Bijna Verloren

HOOFDSTUK TWEE

Met de telefoon klemvast zocht Cassie dicht tegen de muur beschutting tegen de motregen. Nu ze Ryan Ellis eenmaal gebeld had, werd ze almaar nerveuzer. Goed, ze zou hoe dan ook geld moeten verdienen om langer in Engeland te kunnen blijven. Maar na wat ze in Frankrijk had meegemaakt, vroeg ze zich af of au pair wel de juiste keuze was. Want, ook al leek de betrekking ideaal, zou hij wel bereid zijn iemand als Cassie aan te nemen; iemand met zo weinig ervaring en zonder echte kwalificaties? Ze voelde aankomen dat ze, nu ze de moed had om te vragen of ze de betrekking kon krijgen, waarschijnlijk niets anders mocht verwachten dan een sneue afwijzing.

De telefoon ging zo lang over dat ze begon te vrezen dat ze een voicemailboodschap zou moeten inspreken. Op het allerlaatste moment nam er iemand op.

‘Ryan Ellis hier,’ hijgde de iemand, ‘goedemiddag.’

Hij klonk buiten adem, alsof hij gerend had om de telefoon op tijd te pakken te krijgen.

‘Hallo, spreek ik met Ryan Ellis?’ vroeg Cassie.

Ze trok een grimas toen de overbodigheid van die vraag tot haar doordrong. Maar ze kende hem helemaal niet, dus kon ze moeilijk meteen roepen ‘Ha, die Ryan!’

‘Ja, daar spreekt u mee. Wie is er aan de lijn als ik vragen mag?’

Hij klonk niet geërgerd, eerder nieuwsgierig.

‘Mijn naam is Cassie Vale en ik kreeg uw nummer van mijn vriendin Jess, die vorig jaar voor u gewerkt heeft. Ze vertelde me dat u iemand zocht, om op de kinderen te passen.’

‘Jess, Jess, Jess’, herhaalde Ryan, alsof hij zich probeerde te herinneren wie dat was. ‘Oh ja, Jess uit Amerika! Ik zie nu dat ze me een sms’je gestuurd heeft. Zo’n aardig mens. Heeft zij u aanbevolen? Is dat waarom u belt? Ik heb haar bericht nog niet gelezen, ziet u.’

Cassie aarzelde. Ging ze nu ja zeggen? Als ze dat deed, zat ze er mogelijk meteen aan vast en ze was er nog niet helemaal zeker van, of ze er al aan toe was die stap te zetten.

‘Ik zou graag eerst wat meer over de betrekking willen weten’, zei ze. ‘Ik was au pair in Frankrijk, maar die opdracht is voltooid. Ik zit erover te denken een aanstelling voor de korte termijn te aanvaarden, maar… ik weet ’t nog niet.’

Er viel een korte stilte.

‘Laat ik u wat achtergrondinformatie geven. Ik ben wanhopig op dit moment. Ik heb net een scheiding achter de rug. Dat heeft me nogal aangegrepen. De kinderen willen er nog niet eens over praten, over wat er gebeurd is. Ze hebben iemand nodig die hen kan opvrolijken en leuke dingen met ze kan doen. Maar zelf zit ik tot over mijn oren in het werk, een project met een deadline dat al mijn tijd opslokt.’

Cassie was geroerd door zijn woorden. Ze had niet verwacht dat hij tussen twee vuren zat. Geen wonder dat hij wanhopig was iemand te vinden die hem uit de brand hielp. De scheiding moest erg traumatisch geweest zijn, als de kinderen zo aangegrepen waren. Als Ryan ze onder zijn hoede had, kon ze er gevoeglijk vanuit gaan dat zijn vrouw hem verlaten had, waarschijnlijk voor een ander. Ze moest even zoeken naar de juiste woorden.

‘Dat moet vreselijk zwaar geweest zijn’, bracht ze uiteindelijk uit, om maar wat te zeggen.

