сага айтаарым.
Катаал чоочун тарапта,
Кашка ат минген эр келет.
Берен кайтыш болдубу,
Эгемдин ошол жолубу.
Адашып чоочун жылгада,
Ат жаныбар кишенейт.
Кайгысы ашып жатабы,
Карангүн аны ким билет.
Кашка ат эстүү жаныбар,
Кайранын эстеп жаткандыр.
Кайра-кайра жер чапчышы,
Кайтыш болгон тагдырдыр.
Кайра-кайра окуранып,
Кагып жатат туягын.
Эгем тагдыр эмне дейт,
Ээси экинчи жол келбейт.
Олбуй-солбуй камчы уруп,
Оң тетири теминбейт.
Кара жолдо таскактата,
Кашка атын желдирбейт.
Өкүнүч менен армандуу,
Өмүрдөн өтүп кеткен дейт.
Кайтыш болду эр азамат,
Сөөгү жерге коюулат.
Токтоайым тартты арманды,
Өлбөй гана тирүү калды.
Эмне кылат кайраттанды,
Андан башка айла барбы.
Анан өттү убакыт.
Үстү-үстүнө куралып.
Жылмайып келди кубаныч.
Токтоайым аман төрөдү.
Кыз болбой эркек экен
Чочогу бар бала экен.
Төрө атадан тукум калды,
Куруп калган энеке,
Кубаныч каптап жылмайды.
«Төрөкочкор өлбөптүр,
Кайра жаңы төрөлүптүр.
Анын жашап жатканын,
Армандуу көз көрүптүр.
Тугандар менен Алайлык,
Өз ырымын жасады.
Ата айткандай баланын
Атын Сейит атады.
Үстү-үстүн куралып,
Өзү эле келди кубаныч.
А баягы Хамиракун
Токтоайымга келиптир.
Үйлөнөлү жакында,
Өз кеңешин бериптир.
Токтоайым эне сыздады,
Жашын төгүп ыйлады:
Кичине бала эт алсын,
Арадан жыл айлансын.
Аңтаралы дүйнөнү,
Андан кийин көрөлү.
Андан ары не болду,
Кагылайын дастанчым.
Кайрылбай кеткен аяндын,
Кабарын айтчы баянчым.
Ошол кезде Токтоайым,
Көпкө ойлонуп отурду.
Кабарсыз жаткан Теңир Тоого,
Кат жазууну болжоду.
Төп ааламга таанылган,
Төрө атабыз бу болду.
Бугуа кабар салайын,
Буйгат тоодо жашаган,
Булардан кабар алайын.
Андан башка не кылат,
Ажырым ой эзмелейт.
Жерине туулган конушка,
Жетсем деген бир тилек.
Жетеби же, жетпейби,
Жетик тагдыр чечмелейт.
ЭНЕНИН КАТЫ
Убакыт кээде жай жылат
Учур келсе тез жылат.
Жолунан калбай ашыгып,
Жомок ылдам айтылат.
Бир гана чоң арман
Өткөнүбүз кайрылбайт.
Жолдо калбай сапарлай,
Жомок жортуп баратат.
Жазмачыны шаштырды
Ак кагазды алдырды.
Токтоайым кат жаздырды:
«Алыс жакта жайкалган,
Ала Тоом аман бар бекен,
Ала тоону жайлаган,
Аралап бээни байлаган,
Ак калпак кыргыз бар бекен.
Алыс жакта зарлаган,
Жерине жетпей талпынган
Күйөөсүнөн айрылган,
Кошок кошуп жашыган,
Токтоайым кабар айттырат.
Токтолбой көзүн жаш чаят.
Акмалай тоолор тарабын,
Алайган көздөн жаш тамат.
Асманга учуп талпынган,
Асылыңар жол кетти .
Көккө учуп талпынган,
Көк шумкар учуп жол кетти.
Көп санаа келди башыма,
Көк шумкардан айрылып,
Көгөйдүү кайгы бир келди .
Көк кыядан өтөөрдө,
Көгөргөн көзгө жаш келип,
Көгөй беле бул дүйнө.
Ак кыяга келгенде,
Алайган көзгө жаш келип,
Арманымбы бул эмне?
Урумдун тоосу ат жетпес,
Узаган менен бат жетпес.
Аскар белим айдыңым,
Урматтап сйүп сыйлаган,
Уулуңардан айрылдым.
Кашкалдак деген кайран куш,
Какшасам да карматпай,
Какшаал тоодо таштады ай,
Кашкалдык куш өз башым,
Карарып агат көз жашым.
Төрөкочкор өлбөдү,
А дүйнөнү көрбөдү,
Арбагы анын таалайлуу,
Болду эркек балалуу.
