Trotseer Het Hart Niet

Eenmaal buiten leunde Kyoko tegen een nabijgelegen boom en realiseerde zich dat ze waarschijnlijk in bed had moeten blijven. Haar hart bonsde en haar hele lichaam deed pijn. Ze bukte zich om haar benen te masseren. Ze herinnerde zich dat ze gisteravond met Tasuki had gedanst nadat ze van het met drank gedrenkte fruit had gegeten, maar het voelde meer alsof ze door een vrachtwagen was aangereden. Een lekker warm bad in de warmwaterbronnen zou de spierkrampen verlichten.

Ze maakte opnieuw een mentale notitie om nooit meer fruit te eten op een feestje. Toen schoot haar een gedachte te binnen. Toya zal de geur van Shinbe op haar kleding opmerken. Aha! Het laatste wat ze wilde was Shinbe in de problemen brengen terwijl hij niets deed. Ze strompelde weg van de hut, kreunend van de aanhoudende kater, maar vastbesloten om niet alleen haar pijn weg te wassen, maar ook haar kleding.

*****

Toya gromde diep achter in zijn keel terwijl hij het dorp overzag waar ze waren gekomen. Hij beet op zijn tanden, wetende dat ze te laat waren. Het dorp lag in puin. Het leek erop dat wat ze de laatste tijd ook deden, ze altijd een stap achter Hyakuhei en zijn demonen stonden. Hij fronste en doorzocht het dorp naar overlevenden.

‘Er moet hier een stuk van de talisman verborgen zijn geweest, anders had hij niet de moeite genomen om het hele dorp te vernietigen.’ Toya's gouden ogen werden donker van bezorgdheid.

“We moeten ze helpen,” zei Suki zacht terwijl ze het dorp binnenliep met Kamui aan haar zijde. Ze bukte zich om naar een huilend kind te kijken dat daar verloren en alleen leek te zitten.

Even sloot Toya zijn ogen voor het bekende tafereel terwijl zijn bloed kookte. Hij wist dat Hyakuhei bijna elk stuk van de talisman in zijn bezit had en het kon hem niet schelen wie hij pijn deed om de rest ervan te krijgen. Hyakuhei had tenslotte zelfs zijn eigen broer vermoord. Nu probeerden de bewakers Kyoko te beschermen tegen dezelfde moordenaar.

Als Hyakuhei erin zou slagen alle stukjes van het kristal te verzamelen, zou hij in staat zijn in Kyoko's wereld in te breken en vele demonen met zich mee te nemen. Dat konden ze niet laten gebeuren. Hij voelde een koude rilling langs zijn ruggengraat lopen en wist dat er iets mis was.

‘Kyoko,’ echode het woord als een waarschuwing in zijn hoofd.

“Jullie twee, blijf hier en help. Ik moet nu bij Kyoko gaan kijken!” Schreeuwde Toya terwijl hij zich haastte in de richting waar ze vandaan kwamen. Hij wist dat er iets niet klopte ... hij voelde het tot in zijn ziel. Hij had haar nooit zonder zijn bescherming moeten achterlaten, niet met Hyakuhei's demon zo dichtbij. Hij kon de angst om de andere helft van zijn hart te verliezen niet van zich afschudden.

“Ik laat hem je niet aanraken,” zwoer Toya in zijn halsstarrige race om Kyoko te bereiken, voordat het gevaar dat deed.

Hoofdstuk 3 “Kus van jaloezie”

Kyoko vertrok in de richting van de hete bron. Ze was moe, pijnlijk en kon niet wachten om gewoon te kunnen ontspannen in stomend water. Ze struikelde over een steen en vroeg zich af of het weken zou duren om haar evenwicht terug te krijgen na slechts één keer dronken te zijn geweest.

‘Verdomme... Jeetje, nu klink ik net als Toya,’ zei ze giechelend tegen zichzelf.

