8.4.2. ἐκ µὲν γὰρ τῶν τεττάρων στοιχείων ἥ τε τῶν φυτῶν ἐστι γένεσις οἵ τ’ ἐξ αὐτῶν καρποὶ καὶ τὰ σπέρµατα· τροφὴ δὲ ταῦτα πάντα προβάτοις τε καὶ ὑσὶν αἰξί τε καὶ βουσὶ καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὁπόσα πόας ἢ καρποὺς δένδρων ἢ ἀκρεµόνας ἢ ῥίζας ἐσθίει.
8.4.3. τοῖς δ’ ἀνθρώποις αὐτά τε ταῦτα τροφαὶ <καὶ> τὰ ζῷα, καὶ γεννᾶται δ’ ἐν αὐτοῖς ἐκ τούτων αἷµα καὶ φλέγµα καὶ χολαὶ διτταί· πλεῖστον µὲν αἷµα (διὸ καὶ φαίνεται µόνον ἐν ταῖς φλεψίν), ὀλίγον δὲ τῶν ἄλλων ἑκάστου.
8.4.4. καὶ τοῦτο ἔστιν αὐτὸ τὸ αἷµα, τῆς γενέσεως ἡµῶν ὡς ὕλη, τὸ συγκείµενον µὲν ἐκ τῶν τεσσάρων χυµῶν κατ’ ἐπικράτειαν δ’ ὠνοµασµένον οὕτως.
8.4.5. γεννώµεθα γὰρ ἐξ αὐτοῦ κατὰ τὰς µήτρας κυούµενοι καὶ τήν τε πρώτην διάπλασιν ἐκ τούτου λαµβάνοµεν, ἐφεξῆς δὲ ταύτῃ τῶν διαπλασθέντων µορίων τήν τε διάρθρωσιν καὶ τὴν αὔξησιν καὶ τὴν τελείωσιν.
8.4.6. ἀποκυηθέντες δὲ πρῶτα µὲν τῷ γάλακτι τρεφόµεθα τὴν γένεσιν ἐξ αἵµατος ἔχοντι, µετὰ δὲ ταῦτα ταῖς αὐταῖς τελείοις τροφαῖς, ἐξ ὧν πάλιν αἷµα καὶ φλέγµα καὶ χολὴ ξανθὴ καὶ µέλαινα γεννῶνται· διαφερέτω δὲ µηδὲν εἰς τὰ παρόντα ξανθὴν ἢ ὠχρὰν ὀνοµάζειν χολήν.
8.4.7. ἀλλὰ ταῦτά γε πάντα ῾Ιπποκράτης ἁπάντων πρῶτος ὧν ἴσµεν ἰατρῶν τε καὶ φιλοσόφων ἀκριβῶς ὡρίσατο καὶ διὰ τοῦτο τὰ νοσή µατα τῶν πρώτων σωµάτων κατὰ δυσκρασίαν ἔφη γίγνεσθαι.
8.4.8. Tίνα δ’ ὀνοµάζω πρῶτα σώµατα δηλώσω πρότερον, ὅπως µηδὲν ἀσαφὲς ᾖ κατὰ τὸν λόγον.
8.4.9. αὐτὸς µὲν γὰρ ῾Ιπποκράτης οὐκ ὠνόµασε σῶµα πρῶτον ἢ δεύτερον, ὥσπερ ᾿Αριστοτέλης· ὁ δὲ Πλάτων δευτέραν µέν τινα σύστασιν εἶπεν εἶναι σωµάτων, πρώτην δ’ οὐδ’ αὐτὸς ὠνόµασεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ δευτέραν τινὰ φάναι δῆλός ἐστι πρὸ[ς] αὐτῆς ἑτέραν τιθέµενος ἣν ὀνόµατι τῷ τῶν ὁµοιοµερῶν ὁ ᾿Αριστοτέλης οὕτως ὠνόµασεν, ὡς ἂν ἐπὶ πλέον περί τε τῶν ἐν τοῖς ζῴοις µορίων καὶ περὶ τῆς γενέσεως αὐτῶν διελθών· ὅσον γὰρ ἄν τις ἀκριβέστερόν τε καὶ λεπτοµερέστερον ἡντινοῦν φύσιν πραγµάτων ἐξεργάζηται, τοσούτῳ πλεόνων ὀνοµάτων αὐτῷ γίγνεται χρεία.
8.4.10. τὰ τοίνυν ἐν µιᾷ περιγραφῇ σώµατα πολλάκις µὲν ὁµοιοµερῆ καλεῖται τῷ πάντ’ αὐτῶν τὰ µόρια καὶ ἀλλήλοις ὑπάρχειν ὅµοια καὶ τῷ παντί, πολλάκις δ’ ἁπλᾶ καὶ πρῶτα· συντίθεται [καὶ] γὰρ ἐξ αὐτῶν τὰ σύνθετά τε καὶ ὀργανικὰ προσαγορευόµενα, δάκτυλοι καὶ καρπὸς ὅλος καὶ πῆχυς ὅλος καὶ βραχίων ὅλος· ἀνάλογον δ’ αὐτοῖς τὰ κατὰ τὰ σκέλη µόρια, δάκτυλοι καὶ ποὺς καὶ κνήµη καὶ µηρός· καὶ µὴν καὶ ὀφθαλµὸς καὶ γλῶττα καὶ καρδία καὶ πνεύµων ἅπαντά τε τὰ σπλάγχνα καὶ ἡ γαστὴρ καὶ τὰ ἔντερα τῶν ὀργανικῶν µορίων ἐστὶν ἐξ ὧν πάλιν ὅλον τὸ σῶµα συντίθεται.
8.4.11. πρώτη µὲν οὖν ἐστι γένεσις ἡµῖν αἵµατος ἐκ τῆς λαµβανοµένης τροφῆς εἴσω τοῦ σώµατος· [ἔτι δὲ καὶ σπέρµα·] αἷµα δ’ ὀνοµάζω τὸ κατ’ ἐπικράτειαν οὕτω καλούµενον ὃ καὶ περιεχόµενον ὁρᾶται κατὰ τὰς φλέβας.
8.4.12. ἐκ τούτου δὲ τὰ πρῶτα µόρια γεννᾶται, χόνδρος καὶ ὀστοῦν καὶ νεῦρον καὶ ὑµὴν καὶ σύνδεσµος [καὶ] ὅσα τ’ ἄλλα τοιαῦτα· κἄπειτ’ ἐκ τούτων ὀφθαλµὸς <καὶ> γλῶττα καὶ κεφαλὴ καὶ τὰ σπλάγχνα καὶ τὰ κῶλα καὶ πάλιν ἐκ τούτων ὅλον τὸ σῶµα.
8.4.13. καὶ διὰ τοῦθ’ ῾Ιπποκράτης ἐν τῷ Περὶ φύσιος ἀνθρώπου τὴν ἐκ τῶν στοιχείων ἕνωσιν ἁπάντων τῶν φυσικῶν σωµάτων κοινὴν εἰπὼν ὑπάρχειν ἑξῆς ἐπὶ τὴν τῶν ζῴων µετέβη καὶ τούτων οὐχ ἁπάντων ἀλλὰ τῶν ἐναίµων, ἐν οἷς ἐστι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἐφ’ ὃν ἑξῆς ὁ λόγος ἔσπευδεν αὐτῷ.
8.4.14. καὶ τοίνυν φησὶν ὧδέ πως ὑπὲρ αὐτοῦ· “τὸ δὲ σῶµα τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐν ἑαυτῷ αἷµα καὶ φλέγµα καὶ χολὴν ξανθήν τε καὶ µέλαιναν καὶ ταῦτά ἐστιν αὐτῷ φύσις τοῦ σώµατος καὶ διὰ ταῦτ’ ἀλγέει καὶ ὑγιαίνει.
8.4.15. ὑγιαίνει µὲν οὖν µάλιστα ὅταν µετρίως ἔχῃ ταῦτα τῆς πρὸς ἄλληλα δυνάµεως καὶ τοῦ πλήθους καὶ µάλιστα ἢν µεµιγµένα ᾖ· ἀλγέει δ’ ὅταν τι τούτων ἔλαττον ἢ πλέον <ᾖ ἢ> χωρισθῇ <ἐν> τῷ σώµατι καὶ µὴ κεκρηµένον ᾖ τοῖσι πᾶσιν.
8.4.16. ἀνάγκη γάρ, ὅταν τι τούτων χωρισθῇ καὶ ἐφ’ ἑωυτοῦ στῇ, οὐ µόνον τὸ χωρίον ἔνθεν <ἐξέστη> ἐπίνοσον γενέσθαι, ἀλλὰ καὶ ἔνθα ἂν στῇ καὶ ἐπισχεθῇ ὑπερεµπιπλάµενον, ὀδύνην τε καὶ πόνον παρέχειν.