‘Ik heb rondgebeld omdat ik nog geen gelegenheid vond een advertentie te plaatsen. Trouwens, ik ben zo uit mijn doen dat ik me niet in staat voel een volslagen onbekende goed door te lichten. Maar niemand van diegenen die voorheen voor me gewerkt hebben, is beschikbaar. U mag gerust weten, ik sta met de rug tegen de muur. Ik ben bereid om het drievoudige te betalen van wat gebruikelijk is. En de betrekking duurt hooguit drie weken.’

‘Nou…’ begon Cassie.

Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om nee te zeggen. Dat zou harteloos zijn, nu de man in zo’n lastig parket zat. Ze had medelijden met hem en vond het moeilijk de betrekking zonder meer van de hand te wijzen. Hij zat duidelijk vreselijk omhoog. Bovendien waren de bezoldiging en de korte tijdsduur erg verleidelijk.

‘Waarom komt u niet kennismaken?’ opperde Ryan. ‘Heeft u een auto? Zo niet, dan kan ik u van het station halen. Ik betaal het treinkaartje uiteraard.’

‘Ik heb een auto.’

‘Dan is het een eitje! De reis hierheen kost u ongeveer vijf uur, ijs en weder dienende. Ik stuur u gelijk een sms met het adres. En u krijgt de kilometers van me vergoed, voor het geval u ons niet lief mocht vinden.’

‘Goed dan’, lachte Cassie. ‘Ik vertrek morgenochtend. Rond de lunch moet ik er zijn.’

Ze verbrak de verbinding, opgelucht dat ze hen zou leren kennen voordat ze een beslissing hoefde te nemen. Als ze hen mocht, kon ze weleens van doorslaggevende betekenis zijn in hun leven, door hun hulp en ondersteuning te bieden in zo’n moeilijke periode. Toen Ryan haar verteld had dat hij recentelijk gescheiden was, was ze verrast geweest door het gevoel van medelijden dat er door haar heengegaan was. Het opgroeien in een conflictueuze gezinssituatie en het verlies van haar moeder op jonge leeftijd moesten daarvoor de verklaring zijn; dat kon haast niet anders. Dit was zo’n situatie waarin ze van enorme waarde kon zijn. Toen ze als radeloze en diep gekrenkte tiener van huis wegliep, was ze vastbesloten geweest in de voetsporen van haar zus te treden en het misbruik van haar vader achter zich te laten. Maar, nadat ze aan diens overheersing ontsnapt was, was ze doodleuk in een giftige relatie met haar gewelddadige ex-vriend Zane gestapt. En daarna, toen ze naar Frankrijk vertrokken was, was ze in een zo mogelijk nog grotere nachtmerrie beland. Buiten de stad, in een afgelegen kustplaatsje, was ze eventjes helemaal weg van de snelweg en zou ze eindelijk in een gezinssituatie terechtkomen waar ze zich welkom voelde; wat per slot van rekening een van de hoofdredenen was geweest om au pair te willen worden.

Cassie hoopte dat ze de tijd daar zou kunnen gebruiken om op verhaal te komen.

HOOFDSTUK DRIE

De rit naar Ryan Ellis’ huis nam meer tijd in beslag dan Cassie verwacht had. Het bleek onmogelijk het drukke verkeer te ontlopen dat de snelwegen naar het zuiden verstopte. En er waren onderweg twee stukken geweest waar er aan de weg gewerkt werd en waar ze een eind had moeten omrijden. Die extra rijtijd zorgde er bovendien voor dat ze te weinig brandstof had. Ze moest de rest van het geld dat Jess haar gegeven had, gebruiken om te tanken. Ongerust dat Ryan mocht gaan denken dat ze van gedachten veranderd was, sms’te ze hem om te zeggen dat het later werd. Onmiddellijk kwam er antwoord terug.

‘Geen enkel probleem, neem de tijd, rijd voorzichtig.’

Toen ze eenmaal van de snelweg af was en op het platteland terechtgekomen, waren de panorama’s schilderachtig. Cassie probeerde reikhalzend over de getrimde hagen heen te kijken naar de golvende vergezichten over lappendekens van akkers en velden in diverse kleuren, van donkergroen tot goudgeel, met beeldschone boerderijtjes en meanderende riviertjes. Het gecultiveerde landschap gaf haar een vredig gevoel, al wist ze dat de samenpakkende wolken betekenden dat ze vanmiddag regen kregen. Ze hoopte dat ze voor de bui binnen zou zijn.

