Reden om bang te zijn

HOOFDSTUK DRIE

Avery veronderstelde dat als ze de positie van brigadier wilde innemen, ze over haar afschuw van de vergaderzaal op het politiebureau heen moest zien te komen. Ze had niets tegen de zaal op zich. Maar ze wist dat wanneer er zo snel na de ontdekking van een lichaam een vergadering plaatsvond, er sprake was van praten en ruzie maken, waarvan het meeste zou worden gebruikt om haar theorieën onderuit te halen.

Misschien dat daar als brigadier een einde aan komt, dacht ze terwijl ze de kamer binnenkwam.

Connelly stond aan het hoofd van de tafel en gaf papieren door. Ze dacht dat O’Malley er snel zou zijn. Hij leek veel meer aanwezig bij elke vergadering waar ze deel van uitmaakte sinds ze haar de brigadierpositie hadden aangeboden.

Connelly keek op naar haar door de groeiende menigte van andere agenten. “Dit gaat snel de ronde,” zei hij. “Het lichaam dat uit de rivier is getrokken, is precies vijf minuten geleden geïdentificeerd. Patty Dearborne, tweeëntwintig jaar oud. Een studente aan de universiteit van Boston en inwoonster van Boston. Op dit moment is dat alles wat we weten. De ouders moeten worden geïnformeerd zodra deze vergadering voorbij is.”

Hij schoof een map door met slechts twee vellen papier. Eén toonde een foto van het Facebook-profiel van Patty Dearborne. Op het andere blad stonden drie foto’s, allemaal genomen op de Charles River eerder die dag. Op allemaal stond het gelaat van Patty Dearborne, haar paars getinte oogleden waren gesloten.

In een ziekelijke gedachtegang probeerde Avery het gezicht van de jonge vrouw op dezelfde manier te zien als een moordenaar het zou zien. Patty was prachtig, zelfs nu ze dood was. Ze had een lichaam dat Avery zelf zou hebben gezien als veel te mager, maar waar barlopers naar zouden kwijlen. Ze gebruikte deze mentaliteit en probeerde te peilen waarom een moordenaar zo’n slachtoffer zou kiezen als er geen seksuele implicaties waren.

Misschien is hij op zoek naar mooie dingen. De vraag is natuurlijk of hij op zoek is naar deze mooie dingen om het te aanbidden of ze te vernietigen. Waardeert hij schoonheid of wil hij het vernietigen?

Ze wist niet zeker hoe lang ze hierover had nagedacht. Ze wist alleen dat ze een beetje opschrok toen Connelly de vergadering tot orde riep. Er waren in totaal negen mensen in de vergaderzaal. Ze zag dat Ramirez naar binnen was gekomen. Hij zat op een stoel bij Connelly en keek in hetzelfde soort map dat Connelly haar eerder had gegeven. Hij had kennelijk gevoeld dat ze naar hem keek; hij keek op en glimlachte naar haar.

Ze glimlachte hem terug toen Connelly begon. Ze liet haar blik meteen weer zakken en wilde niet al te duidelijk zijn. Terwijl bijna iedereen in het corps nu wist dat zij en Ramirez iets hadden, probeerden ze het nog steeds graag onder controle te houden.

“Iedereen zou nu al op de hoogte moeten zijn,” zei Connelly. “Voor degenen onder jullie die dat nog niet zijn: de vrouw is geïdentificeerd als Patty Dearborne, een studente aan de universiteit van Boston. Ze werd gevonden in de Charles River net buiten Watertown, maar ze werd geboren in Boston. Zoals rechercheur Black opmerkte in de briefing die jullie allemaal ontvingen, suggereert de stroming van de rivier dat het lichaam elders werd gedumpt. Het forensisch team vermoedt dat haar lichaam al vierentwintig uur in het water lag. Die twee punten samen doet vermoeden dat ze ergens in Boston te water werd gelaten.”

“Mijnheer,” zei agent Finley. “Vergeef me dat ik het vraag, maar waarom denken we niet eens aan zelfmoord? Volgens de briefing waren er geen blauwe plekken en geen tekenen van een gevecht.”

“Ik heb dat bijna meteen uitgesloten toen ik zag dat het slachtoffer naakt was,” zei Avery. “Hoewel zelfmoord meestal iets is om over na te denken, is het hoogst onwaarschijnlijk dat Patty Dearborne eerst haar kleren heeft uitgedaan voordat ze in de Charles River sprong.”