8.4.17. καὶ γὰρ ὅταν τι τούτων ἔξω τοῦ σώµατος ἐκρυῇ πλέον τοῦ ἐπιπολάζοντος, ὀδύνην παρέχει ἡ κένωσις· ἤν τ’ αὖθις ἔσω ποιήσηται τὴν κένωσιν καὶ τὴν µετάστασιν καὶ τὴν ἀπόκρισιν ἀπὸ τῶν ἄλλων, πολλή γ’ αὐτῷ ἀνάγκη διπλῆν τὴν ὀδύνην παρέχειν κατὰ τὰ εἰρηµένα, ἔνθεν τε ἐξέστη καὶ ἔνθα ὑπερέβαλλεν.”
8.4.18. Aὕτη µὲν ἡ τοῦ ῾Ιπποκράτους ῥῆσις ᾗ µοι δοκεῖ βουλόµενος ἀκολουθεῖν ὁ Πλάτων εἰπεῖν ἐκεῖνα τὰ µικρὸν ἀνωτέρω γεγραµµένα περί τε τῶν τεσσάρων στοιχείων τῆς γενέσεως ἡµῶν καὶ περὶ τοῦ καθόλου τρόπου τῶν νοσηµάτων· ἀρχὴ δὲ τῆς ῥήσεώς ἐστιν ἥδε· “τεττάρων γὰρ ὄντων τῶν γενῶν ἐξ ὧν συµπέπηγε τὸ σῶµα, γῆς, πυρός, ὕδατός τε καὶ ἀέρος.”
8.4.19. ἀκριβέστερον <δὲ> φαίνεται καὶ µέντοι καὶ χρησιµώτερον ἰατρῷ περὶ αὐτῶν ὁ ῾Ιπποκράτης γεγραφώς.
8.4.20. ἐκ µὲν γὰρ τῶν τεσσάρων στοιχείων φησὶ γεγονέναι τὸ σῶµα καλῶν τοὐπίπαν ἀπὸ τῶν δραστικῶν ποιοτήτων αὐτά, τὸ µὲν ξηρόν, τὸ δ’ ὑγρὸν καὶ τὸ µὲν θερµόν, τὸ δὲ ψυχρόν· οὐ µὴν κατ’ ἐκεῖνά γε τὸν περὶ τῶν νοσηµάτων λόγον ἐποιήσατο.
8.4.21. δυνάµει µὲν γάρ ἐστιν ἐν τοῖς σώµασιν, ἐνεργείᾳ δὲ οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ τὰ ἐξ αὐτῶν γεγονότα διὰ µέσων τῶν τροφῶν, αἷµα καὶ φλέγµα καὶ ἡ ξανθὴ καὶ µέλαινα χολή· πυρὶ µὲν ἀνάλογον ἡ ξανθὴ χολή, ἡ δὲ µέλαινα τῇ γῇ, τὸ δὲ φλέγµα τῷ ὕδατι καὶ διὰ τοῦτο θερµὴ µὲν καὶ ξηρὰ τὴν δύναµίν ἐστιν ἡ ξανθὴ χολή, καθάπερ τὸ πῦρ, ψυχρὰ δὲ ἡ µέλαινα καὶ ξηρὰ παραπλησίως τῇ γῇ, τὸ δὲ φλέγµα ψυχρὸν καὶ ὑγρὸν ὥσπερ τὸ ὕδωρ.
8.4.22. µόνον δὲ τὸ ἀερῶδες στοιχεῖον ἐν τοῖς τῶν ζῴων σώµασιν ὁρᾶται πλησίον τῆς ἑαυτοῦ φύσεως ἔν τε ταῖς ἀναπνοαῖς καὶ κατὰ τοὺς σφυγµούς, ἤδη δὲ κἀν τοῖς παλµώδεσι πάθεσιν ἐµφυσήµασί τε καὶ οἰδήµασιν [ἐστὶν] ἔν τε ταῖς καλουµέναις πνευµατώσεσιν.
8.4.23. ἡ δ’ ἐξ ἁπάντων τῶν τεττάρων στοιχείων σύµµετρος κρᾶσις ἐγέννησε τὸ ἀκριβὲς αἷµα.
8.4.24. Kαὶ βέλτιόν ἐστιν ἐπὶ τῶν χυµῶν λέγειν ἅπερ ὁ Πλάτων ἐπὶ τῶν στοιχείων ἔγραψεν. ἀλλ’ ὁ ῾Ιπποκράτης προειπὼν “τὸ δὲ σῶµα τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐν ἑαυτῷ αἷµα καὶ φλέγµα καὶ χολὴν ξανθήν τε καὶ µέλαιναν,” ἐφεξῆς φησι, “καὶ διὰ ταῦτα ἀλγέει καὶ ὑγιαίνει.”
8.4.25. τὸ µὲν ἀλγέει, κατ’ ἐξοχὴν µεγάλου νοσήµατος, ἐπὶ πάντων τῶν παρὰ φύσιν τάσσεται, τὸ δὲ ὑγιαίνει κατὰ τὴν πρὸς τὰ παρὰ φύσιν ἀντίθεσιν πάντα.
8.4.26. κἄπειτα πάλιν ἐφεξῆς ὅπως µὲν ὑγιαίνει διδάσκων φησίν· “ὑγιαίνει µὲν οὖν µάλιστα ὅταν µετρίως ἔχῃ ταῦτα πρὸς ἄλληλα δυνάµεως καὶ τοῦ πλήθεος καὶ µάλιστα µεµιγµένα ᾖ.”
8.4.27. τίνα ταῦτα; οὐ τὰ στοιχεῖα δήπουθεν ἀλλὰ [καὶ] τὰ προσεχῶς γεννητικὰ τῶν τοῦ σώµατος µορίων, αἷµα καὶ φλέγµα καὶ δύο χολαί.
8.4.28. “ἀλγέει δέ” φησιν “ὅταν τι τούτων ἔλαττον ἢ πλέον ᾖ ἢ χωρισθῇ ἐν τῷ σώµατι καὶ µὴ κεκρηµένον ᾖ τοῖσι πᾶσιν,” ὅπερ ὁ Πλάτων παραφράζων ἔφη “καὶ τῆς χώρας µετάστασιν ἐξ οἰκείας ἐπ’ ἀλλοτρίαν γιγνοµένην.”
8.4.29. ἀλλ’ οὗτος µὲν ὡς ἔφην ἁµαρτάνει προσθεὶς “πυρός τε καὶ τῶν ἑτέρων, ἐπειδὴ γένη πλέονα ἑνὸς ὄντα τυγχάνει.”
8.4.30. ταῦτα γὰρ οὐκ ἔστι τὰ µεθιστάµενα καὶ χώραν ἀµείβοντα κατὰ τὰ τῶν ζῴων σώµατα, φλέγµα δὲ καὶ χολαὶ καὶ αὐτὸ τὸ αἷµα· καὶ γὰρ καὶ τοῦτο πολλάκις εἰς ἀλλοτρίαν ἀφικόµενον ἕδραν αἴτιον ὀλεθρίων νοσηµάτων γίγνεται.
8.4.31. ἄχρι µὲν οὖν τοῦ πλέονος ἢ ἐλάσσονος ἑκάστου τῶν συντιθέντων ἡµᾶς γιγνοµένου αἱ νόσοι καθίστανται, κοινὸς ὁ λόγος ἐστὶν ἐπί τε τῶν χυµῶν καὶ τῶν στοιχείων· ἐπὶ δὲ τοῦ καθ’ ἑαυτό που στάντος ἔν τινι τόπῳ τοῦ σώµατος οὐκέθ’ ὁµοίως ἐπ’ ἀµφοῖν ὁ λόγος ἀληθής.
8.4.32. οἱ µὲν γὰρ χυµοὶ σαφῶς ὁρῶνται καθ’ ὅπερ ἂν ἐν τῷ σώµατι µόριον στῶσι νόσους ἐργαζόµενοι, τὰ ἐρυσιπέλατα καὶ τοὺς ἕρπητας ἡ ξανθὴ χολή, τοὺς καρκίνους δὲ ἡ µέλαινα, τὰ δ’ οἰδήµατα τὸ φλέγµα, τὸ δ’ αἷµα κατά τε τὸν πνεύµονα καὶ µεταξὺ θώρακός τε καὶ πνεύµονος, ὅταν ἐκχυθὲν τῶν οἰκείων ὀργάνων στῇ σηπόµενον, ἐν τῷ χρόνῳ φθορὰς ἐργάζεται καὶ κατὰ γαστέρα, καὶ κατὰ τὰ µεγάλα τῶν τραυµάτων θροµβούµενον ἐσχάτους κινδύνους ἐπιφέρει.