Meer dan zes uur na haar vertrek uit Londen kwam ze aan in het pittoreske kustplaatsje. Zelfs bij dit sombere weer zag het dorp er nog idyllisch uit. Haar auto rammelde over de kasseien. Tussen de huizen door zag ze af en toe een glimp van het schilderachtige haventje verderop. Ryan had haar gezegd dat ze het dorp helemaal door moest en dan de kustweg volgen; ze woonden een paar kilometer verder, aan de zeekant.

Toen ze buiten het openstaande tuinhek stilstond, kon Cassie haar ogen niet geloven. De woning daarachter was bijna te mooi om waar te zijn. Het zag eruit als het huis uit haar dromen. Een eenvoudige, doch schitterende villa, met ronde lijnen en houten details die volledig pasten in het decor, als een schip in zijn thuishaven. Alleen, dit “schip” lag tegen een bergwand gevlijd, met een beeldschoon uitzicht over de oceaan. De goed onderhouden tuin bevatte een schommel en een wipwap. Beide waren wat roestig. Cassie gokte dat de staat waarin het speeltuig verkeerde, de leeftijd van de kinderen verried.

Cassie wierp een blik in de binnenspiegel om te kijken of haar haar goed zat. De slagen waren nog glad en glanzend, dankzij haar matineuze inspanningen. En haar koraalrode lippenstift zat perfect. Ze parkeerde op de oprit van kinderkopjes en wandelde naar de voordeur langs een pad tussen bloembedden door. Voor het jaargetijde lagen die er nog prachtig bij, met gele bloesem. Zag ze daar bloeiende kamperfoelie? Ze vermoedde dat het hier ’s zomers een explosie van kleuren was. De voordeur zwaaide open, nog voor ze eraan toe was.

‘Goeiemiddag, juffrouw Vale. Leuk met u kennis te maken. Ik ben Ryan Ellis.’

De man die haar begroette, was een kop groter, en zag er afgetraind en verrassend jong uit. Hij had een warrige, zeezandkleurige haardos en doordringende, blauwe ogen. Hij glimlachte, oprecht blij haar te zien. Ryan Ellis droeg een vaal geworden Eminem T-shirt en een versleten spijkerbroek. Ze zag dat er een theedoek aan zijn broekband hing.

‘Goeiemiddag, meneer Ellis.’

Ze schudde de uitgestoken hand. Zijn handdruk was warm en stevig.

‘Ik was net de keuken aan het opruimen, ter voorbereiding op je… eh, uw komst. Het water kookt. Houdt u van thee? Het is zo’n Engelse gewoonte, hè. Ik weet ’t. Maar er is koffie, als je… u dat liever… heeft. Zeg, zullen we elkaar maar tutoyeren? Is dat goed?’

‘Dat is prima’, antwoordde Cassie, meteen op haar gemak door de informele toonzetting. ‘En ja, thee is goed. Ik ben dol op thee.’

Nadat hij de deur had dichtgedaan en haar voorging naar de keuken, moest ze bekennen dat Ryan Ellis totaal verschilde van hoe ze zich hem voorgesteld had. Hij was vriendelijker dan ze had durven hopen en ze vond het geweldig dat hij bereid bleek iets in de keuken te doen.

Cassie herinnerde zich de ontvangst op het vorige adres waar ze au pair was. Op het moment dat ze het Franse chateau binnenkwam, had ze die nare atmosfeer gevoeld, van conflicten die in de lucht hingen. In dit huis merkte ze daar hoegenaamd niets van. Ze liep over in de boenwas gezette houten vloerpanelen en was onder de indruk van hoe schoon alles was. Er waren zelfs verse bloemen op een vaas op de tafel in de vestibule.

‘We hebben de boel speciaal voor jou opgefleurd’, zei Ryan alsof hij haar gedachten las. ‘Het heeft er in maanden niet zo netjes uitgezien.’

