Nadat ik een half uur met hem had gepraat, verwachtte ik, dat hij mijn keel zou onderzoeken om te zien of ik misschien een gespleten verhemelte had. Sandy's keuze, wat vrienden betreft, stemt volkomen met zijn literairen smaak overeen.
Lieve deugd, wat een brief!
Goeden nacht!Sallie.
Donderdag, 2 Mei.
Lieve Judy,
Er is toch zooveel gebeurd! Het John Grier Home is er nog buiten adem van. Eindelijk heb ik het vraagstuk opgelost en weet ik, wat ik met mijn kinderen zal doen als al die timmerlieden en loodgieters en metselaars in ons huis bezig zijn, of liever gezegd, mijn beste broer heeft de oplossing gevonden!
Vanmiddag ging ik over de linnenkast en kwam tot de vreeselijke ontdekking, dat ik alleen maar sloopen genoeg had om elke twee weken mijn kinderen een versche te geven, wat blijkbaar de gewoonte van het huis is. En wie denk je dat daar binnenstormt terwijl ik als een chatelaine van een middeleeuwsch kasteel, te midden van mijn huishoudelijke beslommeringen, een bos sleutels aan mijn middel bengelend, in gepeins was verzonken? Niemand anders dan Jimmie!
Daar ik zoozeer in mijn zorgen was verdiept, kon ik hem slechts een vluchtigen kus op zijn neus drukken en stuurde ik hem weg om toezicht over mijn twee oudste rakkers te houden. Ze riepen wat vrienden bij elkaar en organiseerden een voetbalwedstrijd. Jimmie kwam hijgend maar enthousiast terug en stemde erin toe zijn bezoek tot het eind van de week te verlengen, hoewel hij na het avondeten, dat ik hem te verorberen gaf, te kennen gaf, dat hij voortaan zijn maaltijden in het hotel wenschte te nuttigen. Toen wij met ons kopje mocca voor het vuur zaten, maakte ik hem deelgenoot van mijn onzekerheid, wat ik met mijn kuikens moest beginnen terwijl de nieuwe broedplaats gebouwd zou worden. Je kent Jimmie. In een seconde had hij zijn plan al opgemaakt.
"Sla een Adirondacks-kamp op, op het kleine grasveld bij het gebouw. Je kunt daar drie tenten opslaan, elk voor acht man en dan kun je de 24 oudste jongens gedurende den zomer eruit sturen. Het kost haast niets!"
"Ja", argumenteerde ik, "die tenten kosten weinig, maar het is heel duur om een man aan te nemen, die er toezicht over houdt". "O neen", antwoordde Jimmie, "ik zal wel een collegevriend voor je vinden, die blij is om gedurende zijn vacantie kost en inwoning en een kleine vergoeding voor zijn toezicht te krijgen. Je zult hem alleen wat beter eten moeten geven dan ik gisteren het genoegen had op mijn bord te zien".
Dr. MacRae liep om negen uur bij ons aan, nadat hij eerst de ziekenafdeeling had bezocht. Wij hebben drie gevallen van kinkhoest maar houden de kinderen afzonderlijk, zoodat er geen enkel van de andere aangetast kan worden. Hoe deze drie het kregen, is mij een raadsel. Het schijnt, dat er een vogeltje bestaat, dat kinkhoest naar de vondelingengestichten brengt.
Jimmie overviel hem dadelijk met zijn kampschema en de dokter ging er vol geestdrift op in. Ze namen potlood en papier en maakten er een schets van, en een paar uur later was de laatste spijker geslagen. Niets zou die twee menschen meer voldoening hebben kunnen geven, dan nog om tien uur aan de telefoon te hangen en een armen timmerman uit zijn besten slaap te wekken. Die is nu met eenig timmerhout voor acht uur in den morgen besteld.
Ik raakte hen eindelijk om half elf kwijt, terwijl ze nog druk over palen en touw en tentdoek napraatten.
De opgewondenheid van Jimmie, gevoegd bij de sterke koffie, maakte, dat ik nu nog opzit om je uitvoerig verslag te geven. Toch zal ik als je het goed vindt, je de nadere bijzonderheden een volgende keer meedeelen.
Altijd,Je Sallie.
Zaterdag.
Waarde vijand,
Komt U vanavond om zeven uur bij ons dineeren? Het wordt een echt diner, we krijgen zelfs roomijs!
