Toast

– Ja na stare lata miałbym Kainem¹⁷ zostać i rozlewać niewinną krew Abla? na stare lata? ja? Pluta?

I zawył wielkim płaczem, co usłyszawszy inni, kiedy bo nie rykną – aż ludzie spod innych chorągwi zaczęli ich otaczać, ciekawi, co im się mogło wydarzyć.

Tymczasem powstał pan Zagłoba i podniósłszy z niezmierną powagą garniec miodu rzekł:

– Komilitoni¹⁸ moi, dzieci eiusdem matris¹⁹! Dwa jeno słowa powiem, ale kiep, kto mi nie przywtórzy: Kochajmy się!

– Kochajmy się! – powtórzyły wszystkie usta.

A w tejże chwili na rogach majdanu poczęto trąbić – nie przez musztuk, ale rozgłośnie, jak czyniono zwykle przed wielką bitwą.