Анын өзү айткандай
Атын Сейит койгомун,
Ардагымы улам карап,
Мен бактылуу болгомун.
Сапар тартып келиңдер,
Артында калган тукумду,
Аман-эсен алып кетиңдер.
Уяда жаткан балапан
Учкул куш болоор маалында.
Туусун жайып асманга,
Тукуму калаар артында.
Төп келдиби кең дүнүйө,
Төрө уулуңар өлгөн жок,
Ашынса да арманы,
А дүйнөнү көргөн жок.
«Асыл атам кайда»– деп,
Айтып жатат баласы.
Тутанган жарык өмүрдө,
Тукум өлбөйт карачы.
Бөкөнө деген жаныбар,
Бөөдө өлүп карайлаар.
Аңыр деген кайран куш,
Ал жайын такыр карабай,
Алыс жакка таштабай,
Өлө электе асыл баш,
Өзүмдү алып кетиңдер.
Күчүңөрдү көрсөтүп,
Күлүк минип келиңдер.
Күкүгүм үн береби,
Күттүрбөй учуп келеби.
Күтүп жатам силерди,
Күйүткө салбай келбейби.
Кара куш кабар береби,
Кайрандар качан келет,– деп,
Карап жатам силерди.
Убайым көрүп жаш агызган,
Ушул катты жаздырган,
Тоолуу элге жете албаган,
Тозокту көрүп кыйналган,
Токтоайым,-деп билиңдер,
Күлүк минип сапар келип,
Күттүрбөй алып кетиңдер».
Хан сарайда иштеген,
Урмат менен кеп билген.
Алайлык кыргыз туугандан
Алып жатты жардамды.
Акылман жакшы эл экен,
Абийир менен кеп билген.
Аркалык,-деп Токтоайымды,
Аябай эле сыйлады,
Берип жатты жардамын.
Эл деген эл экен,
Элейип жалгыз калбадым.
Эне катты жаздырды,
Чабаганды чаптырды.
Бирок ички сырларын,
Башкаларга айтпады.
Адамда такыр урагыс,
Талкаласа жоо алгыс,
Үмүт деген дагы бар,
Үмүт менен жашады.
Белин бекем байлады.
Жараткан Алла Тааладан,
Алып жатты жардамды.
«Оңолобу ишим»-деп,
Алыскы бугу элинен,
«Келеер бекен киши,-деп,
Жашоо жолун эңсеген
Жакшынакай ой менен
Жаңылык күтүп жашады.
Төлгөчүнү чакырды,
Алдына төшөк салдырды.
Тамак-аш коюп сый менен
Төлгөсүн жайып тарттырды.
Төлгөсүн тартып жатканда,
Төлгөсү төп түштү,
Буту колу жок түштү.
Төлгөчү муну айтканда,
Токтоайым күлү жылмайа,
Ак батасын суранды.
Армандуу эне кубанды,
Алыскы бугу элинен
«Кабар келип калат»,-деп
Курган эне сүйүндү,
Кара жолду көп карап,
Кабарчыны күтүндү.
***
Ал катты алган чабаган,
Чаап баратып чарчаган.
Дайындуу эчен тоо ашты,
Даңкайган эчен бел басты.
Ак боз атын желдирип,
Арык бойлой баратты.
Даңазасы алкынган,
Дайындуу эчен суу кечти.
Тапырата жол кетти.
Таштак жолдо желдирди,
Үстү-үстүнө камчылап,
Үзөнгүнү теминди.
Күн эмес жума санап,
Күнгө күйүп баратты.
Бирде тоюуп курсагы,
Биринде ачка жол тартты.
Көл боюнда тоолу жерге,
Акыры жетип бугу элге,
Туугандарга кат берди,
Карарган кара шамалды,
Кара башта кайгыны,
Баарын айтып таштады,
«Айрылдык» деп кайрандан,
Карыялар жашып ыйлашты.
Энелер жана жеңелер,
Тартып жатты азапты.
Келиндери кошок кошуп,
Кеткендерди кошо кошуп,
«Кем дүйнө»-деп ыйлады,
Кеп сөзгө келе албай,
Келиндер жаман кыйналды.
Арбакка багышталып,
Ай туяк бээ чалынды.
«Жакшы тилек колдо» деп,
Жаратканга жалбарды.
Акыры туугандар,
Кеп-кеңешке келишти.
Алдыдагы болоор ишти,
Акыл менен чечишти.
Дагы эмне болгонун
Алдыда айтаар жомогум,
Түн кирсе ай чыкмак,
Бизге келди эс алмак.