Mijn broer heeft een welwillend jongmensch ontdekt, die het toezicht over onze jongens kan houden. Misschien kent U hem wel. Hij heet Mr. Witherspoon. Ik wil hem langzaam aan in gestichtskringen introduceeren, dus spreek alsjeblieft niet over krankzinnigheid of epileptische gevallen of alcoholisme of over een van Uw andere stokpaardjes.
Het is een vroolijke levenslustige jongen, die aan heel goede diners gewend is. Denkt U, dat hij zich ooit in het J. G. H. op zijn gemak zal voelen?
In de grootst mogelijke haast,Sallie McBride.
Zondag.
Lieve Judy.
Jimmie kwam hier Vrijdagmorgen om acht uur aanloopen en de dokter een kwartier later. En sinds dien tijd hebben ze met de timmerlieden en onzen nieuwen tuinbaas en Noah en onze twee paarden en onze acht sterke boys flink doorgewerkt. Nog nooit zijn bouwplannen met meer animo en grooter spoed tot stand gekomen. Ik wou dat ik een dozijn Jimmies hier kon krijgen, alhoewel ik moet bekennen dat mijn broer in zijn eerste vlaag van werkwoede beter werkt dan eenigen tijd later. Voor het beeldhouwwerk van een middeleeuwsche kathedraal zou hij b.v. niet bijster geschikt zijn.
Hij kwam Zaterdagmorgen met een nieuw denkbeeld aandragen: hij had den vorigen nacht in het hotel een vriend ontmoet, die tot zijn jachtclub in Canada behoort en kassier van onze Eerste (en eenige) Nationale Bank is. "Het is een beste jongen", zei Jimmie, "en juist dat soort, dat wij noodig hebben om de kinderen schik in het kampleven te doen krijgen. Hij zal wel bereid zijn om hier te komen tegen vrije kost en inwoning en een vergoeding van $ 30.– in de maand, want hij is met een meisje in Detroit verloofd en wil sparen. Ik zei hem al, dat het eten hier niets waard is, maar als hij genoeg opspeelt, zul je wel een nieuwe keukenmeid aannemen".
"Hoe heet hij?" vroeg ik vol belangstelling.
"O, hij heeft een verrukkelijker naam! Hij heet Percy de Forest Witherspoon".
Ik viel bijna flauw! Stel je voor, een Percy de Forest Witherspoon, die voor 24 van die kleine, onbeschaafde wilden moet zorgen!
Maar je kent Jimmie als hij zijn zinnen op iets heeft gezet. Hij had Mr. Witherspoon al uitgenoodigd om dien avond bij ons te komen eten en had oesters en duifjes en roomijs in het dorp besteld om me met mijn kalfsvleesch te hulp te komen. Het eindigde daarmede, dat ik een volmaakt diner gaf met Miss Matthews en Betsy en den dokter incluis.
Ik vroeg er haast ook den WelEd. Gestr. en Miss Snaith bij. Sedert ik die twee ken, voel ik dat er een roman tusschen hen moet bestaan. Nooit ontmoette ik twee menschen die zoo prachtig bij elkaar passen! Hij is een weduwnaar met vijf kinderen. Denk je niet, dat we dat zaakje zouden kunnen opknappen? Als hij een vrouw heeft, die goed voor hem zorgt, zou hij niet meer zooveel tijd voor het J. G. H. over kunnen hebben. Ik zou het heerlijk vinden om met één slag van beiden ontslagen te zijn. Je moet het heusch bij de aanteekeningen voor toekomstige verbeteringen voegen.
In elk geval hadden wij ons diner. En gedurende den maaltijd groeide mijn angst gedurig, niet over het feit, wat Percy voor ons zou doen, maar wel, wat wij voor Percy zouden kunnen doen. Als ik de heele wereld afreisde, zou ik toch nergens een geschikter man kunnen vinden, waarmede onze jongens nog meer zouden boffen. Je kunt hem aanzien dat hij alles goed doet en flink is; zijn letterkundige en artistieke bekwaamheden trek ik een weinig in twijfel, maar hij rijdt en schiet en speelt golf en voetbalt en zeilt. Hij houdt er van in de open lucht te slapen en hij houdt van jongens. Hij heeft er altijd naar verlangd om eens een paar vondelingen te leeren kennen, want hij beweerde, dat hij er dikwijls over gelezen heeft, maar nog nooit met, hen heeft gesproken. Percy schijnt te goed om werkelijk te zijn. Het lijkt een droom!