8.4.33. γῆν δ’ οὐδαµοῦ καθ’ ἑαυτὴν ἰδεῖν ἐστι µόνην ἐν τῷ σώµατι ἀθροισθεῖσαν, ὥσπερ οὐδὲ πῦρ αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ µόνον οὐδ’ ὕδωρ στοιχεῖον, ἀλλ’ ἰχῶράς τινας ἐπιµιχθέντων ἀλλήλοις τοῦ θ’ ὑδατώδους στοιχείου καὶ τοῦ πυρώδους, οὐ µόνων οὐδ’ εἰλικρινῶν, ἀλλὰ καὶ πάχους ἰλυώδους προσλαβόντων.
8.4.34. οὕτω δὲ καὶ τὸ φυσῶδες πνεῦµα γεννᾶται κατὰ τὰ ζῷα προσλαβούσης γε τῆς ἀερώδους οὐσίας ὑγρὰν ἰκµάδα.
8.4.35. καλῶς µὲν οὖν ῾Ιπποκράτης ἐπὶ τῶν χυµῶν ἔγραψε τὸ χωριζοµένους τε τῶν ἄλλων καὶ καθ’ ἓν ὁτιοῦν ἱσταµένους µόριον αἰτίους γίγνεσθαι νοσηµάτων· οὐκ ὀρθῶς δ’ ὁ Πλάτων ἐπὶ τῶν στοιχείων εἶπεν αὐτό.
8.5.1. Περὶ µὲν δὴ τῆς ἐκ στοιχείων γενέσεως ὑγιείας τε καὶ νόσου τῶν ὁµοιοµερῶν καὶ πρώτων σωµάτων ἱκανὰ καὶ ταῦτα· µεταβῶµεν δ’ ἐπὶ τὴν ἑξῆς ῥῆσιν ἐν τῷ Τιµαίῳ γεγραµµένην ἣν φθάνοµεν ἐξηγεῖσθαι, κατὰ λέξιν οὕτως ἔχουσαν·
8.5.2. “δευτέρων δὴ συστάσεων αὖ κατὰ φύσιν συνεστηκυιῶν δευτέρα κατανόησις νοσηµάτων τῷ βουλοµένῳ συννοῆσαι γίνεται.
8.5.3. µυελοῦ γὰρ ἐξ ἐκείνων ὀστοῦ τε καὶ σαρκὸς καὶ νεύρου συµπαγέντος ἔτι τε αἵµατος ἄλλον µὲν τρόπον ἐκ δὲ τῶν αὐτῶν γεγονότος, τῶν µὲν ἄλλων τὰ πλεῖστα ᾗπερ τὰ πρόσθεν, τὰ δὲ µέγιστα τῶν νοσηµάτων τῇδε χαλεπὰ συµπέπτωκε.”
8.5.4. <ἐν> τούτοις πάλιν ὁ Πλάτων ὀρθῶς µὲν ἔφη δευτέραν ἁπάντων στοιχείων εἶναι σύστασιν µυελοῦ καὶ ὀστοῦ καὶ σαρκὸς καὶ νεύρου· ταῦτα γὰρ ἐκ τῶν χυµῶν γίγνεται τὴν πρώτην ἐχόντων γένεσιν· οὐκ ὀρθῶς δὲ αὐτοῖς συγκατέλεξε τὸ αἷµα πρώτην ἔχον οὐ δευτέραν σύστασιν.
8.5.5. εἰς ἔννοιαν οὖν µοι δοκεῖ καὶ αὐτὸς ἀφικόµενος τῆς ἀνοµοιότητος τοῦ αἵµατος πρὸς ταῦτα µὴ ἁπλῶς εἰπεῖν “µυελοῦ γὰρ ἐξ ἐκείνων ὀστοῦ τε καὶ σαρκὸς καὶ νεύρου συµπαγέντος ἔτι τε αἵµατος,” ἀλλὰ προσθεῖναι τῷ λόγῳ τὸ “ἄλλον µὲν τρόπον, ἐκ δὲ τῶν αὐτῶν γεγονότος.”
8.5.6. ὁµολογεῖ γὰρ ἐν τούτοις οὐ κατὰ τὴν αὐτὴν σύστασιν ἐκ τῶν τεττάρων στοιχείων ὀστῷ καὶ µυελῷ καὶ σαρκὶ καὶ νεύρῳ γεγονέναι τὸ αἷµα.
8.5.7. πρότερον γὰρ αὐτῶν ἐστι κοινὴν τοῖς ἄλλοις χυµοῖς ἔχον τὴν γένεσιν, ἐξ ὧν συνίσταται τὰ πρῶτα σώµατα, µυελὸς καὶ σὰρξ καὶ νεῦρον καὶ ὀστοῦν ἕτερά τε πολλά· βιβλίον γὰρ ὅλον ἐµοὶ γέγραπται Περὶ τῆς τῶν ὁµοιοµερῶν σωµάτων διαφορᾶς.
8.5.8. Eἰ δέ τις ἠρώτησε τὸν Πλάτωνα, τίς ἕτερος τρόπος ἐστὶ τῆς τοῦ αἵµατος γενέσεως, ὃν αἰνίττῃ, θαυµάζοιµ’ ἂν εἰ ἄλλον τινὰ παρὰ τὸν ὑφ’ ῾Ιπποκράτους εἰρηµένον ἔσχεν εἰπεῖν.
8.5.9. ἐπὶ πλεῖστον γὰρ ὁ ἀνὴρ οὗτος ἐξείργασται τά τε περὶ γενέσεως τῶν χυµῶν καὶ διαφορᾶς καὶ δυνάµεως ὅστις τε καθ’ ἥντινα χώραν ἢ ὥραν ἢ ἡλικίαν ἢ σώµατος ἕξιν ἐπικρατεῖ.
8.5.10. οὐ µὴν ἀναγκαῖον ἦν Πλάτωνι ταῦθ’ ὁµοίως ῾Ιπποκράτει διέρχεσθαι πάντα καθάπερ οὐδ’ ῾Ιπποκράτει ζητεῖν διὰ τί λευκὸς µὲν ὁ τοῦ φλέγµατος χυµός, ἐρυθρὸς δ’ ὁ τοῦ αἵµατος ἢ ξανθὸς ὁ τῆς πικρᾶς χολῆς ἢ µέλας ὁ τῆς ὀξείας.
8.5.11. ἀφορµὰς µὲν γὰρ αὐτὸς ἔδωκε τῆς τούτων εὑρέσεως, ὥσπερ ὅταν ἐκ τῶν τῆς γλώττης χρωµάτων διαγιγνώσκῃ τὰς ἐν τῷ σώµατι διαθέσεις µελαίνας λέγων αὐτὰς ἀπὸ ἐγκαύσεως λιγνυώδους γίγνεσθαι.
8.5.12. καθάπερ γὰρ ἐκτὸς ἡ λιγνὺς κατά τε τοὺς λύχνους καὶ τὰς δᾷδας καὶ ἄλλα πολλὰ τῶν λιπαρῶν γεννᾶσθαι πέφυκεν, οὕτω καὶ κατὰ τὰ σώµατα τῶν ζῴων πολλάκις ὑπεροπτωµένων τῶν χυµῶν καὶ µάλιστα τῶν λιπαρῶν γεννᾶταί τι παραπλήσιον λιγνύϊ.
8.5.13. τὸ µὲν δὴ λευκὸν φαίνεσθαι τὸ φλέγµα, διότι κατὰ τὴν γένεσιν αὐτοῦ µικραὶ πολλαὶ ποµφόλυγες ἐναπολαµβάνονται, λέγειν ῾Ιπποκράτης οὐκ ἐτόλµησεν, ὡς µείζονος ἤδη φυσιολογίας ἢ κατὰ τέχνην ἰατρικήν, ἀλλ’ ὅ γε Πλάτων καὶ τοῦτ’ εἶπε καὶ περὶ τῆς τοῦ αἵµατος χρόας ἐν ταὐτῷ βιβλίῳ διῆλθεν, ἃ νῦν ἐµοὶ γράφειν οὐκ ἀναγκαῖον· ἄµεινον γὰρ ὡς ἀξιοῦσιν ἔνιοι τῶν φίλων ἐξηγήσεις ἑτέρωθι ποιήσασθαί µε τῶν ἰατρικῶς ἐν τῷ Τιµαίῳ γεγραµµένων.
8.5.14. εἰς µὲν γὰρ τἆλλα πολλοῖς ὑποµνήµατα γέγραπται καί τισί γ’ αὐτῶν µακρότερον τοῦ προσήκοντος, εἰς ταῦτα δ’ ὀλίγοι τε καὶ οὐδ’ οὗτοι καλῶς ἔγραψαν.