Rechts zag Cassie een kamer met grote schuifdeuren die toegang gaven tot een veranda. Comfortabel ogende leren fauteuils en zeegezichten met schepen aan de muur gaven de kamer een uitnodigende en smaakvolle uitstraling. Cassie kon niet nalaten de vergelijking te trekken met de ostentatieve pronkzucht in het chateau waar ze voorheen gewerkt had. Ze besefte dat in dit huis een waarachtig gezin woonde. De keuken was prachtig en proper. Cassie zag in een mum de degelijkheid van de apparatuur. Waterkoker, broodrooster en keukenmachine waren alle van een topmerk. Ze herkende de felgekleurde ontwerpen van de vormgever uit een artikel dat ze gelezen had in een tijdschrift in het vliegtuig. Ze wist nog dat ze toen bijna achterovergeslagen was van de prijzen.

‘Heb je gegeten tussen de middag?’ vroeg Ryan nadat hij de thee ingeschonken had.

‘Nou, nee. Maar dat geeft niet.’

Zonder acht te slaan op haar protesten haalde hij een schaal uit de koelkast, volgestapeld met fruit, muffins en sandwiches.

‘In het weekeinde heb ik nu eenmaal graag wat lekkers bij de hand. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het speciaal voor jou gemaakt had, maar het is de standaardkost van de kinderen. Dylan is twaalf en eet zo langzamerhand voor twee, Madison is negen en beoefent allerlei sporten. Ik heb liever dat ze dit naar binnen werken dan junkfood of snoep.’

‘Waar zijn ze,’ vroeg Cassie, ‘de kinderen?’

Ze voelde zich zenuwachtig worden bij de gedachte aan de aanstaande kennismaking. Met zo’n leuke en oprechte pa moesten ze wel precies zo zijn zoals Jess ze geschetst had, maar ze wilde dat liever toch zelf nog even vaststellen.

‘Ze gingen na het middagmaal op de fiets naar een vriendje verderop toe. Ik heb ze gezegd dat ze van het droge weer moesten profiteren voordat ’t omslaat. Ze kunnen elk moment terug zijn. Zo niet, dan moet ik ze misschien gaan ophalen met de Land Rover.’

Ryan wierp een peinzende blik door het raam op de dreigende luchten.

‘Maar goed, zoals ik al zei, zit ik de komende tijd erg omhoog, als alleenstaande ouder nu. En ze hebben alle afleiding nodig die ze kunnen krijgen. Maar de deadline van mijn project is spijkerhard.’

‘Wat doet u… eh, je voor werk?’ vroeg Cassie.

‘Ik heb een stel boten voor sportvisserij en recreatie in de haven van het dorp liggen. In deze tijd van het jaar vindt het groot onderhoud plaats. Ik heb momenteel een ploeg scheepstimmerlui aan het werk. Ze hebben het vreselijk druk, en de allereerste stormen van het seizoen zijn op til. Daarom heb ik zo weinig tijd. En mijn privéomstandigheden helpen niet echt mee nu.’

‘Het moet vreselijk zijn geweest, die scheiding en alles, juist nu.’

‘Het is een moeilijke tijd geweest.’

Ryan wendde zich af van het raam. Bij de veranderende lichtval nam ze er notie van dat hij niet slechts niet onaantrekkelijk was, maar zelfs uitzonderlijk knap. Zijn gelaatstrekken waren regelmatig en krachtig. En te oordelen naar zijn armspieren, moest hij erg fit zijn. Cassie vervloekte zichzelf dat ze langs haar neus weg het uiterlijk van de arme man, die momenteel door een emotionele hel moest gaan, zat te bewonderen. Maar het was nu eenmaal zo dat hij er dermate mooi uitzag, dat het moeilijk was om niet te staren.

‘Het punt is even, Ryan, dat ik niet een geldig visum heb om hier te werken. Ik heb er eentje voor Frankrijk, en ik heb alle toestemming van het au pairbureau, alleen… ik had niet in de gaten dat het hier allemaal net even anders werkt.’

‘Je bent bij me aanbevolen door een vriendin’, zei Ryan met een glimlach. ‘Laten we dus zeggen, dat je hier te gast bent. Ik betaal je zwart, dus belastingvrij. Kun je daarmee leven?’