Voordat zij afscheid namen, zochten Jimmie en de dokter een lantaarn op en geleidden zij Mr. Witherspoon in avondcostuum naar de plaats waar zijn toekomstig kamp gebouwd moet worden.
En wat hadden wij niet een verrukkelijker Zondag! Ik moest hun absoluut verbieden om met timmeren door te gaan, want die mannen dachten aan niets anders, zelfs niet aan het moreele kwaad dat ze daardoor bij 104 zieltjes zouden kunnen aanrichten! Ze stonden daar en hamerden erop los en dachten erover, dat ze morgen vroeg weer aan het werk konden gaan! Hoe langer ik mannen bestudeer, des te meer kom ik tot de overtuiging dat zij niets anders zijn dan groote jongens, die hun ware natuur een beetje voor de buitenwereld verbergen.
Ik verkeer in gestadig gepeins hoe ik in Godsnaam den Heer Witherspoon zal kunnen voeden. Hij ziet eruit alsof hij een schrikwekkenden eetlust heeft en ook alsof hij zijn diner niet kan verorberen als hij geen avondcostuum aan heeft. Ik heb Betsy er op uitgezonden met de boodschap, dat we een koffer vol avondjaponnen moeten hebben om onze sociale standing op te houden. Een ding is zeer goed: hij gebruikt zijn lunch in het hotel en ik heb gehoord dat die daar zeer voedzaam en rijkelijk is.
Zeg Jervis, dat het me spijt, die hij niet hier is en dus niet mee kan timmeren aan ons kamp. Daar komt de WelEd. Gestr. in de verte aan. De goede God behoede mij!
Je ongelukkigeS. McB.
J. G. H. 8 Mei.
Lieve Judy,
Ons kamp is klaar! Mijn energieke broer is er weer van door en onze 24 boys hebben twee heerlijke nachten in de open lucht doorgebracht.
Onze drie tenten verhoogen het artistieke schoon van ons terrein. Zij zijn ongeveer gelijk aan die, welke wij in Adirondacks hadden, gesloten aan drie kanten en van voren open en één grooter dan de twee andere, omdat die de kamer van den Heer Percy Witherspoon bevat. Een aangrenzende hut, die wat minder aan weer en wind is blootgesteld, dient als badinrichting en bevat een kraan, aan den wand bevestigd, en drie groote waterkitten. Elk kamp heeft een badmeester, die, op een stoel staande, de overige jongens, huiverend naast den stoel staande, een voor een flink met water begiet. Sinds onze regenten ons niet genoeg badkuipen wenschen te geven, moeten wij onze scherpzinnigheid te hulp roepen. Het kamp is in drie Indianengroepen verdeeld, elk met een hoofdman, die voor het gedrag van de groep aansprakelijk is. Mijnheer Witherspoon is de hoofdman van de heele Indianenbende en Dr. MacRae is de medicijnman. Zij betrokken hun tenten Dinsdagavond met de bekende plechtigheden, en hoewel zij mij officiëel uitnoodigden de feestelijkheden bij te wonen, maakte ik voor mijzelf uit dat dit een zuiver manlijke bijeenkomst was. Ik weigerde dus te komen doch zond hun ververschingen, wat in zeer goede aarde viel. Betsy en ik liepen dien avond tot het slagbalveld en kregen een glimp van hun orgieën te zien. De dapperen waren in een wijden kring om het vuur gezeten, ieder versierd met een deken van zijn bed en een rij veeren in zijn haar. (Onze kuikens schijnen er zeer schrale staarten op na te houden, maar ik heb geen onpleizierige vragen gesteld). De dokter voerde een krijgsdans uit, een bonten deken artistiek om zijn schouders geslagen, terwijl Jimmie en de Heer Witherspoon hem met krijgsmuziek begeleidden. (Twee koperen ketels die wij nu wel nooit meer terug zullen zien!) Had je dat ooit van Sandy gedacht? Het is het eerste glimpje leven, dat ik van dien man te zien kreeg.
Na tien uur, toen de dapperen veilig en wel onder de wol lagen, kwamen de drie mannen bij ons binnen vallen en lieten zich lui in de gemakkelijke stoelen van de bibliotheek neer met het air van martelaars, die zich voor het welzijn van anderen hebben opgeofferd. Maar zij konden mij niet misleiden: bij alle gekheid, die zij hadden uitgevoerd, hadden zijzelven even hard meegenoten als onze jongens.