8.5.15. ἀρκεῖ τοιγαροῦν ἔν γε τῷ παρόντι τό γε τοσοῦτον εἰπεῖν, ὡς τοὺς τέτταρας χυµοὺς ὁ Πλάτων αἰτιᾶται τῶν πλείστων νοσηµάτων ὡσαύτως ῾Ιπποκράτει καὶ καθ’ ἕκαστόν γ’ αὐτῶν ἔγραψεν ἐπὶ τῇ τελευτῇ τοῦ βιβλίου.
8.5.16. παραθήσοµαι δέ σοι τὰς ἀρχὰς τῶν ῥήσεων ἀναµνήσεως ἕνεκα.
8.5.17. Περὶ µὲν οὖν τῆς ἐν ταῖς [σ]χολαῖς διαφορᾶς ἀρκέσει παραγράψαι ταῦτα· “ὅσον µὲν οὖν ἂν παλαιότατον ὂν τῆς σαρκὸς τακῇ, δύσπεπτον γιγνόµενον µελαίνει µὲν ὑπὸ παλαιᾶς συγκαύσεως, διὰ δὲ τὸ πάντῃ διαβε βρῶσθαι πικρὸν ὂν παντὶ χαλεπὸν προσπίπτει τοῦ σώµατος ὅσον ἂν µήπω διεφθαρµένον ᾖ.
8.5.18. καὶ τοτὲ µὲν ἀντὶ τῆς πικρότητος ὀξύτητα ἔσχε τὸ µέλαν σῶµα ἀπολεπτυνθέντος µᾶλλον τοῦ πικροῦ, τοτὲ δ’ ἡ πικρότης αὖ βαφεῖσα αἵµατι χρῶµα ἔσχεν ἐρυθρότερον, τοῦ δὲ µέλανος τούτῳ συγκεραννυµένου χλοῶδες· ἔτι δὲ συµµίγνυται ξανθὸν χρῶµα µετὰ τῆς πικρότητος, ὅταν νέα συντακῇ σὰρξ ὑπὸ τοῦ περὶ τὴν φλόγα πυρός.
8.5.19. καὶ τὸ µὲν κοινὸν ὄνοµα πᾶσι τούτοις ἤ τινες ἰατρῶν που χολὴν ἐπωνόµασαν ἢ καί τις ὢν δυνατὸς εἰς πολλὰ καὶ ἀνόµοια βλέπειν, ὁρᾶν δ’ ἐν αὐτοῖς ἓν γένος ἐνὸν ἄξιον ἐπωνυµίας πᾶσι· τὰ δ’ ἄλλα ὅσα χολῆς εἴδη λέγεται κατὰ τὴν χρόαν λόγον ἔσχεν αὐτῶν ἕκαστον ἴδιον.”
8.5.20. ταῦτα µὲν οὖν τῷ Πλάτωνι γέγραπται περὶ τῆς τῶν χολῶν διαφορᾶς, πάσας αὐτὰς γίγνεσθαι βουλοµένῳ, καθάπερ ὁ ῾Ιπποκράτης εἶπε, διὰ θερµασίας ὑπερβολήν.
8.5.21. περὶ δὲ τῶν νοσηµάτων ὅσα διὰ χολὴν γίγνεται, τὸν λόγον ποιούµενος ὁ Πλάτων ὧδέ πως ἄρχεται· “ὅσα δὲ φλεγµαίνειν λέγεται τοῦ σώµατος ἀπὸ τοῦ καίεσθαί τε καὶ φλέγεσθαι, διὰ χολὴν γέγονε πάντα.”
8.5.22. καὶ µὴν καὶ περὶ φλέγµατος ὧδέ πως ἤρξατο· “φλέγµα δ’ ὀξὺ καὶ ἁλµυρὸν πηγὴ πάντων νοσηµάτων ὅσα γίγνεται καταρ<ρ>οϊκά”.
8.5.23. καὶ περὶ µελαίνης χολῆς ἄλλα τέ τινα λέγει καὶ ταῦτα· “ἰχὼρ δ’ ὁ µὲν αἵµατος ὀρὸς πρᾷος, ὁ δὲ µελαίνης χολῆς ὀξείας τε ἄγριος.”
8.5.24. Oὐ µόνος δὲ Πλάτων, ἀλλὰ καὶ ᾿Αριστοτέλης καὶ Θεόφραστος οἵ τε ἄλλοι µαθηταὶ Πλάτωνός τε καὶ ᾿Αριστοτέλους [οἳ] τὸν περὶ τῶν χυµῶν λόγον ἐζήλωσαν ῾Ιπποκράτους, ὥσπερ γε καὶ τῶν παλαιῶν ἰατρῶν οἱ δοκιµώτατοι, Διοκλῆς, Πλειστόνικος, Μνησίθεος, Πραξαγόρας, Φυλότιµος, ῾Ηρόφιλος.
8.5.25. ᾿Ερασίστρατος δὲ δῆλός ἐστι πρὸς τοὺς ἀπὸ Κῶ φιλοτιµούµενος, ὡς ἐν ἑτέροις ἐδείξαµεν, οὐκ ἀλήθειαν τιµῶν, καὶ διὰ τοῦτο δεδιὼς φθέγξασθαι θερµὸν ἢ ψυχρὸν ἢ ὑγρὸν ἢ ξηρόν τινα τῶν χυµῶν.
8.5.26. ὁ δ’ ῾Ιπποκράτης ἔν γε τῷ περὶ φύσεως ἀνθρώπου βιβλίῳ τά τ’ ἄλλα καὶ τὴν τάξιν τῆς διδασκαλίας ἄµεινον ἐποιήσατο Πλάτωνος.
8.5.27. ὅτι τε γὰρ οἱ τέσσαρες χυµοὶ κατὰ φύσιν εἰσὶν ἀπέδειξεν, οὐδ’ ἐπιχειρήσαντος τοῦτο πρᾶξαι τοῦ Πλάτωνος, ὅτι τε κατὰ τὰς ὥρας τοῦ ἔτους ἄλλος ἐν ἄλλῃ πλεονάζει.
8.5.28. παραθήσοµαι δέ σοι καὶ περὶ τούτων ὀλίγα τῶν ῥήσεων αὐτοῦ· “εἶπον δὲ ἃ ἂν φήσω τὸν ἄνθρωπον εἶναι, ἀποφανεῖν αἰεὶ ταὐτὰ ἐόντα καὶ κατὰ νόµον καὶ κατὰ φύσιν. φηµὶ δ’ εἶναι αἷµα καὶ φλέγµα καὶ χολὴν ξανθήν τε καὶ µέλαιναν.
8.5.29. τουτέων πρῶτον µὲν κατὰ τὸν νόµον τὰ ὀνόµατα διωρίσθαι φηµὶ καὶ οὐδενὶ αὐτέων τωὐτὸ ὄνοµα, ἔπειτα κατὰ φύσιν τὰς ἰδέας κεχωρίσθαι καὶ οὔτε τὸ φλέγµα οὐδὲν ἐοικέναι τῷ αἵµατι οὔτε τὸ αἷµα τῇ χολῇ οὔτε τὴν χολὴν τῷ φλέγµατι.
8.5.30. πῶς γὰρ ἂν ἐοικότα εἴη ταῦτ’ ἀλλήλοισιν, ὧν οὔτε τὰ χρώµατα ὅµοια φαίνεται προσορώµενα οὔτε τῇ χειρὶ ψαύοντι ὅµοια δοκέει εἶναι; οὔτε γὰρ θερµὰ ὁµοίως ἐστὶν οὔτε ψυχρὰ οὔτε ξηρὰ οὔτε ὑγρά.
8.5.31. ἀνάγκη τοίνυν ὅτε τοσοῦτον διήλλακται ἀλλήλων τὴν ἰδέην τε καὶ τὴν δύναµιν, µὴ ἓν αὐτὰ εἶναι, εἴπερ µὴ πῦρ τε καὶ ὕδωρ ταὐτόν ἐστι.
8.5.32. Γνοίης δ’ ἂν τοῖσδε, ὅτι οὐχ ἓν ταῦτα πάντα ἐστίν, ἀλλ’ ἕκαστον αὐτέων ἔχει δύναµίν τε καὶ φύσιν τὴν ἑωυτοῦ· εἰ γάρ τινι δίδως ἀνθρώπῳ φάρµακον ὅ τι φλέγµα ἄγει, ἐµεῖταί σοι φλέγµα, καὶ ἢν διδοῖς φάρµακον ὅ τι χολὴν ἄγει, ἐµεῖταί σοι χολήν.