Жолдо жортуп келаткан
Жомок дагы чарчады.
Түн кирип, ай чыкты.
Шаңкайып тоолор алыскы
Эс алышат баардыгы.
Эс алалы биз дагы.
КУРЖУН АТА БАЯНЫ
Баштап алдык баш жагын,
Баяндайлы ар жагын.
Анан анан не болду,
Айталы эми ошону.
Чын төгүнүн ким билет,
Жомокчу аны эскерет.
Бабалар жолу бу болду,
Ушундай болгон окшоду.
Таң калтырып жараткан,
Тагдырдын ошол жолубу.
.
Белектин уулу Ыстам бар,
Дубанда жок бай эле.
Жаратып койгон пендеде,
Жан дүйнөсү шай эле.
Ыстам байдын жылкысы,
Жылгаларда жайылган.
Жыламыштан кайырган.
Жылкычылар шаңданган.
Желип учкан жылкыдан,
Тоодой болгон даңкы бар,
Тобурчак аттын тукуму,
Тоо торунун улугу,
Жети жолу байге алган
Жергебиз бүт шаңданган.
Желгенине жел жетпес,
Жел жетпес күлүк жаралган.
Басканына мал жетпес,
Башкача күлүк жаралган.
Тоодой болгон тулпарга,
Тоолук элдер толкундап,
Толгон ырды чыгарган.
Белектин жаккан адамы,
Бежиреп акыл салаары.
Акүптүн уулу Акүчү,
Желжетпести минди эми,
Желбегей тонду кийди эми,
Бурулбай жолдо камынып,
Булдурсунду колго алып,
Кайсы бир эл жашаган,
«Кайыптын жери кайда»– деп,
Камына чыкты аттанып,
Азыгын баарын колго алып
Арбын, арбын жол басып,
Кыргыздын ушул элинен,
Бугунун ыйык жеринен,
Учуп күйүп жол алып,
Узаган дейт камданып.
Акүчү деген берен бар,
Атка жеңил тайга чак.
Арбын жолду так байкап.
Жети өзөн суу кечкен,
Жердин атын так билген.
Жекелешип сүйлөшсө,
Жети буру тил билген.
Кужулдап топту жиреген
Куран окуп, дин билген.
Байыркыны бат тактап,
Кагаз жазып, ыр чийген.
Көзү небак ачылып,
Көрбөгөндү көп көргөн.
Көп окуя оор турмуштун,
Көбүн баштан өткөргөн.
Дубанга бүт белгилүү,
Асыл ыйык жаны бар.
Кулагында шамы бар,
Кулайым деп көз салган,
Кодогону дагы бар.
Жергемде күлүк Желжетпес,
Жел жетеер бирок ат жетпес.
Жылкы ичинен атактуу,
Жылып учкан канаттуу.
Жеримде ат табылбас,
Желжетпес ушул сыяктуу.
Шашып учкан канаттуу,
Шардана ушул сыяктуу.
Урумда ат табылбас,
Учкаяк куш сыяктуу.
Калкылдап учат асманда,
Кайып сызган канаттуу.
Калкымда ат табылбас,
Караандуу ушу сыяктуу.
Арыбай чуркап отурса,
Ат да болоор ардактуу.
Туурумда ат табылбас,
Тулпар ушу сыяктуу.
Жетик чуркап алганда,
Жетим тоого ал бараар.
Желмаян менен жарышса,
Желмаянды калтыраар.
Ал күлүктү билдирбей
Тоо түбүндө байлаган.
«Башкалар сезип калат»-деп,
Баш аламан барбаган.
Үч саяпкер кезинде,
Үйүрмөнүн жеринде,
Желжетпести таптаган,
Белгилүү ишти аткарган.
Жаадай сызган бул күлүк,
«Жалгашыптыр кайыптан.
Түрү суук бир кулунду,
Таап алышкан талаадан.
Саяпкерлер байкаган,
Санжыра кепте айтылган.
Улама кептер айтылган,
Уланып келет байыртан.
Кайып ат Камбар ата,
Андан бүтсө бүткөндүр.
Акылдуу жылкы пиринин
Айдыңы колдоп жүргөндүр.
Даңкын угуп күлүктүн,
Сурап келди калмактар.
Душманга ат бербөөгө,
Кара тоодо жашаган,
Каршы турду кыргыздар.
Бошотуп ийсе эгерде
Жүрсө эгер чет жерде.
Башкаларга кайрылбайт,
Душманга жакындабайт.
Артынан ээрчин ээсинин.
Байкатпай гана үн берип,
Анын күтөт белгисин.
Ышкырып койсо тез келет.
Окуранып кабар берет.