Tot dusverre lijkt Percy Witherspoon het hier zeer behagelijk te vinden. Hij zit aan het hoofd van een onzer tafels onder de speciale bescherming van Betsy, en naar ik hoor weet hij daar in het stille hoekje veel vroolijkheid te weeg te brengen. Ik ben er in geslaagd het menu een kleinigheid te verbeteren en met een goeden eetlust accepteert hij alles, wat wij hem voorzetten, onbekommerd over de afwezigheid van de gewende kleinigheden als oesters en tong en hors d'oeuvre.
Ik kon dezen jongen man geen eigen zitkamer aanwijzen, maar hij heeft die moeilijkheid opgelost door voor te stellen het nieuwe laboratorium daarvoor te gebruiken. Dus brengt hij de avonden met een boek en een pijp vredig door, terwijl hij zich behagelijk in den tandartsstoel uitstrekt. Er zijn niet veel menschen van de wereld, die hun avonden op zulk een onschuldige manier zouden willen doorbrengen. Dat meisje in Detroit is een gelukkig, jong ding!
O jé! Daar komt een auto met menschen aan, met het verzoek het gesticht te mogen bezien en Betsy, die gewoonlijk de honneurs waarneemt, is er niet. Ik vlieg!
Addio!Sallie.
Mijn lieve Gordon.
Dit is geen brief, dien ben ik je niet schuldig. Het is alleen maar het ontvangstbewijs van 65 paar rolschaatsen.
Veel dank!S. McB.
Vrijdag.
Waarde vijand,
Ik hoorde dat ik vandaag Uw bezoek miste, maar Jane bracht me Uw boodschap over tegelijk met de "Philosophische beschouwingen over den oorsprong van het geslacht in verband met de opvoeding". Ze zegt dat U in een paar dagen mijn meening over dit boek wilt kennen. Zal het examen schriftelijk of mondeling plaats vinden?
En dringt het nooit tot U door, dat deze beschouwingen betrekkelijk eenzijdig zijn? Ik overdenk dikwijls, dat het voor Dr. Robin MacRae's geest beter zou zijn, als hij af en toe een kleine verfrissching kreeg. Ik beloof U het boek te lezen als U dan in ruil een van de mijne leest. Ik stuur U hierbij "Dolly Dialogues" en zal binnen een paar dagen Uw meening hierover vragen.
Het is een reuzenwerk om een Schotschen Presbyteriaan frivool te maken, maar volharding brengt dikwijls wonderen tot stand!
S. McB.
13 Mei.
Mijn lieve, lieve Judy,
Spreek jij maar over de stroomen in Ohio! Hier in Dutchess County gaan we langzamerhand op eeuwig natte sponsen lijken. Al vijf dagen regent het en alles gaat hier in het gesticht verkeerd.
De babies hebben kroep gehad en wij zijn alle nachten met hen in de weer geweest. De keukenmeid heeft haar dienst opgezegd en er is een doode rat gevonden. Ons kamp lekt en vroeg in den morgen, na den eersten wolkbreuk, kwamen 24 door en door natte kuikens voor onze deur, in drijvende dekens gewikkeld, en vroegen huiverend om toegang. Sedert dien dag hangt elke lijn en elke trapleuning vol met natte en dampende dekens, die het vertikken om te drogen! Mijnheer Percy de Forest Witherspoon is naar zijn hotel teruggekeerd om te wachten totdat de zon weer doorbreekt.
Nadat onze kinderen nu al vier dagen lang zonder veel afleiding of lichamelijke oefeningen in ons huis zijn opgesloten, breekt de ondeugendheid er aan alle kanten uit, even verraderlijk als de mazelen. Betsy en ik denken ons suf over alle mogelijke bezigheden die er in onze beperkte ruimte uitgevoerd kunnen worden, zooals blindemannetje en kussengevechten en verstoppertje spelen en gymnastiekoefeningen in de eetkamer en zakloopen in het schoollokaal. (Daarbij werden twee ruiten gebroken). De jongens hebben in de gang haasje-over gespeeld en daarbij al het pleisterwerk in huis bekrast en we hebben een verwoede en energieke schoonmaak gehouden. Al het houtwerk is geboend en alle vloeren zijn gewreven. Maar ondanks dit alles hebben wij een groot deel van onze wilskracht er bij ingeschoten en zijn onze zenuwen zoo gespannen, dat wij bang zijn met elkaar in botsing te komen.