8.5.33. κατὰ ταὐτὰ δὲ καὶ χολὴν µέλαιναν καθαίρει ἢν διδοῖς φάρµακον ὅ τι χολὴν µέλαιναν ἄγει· καὶ ἢν τρώσῃς αὐτῷ τοῦ σώµατος µέρος τι, ὥστε ἕλκος γενέσθαι, ῥυήσεται αὐτῷ αἷµα. καὶ ταῦτα ποιήσει <σοι> πάντα πᾶσαν ἡµέραν καὶ νύκτα καὶ χειµῶνος καὶ θέρεος, µέχρις ἂν δυνατὸς ᾖ τὸ πνεῦµα ἕλκειν εἰς ἑωυτὸν καὶ πάλιν µεθιέναι, καὶ δυνατὸς ἔσται ἔστ’ ἄν τινος τούτων στερηθῇ τῶν συγγεγονότων.
8.5.34. συγγέγονε δὲ ταῦτα τὰ εἰρηµένα· πῶς γὰρ οὐ συγγέγονε; πρῶτον µὲν φανερῶς ἐστιν ἄνθρωπος ἔχων ἐν ἑωυτῷ πάντα ταῦτα αἰεὶ ἕως ἂν ζῇ, ἔπειτα δὲ γέγονεν ἐξ ἀνθρώπου πάντα ταῦτα ἔχοντος, ἔπειτα τέθραπται ἐν ἀνθρώπῳ πάντα ταῦτα ἔχοντι ἃ ἐγώ τέ φηµι καὶ ἀποδείκνυµι.”
8.5.35. διὰ τούτων ὁ ῾Ιπποκράτης ἀπέδειξε τοὺς τέτταρας χυµοὺς κατὰ φύσιν ἐν ἡµῖν εἶναι καὶ οὐχ ὥσπερ ἔνιοι νοµίζουσι τὸ αἷµα µόνον, ἐκ περιουσίας τε πάλιν ἐλέγχων διὰ τῶν ἑξῆς τοὺς ἓν ὁτιοῦν τούτων εἰπόντας εἶναι τὸν ἄνθρωπον, ὡς καὶ διὰ τῶν ἔµπροσθεν ἤλεγξε τοὺς ἓν εἰπόντας εἶναι τὸ στοιχεῖον τῶν ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ σωµάτων, ὑπὲρ ὧν τῆς ἀποδείξεως ὡς ἔφην γέγραπταί µοι κατ’ ἐκεῖνο τὸ βιβλίον ὃ Περὶ τῶν καθ’ ῾Ιπποκράτην στοιχείων ἐπιγέγραπται.
8.5.36. καὶ τοῦτον οὖν τὸν λόγον ὁ Πλάτων ἅπαντα παρέλιπεν, ὁ δ’ ῾Ιπποκράτης ὡς ἔφην διῆλθε διὰ τῶν ἐφεξῆς τῇ προγεγραµµένῃ ῥήσει. µόνη<ν> δ’ ἀρκέσει µοι τὴν ἀρχὴν αὐτῆς παραγράψαι κατὰ λέξιν οὕτως ἔχουσαν·
8.5.37. “οἱ δὲ λέγοντες ὡς ἕν ἐστιν ὁ ἄνθρωπος δοκέουσί µοι ταύτῃ τῇ γνώµῃ χρῆσθαι· ὁρῶντες τοὺς πίνοντας ἀνθρώπους τὰ φάρµακα ἀπολλυµένους ἐν τῇσι καθάρσεσι, τοὺς µὲν χολὴν ἐµέοντας, τοὺς δέ τινας φλέγµα, τοῦθ’ ἕκαστον αὐτῶν ἐνόµισαν εἶναι τὸν ἄνθρωπον ὅ τι καθαιρόµενον εἶδον ἀποθανόντα·
8.5.38. καὶ οἱ τὸ αἷµα φάντες εἶναι τὸν ἄνθρωπον τῇ αὐτῇ γνώµῃ χρῶνται· ὁρῶντες ἀποσφαζοµένους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ αἷµα καταρρέον ἐκ τοῦ σώµατος, τοῦτο νοµίζουσιν εἶναι τὴν ψυχὴν τῶν ἀνθρώπων καὶ µαρτυρίοισι τούτοισι χρῶνται ἐν τοῖσι λόγοισι.”
8.5.39. ταῦτα προειπὼν ὁ ῾Ιπποκράτης ἐφεξῆς ἐλέγχει τὴν δόξαν τῶν οὕτως ὑπολαµβανόντων, ἅπερ εἴ τις µέλλει πάντα ἀναγιγνώσκειν, ἐκ τοῦ Περὶ φύσιος ἀνθρώπου βιβλίου πάρεστιν αὐτῷ· τὸ γὰρ σύγγραµµα παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐστί.
8.6.1. ᾿Εγὼ δὲ µήκους φειδόµενος ἐπὶ τὰ συνεχῆ τοῦ λόγου τρέψοµαι. µετὰ γὰρ τὸ κατασκευάσαι τοὺς τέτταρας χυµοὺς ἡµῖν εἶναι κατὰ φύσιν, ὑπερβάλλοντας δὲ ποσότητι καὶ ἀλλοιουµένους κατὰ ποιότητα νόσων αἰτίους γίγνεσθαι, µετὰ ταῦτα δείκνυσιν ἐν µὲν τῷ χειµῶνι πλεονάζον τὸ φλέγµα, τοῦ δ’ ἦρος τὸ αἷµα καὶ τοῦ θέρους τὴν ξανθὴν χολὴν καὶ τοῦ φθινοπώρου τὴν µέλαιναν.
8.6.2. ἄµεινον δ’ ἐστὶν αὐτὴν τὴν ῥῆσιν ὅλην αὐτοῦ παραγράψαι κατὰ λέξιν οὕτως ἔχουσαν· “αὔξεται δ’ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τὸ φλέγµα τοῦ χειµῶνος· τοῦτο γὰρ τῷ χειµῶνι κατὰ φύσιν µάλιστα τῶν ἐν τῷ σώµατι ἐνεόντων ψυχρότατόν ἐστι.
8.6.3. τεκµήρια δὲ τούτων ὅτι τὸ φλέγµα ψυχρότατον· εἰ θέλοις ψαῦσαι φλέγµατος καὶ χολῆς καὶ αἵµατος, τὸ φλέγµα εὑρήσει ψυχρότατον ἐόν· καίτοι γλισχρότατόν ἐστι καὶ βίῃ µάλιστα ἄγεται µετά γε χολὴν µέλαιναν· ὅσα δὲ βίῃ ἔρχεται, θερµότερα γίνεται ἀναγκαζόµενα ὑπὸ τῆς βίης· ἀλλ’ ὅµως καὶ πρὸς ταῦτα πάντα ψυχρότατον ἐὸν τὸ φλέγµα φαίνεται ὑπὸ τῆς φύσεως τῆς ἑωυτοῦ.
8.6.4. ὅτι δ’ ὁ χειµὼν πληροῖ φλέγµατος τὸ σῶµα, γνοίης ἂν τοῖσδε· οἱ ἄνθρωποι πτύουσι καὶ ἀποµύσσονται φλεγµατωδέστατον τοῦ χειµῶνος καὶ τὰ οἰδήµατα λευκὰ γίγνονται µάλιστα κατὰ ταύτην τὴν ὥραν καὶ τἆλλα νοσήµατα φλεγµατώδεα.
8.6.5. τοῦ δ’ ἦρος ἔτι µένει ἰσχυρὸν τὸ φλέγµα [ἐστὶν] ἐν τῷ σώµατι καὶ τὸ αἷµα αὔξεται· τά τε γὰρ ψύχεα ἐξανίει καὶ τὰ ὕδατα ἐπιγίγνεται, τὸ δ’ αἷµα αὔξεται ὑπό τε τῶν ὄµβρων καὶ ὑπὸ τῶν θερµηµεριῶν· κατὰ φύσιν γὰρ αὐτέῳ ταῦτ’ ἐστὶ µάλιστα τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὑγρόν τε γάρ ἐστι καὶ θερµόν.
8.6.6. γνοίης δ’ ἂν τοῖσδε· οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἦρος καὶ τοῦ θέρεος µάλιστα ὑπὸ τῶν δυσεντεριῶν ἁλίσκονται καὶ ἐκ τῶν ῥινῶν τὰ αἵµατα ῥέει αὐτοῖσι καὶ θερµότατοί εἰσι καὶ ἐρυθροί.
8.6.7. τοῦ δὲ θέρεος τό τε αἷµα ἰσχύει ἔτι καὶ ἡ χολὴ αἴρεται ἐν τῷ σώµατι καὶ παρατείνει εἰς τὸ φθινόπωρον· ἐν δὲ τῷ φθινοπώρῳ τὸ µὲν αἷµα ὀλίγον γίγνεται· ἐναντίον γὰρ αὐτοῦ τῇ φύσει τὸ φθινόπωρόν ἐστιν· ἡ δὲ χολὴ τὸ θέρος κατέχει τὸ σῶµα καὶ τὸ φθινόπωρον.