Shinbe volgde stilletjes en gluurde zoals zo vaak vanachter de bomen. Hij moest de lach onderdrukken die hem dreigde te ontsnappen toen hij de opmerking hoorde dat ze als Toya klonk. Het was geweldig om te ontdekken dat hij niet de enige in de groep was die complete gesprekken met zichzelf voerde. Als hij gek was, dan vormden ze een geweldig stel. Hij bleef ver genoeg achter om haar enige afstand tussen hen te laten winnen.

Toen ze eindelijk bij de afgelegen hete bron kwam, rommelde Kyoko in haar tas. Toen ze vond wat ze nodig had, schikte ze haar bad spullen aan de kant van het water. Ze kleedde zich snel uit en liet haar pijnlijke lichaam in het stomende water glijden. “Oohh, dit voelt zo goed.” Ze sloot haar ogen en wreef over haar benen, in een poging de beklemming te verminderen die maar langzaam weggingen. Eindelijk tevreden lag ze weer in het water en helemaal ontspannen.

Shinbe leunde tegen een boom terwijl hij gefascineerd toekeek op haar dagelijkse ritueel. Ze was gracieus en puur ... hij voelde zich ineens weer schuldig voor zijn daden. Hij draaide zijn rug naar het toneel en legde een hand op zijn hart waar de pijn leek te versterken.

Hij zou hier niet moeten zijn ... hij was geen goede man. Ze zou hem gaan haten als ze besefte wat hij haar had aangedaan. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen het gewicht op zijn borst zoveel zwaarder werd. Maar toch kon hij de verleiding niet weerstaan om zich om te draaien en verlangend te staren. Hij zuchtte verlangend terwijl hij haar in het water zag zinken.

‘Dit is zoveel beter dan het kleine bad thuis in de moderne wereld,’ verbrak Kyoko de stilte terwijl ze om zich heen keek. Het was eigenlijk meer een verborgen zwembad. Deze plek was zo vredig en afgelegen. Bomen en kleine struiken omringden de hete bron en gaven haar absolute privacy. ‘De stenen richel aan de ene kant zou leuk zijn om te zonnebaden,’ dacht ze willekeurig met een glimlach. Ze neuriede tevreden terwijl ze op het water dreef.

Nadat ze een moment in het water had gedobberd, besloot ze dat ze maar beter door kon gaan met het reinigingsgedeelte. Ze schuimde haar haar in en dook toen onder water om te spoelen, met een golf van water kwam ze weer omhoog, alleen om meer spul op haar haar te doen en het opnieuw te doen. Voordat ze er uitstapte, nam ze de tijd om haar kleren schoon te schrobben, in de hoop dat de zon ze snel zou drogen.

Shinbe sloop dichterbij en keek aandachtig toe vanuit een veilige struik op ongeveer drie meter afstand. Hij nam de rondingen van haar lichaam in zich op. God, ze was mooi ... als een godin die uit de lente komt. Ze bond een doek om haar bovenlichaam voordat ze er één om haar haar wikkelde en langzaam droogde ze haar lichaam.

Hij had haar al vaak in het geheim zien baden, maar hij kon nooit lang genoeg blijven om van dit deel te genieten. Meestal kwam iemand hem zoeken voordat ze klaar was. Hij zuchtte terwijl ze de doek langzaam langs haar lange benen liet glijden. De pijn vond hem en zorgde ervoor dat hij met zijn tanden op elkaar knarste terwijl ze die kleine kledingstukken aantrok die haar kostbaarste plekjes bedekten. Het was alles wat hij kon doen om niet de paar stappen te zetten die haar binnen handbereik zouden brengen.

Een krakend geluid kwam plotseling van de andere kant van de warmwaterbronnen. Shinbe hoorde het, en Kyoko ook, want ze stond als bevroren op haar plaats. Ze luisterden allebei aandachtig naar meer geluiden. Een ander takje knapte, maar deze keer kwam het van een struik dichter bij Kyoko. Met afgrijzen keek hij toe hoe Kyoko recht naar een grote struik liep, haar handdoek als een schild voor zich hield, en riep.