Ze had er bijna een hekel aan om de ideeën van Finley neer te halen. Ze zag hem elke week een verdomd betere agent worden. Hij was het afgelopen jaar volwassener geworden en de meeste mensen kenden hem nu als een hardwerkende agent.

“Maar geen blauwe plekken,” zei een andere agent. “Dat lijkt een aanwijzing te zijn.”

“Of een bewijs dat het geen zelfmoord was,” beweerde Avery. “Als ze vanaf een hoogte van meer dan twee tot drie meter zou springen, zou er sprake zijn van blauwe plekken op haar lichaam door de enorme impact.”

“De forensen zijn het daarmee eens,” zei Connelly. “Ze zullen binnenkort een meer definitief rapport sturen, maar ze zijn hier vrij zeker van.” Hij keek toen naar Avery en maakte een vegend gebaar met zijn hand over de tafel. “Wat heb je nog meer, rechercheur Black?”

Ze nam even de tijd om de dingen te bespreken die ze aan Connelly had verteld, details die in de briefing zaten. Ze noemde de geknipte en gepolijste nagels, het gebrek aan haar en de afwezigheid van sieraden. “Nog iets om op te wijzen,” voegde ze eraan toe, “is dat een moordenaar die zich tot het uiterste inspant om zijn slachtoffers representatief te maken, ofwel een scheve bewondering voor het slachtoffer suggereert, ofwel een soort van spijt.”

“Spijt?” vroeg Ramirez.

“Ja. Hij heeft haar opgedoft en haar zo mooi mogelijk gemaakt, omdat hij misschien niet bedoelde om haar te vermoorden.”

“Zelfs om haar te scheren... ook beneden?” vroeg Finley.

“Ja.”

“En vertel hen waarom je denkt dat we hier met een seriemoordenaar te maken hebben, Black,” zei Connelly.

“Want ook al was het een vergissing, het feit dat de moordenaar haar nagels deed en haar geschoren heeft, getuigt van geduld. En als je dat toevoegt aan het feit dat deze vrouw behoorlijk mooi was en vrij van vlekken, doet het me denken dat hij zich aangetrokken voelt tot schoonheid.”

“Hij heeft een rare manier om dat te laten zien,” zei iemand anders.

“Wat me terugbrengt naar de gedachte dat hij misschien niet van plan was haar te vermoorden.”

“Dus je denkt dat het was als een slecht verlopen afspraakje?” vroeg Finley.

“We weten het nog niet zeker,” zei ze. “Maar mijn eerste reactie is van niet. Als hij zo opzettelijk en voorzichtig was met de manier waarop ze eruitzag voordat het lichaam werd gedumpt, denk ik dat hij diezelfde zorg waarschijnlijk heeft gebruikt om haar te selecteren.”

“Haar selecteren van wat, Black?” vroeg Connelly.

“Ik denk dat dat is wat we moeten uitzoeken. Hopelijk heeft het forensisch team enkele antwoorden om ons op de goede weg te leiden.”

“Dus wat doen we tot dan?” vroeg Finley.

“We werken ons te pletter,” zei Avery. “We graven zo diep mogelijk in het leven van Patty Dearborne, in de hoop een idee te vinden dat ons zal helpen deze kerel te vinden voordat hij het opnieuw doet.”

Toen de vergadering eindigde, liep Avery door de vergaderzaal om met Ramirez te praten. Iemand moest de ouders van Patty Dearborne op de hoogte brengen en zij voelde de behoefte om dat te doen. Spreken met rouwende ouders, ook al was het ongelooflijk moeilijk en emotioneel afmattend, was meestal een van de beste plaatsen om een aanwijzing te vinden direct bij de bron. Ze wilde Ramirez bij zich hebben en wilde blijven werken aan de balans tussen hun persoonlijke en professionele leven. Het was nog steeds lastig, maar ze kregen het langzaam onder de knie.

Maar voordat ze hem bereikte, kwam O’Malley de kamer binnen. Hij sprak aan de telefoon, duidelijk gehaast. Waar het ook mee te maken had, het moet voor hem dringend zijn geweest om de vergadering over de Patty Dearborne-zaak te hebben gemist. Hij ging bij de deur staan wachten tot iedereen behalve Avery, Ramirez en Connelly weg waren en sloot toen de deur. Hij beëindigde zijn gesprek met een snelle en bijna grof “Ja, later” en haalde diep adem.