8.6.8. γνοίης δ’ ἂν τοῖσδε· οἱ ἄνθρωποι αὐτόµατοι ταύτην τὴν ὥρην χολὴν ἐµέουσι καὶ ἐν τῇσι φαρµακοποσίῃσι χολωδέστα-τα καθαί ρονται· δῆλον δὲ καὶ τοῖσι πυρετοῖσι καὶ τοῖσι χρώµασι τῶν ἀνθρώπων.
8.6.9. τὸ δὲ φλέγµα τοῦ θέρεος ἀσθενέστατόν ἐστι αὐτὸ ἑωυτοῦ· ἐναντίη γὰρ αὐτοῦ τῇ φύσει ἡ ὥρη ἐστὶ ξηρή τε οὖσα καὶ θερµή.
8.6.10. τὸ δ’ αἷµα τοῦ φθινοπώρου ἐλάχιστόν ἐστιν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ· ξηρόν τε γάρ ἐστι τὸ φθινόπωρον καὶ ψύχειν ἄρχεται ἤδη τὸν ἄνθρωπον· ἡ δὲ µέλαινα χολὴ τοῦ φθινοπώρου πλείστη τε καὶ ἰσχυροτάτη ἐστίν.
8.6.11. ὅταν δ’ ὁ χειµὼν καταλαµβάνῃ, ἥ τε χολὴ ψυχοµένη ὀλίγη γίγνεται καὶ τὸ φλέγµα αὔξεται πάλιν ἀπό τε τῶν ὑετῶν τοῦ πλήθεος καὶ ὑπὸ τῶν νυκτῶν τοῦ µήκεος.
8.6.12. ἔχει µὲν οὖν πάντα ταῦτα αἰεὶ τὸ σῶµα τοῦ ἀνθρώπου· ὑπὸ δὲ τῆς ὥρης περιϊσταµένης ποτὲ µὲν πλείω γίγνεται αὐτὰ ἑωυτῶν, ποτὲ δ’ ἐλάσσω ἕκαστα κατὰ µέρος τε καὶ κατὰ φύσιν.
8.6.13. ὡς γὰρ ὁ ἐνιαυτὸς µετέχει µὲν πᾶς πάντων, καὶ τῶν θερµῶν καὶ τῶν ψυχρῶν καὶ τῶν ξηρῶν καὶ τῶν ὑγρῶν (οὐ γὰρ ἂν µείνειε τουτέων οὐδὲν οὐδένα χρόνον ἄνευ πάντων τῶν ἐνεόντων ἐν τῷδε τῷ κόσµῳ, ἀλλ’ εἰ ἕν τί γε ἐκλείποι, πάντα ἂν ἀφανισθείη, ἀπὸ γὰρ τῆς αὐτῆς ἀνάγκης πάντα συνέστηκέ τε καὶ τρέφεται ὑπ’ ἀλλήλων), οὕτω δὲ καὶ εἴ τι ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐκλείποι τουτέων τῶν συγγεγονότων, οὐκ ἂν δύναιτο ζῆν ὁ ἄνθρωπος.
8.6.14. ἰσχύει δ’ ἐν τῷ ἐνιαυτῷ τοτὲ µὲν ὁ χειµὼν µάλιστα, τοτὲ δὲ τὸ ἔαρ, τοτὲ δὲ τὸ θέρος, τοτὲ δὲ τὸ φθινόπωρον· οὕτω δὲ καὶ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τοτὲ µὲν τὸ φλέγµα ἰσχύει, τοτὲ δὲ τὸ αἷµα, τοτὲ δ’ ἡ χολή, πρῶτον µὲν ἡ ξανθή, ἔπειτα δὲ ἡ µέλαινα καλεοµένη.
8.6.15. µαρτύριον δὲ σαφέστατον· εἰ θέλοις τῷ αὐτῷ ἀνθρώπῳ δοῦναι τὸ αὐτὸ φάρµακον τετράκις τοῦ ἐνιαυτοῦ, ἐµεῖται τοῦ µὲν χειµῶνος φλεγµατωδέστερα, τοῦ δ’ ἦρος ὑγρότατα, τοῦ δὲ θέρεος χολωδέστατα, τοῦ δὲ φθινοπώρου µελάντατα.”
8.6.16. Tαῦτα περὶ τῆς κατὰ τὰς ὥρας διαφορᾶς εἰπὼν ὁ ῾Ιπποκράτης ἐδίδαξεν ἐν αὐτοῖς δυνάµει περὶ τῶν ἡλικιῶν καὶ χωρῶν. ἀεὶ γὰρ ἐν ἅπασιν οἷς ἂν ὑφηγῆται καθ’ ὁντιναοῦν λόγον “ἐπιβλέπειν” κελεύει “καὶ ὥρην καὶ χώραν καὶ ἡλικίην” καὶ ὅ τι ἂν ἐφ’ ἑνὸς τούτων ἀκούῃς µεταφέρειν ἀξιῶν σε τοῦτο καὶ ἐπὶ τὰ λοιπὰ δύο καθ’ ὁµοιότητα.
8.6.17. τὸν αὐτὸν γὰρ λόγον ἐν ἡλικίαις ὁ παῖς ἔχει τῇ τοῦ ἦρος ἐν ὥραις, ὡσαύτως δ’ ὁ µὲν νεανίσκος τῇ τοῦ θέρους, ὁ δὲ παρακµάζων τῇ τοῦ φθινοπώρου καὶ τελευταῖος ὁ γέρων τῇ τοῦ χειµῶνος.
8.6.18. ὁµοίως δὲ καὶ τῶν χωρῶν ἡ µὲν εὔκρατος τῇ τοῦ ἦρος, ἡ δὲ θερµὴ τῇ τοῦ θέρους, ἡ δ’ ἀνωµάλως ἔχουσα κατὰ θερµότητα καὶ ψυχρότητα, πλεονεκτοῦσα δ’ ὅµως ψυχρότητί τε καὶ ξηρότητι τῇ τοῦ φθινοπώρου, ἡ δ’ ὑγρὰ καὶ ψυχρὰ τῇ τοῦ χειµῶνος.
8.6.19. Tαῦτά τε οὖν διδάξας καὶ πρὸς τούτοις ὅτι “τὰ ἐναντία τῶν ἐναντίων ἐστὶν ἰάµατα,” τῆς κατὰ τὴν τέχνην µεθόδου τὰ στοιχεῖα παρέδωκεν, οἷς ἐφεξῆς τὰ κατὰ τοὺς ἀφορισµοὺς διελθὼν περὶ τῶν πλεοναζόντων καθ’ἑκάστην ὥραν τε καὶ ἡλικίαν νοσηµάτων τὰς οἷον συλλαβὰς ἐπὶ τοῖς στοιχείοις ὑφηγήσατο.
8.6.20. παραγράψω δέ σοι καὶ τὰς ῥήσεις αὐτοῦ κατὰ λέξιν ἐχούσας ὧδε· “νοσήµατα δὲ πάντα µὲν ἐν πάσῃσιν ὥρῃσιν γίγνεται, µᾶλλον δ’ ἔνια κατ’ ἐνίας αὐτῶν καὶ γίγνεται καὶ παροξύνεται·
8.6.21. τοῦ µὲν ἦρος τὰ µελαγχολικὰ καὶ τὰ µανικὰ καὶ τὰ ἐπιληπτικὰ καὶ αἵµατος ῥύσιες καὶ κυνάγχαι καὶ κόρυζαι καὶ βράγχοι καὶ βῆχες καὶ λέπραι καὶ λειχῆνες καὶ ἀλφοὶ καὶ ἐξανθήσιες ἑλκώδεες πλεῖσται καὶ φύµατα καὶ ἀρθριτικά·
8.6.22. τοῦ δὲ θέρεος ἔνιά τε τουτέων καὶ πυρετοὶ συνεχέες καὶ καῦσοι καὶ τριταῖοι πυρετοὶ καὶ τεταρταῖοι ἔµετοί τε καὶ διάρροιαι καὶ ὀφθαλµίαι καὶ ὤτων πόνοι καὶ στοµάτων ἑλκώσιες καὶ σηπεδόνες αἰδοίων καὶ ἵδρωα·
8.6.23. τοῦ δὲ φθινοπώρου καὶ τῶν θερινῶν τὰ πολλὰ καὶ πυρετοὶ τεταρταῖοι καὶ πλάνητες καὶ σπλῆνες, ὕδρωπες, φθίσιες καὶ στραγγουρίαι καὶ λειεντερίαι καὶ δυσεντερίαι καὶ συνάγχαι καὶ ἄσθµατα καὶ ἰλεοὶ καὶ ἐπιληψίαι καὶ τὰ µανικὰ καὶ τὰ µελαγχολικά·
8.6.24. τοῦ δὲ χειµῶνος πλευρίτιδες, περιπνευµονίαι, κόρυζαι, λήθαργοι, βράγχοι, βῆχες, πόνοι στηθέων, πλευρέων, ὀσφύος, κεφαλαλγίαι, ἴλιγγοι, ἀποπληξίαι.”