Sadie Kate heeft als een kleine duvel huis gehouden. (Bestaan er vrouwelijke duvels?) Als die er niet zijn geweest, is Sadie Kate dan toch de eerste, en vanmiddag had Loretta Higgins iets, ik weet eigenlijk niet of het een toeval of wel een driftbui was. Ze viel plat op den grond en huilde een uur lang en als iemand haar probeerde te naderen, sloeg ze om zich heen als een windmolen en trapte naar alle kanten.
Toen de dokter kwam was ze vrijwel uitgewoed. Hij nam haar op, een vermoeid afgemat wezentje en bracht haar naar een bed in de ziekenkamer. En toen ze ingeslapen was, kwam hij naar beneden in de bibliotheek en vroeg inzage van het archief.
Loretta is 13 jaar oud. Sedert zij hier is, heeft zij vijf van die uitbarstingen gehad en is daarvoor zwaar gestraft geworden. De stamboom van het kind luidt zeer kort: "De moeder stierf door verslaafdheid aan den drank in het Bloomingdale-asyl. Vader onbekend".
Hij bestudeerde de bladzijde lang met gefronste wenkbrauwen en schudde het hoofd.
"Als een kind uit zoo'n gezin komt, mag het dan wel gestraft worden, omdat het een geschokt zenuwgestel heeft?"
"Neen", antwoordde ik. "Maar wij zullen haar geschokte zenuwen tot kalmte brengen".
"Als wij dat kunnen...."
"Wij zullen haar met wonderolie en zonneschijn groot brengen en een aardige, lieve pleegmoeder voor haar zoeken, die met het arme kind medelijden heeft...."
Maar toen stokte ik bij de gedachte aan Loretta's gezichtje met die holle oogen en grooten neus en openstaanden mond en spitse kin en piekerig haar en afstaande ooren. Op de heele aarde zou geen pleegmoeder gevonden kunnen worden, die van zoo'n kind zou houden!
"Maar waarom", steunde ik, "laat de lieve God dan niet alle vondelingen met helblauwe oogen en blonde krullen en lieve maniertjes ter wereld komen? Van dat soort zou ik wel een millioen bij vriendelijke menschen kunnen onderbrengen, maar niemand verlangt naar Loretta".
"Ik ben bang dat de goede God niets met de geboorte van onze Loretta te maken heeft. De duivel schopt die kinderen op aarde".
Arme Sandy! Hij is erg pessimistisch wat het bestaan van een Godheid betreft, maar wat wonder, als je je maar eventjes in het eentonig liefdeloos leven indenkt, dat hij leidt! Hij zag er vandaag uit, alsof zijn eigen zenuwstelsel geschokt was. Sinds vijf uur in den morgen heeft hij in den regen geplast, omdat hij er voor een zieke baby uitgeroepen werd. Ik liet hem plaats nemen en zorgde voor thee en wij hadden een gezellig gesprek over dronkenschap en idiotisme en epilepsie en krankzinnigheid. Hij heeft een afschuw van aan den drank verslaafde ouders, maar telkens en telkens weer moet hij over krankzinnigheid spreken.
Onder ons gesproken, ik geloof niet dat je iets tegen erfelijke belasting kunt doen, tenminste als de baby niet dadelijk na de geboorte in een gezond milieu komt. Wij hebben hier het aardigste kindje, dat je ooit gezien hebt. Zijn moeder en Tante Ruth en Oom Silas zijn krankzinnig gestorven, maar hij zelf is zoo rustig en vredig als je maar wenschen kunt.
Dag, mijn lieve Judy! Het spijt me, dat ik je geen vroolijker brief kan sturen, ofschoon er eigenlijk ook weer niets ernstigs gebeurd is. Het is 11 uur en ik heb juist eventjes inspectie gehouden. Overal heerscht rust, die slechts verbroken wordt door het geklepper van twee losstaande luiken en de droppels, die geregeld van het dak naar beneden vallen. Ik beloofde Jane, dat ik er om 10 uur in zou kruipen.
Goeden nacht en God behoede jullie beiden.
Sallie.
P.S. Met al die vervelendheid is er toch nog een ding, waarvoor ik dankbaar moet zijn. De WelEd. Gestr. heeft een aanval van maagkoliek en in een opwelling van blijdschap stuurde ik hem een grooten bos viooltjes.
16 Mei.
Morgen, mijn lieve Judy,
Drie dagen lang zonneschijn! Het J. G. H. glundert!