Cassie voelde zich opgelucht. Ryan begreep haar situatie volkomen en was bereid de zaak in zo’n vat te gieten dat ze geen problemen zou krijgen. Dat was een pak van haar hart. Ze besefte dat het voor haar de doorslag gaf en ze moest zich ervan weerhouden om niet nu al ja te zeggen. Ze wees zichzelf erop dat ze voorzichtig moest zijn en zich nergens op moest vastleggen voordat ze de kinderen gezien had.

‘Hoelang denk je me nodig te hebben?’

‘Hooguit drie weken. Dat geeft me tijd om dit project af te ronden en dan komen de schoolvakanties er ook aan. Kortom, een en ander bieden de gelegenheid om de gezinsbanden weer aan te halen. Om nieuwe aan te halen, moet ik misschien zeggen, als een nieuw gezinnetje. Er wordt wel beweerd dat een scheiding zo ongeveer het ergste is wat je kan overkomen. Ik denk dat de kinderen en ik dat kunnen onderschrijven.’

Cassie knikte meelevend. Ze twijfelde er geen seconde aan dat de kinderen geleden hadden. Ze vroeg zich af of Ryan en zijn vrouw veel geruzied hadden. Onenigheid was er onherroepelijk geweest. Het hing er alleen maar vanaf, of ze uitgemond was in geschreeuwde verwijten of in zwaarbewapende stiltes. Als kind had Cassie beide meegemaakt. Ze was er nog niet uit welke van de twee erger was.

Toen Cassies moeder nog leefde, was die er vaak in geslaagd om het deksel dicht te houden dat op de put zat waarin het woeste monster school dat in haar vader huisde. Cassie herinnerde zich de gespannen stiltes van toen ze nog klein was. Ze had in die tijd een gevoelige antenne ontwikkeld voor conflicten. Ze kon een kamer binnenwandelen en meteen aanvoelen of er ruzie was geweest. Zulke stiltes waren beladen en emotioneel uitputtend omdat ze eindeloos leken. Als er één ding was dat je kon zeggen ten faveure van openlijke conflicten, dan was het wel dat er vroeg of laat een eind aan kwam, ook al was het dan met gebroken serviesgoed of telefoontjes naar hulpdiensten. Het liet tevens een ander trauma na en andere littekens. Alsmede een diep angstgevoel, omdat verbaal en fysiek geweld bewezen dat je je zelfbeheersing kon verliezen en dus niet te vertrouwen was. Zo was, kort samengevat, haar vader geweest na de dood van haar moeder. Cassie keek rond in de propere, opgeruimde keuken en probeerde zich voor te stellen wat zich hier afgespeeld had tussen Ryan en zijn echtgenote. De ergste ruzies speelden zich in haar ervaring namelijk af in de keuken en in de slaapkamer.

‘Het spijt me zo,’ zei ze zacht, ‘dat je dit allemaal hebt moeten doormaken.’

Ryan vestigde een opmerkzame blik op haar en ze beantwoordde die. Ze keek in indringende, staalblauwe ogen.

‘Cassie,’ fluisterde hij, ‘het lijkt net, of je ’t… kent?’

Ze had even de indruk dat hij haar nog iets wilde vragen, maar toen ging de voordeur open.

‘De kinderen zijn thuis’, zei hij opgelucht met een blik uit het raam. ‘En precies op tijd.’

Cassie keek naar buiten. Regendruppels spatten tegen het glas. En toen de deur met een klap weer dichtviel, brak er een winterse plensbui los.

‘Ha, die pa!’

Er klonken rennende voetstappen op de houten vloer. En een slank meisje in een fietsbroek en een groen trainingsjack kwam de keuken binnen sprinten. Ze bleef staan toen ze Cassie zag, bekeek haar van top tot teen en kwam toen dichterbij om haar een hand te geven.

‘Hallo. Kom jij hier oppassen?’

‘Ik ben Cassie’, zei Cassie. ‘Ben jij Madison?’

Madison knikte en Ryan woelde speels door zijn dochters glanzend bruine haar.

‘Cassie weet nog niet of ze dat wel wil. Zul jij je daarom van je beste kant laten zien?’

