Żona modna

 
Tu domek pustelnika, tam kościół Dyjanny²⁸.
Wszystko jak od niechcenia, jakby od igraszki,
Belwederek²⁹ maleńki, klateczki na ptaszki,
A tu słowik miłośnie szczebioce do ucha,
Synogarlica jęczy, a gołąbek grucha³⁰,
A ja sobie rozmyślam pomiędzy cyprysy
Nad nieszczęściem Pameli³¹ albo Heloisy³²…«
Uciekłem, jak się jejmość rozpoczęła zżymać,
Już też więcej nie mogłem tych bajek wytrzymać.
Uciekłem. Jejmość w rządy. Pełno w domu wrzawy,
Trzy sztafety³³ w tygodniu poszło do Warszawy;
W dwa tygodnie już domu i poznać nie można.
Jejmość w planty³⁴ obfita, a w dziełach przemożna,
Z stołowej izby balki wyrzuciwszy stare³⁵,
Dała sufit a na nim Wenery Ofiarę³⁶.
Już alkowa³⁷ złocona w sypialnym pokoju,
Gipsem wymarmurzony³⁸ gabinet od stroju.
Poszły słojki z apteczki, poszły konfitury,
A nowym dziełem kunsztu i architektury
Z półek szafy mahoni³⁹, w nich książek bez liku⁴⁰,
A wszystko po francusku; globus na stoliku,
Buduar szklni się złotem, pełno porcelany,
Stoliki marmurowe, zwierściadlane ściany.
Zgoła przeszedł mój domek warszawskie pałace,
A ja w kącie nieborak, jak płaczę, tak płaczę.
To mniejsza, lecz gdy hurmem zjechali się goście,
Wykwintne kawalery i modne imoście,
Bal, maszki, trąby, kotły, gromadna muzyka,
Pan szambelan za zdrowie jejmości wykrzyka,
Pan adiutant wypija moje stare wino,
A jejmość, w kącie siedząc z panią starościną,
Kiedy się ja uwijam jako jaki sługa,
Coraz na mnie pogląda, śmieje się i mruga.
Po wieczerzy fajerwerk⁴¹. Goście patrzą z sali;