Al mijn zorgen zijn heerlijk weggevaagd. Die vreeselijke dekens zijn eindelijk droog en onze kampen zijn weer bewoonbaar gemaakt.
Wij hebben houten vloeren gelegd en het dak met geteerd papier bekleed. (Mr. Witherspoon beweert, dat het nu veel van kippenhokken weg heeft). Wij graven een met steenen omzoomden greppel, die van het plateau, waar het kamp opgeslagen is, naar het graanveld leidt, zoodat wij bij een tweeden wolkbreuk niet zooveel van het regenwater te lijden zullen hebben! De Indianen hebben hun bespiegelend leven hervat en hun hoofdman is weer op zijn post teruggekeerd.
De dokter en ik hebben veel zorg aan Loretta Higgins' zenuwstelsel gewijd. Wij denken dat dit leven met zijn voortdurende drukte en beweging te opwindend voor haar is en hebben besloten, dat het 't beste is dat zij bij een familie onder dak komt, waardoor speciale zorg aan haar kan worden besteed.
De dokter, die veel goede bronnen kent, heeft hiervoor reeds een familie gevonden. Ze woont vlak naast hem en de menschen zijn werkelijk heel aardig. Ik heb ze zoo juist opgezocht. De huisvader is meesterknecht van de afdeeling metaalafgietsels in de groote ijzerfabriek hier en zijn vrouw is een lieve zachte natuur, die heelemaal schudt als ze lacht. Ze leven haast altijd in de keuken om de voorkamer netjes te houden, maar het is een bijzonder aardige keuken, zoodat ik er zelf wel in zou willen wonen. Ze hebben potten met begonia's in de ramen staan en een aardige spinnende tijgerkat slaapt huiselijk voor den haard. Ze bakt op Zaterdag koekjes en gemberbrood en pannekoeken. Ik heb al bij mezelf vastgesteld dat ik mijn wekelijksch bezoek aan Loretta elken Zaterdagmorgen om elf uur zal afleggen. Klaarblijkelijk maakte ik op Juffrouw Wilson een even goeden indruk als zij op mij, want nadat ik vertrokken was, vertelde zij aan den dokter, dat zij mij mocht lijden omdat ik net zoo gewoon deed als zij.
Loretta zal huishoudelijke bezigheden leeren en er een eigen stukje grond op nahouden en ze moet ook veel buiten spelen in de zon. Ze zal vroeg naar bed gaan en degelijk gezond eten krijgen en ze zullen haar vertroetelen en gelukkig maken – en dat alles voor $ 3.– in de week!
Waarom vinden we niet honderd families zooals deze en besteden wij al onze kinderen uit? Dan zouden wij dit gesticht voor idioten kunnen gebruiken en ik, die geen greintje verstand van idiotisme heb, kon zonder eenig gewetensbezwaar mijn baantje neerleggen en naar huis terugkeeren en daar gelukkig verder leven.
Werkelijk, lieve Judy, ik begin bang te worden. Dit gesticht zal zich nog van mij meester maken als ik er lang genoeg blijf. Ik ga er zooveel belang in stellen, dat ik aan niets anders meer kan denken of van niets anders kan droomen. Ja, Judy, je hebt mijn goede toekomst vernietigd!
Stel je eens voor, dat ik me terug zou trekken en zou gaan trouwen en een familie stichten. Zooals de toestand op het oogenblik is, kan ik op niet meer dan vijf á zes kinderen rekenen en die hebben natuurlijk allen denzelfden aanleg omdat ze van één vader en moeder zijn. Dank je wel, hoor! Dat lijkt me erg eentonig en onbeduidend! Je hebt me ongeschikt gemaakt voor het dagelijksch leven!
Ik zie je verwijtend aan.Sallie McBride.
P.S. We hebben hier een jongen, wiens vader gelyncht is. Vind je het niet interessant om dat in de familie te hebben?
Donderdag.
Liefste Judy,
Wat moet ik doen? Mamie Prout houdt niet van pruimen. Deze antipathie voor een goedkoop en voedzaam eten berust op niets anders dan verbeelding en behoort niet bij de kinderen van een goed gesticht te bestaan! Wij moeten maken dat Mamie wèl van pruimen gaat houden, zegt onze taalonderwijzeres, die de ochtenduren bij ons doorbrengt en ook meehelpt de moraal van ons gesticht op een hoog peil te houden. Tegen één uur bracht zij vanmiddag Mamie bij mij, beschuldigd van het feit, dat zij had geweigerd, absoluut had geweigerd, haar mond te openen en er een pruim in te laten stoppen. Het kind werd op een stoel neergesmakt in afwachting van de bestraffing, die zij van mij moest ontvangen.