“Sorry dat ik de vergadering heb gemist,” zei hij. “Is er iets bijzonder aan de hand?”

“Nee,” zei Connelly. “We hebben de identiteit van de vrouw en moeten het nu aan haar familie vertellen. We werken in de veronderstelling dat degene die dit heeft gedaan het opnieuw zal doen.”

“Black, kun je me een snel rapport sturen waarin de details worden uitgelegd?” vroeg O’Malley.

“Ja, meneer,” zei ze. Hij vroeg haar nooit om zulke kleine dingen als deze. Ze vroeg zich af of het weer een van zijn niet-zo-subtiele tests was. Ze had gemerkt dat hij de laatste weken soepeler met haar was, meer bereid om haar meer verantwoordelijkheid te geven zonder inmenging. Ze was er zeker van dat het allemaal te maken had met het feit dat ze haar vroegen om brigadier te worden.

“Terwijl jullie allebei hier zijn,” zei O’Malley, kijkend naar Avery en Ramirez, “zou ik graag een woordje willen zeggen. Een paar woorden, eigenlijk... En ik heb niet veel tijd, dus ik zal snel zijn. Ten eerste... Ik vind het helemaal goed dat jullie twee elkaar buiten het werk zien. Ik heb er lang over nagedacht om jullie hier bij de A1 uit elkaar te halen, maar verdomme... Jullie werken te goed samen. Dus zolang jullie de grappen en speculaties kunnen verdragen, blijven jullie partners. Zo goed?”

“Ja, meneer,” zei Ramirez. Avery knikte in overeenstemming.

“Het volgende ding... Black. Het hele brigadiergedoe... Ik heb binnenkort een beslissing nodig. Zoals binnen achtenveertig uur. Ik heb geprobeerd geduldig te zijn en je dingen te laten uitwerken. Maar het is nu al meer dan twee maanden geleden. Ik denk dat dat eerlijk is.”

“Het is eerlijk,” zei ze. “Ik zal je morgen iets laten weten.”

Ramirez keek haar verbaasd aan. Eerlijk gezegd had haar reactie zichzelf ook verbaasd. Maar diep vanbinnen dacht ze dat ze wist wat ze wilde.

“Nu, over die vrouw-in-de-rivier-zaak,” zei O’Malley. “Die is officieel van jou, Black. Neem Ramirez mee, maar laten we het professioneel houden.”

Avery schaamde zich een beetje dat ze bloosde. Ach God, dacht ze. Eerst een dagje winkelen en nu blozen voor een man. Wat is er in hemelsnaam met me gebeurd?

Om alles in goede banen te leiden en niet van haar spel te worden geweerd, dacht Avery direct terug aan haar zaak. “Ik zou graag degene willen zijn die de familie op de hoogte brengt.”

“We kunnen dat aan iemand anders delegeren,” stelde Connelly voor.

“Ik weet het. Maar hoe vreselijk het ook klinkt, ouders die dergelijk vreselijk nieuws ontvangen, zijn meestal de beste bronnen voor informatie. Alles is rauw en open.”

“Mijn god, dat is vrij harteloos,” zei Connelly.

“Maar effectief,” zei O’Malley. “Goed idee, Black. Het is nu tien voor vijf. Met een beetje geluk komen ze thuis van hun werk. Ik zal ervoor zorgen dat iemand je binnen tien minuten een sms stuurt met het adres. Aan de slag nu. Vergadering gesloten.”

Avery en Ramirez vertrokken. In de hal begonnen de meesten hun klaar te maken om te vertrekken. Maar voor Avery was de dag nog lang niet voorbij. In feite, met de taak om het nieuws van de dood van een jonge vrouw aan haar ouders te moeten vertellen, dacht Avery dat het nog een heel lange avond zou worden.