Madison haalde haar schouders op.

‘Jij zegt altijd, dat we nooit moeten beloven wat we niet kunnen waarmaken. Maar ik zal ’t proberen.’

Ryan schaterde. Cassie merkte dat ze zelf ook moest lachen om de ondeugende eerlijkheid van Madisons antwoord.

‘Waar is Dylan?’

‘Hij is in de garage, zijn fiets smeren. Die piepte toen we de heuvel op fietsten. En toen viel de ketting er ook nog af.’

Madison beende naar de keukendeur en haalde diep adem.

‘Dylan!’ brulde ze. ‘Kom meteen!’

Cassie hoorde in de verte iemand roepen ‘Ik kom al!’

‘Dat gaat nog eeuwen duren’, oordeelde Madison somber. ‘Als hij eenmaal aan zijn fiets begint te prutsen, houdt hij nooit meer op.’

Toen zag ze het bord met lekkers. Haar gezicht klaarde op en ze ging ze er recht op af. Maar toen ze ontdekte wat er op brood zat, zuchtte ze teleurgesteld.

‘Pap, je hebt sandwiches met ei gemaakt.’

‘Is dat een probleem?’ vroeg Ryan, met verbaasd opgetrokken wenkbrauwen.

‘Je weet hoe ik denk over ei op brood. Het lijken net broodjes poep.’

Ze koos met zorg een muffin uit van de andere kant van de schaal.

‘Broodjes poep?’ stamelde Ryan en zijn stem verried, dat verontwaardiging en hilariteit om de voorrang streden. ‘Maddie, dat soort dingen hoor je niet te zeggen als er bezoek is.’

‘Kijk maar uit, Cassie,’ waarschuwde Madison, terwijl ze een gezicht trok naar haar vader dat van weinig berouw blijk gaf, ‘dat spul plakt overal aan vast.’

Cassie werd overvallen door een tot dusver onbekend gevoel van… van thuisgekomen zijn. Dergelijke gekkigheid was precies waarop ze gehoopt had. Tot dusverre leek dit een normaal, gelukkig gezin, met plagerij over en weer, en dito bezorgdheid. Ook al leed het voor haar geen twijfel dat elk zijn eigen nukken en zorgjes had. Ze voelde plots hoe gespannen ze geweest was, in de overtuiging dat er iets finaal scheef zou lopen. Ze had tot nu toe nog niets van de schaal gepakt, omdat ze zich opgelaten gevoeld had om te gaan zitten kauwen waar Ryan bij was. Maar nu voelde ze hoe hongerig ze was. Ze kon maar beter wat eten voordat haar maag hoorbaar zou gaan knorren.

‘Ik zal moedig zijn,’ zei ze, ‘en een broodje p… eh, sandwich met ei nemen.’

‘Daar ben ik blij om,’ juichte Ryan, ‘want mijn culinaire kunsten hebben een goede roep.’

‘Broodjes poep’, rijmde Madison.

Cassie lachte. Madison richtte zich tot Cassie.

‘Pappa kookt altijd. Hij houdt alleen niet van opruimen.’

‘Dat is waar’, gaf Ryan toe.

Madison haalde opnieuw diep adem en wendde zich tot de keukendeur.

‘Dylan!’ gilde ze, om er op normale toon aan toe te voegen ‘Oh, ben je daar al.’

Een lange, slungelachtige jongen was de keuken in komen kuieren. Hij had hetzelfde bruine, glanzende haar als zijn zusje. Cassie vroeg zich af of hij net een groeistuip doorgemaakt had, want hij zag eruit als een gespierde spijker.

‘Hoi,’ zei hij langs zijn neus weg tegen Cassie.

Ze herkende in hem, ondanks zijn jonge jaren, een gelijkenis met Ryan. Ze hadden dezelfde wilskrachtige kin en geprononceerde jukbeenderen. In Madisons knappe, ovale snoetje zag ze minder van hem terug. Ze vroeg zich af hoe de moeder eruitzag. Zouden er nog familiefoto’s in huis te vinden zijn? Of was de scheiding zo bitter geweest dat die weggehaald waren?

‘Je hoort een hand te geven’, zei Ryan tegen zijn zoon.