Nu weet je dat ik niet van bananen houd en het ook zou verafschuwen er een te moeten slikken. Dus redeneerde ik van mijn standpunt, dat ik niet het recht heb Mamie Prout te dwingen pruimen te slikken.
Terwijl ik weifelend overdacht hoe ik het zoo zou regelen, dat ik een loopgraaf voor Mamie kon ontdekken zonder Miss Keller's gezag te ondermijnen, werd ik aan de telefoon geroepen.
"Blijf daar zitten, tot ik terug kom", zei ik tegen Mamie en liep de kamer uit en sloot de deur.
Het telefoontje was van een vriendelijke dame, die mij uitnoodigde mij met haar auto naar een vergadering te brengen. Ik behoef je niet te vertellen, dat ik hier belangstelling voor ons gesticht bij de rijke buren tracht op te wekken. De luie rijken, die groote landgoederen in de nabijheid bezitten, komen nu uit de stad hierheen en voordat zij te veel door garden-parties en tennis-matches in beslag genomen worden, tracht ik ze voor mijn plannen te winnen. Ze hebben nooit het minste of geringste voor ons gesticht gedaan en ik vind, dat het nu zoetjes aan tijd wordt, dat zij wat belang in ons werk gaan toonen.
Toen ik tegen het theeuurtje terugkwam, trad Dr. MacRae me in de hal tegemoet en vroeg mij inzage van eenige statistieken. Ik opende de deur en daar zat Mamie Prout, in dezelfde houding zooals ik haar vier uur geleden had verlaten.
"Maar Mamie, lieveling!", riep ik verschrikt uit, "heb je daar al dien tijd gezeten?"
"Ja juffrouw", antwoordde Mamie gedwee, "U zei toch, dat ik hier moest blijven totdat U terugkwam".
Dat arme, kleine geduldige ding had zwaar tegen haar vermoeidheid te vechten maar gaf geen kik.
Ik moet je eerlijk bekennen dat Sandy buitengewoon lief was. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar naar de bibliotheek en vertroetelde en streelde haar net zoo lang tot dat ze lachte. Jane bracht een tafeltje en zette het voor haar neer en terwijl de dokter en ik thee dronken en toast aten, zorgden wij voor Mamie's avondeten. Ik vermoed, dat sommige paedagogen zullen beweren, dat dit het geschikte oogenblik was om het kind met pruimen vol te stoppen nu ze doodmoe en hongerig was, maar ik ben er zeker van dat je het volkomen zult goedkeuren, dat ik dat niet deed, en de dokter heeft, voor het eerst in zijn leven wellicht, mijn onwetenschappelijke handeling ondersteund. Mamie heeft het heerlijkste eten gehad dat ooit over haar lippen is gekomen, wat nog met aardbei-jam uit mijn eigen voorraad en pepermuntjes uit Sandy's zak verrijkt werd. Ik liet haar tevreden en gelukkig naar haar kameraadjes terugkeeren, nog altijd behept met den zeer betreurenswaardigen afkeer van pruimen.
Heb je ooit iets droefgeestigers gezien dan die zieldoorsnijdende, onredelijke gehoorzaamheid, die Mrs. Lippett zoo wist aan te kweeken? Het is de houding, die de vondelingengestichts-kinderen ook in het leven zouden aannemen en ik zal die gedweeheid uitroeien. Initiatief, verantwoordelijkheidsgevoel, belangstelling in alles, vindingrijkheid, och Judy, ik wou, dat de dokter een serum had om die deugden er bij onze kinderen in te gieten.
* * * * *
LATER – Ik wou, dat je naar New-York terug zou kunnen keeren. Ik heb jou tot reclame-agent van onze inrichting aangesteld en wij hebben een paar van je mooiste artikelen direct noodig. Zeven hummeltjes schreeuwen, dat zij aangenomen willen worden en het is jouw werk om dit nieuws te verbreiden.