8.6.25. Tαῦτα περὶ τῶν ὡρῶν εἰπὼν ὁ ῾Ιπποκράτης ἐφεξῆς περὶ τῶν ἡλικιῶν ὧδε γράφει· “ἐν δὲ τῇσιν ἡλικίῃσι συµβαίνει τοῖσι µὲν µικροῖσι καὶ νεογνοῖσι παιδίοισιν ἄφθαι, ἔµετοι, βῆχες, ἀγρυπνίαι, φόβοι, ὀµφαλοῦ φλεγµοναί, ὤτων ὑγρότητες.
8.6.26. πρὸς δὲ τὸ ὀδοντοφυεῖν προσάγουσιν οὔλων ὀδαξησµοί, πυρετοί, σπασµοί, διάρροιαι, καὶ µάλιστα ὅταν ἀνάγωσι τοὺς κυνόδοντας καὶ τοῖσι παχυτάτοισι τῶν παιδίων καὶ τοῖσι κοιλίας σκληρὰς ἔχουσι.
8.6.27. πρεσβυτέροισι δὲ γιγνοµένοισι παρίσθµια, σπονδύλου τοῦ κατὰ τὸ ἰνίον εἴσω ὤσιες, ἄσθµατα, λιθιάσιες, ἕλµινθες στρογγύλαι, ἀσκαρίδες, ἀκροχορδόνες, σατυριάσεις, χοιράδες, στραγγουρίαι καὶ τἆλλα φύµατα.
8.6.28. τοῖσι δ’ ἔτι πρεσβυτέροισι καὶ πρὸς τὴν ἥβην προσάγουσι τούτων τε πολλὰ καὶ πυρετοὶ χρόνιοι µᾶλλον καὶ ἐκ ῥινῶν αἵµατος ῥύσιες.
8.6.29. τὰ δὲ πλεῖστα τοῖσι παιδίοισι πάθεα κρίνεται τὰ µὲν ἐν τεσσαράκοντα ἡµέρῃσι, τὰ δὲ ἐν ἑπτὰ µησί, τὰ δὲ ἐν ἑπτὰ ἔτεσι, τὰ δὲ πρὸς τὴν ἥβην προσάγουσιν·
8.6.30. ὅσα δ’ ἂν διαµείνῃ τοῖσι παιδίοισι καὶ µὴ ἀπολυθῇ περὶ τὸ ἡβάσκειν ἢ τοῖσι θήλεσι περὶ τὰς τῶν καταµηνίων ῥήξιας, χρονίζειν εἴωθε· τοῖσι δὲ νεηνίσκοισιν αἵµατος πτύσιες, φθίσιες, πυρετοὶ ὀξέες, ἐπιληψίαι καὶ τἆλλα νοσήµατα, µάλιστα δὲ τὰ εἰρηµένα.
8.6.31. τοῖσι δ’ ὑπὲρ τὴν ἡλικίην ταύτην πλευρίτιδες, περιπνευµονίαι, λήθαργοι, φρενίτιδες, καῦσοι, διάρροιαι, χολέραι, δυσεντερίαι, αἱµορροΐδες.
8.6.32. τοῖσι δὲ πρεσβύτῃσι δύσπνοιαι, κατάρρ<ο>οι βηχώδεες, στραγγουρίαι, δυσουρίαι, ἄρθρων πόνοι, νεφρίτιδες, ἴλιγγοι, ἀποπληξίαι, καχεξίαι, ξυσµοὶ τοῦ σώµατος, ἀγρυπνίαι, κοιλίης καὶ ὀφθαλµῶν καὶ ῥινῶν ὑγρότητες, ἀµβλυωπίαι, γλαυκώσιες, βαρυηκοΐαι.”
8.6.33. Tαύτην τὴν τάξιν τῆς διδασκαλίας ἐχρῆν πεποιῆσθαι τὸν Πλάτωνα µᾶλλον, εἴπερ γε φιλοσόφῳ προσήκει τὸ τάξει καὶ µεθόδῳ χρῆσθαι τῇ διδασκαλίᾳ καὶ µᾶλλον ἢ τοῖς ἰατροῖς.
8.6.34. ἀλλ’ ἴσως οὐκ ἠδύνατο περὶ τῶν τοιούτων ἀκριβῶς διελθεῖν ἐµπειρίας δεοµένων, αὐτὸς οὐκ ὢν τρίβων τῶν ἔργων τῆς ἰατρικῆς, καὶ κατὰ τοῦτο ἐπαινεῖν αὐτὸν προσήκει, περὶ ὧν ἀκριβῶς οὐκ ἠπίστατο, µηδ’ ἐπιχειρήσαντα λέγειν.
8.6.35. ἀλλ’ ἐκεῖνά γε δυνατὸν ἦν αὐτῷ παρ’ αὐτῆς τῆς τῶν πραγµάτων φύσεως µεµαθηκέναι, τὰ λελεγµένα κατὰ τοὺς ᾿Aφορισµοὺς ἐν τῇδε τῇ ῥήσει·
8.6.36. “κατὰ δὲ τὰς ὥρας τοῦ µὲν ἦρος καὶ ἄκρου τοῦ θέρεος οἱ παῖδες καὶ οἱ τούτων ἐχόµενοι τῇσιν ἡλικίῃσιν ἄριστά τε διάγουσι καὶ ὑγιαίνουσι µάλιστα· τοῦ δὲ θέρεος καὶ τοῦ φθινοπώρου µέχρι µέν τινος οἱ γέροντες, τὸ δὲ λοιπὸν καὶ τοῦ χειµῶνος οἱ µέσοι τῇσιν ἡλικίῃσιν.”
8.6.37. ταῦτα µὲν οὖν περὶ τῶν εἰρηµένων ἡλικιῶν ἐφ’ ἑαυτοῦ καὶ τῶν ὁµοδιαίτων ἐξετάσαι τις δύναται προήκων ἤδη κατὰ τὴν ἡλικίαν, ὡς εἰκὸς ἦν Πλάτωνα προήκειν ὅτε ἔγραφε τὸν Τίµαιον.
8.6.38. ἀµελῶς οὖν ἔσχε περί τε τὴν τῶν αὐτῶν τούτων ἐξέτασιν ἔτι τε µᾶλλον ὧν ἔγραψεν ὁ ῾Ιπποκράτης περὶ τῶν πλεοναζόντων νοσηµάτων ἐν ἑκάστῃ τῶν ἡλικιῶν τε καὶ ὡρῶν, ὡς εἴ γε προσεσχήκει τὸν νοῦν αὐτοῖς, οὐκ ἂν ἐγεγράφει ταῦτα·
8.6.39. “τὸ µὲν οὖν ἐκ πυρὸς ὑπερβολῆς µάλιστα νοσῆσαν σῶµα συνεχῆ καύµατα καὶ πυρετοὺς ἀπεργάζεται, τὸ δὲ ἐξ ἀέρος ἀφηµερινούς, τριταίους δὲ ὕδατος διὰ τὸ νωθέστερον ἀέρος καὶ πυρὸς αὐτὸ εἶναι, τὸ δὲ γῆς τέταρτον ὂν νωθέστατον τούτων ἐν τετραπλασίαις περιόδοις χρόνου καθαιρόµενον τεταρταίους πυρετοὺς ποιῆσαν ἀπαλλάττεται µόλις.”
8.6.40. ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ πρῶτον µὲν ἡµάρτηκε κατὰ τὰ κοινὰ στοιχεῖα ἁπάντων σωµάτων, οὐ κατὰ <τὰ> τῶν ἐναίµων ζῴων ποιησάµενος τὴν αἰτιολογίαν τῶν περιοδικῶν πυρετῶν· ἄµεινον γὰρ ἦν ἃ καὶ δεῖξαι δυνάµεθα κατὰ τὸ σῶµα πλεονάζοντα, ταῦτ’ αἰτιᾶσθαι· δεύτερον δ’ ὅτι τῶν ἀφηµερινῶν καὶ τριταίων πυρετῶν οὐδ’ ἐγγὺς ἧκε τῆς ἀληθοῦς αἰτίας.
8.6.41. φαίνεται γὰρ ἐναργῶς ἐπὶ µὲν τῶν ἀφηµερινῶν ὁ φλεγµατώδης πλεονάζων χυµός, ὑγρὸς καὶ ψυχρὸς ὤν, ἐπὶ δὲ τῶν τριταίων ὁ τῆς ξανθῆς χολῆς, πάλιν αὖ καὶ οὗτος ἄκρως θερµὸς καὶ ξηρός· ὥστ’ ἐπὶ τούτου µὲν ἐχρῆν εἰρῆσθαι πλεονάζειν τὸ τοῦ πυρὸς στοιχεῖον, ἐπ’ ἀµφηµερινοῦ δὲ τὸ τοῦ ὕδατος, ὥσπερ ἐν τοῖς τεταρταίοις χυµὸν µὲν τὴν µέλαιναν χολήν, στοιχεῖον δὲ τὴν γῆν.