‘Oké, Shinbe! Ik weet dat jij het bent! Kom tevoorschijn ... zodat ik je kan slaan!’ Kyoko wachtte en keek vermoeid naar de struik. Shinbe was een bekende gluurder. Ze trok geërgerd een wenkbrauw op, en hij was de enige in de buurt dus …. De struik schudde zachtjes. “Ik weet dat je er bent, en als Toya erachter komt dat je me bespioneert, gaat hij je waarschijnlijk vermoorden. Ik weet zeker dat Suki het ook niet erg zal vinden om jou te slaan.”

De struik schudde weer en een lange zwarte puntige poot kwam uit de verwarde struiken.

“Wat de…!” Kyoko draaide zich om en rende op het moment dat een zeer grote demonische schorpioen achter de vegetatie vandaan klom. Ze rende naar haar kleren waar ze haar kruisboog in de rugzak had laten liggen.

“Kyoko! Bukken!” Shinbe kwam uit de tegenoverliggende struiken aanrennen met een grote stok in zijn hand als een speer. Hij gooide het naar de demon. De schorpioen met rode ogen zag hem aankomen en zwaaide een been rond, blokkeerde het puntige wapen en liet het door de lucht zeilen. Het landde voor Kyoko's voeten, net toen ze bukte om haar kruisboog op te rapen. Haar voorhoofd trilde toen ze besefte dat het haar bijna had geraakt.

Shinbe rende naar haar toe en bukte zich om de stok op te rapen. Met een grijns en een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Kyoko. “Waarom Kyoko, ik geloof echt dat je gewoon een beetje te schaars gekleed bent voor het doden van een demon.” Zijn grijns werd breder bij de blik op haar gezicht. Toen veranderde haar blik in pure afschuw.

Shinbe voelde een onheilspellende kou op zijn rug komen, draaide zich om en zwaaide wild met zijn geïmproviseerde staf terwijl de schorpioendemon naar hen uitviel. Hij was in staat om een behaard been te raken, maar het andere trof hem in de zij en gooide hem weg van Kyoko. Shinbe’s bloed bevroor toen de dodelijke schorpioen dichter bij de priesteres kwam.

Hij wist dat het door demonen bezeten wezen de kracht in haar kon voelen. Wetende dat hij iets snel moest doen, gebruikte hij zijn telekinetische krachten om een flinke rots op te tillen en gooide die zo hard als hij kon, grijnzend toen hij de schorpioen op het hoofd trof.

De demon krijste en zwaaide zijn hoofd in het rond om de gewonde bewaker aan te kijken. Shinbe lag op de grond en worstelde om weer overeind te komen toen de demon weer achter hem aan kwam. Hij rolde net op tijd om het scherpe uiteinde van de stok omhoog te wijzen toen de demon op hem neerkwam. Shinbe's amethistogen gloeiden toen hij een spreuk fluisterde om het harde vlees van het monster te verzachten.

Kyoko schreeuwde Shinbe's naam in paniek terwijl ze zag hoe de demon op hem neerdaalde. Alles gebeurde zo snel dat ze geen tijd had om zelfs maar met haar ogen te knipperen. Het ene moment sprong de demon op hem en het volgende moment stak het uiteinde van diezelfde stok uit zijn rug terwijl zwart bloed op de grond sijpelde. Ze zag hoe de bezeten schorpioen trilde voordat hij slap werd en zwaar op Shinbe viel.

“Shinbe!” Schreeuwde Kyoko in paniek. Ze rende naar hem toe en zag het bloed in een alarmerend snel tempo op de grond om hen heen stromen. Ze kromp ineen in de hoop dat geen van dat bloed van haar bewaker kwam, maar het was moeilijk te zeggen met de extra drap die alles bedekte behalve één kant van Shinbe's gezicht. Zijn ogen waren gesloten en even stopte haar hart toen angst over haar heen spoelde.