Жоосун көрсө көрүнбөй,
Чер токойго жашынат.
Канатын жайып улам сызып,
Караандатып карматпайт.
Бир жерге коюп койсо,
Көпкө күтүп өз ээсин.
Эки жакты карап коюп,
Зарыга күтөт келеерин.
Акыл эстүү жаныбар,
Капталында канат бар.
Ушундай ыйык жаныбар,
Көрүнгөнгө туш келбейт.
Эгер кимге туш келсе,
Аны таалай мекендейт.
Желжетпести ала албай,
Эңсеген ой ишке ашпай,
Калмак байы кайгырган.
Тыңчыларга шектүү ишти,
Тымызын гана тапшырган.
Эр канаты ат болот,
Аттан кийин жат болот.
Жолдун алыс учуна,
Жолго чыгат күлүк ат.
Алыс жолдун башына,
Кең мекенди коргогон,
Ата журтту ойлогон,
Аттанаар эр табылат.
Кыргызда жолго чыгуучу,
Желжетпестей күлүк бар.
Алыс жолго узоочу,
Акүчүдөй баатыр бар.
Кыргызды кыдыр даарытчу,
Арт жагынжа арбак бар.
Чубаша чаап бараткан,
Чубак, Сыргак дагы бар.
Алга журтту сүрөөчү,
Алманбет, Кошой шери бар.
Байыртадан келаткан,
Бакай аттуу акылман
Марыбай колдо талпынткан,
Манас деген шери бар.
Кылымга аты таанылган,
Кыргыз ата өзү бар.
Буйгат тоону аралап,
Булуттуу көктүн асты менен
Муңдуу чөптүн үстү менен
Акүчү жүрүп отурат.
Жел менен жарышып,
Жети белди арытып,
Желжетпес учуп отурат,
Желдей сызып оолугат.
Куш менен жарышып,
Учуп жолду арбытып.
Акүчү келет сапарда,
Айрылыш жолдун башында.
Адыр, адыр бел ашып,
Аркайган эчен тоо басып,
Желгенине жел жетпейт,
Желген менен ат жетпейт.
Бурулбай чуркап келатат,
Булутту артка калтырат.
Акүчү менен жаныбар,
Алдыга карай шашылып.
Баарын артка калтырып,
Муңдуу чөптүн үстү бар
Булуттуу көктүн асты бар.
Жаалы келип калганда,
Жалгыз күлүк аркыраар.
Өзөн кечип арылап,
Өзүнчө эле шаң тарап.
Үзөнгү бутта жаркылдап.
Арбын жолду аралай,
Акүчү келет сапарлай.
Шарданы күч Желжетпес,
Шамал менен жарышат.
Шашып учуп ашыгат.
Кара тоонун артында,
Кара жолдун башында.
Эл уйкуга батканда,
Ээн жаткан тайпаңда,
Атын улам камчылап,
Акүчү баатыр сапарда.
Төрөкочкор киши колдуу,
Жазмыш экен жок болду.
Кетти келбес жагына,
Кейиткен бир тагдыр да.
Акүчү баатыр ошондо,
Жеңесине келип жолугат.
«Арманга эмне туш болдук»
Жашын төгүп отурат.
Акүчү баатыр кеп салды,
Кеп салганда деп салды:
– Ыйлаган менен пайда жок,
Кеткен эми кайрылбайт.
Баягы учур өтүп кетти,
Баадыгы эми табылбайт.
Андан көрө жеңеке,
Душмандын да күчү бар,
Чеңгелине кабылбай.
Ар бир баскан кадамды,
Жүрөлү эми абайлай.
Жеңеси менен жолугуп,
Качуунун жолун ойлонуп.
Бир күндү болжошуп,
Желжетпес күлүк атты,
Даярдап турду байлашып.
Бөтөн көз арам ойлорго,
Көргөзбөй жабуу жабышып.
Алыскы аймак кооптубу,
Адайлаш керек ошону.
Алдырып ийсең кокустан,
Таппайсың такыр оң жолду.
Душмандык улам күчөдү,
Токтооайымды күчтөдү.
Хамирахунга башын байламак,
Зорлоп аны кууратмак.
Шек билинсе өлмөксүң,
А дүйнөнү көрсөксүң.
Анда ажырап калмаксың,
Күлүктөн да баарынан.
Денеңи салып беришмек,
Кабанак итке ашынган.
Жолго бүттү камылга,
Жомоктой түн жатканда,
Атаар таңдын алдында,
Сейитти салып куржунга,
«Артынмак тең болсун»– деп,
Аш салып бир жагына.
Энени атка мингизип,
Муңдуу чөптүн үстү менен
Булуттуу көктүн асты менен
Желжетпес күлүк озуптур.