Kleine Gertrude is een beetje scheel, maar ze is erg lief en aanhalig en heeft een goed hart. Kun je haar deugden niet zoo welsprekend beschrijven, dat de een of andere lieve familie haar wil aannemen, ook al is zij niet mooi? Haar oogen kunnen geopereerd worden als ze wat ouder is. Het kind voelt dat ze iets mist, al heeft ze ook nog nooit in haar leven een vader of moeder gekend. Ze breidt haar armpjes aandoenlijk uit als er iemand langs komt. Beschrijf dit zoo treffend mogelijk en zie of je geen moeder en vader voor haar kunt vinden.
Misschien kun je een van de New-Yorksche bladen bewegen een Zondagsartikel over verschillende kinderen te plaatsen. Ik zal je een paar foto's sturen. Weet je nog hoeveel brieven we op onzen "Schaterenden Joe" kregen, met dat aardige portretje van hem? Ik kan je net zulke portretten sturen van "Kraaiende Lou" en "Aanhankelijke Gertrude" en "Schoppende Karel", als jij dan maar voor de letterkundige saus wilt zorgen.
En zorg alsjeblieft, dat ik een paar families krijg, die niet bang voor erfelijke belasting zijn. De eisch dat elk kind van een van de eerste families van Virginia moet afstammen, wordt vervelend.
Met hartelijke groeten.Je Sallie.
Vrijdag.
Mijn lieve, lieve Judy,
Wat een opruiming! Ik heb de keukenmeid en den portier ontslagen en in zeer korte bewoordingen de taalonderwijzeres te kennen gegeven, dat zij het volgend jaar niet terug behoeft te komen. Als ik nu den WelEd. Gestr. ook maar kon ontslaan!
Ik moet je ook vertellen, wat er vanochtend gebeurde. Onze eerbiedwaardige regent, die zoo'n gevaarlijke ziekte heeft gehad, is nu weer gevaarlijk beter geworden en kwam aanloopen om een buurvisite te maken. Punch nam een hoekje van mijn bibliotheek in beslag, geheel en al verdiept in zijn blokken. Ik houd hem van de andere kinderen verwijderd en pas de Montessori-methode op hem toe, door hem heel alleen op een kleedje te laten liggen en ervoor te zorgen, dat zijn zenuwen op geenerlei wijze geschokt kunnen worden. Ik vlei mijzelf dat het systeem goed werkt. Zijn woordenlijst lijkt in den laatsten tijd al veel op die van een preutsche dame.
Nadat de WelEd. Gestr. ons een treurig uur had bezorgd, rees hij uit zijn stoel op om heen te gaan. Toen hij de deur achter zich gesloten had (ik ben het kind hoogst dankbaar, dat het tenminste dat oogenblik heeft afgewacht), vestigde Punch zijn doordringende bruine oogen peinzend op mij en mompelde met een vertrouwelijker glimlach:
"Jezus, heeft die vent niet precies het sm… van een aap?" Als je een lieve Christelijke familie kent, die een alleraardigsten bengel van 5 jaar wil aannemen, schrijf dan alsjeblieft dadelijk aan
S. McBride,Directrice van het John Grier Home.
Lieve Pendletons,
Ik heb nog nooit twee zulke slakken als jullie gekend! Nu pas ben je in Washington en ik heb al dagen lang mijn reisnecessaire gepakt om een paar heerlijke dagen chez vous door te brengen. Maak toch voort! Ik heb zoo lang en hevig in deze gestichtsatmosfeer gesmacht als het bij menschenuithoudingsvermogen slechts kan. Ik stik en ga dood als er niet spoedig verandering in komt.
Je haast gestikte, haastversmachte S. McB.
P.S. Stuur Gordon Hallock een kaart om hem te berichten, dat je in Washington bent. Hij zal dolgraag zichzelf en het Capitool tot je beschikking stellen. Ik weet, dat Jervis hem niet mag lijden maar Jervis moest wijzer zijn en ongemotiveerde antipathieën tegen staatslieden overwinnen. Wie weet, misschien zal ik mij op een goeden dag ook in de politiek verdiepen.
Mijn lieve Judy,
Wij krijgen de leukste cadeaux van onze vrienden en weldoeners.
Luister maar eens: De vorige week reed de Heer Wilton J. Leverett (ik lees zijn naam van zijn kaartje op) over een gebroken flesch aan den buitenkant van ons hek en terwijl zijn chauffeur de autoband lapte, maakte hij even van dit oponthoud gebruik door bij ons binnen te loopen. Betsy liet hem het heele gesticht zien, en hij nam met een bepaald intelligente belangstelling alles op wat zij hem toonde en interesseerde zich bijzonder voor ons nieuwe kamp.