HOOFDSTUK VIER

De Dearbornes woonden in een schilderachtig huisje in Somerville. Avery las de informatie die naar haar gestuurd was terwijl Ramirez reed. Patty Dearborne was een geweldige studente geweest, in haar laatste jaar aan de universiteit, met de bedoeling om adviseur te worden voor een erkend bedrijf in de gezondheidszorg. Haar moeder, Wendy, was een traumaverpleegster die in twee verschillende ziekenhuizen in de buurt werkte. Patty’s vader, Richard, was business development manager voor een groot telecommunicatiebedrijf. Ze waren een welgestelde familie en er was geen enkel vuiltje in hun dossier.

En Avery moest hen vertellen dat hun dochter dood was. Niet alleen dood, maar ook dat ze volledig naakt in een bevroren rivier was gedumpt.

“En,” zei Ramirez terwijl hij zich door de rustieke straatjes van de wijk Somerville slingerde. “Ga je die brigadiersfunctie doen?”

“Ik weet het nog niet,” zei ze.

“Enig idee?”

Ze dacht hier even over na en schudde toen haar hoofd. “Ik wil daar nu niet over praten. Het lijkt belachelijk in vergelijking met wat we gaan doen.”

“Hé, jij hebt je hiervoor aangeboden,” zei hij.

“Ik weet het,” zei ze, nog steeds niet zeker waarom. Ja, haar gedachten over het krijgen van een goede aanwijzing waren waar, maar ze had het gevoel dat er iets anders was. Patty Dearborne was maar drie jaar ouder geweest dan Rose. Het was veel te gemakkelijk om het gezicht van Rose op dat bevroren lichaam te zien. Om een bizarre reden had Avery het gevoel dat ze het nieuws aan de familie moest vertellen. Misschien was het een moederlijke drang, maar ze had het gevoel dat ze dat op een vreemde manier aan de ouders verschuldigd was.

“Dus laat me je dit vragen,” zei hij. “Waarom ben je er zo zeker van dat dit niet iets eenmalig is? Misschien een wraak van een ex-vriendje. Misschien alleen zij en daarmee gedaan.”

Ze grijnsde even, omdat ze wist dat hij geen ruzie met haar maakte. Niet echt. Ze had gemerkt dat hij graag een glimp opving van hoe haar geest werkte. Zijn betwisting van haar theorieën was gewoon een manier om haar voor te bereiden.

“Omdat op basis van wat we weten over het lichaam, deze man voorzichtig en zorgvuldig was. Een woedend ex-vriendje zou niet zo voorzichtig zijn om geen blauwe plekken achter te laten. De vinger- en teennagels zijn de sleutel voor mij. Iemand nam zijn tijd hiervoor. Ik hoop dat we bij de ouders meer inzicht krijgen in het soort vrouw dat Patty was. Als we meer over haar weten, weten we precies hoeveel van het opmaken is gebeurd door degene die het lichaam heeft gedumpt.”

“Daarover gesproken,” zei Ramirez en hij wees vooruit. “We zijn er. Ben je hier klaar voor?”

Ze haalde diep adem. Ze hield van haar werk, maar dit was het enige waar ze absoluut tegenop zag. “Ja, laten we gaan,” zei ze.

Voordat Ramirez tijd had om nog een woord te zeggen, opende Avery de deur en stapte uit.

Ze zette zich schrap.

***

Avery wist dat geen twee mensen precies op dezelfde manier op verdriet reageerden. Daarom was ze niet zo verbaasd toen Wendy Dearborne een kwartier later bijna in shock was, terwijl Richard Dearborne een luide en rommelige puinhoop was. Op een gegeven moment vreesde ze dat hij gewelddadig zou worden toen hij tegen een vaas op de keukentafel sloeg en die op de grond liet vallen.

Het gewicht van het nieuws hing zwaar in de kamer. Avery en Ramirez waren stil gebleven en hadden alleen gesproken toen ze een vraag hadden gesteld. In de stilte zag Avery twee foto’s van Patty in de woonkamer; een stond op de schoorsteenmantel boven de open haard en een andere was een doek dat aan de verre muur van de woonkamer hing. Avery’s besluit was correct geweest. Het meisje was absoluut adembenemend.

Wendy en Richard zaten nu allebei op de bank in de woonkamer. Wendy had een beetje controle over zichzelf gekregen en bracht af en toe een snikkend geluid uit terwijl ze tegen de schouder van Richard lag.

Terwijl de tranen over zijn wangen stroomden, keek Richard naar Avery. “Kunnen we haar zien? Wanneer kunnen we haar zien?”