Dylan liet zijn handen zien. Die waren zwart van het fietskettingvet.

‘Oh jee, kom maar hier.’

Ryan haastte zich naar het aanrecht, draaide de kraan open en spoot een royale dosis zeep over de handen van zijn zoon. Nu Ryan afgeleid was, nam Cassie gauw nog een sandwich.

‘Wat was er mis met de fiets?’ vroeg Ryan.

‘De ketting sloeg door,’ zei Dylan, ‘zodra ik naar een kleiner verzet schakelde.’

‘Heb je ’t gemaakt?’ vroeg Ryan, terwijl hij de voortgang van het handenwassen met enige zorg gadesloeg.

‘Ja’, antwoordde Dylan.

Cassie verwachtte een verdere uitweiding, maar… dat was ’t. Ryan gaf hem een handdoek en hij droogde zijn handen. Dylan pakte Cassies hand even beet bij wijze van begroeting en wijdde zijn aandacht toen aan het eten op tafel. Er kwam misschien niet zoveel uit Dylan, maar Cassie sloeg er steil van achterover, hoeveel er ín Dylan ging; het bord was bijna leeg tegen de tijd dat Ryan het in de koelkast terugzette.

‘Je hebt helemaal geen trek meer in avondeten als je zo doorgaat,’ zei hij, ‘en ik ga straks spaghetti bolognese maken.’

‘Die krijg ik ook wel op, hoor’, beloofde Dylan.

Ryan sloot de koelkast.

‘Oké, ik wil dat jullie iets droogs gaan aantrekken nu, anders vatten jullie nog kou.’

Toen ze verdwenen waren, richtte hij zich opnieuw tot Cassie en hij klonk gespannen.

‘Wat denk je? Zijn de kinderen zoals je verwachtte? Het zijn lieve kinderen, hoor. Ook al hebben ze natuurlijk hun momenten.’

Cassie had ze van meet af aan al gemogen. Vooral Madison leek een gemakkelijk kind en ze kon zich niet voorstellen dat er ooit een stilte viel als zij in de buurt was. Dylan leek moeilijker; stiller en introverter. Maar dat kon komen doordat hij wat ouder was en al een tiener. Het was logisch dat hij niet zoveel te melden had aan een au pair van begin twintig. Ryan had gelijk, het waren lieve kinderen. En, wat belangrijker was, hijzelf maakte de indruk een ondersteunende vader te zijn, die er voor hen was als er zich problemen zouden voordoen.

Kortom, de kogel was door de kerk, ze aanvaardde de betrekking.

‘Ze lijken alleraardigst. Ik ga met alle genoegen drie weken voor je werken.’

Ryans gezicht begon te stralen.

‘Oh, fantastisch! Weet je, Cassie, vanaf het moment dat ik je zag… nee, vanaf het moment dat ik je sprak, bad ik dat je ja zou zeggen. Je hebt iets wat me intrigeert. Ik zou je heel graag beter willen leren kennen, meer te weten komen over wat je meegemaakt hebt, wat je gevormd heeft, want je lijkt zo… ik weet niet hoe ik het noemen moet. Wijs? Rijp? Ik heb in ieder geval het gevoel dat mijn kinderen in goede handen zijn.’

Ze wist niet wat ze hierop zeggen moest. Ze werd wat ongemakkelijk onder Ryans lofzang.

‘Dat zullen de kinderen leuk vinden’, hernam Ryan. ‘Ik kon zien dat ze je al mogen. Laten we je gaan installeren. En daarna zal ik je een rondleiding geven. Heb je je bagage bij je?’

‘Heb ik.’

Gebruikmakend van een droge bui liep hij met haar mee naar buiten, pakte de twee koffers alsof ze niets wogen, en droeg ze voor haar naar binnen.

‘We hebben één garage, voor de Land Rover. Maar buiten parkeren is geen probleem. Het huis is eenvoudig. Rechts zie je de woonkamer, recht vooruit de keuken en links de eetkamer, waarvan we overigens hoogstzelden gebruikmaken. Dus hebben we die kamer omgedoopt tot legpuzzel-, lees- en speelkamer. Zoals je kunt zien.’