Мындан башка болбоптур.
Ал кезде болгон окуяны,
Аныгын ким угуптур.
Куржунга салып Сейитти,
Арылдап улам чуркаган,
Көз ачып жумганча,
Алыс жакка узаган.
Алдыда күлүк Желжетпес,
Курбудан чыккан куугунга,
Кууган менен жеткирбес.
Желип чуркап алыптыр,
Желпинип учуп Желжетпес,
Желпиништин тоосунан,
Жекшемби күнү чыгыптыр.
Эти кызып алыптыр,
Элире чуркап жаныбар,
Эринбей чуркаар чагы бар,
Желпинип чуркап отурса,
Жолдор калат созулуп,
Жолго жол кошулуп.
Булуттуу көктүн асты менен
Муңдуу чөптүн үстү менен.
Жалгыз ата туягы,
Жаратканым аны туябы.
Төрөкочкор атадан,
Төрөлүп тукум улаары.
Куржунда келген туягы,
Кудай аны туябы.
Атанын жалгыз кулуну,
Артында калган кургуру.
Бугу эненин тукуму,
Кагылайын жердештер.
Кандаш болгон берендер.
Куржунда келген баланын,
Купуя сыры ушулбу.
Улап айттым ушуну,
Улама кеп угулду.
Желпинип учуп Желжетпес,
Желпиништин тоосунан.
Жел сызгандын зоосунан,
Далай чөлдү аралап,
Даңкан чачып сабалап,
Жаратканга кылып салабат.
Агыш тоону аралап,
Артына далай жол таштап,
Жол таштаса, мол таштап,
Басаар жолу бүт таштак,
Байтак жолду аралап,
Желжетпес учуп келатат.
Агыны күчтүү суу кечип,
Алкынып учуп жер безип,
Келген дешет качкындар,
Качып кудай ургандар.
Төрөлгөн жери көзүнөн,
Төрт айланып учканбы.
Бабалардын тарыхынын
Башталмасы буларбы.
Көктө булут учунда,
Көөнөрбөс айыл бугуга.
«Көк менен учуп келди»– дейт,
Кайрат күчтөн тая элек,
Кайраттуу күлүк Желжетпес.
Суктанткан айыл бугуга,
Сууларды кечип келди дейт.
Ата менен эненин,
Артында калган туягы.
Жаратканым жашын төгүп,
Жабыгып турса туябы.
Жакшылыкты кудай берди дейт,
Жерди жердеер эр келди.
Куржунга салып ташылган,
Куурчактай бала сак келди.
«Жараткандан жакшылык,
Жалгыз туяк аман»– деп,
Карыялар чуркурап,
Калың журт ыйлап буркурап.
Улуу тоонун адамдары,
Урматтап тосту буларды.
Куржунга салып ташылган,
Куржун деген атты алган.
Улама ушул калган дейт,
Уланып кеп кеткен дейт.
Укпай койсоң өзүң бил.
Ишенбесең не деймин.
Жол колот менен берилейм,
Жоргому чаап желдирем.
Жондотуп айтып тарыхты,
Жомокчу болуп мен келем.
Сайды кечип берилейм,
Сары атымы желдирем.
Сабалата тарыхты,
Санжыра айтып мен келем.
Төрөкочкордон айрылып,
Токто эне жаш калды.
Кайгы тартып зарланып,
Кара көзүн жаштады.
Кыдык ата ошондо,
Он жетиде чагы экен.
Боконо сөөгү болкулдап,
Болуп калган чагы экен.
Токтоо энени ошого,
Бата берип, баш байлайт.
Турмуш болсо токтобой,
Туурунан учуп айланат.
Булуттар көчүп салпылдап,
Андан ары өтүптүр,
Арбын-арбын замана.
Ат көтөргүс бүт алтын,
Айтып жаткан уламам.
Ата-баба тарыхын,
Таап алдыңбы ушундан.
Аталуудай өңдөнүп,
Ата-текти айта жүр!
Энелүүдөй көрүнүп,
Эл-жериңи эстей жүр!
«Куу турмуш эми ушул»– деп,
Курбу менен курдашка,
Кужулдаган кургурга,
Куржундан кабар айта жүр!
Эл дегенде элди сүй,
Жер дегенде жерди сүй!
Алдыңда жатат жаркын жол
Айланайын аман бол!
Улама кеп улама,
Укмуштарды уланткан.
Өзүнчө бир чубама,
Атадан өтүп балага,
Айтылса экен кез келип,
Айтып жаткан уламам,
Ат көтөргүс эстелик.
Эээ…ээй…