8.6.42. ὅστις δ’ ἑκάστου τῶν εἰρηµένων ἀκριβῶς ἐκµαθεῖν βούλεται τὴν φύσιν, ἔν τε τοῖς Περὶ κρίσεων ὑποµνήµασι κἀν τοῖς Περὶ τῆς διαφορᾶς τῶν πυρετῶν ἐξειργασµένον τὸν λόγον ἔχει.
8.6.43. ἐγὼ δ’ οὐκ εἴωθα πολλάκις ὑπὲρ τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ γράφειν, ἀλλ’ ἅπαξ ἢ καὶ δὶς ἐνίοτε τὴν ἀπόδειξιν εἰπὼν ἐν τοῖς ἄλλοις βιβλίοις τῷ συµπεράσµατι τῆς ἀποδείξεως χρῶµαι· καθάπερ καὶ περὶ τοῦ τρεῖς εἶναι τὰς ἀρχὰς τῶν διοικουσῶν ἡµᾶς δυνάµεων ἅπαξ ἀποδείξας ἐν τοῖς πρώτοις βιβλίοις τῆσδε τῆς πραγµατείας, ἐν ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις ἐξ ἑτοίµου λαµβάνω, µόνον ἀναµιµνήσκων ἐνίοις ὡς ἀποδέδεικται.
8.6.44. καὶ νῦν γοῦν ἀρκεῖ τό γε τοσοῦτον ἀναµνῆσαι περὶ τῶν ἐν ἐκείνοις δεδειγµένων, ὡς τοὺς ὀξυτάτους τε καὶ καυ-σωδεστάτους πυρετοὺς ἡ ξανθὴ χολὴ γεννᾷ καὶ ὡς τοῦ γένους τῶν καυσωδῶν πυρετῶν ἐστι καὶ ὁ τριταῖος.
8.6.45. εἴρηται δ’ ἐν ἐκείνοις ἡ αἰτία δι’ ἣν οὐκ ἔστι συνεχὴς ὥσπερ ὁ καῦσος ἀλλὰ διαλείπων γίγνεται.
8.6.46. Tαῦτ’ οὖν ὁ Πλάτων οὐκ ἀκριβῶς ἔγνω τῆς ῾Ιπποκράτους τέχνης, καίτοι πειρώµενος ἕπεσθαι τἀνδρὶ καὶ προσέτι γε περὶ τοῦ λευκοῦ φλέγµατος.
8.6.47. τὸ µὲν γὰρ ποµφολύγων ἐναπολαµβανοµένων, “ἀοράτων” µὲν “διὰ σµικρότητα,” καθάπερ αὐτὸς ἔφη, “συναπασῶν δὲ τὸν ὄγκον παρεχοµένων ὁρατόν,” γεννᾶσθαι τὸν τοιοῦτον χυµὸν εὔλογόν τε ἅµα καὶ πιθανόν· τὸ δ’ ἐκ συντήξεως ἁπαλῆς σαρκὸς γενέσθαι ποτὲ φλέγµα τῶν ἀτοπωτάτων ἐστί, πλὴν εἴ τις Πρόδικος ὑπαλλάττων τοὔνοµα τὸν πικρόχολον χυµὸν ὀνοµάζει φλέγµα διὰ τὸ νοµίζειν ἀπὸ τοῦ πεφλέχθαι τὴν προσηγορίαν αὐτῷ γεγονέναι.
8.6.48. ἀλλ’ ὅ γε Πλάτων αὐτὸς οἶδε θερµότατον ὄντα τὸν τῆς τοιαύτης χολῆς χυµὸν ἐν οἷς φησιν· “ὅσα δὲ φλεγµαίνειν λέγεται τοῦ σώµατος ἀπὸ τοῦ κάεσθαί τε καὶ φλέγεσθαι, διὰ χολὴν γέγονε πάντα,” καὶ τούτων ἐφεξῆς, “λαµβάνουσα µὲν ἀναπνοὴν ἔξω παντοῖα ἀναπέµπει ζέουσα φύµατα, καθειργνυµένη δὲ ἐντὸς πυρίκαυτα νοσήµατα πολλὰ ἐµποιεῖ.”
8.6.49. δῆλος οὖν ἐστι τῇ συνήθει προσηγορίᾳ κατὰ τοῦ πικροχόλου χυµοῦ χρώµενος, ὅσπερ τοὐπίπαν ἐστὶν ξανθὸς τὴν χρόαν· καὶ ὠχρὸς δ’ ἐνίοτε γίγνεται πολλὴν ὀρρώδη προσλαβὼν ὑγρότητα.
8.6.50. καὶ µέντοι κἀξ αὐτοῦ τοῦ προσθεῖναι τῷ φλέγµατι τὸ τῆς χρόας ὄνοµα δῆλός ἐστιν οὐκ ἐν τῇ προσηγορίᾳ σφαλλόµενος, ὥσπερ ὁ Πρόδικος, ἀλλ’ ἐν τῇ γνώσει τῆς φύσεως τοῦ χυµοῦ.
8.6.51. λέγει δὲ περὶ αὐτοῦ τόνδε τὸν τρόπον· “τὸ δ’ αὖ µετ’ ἀέρος τηκόµενον ἐκ νέας καὶ ἁπαλῆς σαρκός, τούτου δ’ ἀναιµωθέντος καὶ ξυµπεριληφθέντος ἀπὸ ὑγρότητος καὶ ποµφολύγων ξυστασῶν ἐκ τοῦ πάθους τούτου καθ’ ἑκάστην µὲν ἀοράτων διὰ σµικρότητα, ξυναπασῶν δὲ τὸν ὄγκον παρεχοµένων ὁρατὸν χρῶµα ἐχουσῶν διὰ τὴν τοῦ ἀφροῦ γένεσιν ἰδεῖν λευκόν, ταύτην πᾶσαν τηκεδόνα ἁπαλῆς σαρκὸς µετὰ πνεύµατος συµπλακεῖσαν λευκὸν εἶναι φλέγµα φαµέν.”
8.6.52. καὶ µετ’ οὐ πολλὰ δὲ πάλιν οὕτως ὑπὲρ αὐτοῦ γράφει· “τὸ δὲ λευκὸν φλέγµα διὰ τὸ τῶν ποµφολύγων πνεῦµα χαλεπὸν ἀποληφθέν, ἔξω δὲ τοῦ σώµατος ἀναπνοὰς ἴσχον ἠπιώτερον µέν, καταποικίλλει δὲ τὸ σῶµα λεύκας ἀλφούς τε καὶ τὰ τούτων ξυγγενῆ νοσήµατα ἀποτίκτον.”
8.6.53. ἐν ταύτῃ µὲν τῇ ῥήσει καλῶς ἀπεφήνατο περὶ τῶν γινοµένων ἀπὸ τοῦ φλέγµατος παθῶν· ἡνίκα δ’ ἔλεγεν ἔµπροσθεν “τὴν πᾶσαν τηκεδόνα ἁπαλῆς σαρκὸς µετὰ πνεύµατος συµπλακεῖσαν λευκὸν εἶναι φλέγµα φαµέν”, οὐκ ὀρθῶς.
8.6.54. δέδεικται γὰρ ἥ γε τοῦ φλέγµατος γένεσις ἐκ τροφῆς φύσει ψυχροτέρας ἐνδεῶς ὑπὸ τῆς ἐµφύτου θερµασίας κατεργασθείσης ἀποτελουµένη.
8.6.55. τηκοµένη δὲ σὰρξ ὅµοιόν τι ποιεῖ τὸ σύντηγµα τῇ χρόᾳ τῆς ὠχρᾶς χολῆς, ἐπὶ τὸ λευκότερον ῥέπον, ὡς εἶναι τὸ καλούµενον ὕπωχρον πυρ<ρ>όν.
8.6.56. ἔστι δὲ καὶ παχύτερον τὸ σύντηγµα τοῦτο τῆς ὠχρᾶς χολῆς καὶ δυσωδέστερον καί τινα γλισχρότητα πολλάκις ἔχον ἐν ἑαυτῷ καὶ λιπαρότητα.
8.6.57. Tαῦτα µὲν ἱκανὰ περὶ χυµῶν ἔγνωσται πρός γε τὸ παρόν, εἰ µέλλοιµεν, ὥς τινες τῶν φίλων ἀξιοῦσιν, ἐξηγεῖσθαι τὰ κατὰ τὸν Τίµαιον ἰατρικῶς εἰρηµένα.