“Op dit moment probeert het forensisch team nog vast te stellen wat er met haar is gebeurd. Zoals je je misschien kunt voorstellen, maken het koude water en de koude temperaturen het moeilijker om aanwijzingen of bewijs te vinden. In de tussentijd zijn er een paar vragen die ik u zou willen stellen en die ons kunnen helpen antwoorden te vinden.”

Beiden keken met een blik van verwarring en absoluut afgrijzen op hun gezicht en het was duidelijk dat Wendy geen hulp zou zijn. Ze was stomverbaasd en keek af en toe in de woonkamer alsof ze wilde controleren of ze wist waar ze was.

“Natuurlijk, welke vragen je ook maar hebt,” zei Richard. Avery dacht dat het een stoere man was die diep van binnenuit probeerde om zelf wat antwoorden te vinden.

“Ik weet dat het een vreemde vraag lijkt,” zei Avery. “Maar was Patty het soort meisje dat echt geïnteresseerd was in verzorging en vingernagels, dat soort dingen?”

Richard liet een jammerend geluid horen en schudde zijn hoofd. Hij huilde nog steeds, maar was op zijn minst in staat om woorden te vormen tussen het haperen om adem te halen. “Helemaal niet. Ze was eigenlijk een soort kwajongen. Ik wed dat je elke dag vuil onder haar nagels zou vinden nog voordat je ze met nagellak vond. Ze doste zich af en toe wel uit, maar alleen bij speciale gelegenheden. Soms besteedde ze wel veel aandacht aan haar haar, maar ze is, ze was niet zo’n echt fier meisje, weet je?”

Toen hij zichzelf corrigeerde met was niet, leek er iets te breken in Richard Dearborne. Avery verborg haar eigen krop in de keel terwijl haar hart voor hem brak. Het was genoeg om haar te doen besluiten de volgende vraag die ze had gepland niet te stellen: de vraag over de frequentie dat Patty haar benen schoor. Avery dacht dat het een veilige gok was dat als ze een soort kwajongen was die weinig om haar nagels gaf, ze waarschijnlijk ook niet geobsedeerd was geweest over het scheren van haar benen. Het was niet nodig om de vraag te stellen aan een man die net zijn dochter had verloren.

“Weet je of Patty vijanden had? Iemand waarmee ze problemen had?”

Het duurde even tot de vraag doordrong. Toen het eindelijk gebeurde, keerde de flikkering van woede die ze eerder had gezien terug naar de ogen van Richard Dearborne. Hij vloog recht van de bank, maar werd op zijn plaats gehouden door de grijpende hand van zijn vrouw om zijn pols.

“Die klootzak,” spuwde Richard. “Ja. O ja, ik kan aan iemand denken en ik wed dat die iets… Ach verdomme…”

“Meneer Dearborne?” vroeg Ramirez. Hij was langzaam overeind gekomen en anticipeerde misschien op een soort razende uithaal van Richard.

“Allen Haggerty. Hij was een vriend op de middelbare school die gewoon niet los wilde laten toen de dingen uiteindelijk twee jaar later op de universiteit eindigden.”

“Heeft hij problemen veroorzaakt?” vroeg Ramirez.

“Ja. Zo erg zelfs dat Patty een straatverbod moest krijgen dat tegen hem werd geplaatst. Hij wachtte haar na de lessen buiten op. Het werd zo erg dat Patty hier vorig jaar kwam wonen omdat ze zich niet veilig voelde in de slaapzalen.”

“Is hij ooit gewelddadig geworden?” vroeg Avery.

“Als dat zo was, heeft Patty er nooit iets over gezegd. Ik weet dat hij haar probeerde aan te raken, knuffels en kussen en dat soort dingen. Maar ze heeft nooit iets gezegd dat hij haar sloeg.”

“Het briefje...”

De stem van Wendy Dearborne klonk zo zacht dat het op de wind leek. Ze keek nog steeds niet naar Avery of Ramirez. Haar ogen waren neerslachtig, haar mond gedeeltelijk open.

“Welke briefje?” vroeg Avery.

