Қаракерей Қабанбай

 
Туыпты ер Қабанбай Қожақұлдан,
Шын аты Қабекеңнің Ерасыл еді.
Үлкендер аңыз қылып кеңескенде,
Сипатын Қабекеңнің мынадай еді.
Адамнан тумысында өзгеше қып,
Жаратқан құдіретпен пəруардігер.
Бар екен маңдайында қоян тобық,
Мұны жұрт батырлықтың белгісі дер.
 
 
Қаңтарда туған екен шешесінен,
Ерліктің үлес ала есесінен.
Денесі бір жастағы баладай боп,
Байқалған ғаламаты мүшесінен.
 
 
Жан бопты еңгезердей алып дене,
Сайма-сай келген сымбат барлық дене.
Жасынан ер мүсіні байқалмаса,
Атайды «Нар бала» деп халық неге?!
 
 
Маңдайы кере қарыс жалпақ екен,
Танауы дөңес келген талпақ екен.
Бүркіттей тоят алған тұғырдағы,
Шығыңқы төс сүйегі шалқақ екен.
Жан екен биік қабақ, қою қасты,
Көнек пе дегендейсің көрсең басты.
Өмірін өзі туған еліне арнап,
Дұшпанмен қан майданда сан айқасты.
Ішінен қалың топтың танылатын,
Ақырса арыстандай дауысы қатты.
Кешегі Əзірет-Əлі қаһармандай,
Дұшпанның зəресі ұшып, құты қашты.
Қазақтың елін бастап, ерін ертіп,
Қорғады ел мен жерді, мал мен басты.