Shinbe voelde het, Kyoko was nog steeds doodsbang en wat het haar ook zo liet voelen, hij moest vernietigen. Met een huivering om de pijn te bestrijden, opende hij zijn ogen en merkte dat ze op hem neerkeek, bleek als een geest. Zijn hart bonsde hard toen hij besefte dat ze bang voor hem was. Hij voelde warmte in zijn aderen toen haar angst wegnam toen ze zag dat hij nog leefde.

Shinbe sprak met een schorre stem: “Kyoko, alsjeblieft. Help me ... haal het eraf.” Hij deed zijn best om het dode beest van zich af te duwen, maar zijn armen zaten klem tussen het dier en zijn lichaam. Zelfs als hij bezeten is, zou de hersenloze demon niet zoveel moeten wegen als hij deed, en zo'n gevecht niet hebben moeten leveren. Zijn ogen vernauwden zich en voelden een verbrijzeld stuk van het kristal zo dicht bij hem: “Kyoko, het leeft op de kracht van een talisman ... vindt het.”

Kyoko stopte even met duwen tegen het gigantische wezen, in een poging haar kracht te concentreren om zijn lichaam te scannen. Toen het hartkristal van de bewaker was verbrijzeld en neerregende over het demonenrijk, had het demonen van alle soorten en maten in een razernij gestuurd om de krachtige scherven te vinden. Dit moet ooit een kleine schorpioen zijn geweest ... totdat hij het geluk had bezeten te zijn door een demon en dan één van de ontbrekende stukken tegenkwam en een geweldige krachtboost kreeg.

“Daar!” Ze hapte naar adem toen ze een kleine elektrisch blauwe gloed uit zijn nek zag komen. Kyoko onderdrukte de drang om te kokhalzen en keek in zijn nog steeds open mond. Ze trok een gezicht, reikte naar binnen en greep het kristal, terwijl ze toekeek hoe de grootte van de schorpioenen automatisch begon te krimpen. Ze duwde snel en hij gleed zo ver opzij dat Shinbe hem voor de rest kon wegduwen voordat hij kleiner werd dan de grootte van haar hand.

Kyoko keek op hem neer, zijn lange nachtblauwe haar bedekte zijn gezicht, maar aan de beweging kon ze zien dat hij probeerde op adem te komen. Haar blik reisde over zijn lichaam op zoek naar wonden. Zijn zijde bloedde hevig waar de demon hem hard had geraakt met zijn puntige poot. Ze keek blind om zich heen naar iets om het bloeden te stoppen. Toen rende ze naar haar handdoek, wetende dat het goed zou zijn om tegen de wond te drukken.

Shinbe ging rechtop zitten en wierp een walgende blik op het dode kleine insect. Met zijn hand over de wond in zijn zij, richtte hij zijn aandacht weer op Kyoko en zag haar zwijgend rennen om de handdoek te pakken die ze in haar haast had weggegooid. Zijn blik dwaalde over haar lichaam, de pijn was hij volledig vergeten.

‘Ze is vergeten dat ze nog steeds niet gekleed is,’ dacht hij, ‘Nou, ik ga haar er niet aan herinneren.’ Hij probeerde zijn uitdrukking kalm te houden toen ze terugkwam met de handdoek.

Kyoko ging naast Shinbe zitten, trok aan zijn regenjas en probeerde de wond te zien. “Shinbe, denk je dat je dit kunt verwijderen,” ze trok aan de jas. “Ik moet zien waar al dat bloed vandaan komt.”

Haar stem was nog steeds ademloos en zacht in zijn oren, bijna verleidelijk klinkend. Hij was zo verbijsterd over hoeveel ze echt om hem gaf dat hij vergat te fantaseren dat ze hem zou vragen zijn kleren uit te doen.