“Een briefje dat Patty ons nooit heeft laten zien, maar dat we tijdens het wassen in haar broekzak hebben gevonden toen ze hier woonde,” zei Richard. “De engerd liet een briefje achter op de deur van haar slaapzaal. Ze heeft het nooit gezegd, maar we denken dat het de beslissende factor was om terug naar hier te verhuizen. Ik herinner het me niet woord voor woord, maar het sprak over hoe hij erover nadacht zichzelf te doden omdat hij haar niet kon krijgen en hoe boos het hem soms maakte. Wat duistere dingen over dat als hij haar niet kon krijgen, niemand dat zou kunnen.”

“Heb je het briefje nog steeds?” vroeg Avery.

“Nee. Toen we Patty hierover confronteerden, gooide ze het weg.”

“Hoe lang is ze hier gebleven?” vroeg Avery.

“Tot vorige zomer,” antwoordde Richard. “Ze zei dat ze het beu was om in angst te leven. We namen de beslissing dat als er nog iets met Allen zou gebeuren, we de politie er direct bij zouden halen. En nu... nu dit…”

Een zware stilte bedekte de kamer tot hij uiteindelijk naar hen opkeek. Avery voelde het verdriet en de woede van de vader in die blik.

“Ik weet dat hij het is,” zei hij.

HOOFDSTUK VIJF

Toen Avery en Ramirez het blok rond Allen Haggerty’s adres in de gaten hielden, ontving ze een e-mail met Haggerty’s dossier. Ze was verrast dat er maar weinig in stond. Hij had sinds zijn zeventiende drie boetes voor te hard rijden gehad en was vier jaar geleden kort gearresteerd tijdens een vreedzaam protest in New York, maar niets ernstigs.

Misschien sloegen zijn stoppen gewoon door toen Patty probeerde hem te verlaten, dacht ze. Ze wist dat het van tijd tot tijd gebeurde. Het was in feite een van de belangrijkste excuses die gewelddadige echtgenoten die hun vrouwen sloegen noemden. Het kwam neer op jaloezie, gebrek aan controle en zich kwetsbaar voelen.

Er was niemand thuis, dus binnen anderhalf uur nadat ze de Dearbornes hadden laten weten dat hun dochter dood was, was er een opsporingsbericht voor hem uitgegaan. Terwijl ze de buurt rondliepen, liet Ramirez Avery weer eens zien hoe goed hij met haar op één lijn zat. “Dit hele gedoe laat je aan Rose denken, nietwaar?” vroeg hij.

“Ja,” gaf ze toe. “Hoe heb je dat uitgevogeld?”

Hij glimlachte. “Omdat ik je gezicht heel goed ken. Ik weet wanneer je pissig bent, ik weet wanneer je je schaamt, je niet op je gemak voelt en wanneer je gelukkig bent. Ik zag ook hoe je snel je blik afwendde van de foto’s van Patty in het huis van Dearborne. Patty was niet veel ouder dan Rose. Ik snap het. Is dat de reden waarom je erop stond het nieuws aan haar ouders te vertellen?”

“Ja. Goed gezien.”

“Het gebeurt van tijd tot tijd,” zei hij.

Het was acht over tien toen Avery’s telefoon ging. Connelly was aan de lijn en klonk zowel moe als opgewonden. “We hebben Allen Haggerty gevonden toen hij uit een bar in het Leather District kwam,” zei hij. “Twee van onze jongens houden hem voor je vast. Hoe snel kun je daar zijn?”

Het Leather District, dacht ze. Dat is waar Rose en ik eerder vandaag waren, denkend over hoe goed ons leven was en hoe rustig we nu onze relatie aan het herstellen zijn. En nu is er een potentiële moordenaar op diezelfde locatie. Dat voelt... raar. Alsof daarmee op een vreemde manier het cirkeltje rond is..

“Black?”

“Tien minuten,” antwoordde ze. “Welke bar?”

Ze nam de informatie op en zo reed Ramirez hen naar hetzelfde gedeelte van de stad waar ze, minder dan twaalf uur geleden, tijd met haar dochter had doorgebracht.

De wetenschap dat dat iets was wat Wendy Dearborne nooit meer zou kunnen doen, lag haar zwaar op het hart. Het maakte haar ook een beetje boos.

Eerlijk gezegd kon ze niet wachten om die klootzak te pakken.

***

De twee agenten die Allen Haggerty hadden opgespoord, schenen hem graag over te dragen. Een van de agenten was een man die Avery redelijk goed had leren kennen: een oudere man die waarschijnlijk binnen een paar jaar met pensioen zou gaan. Zijn naam was Andy Liu en hij leek altijd een glimlach op zijn gezicht te hebben. Maar nu niet. Nu leek hij geïrriteerd.