‘Wie is de puzzelaar?’

‘Madison. Ze houdt van handenarbeid, knutselen; eigenlijk alles wat met creëren en doen te maken heeft.’

‘En ze is nog sportief ook,’ zei Cassie, ‘een dame met vele talenten.’

‘Ik ben bang dat huiswerk maken het zwakste punt van Maddie is. Ze heeft bijles nodig, vooral in wiskunde. Dus, alle steun die je kunt bieden, is van harte welkom, al was het alleen maar op moreel niveau.’

‘En Dylan?’

‘Hij is een verwoed fietser. Hij heeft helemaal niets met andere sporten. Hij denkt lineair en haalt alleen maar tienen. Hij heeft het niet zo op sociale contacten. Soms is het uitkijken met ’m, want hij is erg gevoelig. En hij kan opvliegend zijn wanneer hij zich onder druk gezet voelt.’

Cassie knikte, erkentelijk voor alle informatie die van pas kon komen in haar nieuwe functie.

‘Dit is jouw kamer hier. Laten we je spullen naar binnen brengen.’

De kleine kamer had een grandioos uitzicht op zee. Ze was uitgevoerd in azuurblauw en wit, en zag er rein en aantrekkelijk uit. Ryan zette de grootste tas aan het voeteneind van het bed en de kleinere op de blauwwit gestreepte leunstoel.

‘De logeerkamer is aan het begin van de overloop. Dan heb je Madisons kamer aan die kant, en die van Dylan aan de andere kant. Die van mij is op het eind. Dan blijft er één kamer over die ik je nog moet laten zien.’

Hij begeleidde haar terug naar beneden en ze liepen de woonkamer in. Daarnaast, achter de glazen deuren die ze al eerder gezien had, zag Cassie een uitbouw met smeedijzeren meubels.

‘Wauw’, zei ze.

Het uitzicht op zee vandaaruit was in één woord adembenemend. Er was een steile afgrond naar de oceaan. Ze kon de branding op de rotsen daar beneden horen.

‘Dit is mijn speciale plekje. Ik zit hier iedere avond na het eten om tot mezelf te komen, meestal met een glas wijn. Je bent van harte welkom om me gezelschap te komen houden wanneer je maar wilt. Wijn is niet verplicht, maar warme en winddichte kleding wel. Er zit een stevig dak op, maar het glas ontbreekt nog. Ik heb overwogen om het zelf te doen, maar kwam er al doende achter dat het vakwerk is. Daarbuiten, met het geluid van de branding, en met af en toe een vlaag buiswater op stormachtige avonden, voel je je zo één met de oceaan. Ga maar kijken.’

Hij opende de schuifdeur en Cassie liep de veranda op. Ze greep zich vast aan de reling en boog zich voorover. Terwijl ze dat deed, werd ze overmand door duizeligheid. Ze stond niet langer aan de kust van Devon. Ze leunde over een stenen borstwering en staarde vol afschuw naar het verwrongen lichaam in de diepte. Ze voelde de kou van de stenen balustrade in haar vingers. Ze herinnerde zich de zweem van parfum die in de luxueuze slaapkamer was blijven hangen, hoe ze misselijkheid had voelen opkomen, haar benen dienst hadden geweigerd en ze gedreigd had flauw te vallen. En ook hoe ze niet in staat was geweest zich de gebeurtenissen van de vorige avond helder voor de geest te halen. Haar nachtmerries, altijd al gruwelijk, waren nog veel erger en levendiger geworden sinds die noodlottige nacht. Soms wist ze niet goed waar herinneringen ophielden en dromen begonnen. Cassie had gedacht dat ze die doodsbange ik voorgoed achter zich gelaten had. Maar nu, terwijl de duisternis uit de diepte op haar toevloog om haar te verzwelgen, drong de afschuwelijke waarheid tot haar door – al die herinneringen en de aanverwante angst waren een onlosmakelijk deel van haar.

‘Nee!’ wilde ze gillen, maar haar eigen stem scheen van een verre afgelegen plek te komen en alles wat uit haar keel kwam was een schor, bijna onhoorbaar gefluister.