De vier ontmoetten elkaar buiten de patrouillewagen van Andy Liu. Op de achterbank keek Allen Haggerty naar hen, verward en duidelijk pissig. Een paar mensen die op vrijdagavond van de ene bar naar de andere gingen, probeerden te zien wat er aan de hand was zonder al te opzichtig te zijn.

“Geeft hij jullie problemen?” vroeg Ramirez.

“Niet echt,” zei de partner van Andy. “Hij is gewoon een beetje dronken. We waren bijna klaar om hem naar het bureau te brengen en hem een mooie verhoorkamer te geven, maar O’Malley zei dat hij wilde dat je met hem praatte voordat we dat soort beslissingen namen.”

“Weet hij waarom je met hem wilt praten?” vroeg Avery.

“We hebben hem verteld over de dood van Patty Dearborne,” zei Andy. “Dat was wanneer hij echt zijn verstand verloor. Ik probeerde het beschaafd te houden in de bar, maar uiteindelijk moest ik hem in de boeien slaan.”

“Dat is prima,” zei Avery. Ze keek achter in de patrouillewagen en fronste. “Vind je het erg als we je auto even lenen?”

“Ga je gang,” zei Andy.

Avery nam de bestuurderskant, terwijl Ramirez op de passagiersstoel schoof. Ze draaiden zich opzij om gemakkelijker naar achteren te kunnen kijken, naar Allen.

“Dus hoe is het gebeurd?” vroeg Allen. “Hoe is ze gestorven?”

“Dat is nog steeds niet duidelijk,” zei Avery, die geen reden zag om vaag tegen hem te doen. Ze had lang geleden al geleerd dat eerlijkheid altijd de beste aanpak was als je een goed beeld wilde krijgen van een potentiële verdachte. “Haar lichaam werd ontdekt in een bevroren rivier, onder het ijs. We hebben onvoldoende informatie om te weten of ze daardoor stierf of dat ze al was vermoord voordat ze in de rivier werd gegooid.”

Dat was misschien een beetje hard, dacht Avery toen ze een lichte schok op Allen’s gezicht zag. Maar toch, het zien van die oprechte uitdrukking op zijn gezicht was alles wat ze nodig had om een goed gevoel te hebben dat Allen Haggerty niets te maken had met de dood van Patty.

“Wanneer was de laatste keer dat je haar zag?” vroeg Avery.

Het was duidelijk dat hij moeite had om daaraan te denken. Avery was er vrij zeker van dat tegen de tijd dat de nacht voorbij was, Allen wel een paar jaar ouder zou geworden vanwege zijn nu overleden liefde.

“Iets meer dan een jaar geleden, denk ik,” antwoordde hij uiteindelijk. “En dat was puur toevallig. Ik kwam haar tegen toen ze uit een supermarkt kwam. We keken elkaar ongeveer twee seconden aan en toen haastte ze zich weg. En ik neem het haar niet kwalijk. Ik was een klootzak voor haar. Ik was behoorlijk geobsedeerd.”

“En sindsdien is er geen contact meer geweest?” vroeg Avery.

“Geen. Ik heb de feiten onder ogen gezien. Ze was klaar met mij. En geobsedeerd zijn door iemand is niet echt de manier om ze voor je winnen, weet je wel?”

“Ken je iemand in haar leven die in staat is om haar zoiets aan te doen?” vroeg Ramirez.

Opnieuw was er een strijd te zien in Allen’s ogen toen hij probeerde alle stukjes in elkaar te passen. Terwijl hij hierover nadacht, ging de telefoon van Avery. Ze wierp een blik op het scherm en zag dat het O’Malley was.

“Ja?” vroeg ze toen ze snel opnam.

“Waar ben je?” vroeg hij.

“We spreken met de ex-vriend.”

“Is er een kans dat hij degene is die we zoeken?”

“Zeer twijfelachtig,” zei ze, terwijl ze bleef kijken hoe het gezicht van Allen zich met verdriet vulde.

“Goed. Ik heb je nodig hier op het bureau.”

“Is alles oké?” vroeg ze.

“Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt,” antwoordde O’Malley. �