Shinbe trok zijn gewaadachtige jas uit en maakte het ijsblauwe hemd eronder los. Het viel van zijn schouders en gleed langs zijn armen naar beneden om in een plas om hem heen te liggen, zijn borst ontbloot en buikspieren naar haar toe te spotten, samen met de snee in zijn heup. Hij reikte naar beneden en duwde die kant van de losse broek een paar centimeter naar beneden, zodat ze het beter kon zien, maar liet zijn arm over zijn schoot liggen om het bewijs van zijn erectie te verbergen.

Kyoko slikte terwijl ze probeerde gefocust te blijven op de wond, in plaats van op wat eromheen zat. Ze legde een hand op zijn onbedekte huid om zichzelf te stabiliseren, drukte stevig tegen de witte doek en zag dat deze karmozijnrood werd. Ze voelde zijn spieren schokken onder haar handpalm en de hitte schoot haar arm omhoog. Haar geschrokken smaragdgroene ogen gingen snel naar de zijne en sloten zich af met zijn amethist-blik.

Hij zag hoe de blos zich over haar wangen verspreidde toen hun ogen elkaar ontmoetten en verwonderde zich erover, terwijl hij zijn eigen vlees voelde warmen waar haar zachte hand hem aanraakte. “Kyoko, alles goed met je?” Hij zag haar zwak knikken terwijl ze weer naar de handdoek keek en die voorzichtig verwijderde om te zien of het bloeden was gestopt. Toen ze zag dat het was gebeurd, ging ze de lap natmaken zodat ze de rest van het bloed van hem kon afvegen.

Shinbe keek naar beneden en dacht bij zichzelf: ‘Geen wonder dat het bloeden is gestopt, al het bloed is naar een andere bestemming gestroomd.’ Hij zuchtte, onderdrukte zijn gedachten toen ze terugkwam en over hem heen bukte, en hem een blik gaf over haar blote borsten. Zijn donker wordende amethist blik schoot terug naar haar gezicht. Hij wist dat ze kleren aan moest trekken als hij zijn waardigheid wilde behouden.

Kyoko veegde langzaam het bloed van zijn huid en zorgde ervoor dat hij heel, heel zachtaardig deed toen ze hem haar naam met een hese, gespannen stem hoorde zeggen. Ze stopte haar bewegingen en hief haar gezicht op naar het zijne. Maar door de manier waarop ze leunde, bevond ze zich slechts enkele centimeters van zijn gezicht. Zijn ogen gloeiden bijna en hij leek op dat moment zoveel groter dan het leven. Haar focus zakte langzaam naar zijn lippen toen geen van beiden een woord zei.

Shinbe zag hoe haar lippen van elkaar gingen en zijn lichaam bewoog met een eigen wil terwijl hij de afstand tussen hen overbrugde. Hij streek met zijn lippen over de hare in een vederlichte kus die slechts de stilte voor de storm was ... zijn adem verwarmde haar wang. Toen sloeg een brullende waas van rood en zwart tegen hem aan terwijl de pijn door zijn wond schoot die net was begonnen te genezen.

Shinbe werd naar achteren getrokken en tegen de grond geslagen door een zeer woedende Toya, die nu boven hem stond en met één van zijn twee dolken recht op zijn keel wees.

“Wat denk je dat je aan het doen bent om Kyoko te zoenen, klootzak?” Schreeuwde Toya, trillend van woede. De aanblik van Shinbe die Kyoko kuste, stond voor altijd op zijn netvlies gebrand. “Ik heb haar onder uw hoede gelaten en u besluit haar te betasten?” Riep hij woedend.

Shinbe's amethistogen werden donkerpaars.

Kyoko schoof tussen hen in, haar rug naar Shinbe alsof ze hem beschermde. Ze keek Toya boos aan en zei: “Waag het niet!” Ze stak haar handen uit in een beschermend gebaar. “Het is niet wat je denkt, Toya.”

Toya liet zijn dolk grommend zakken, “Oh ja, waarom ben je dan in godsnaam naakt?” Zijn zilveren ogen vielen op haar blote huid om zijn punt duidelijk te maken.

Kyoko's wereld stortte in en ze wist gewoon dat de goden erom lachten toen ze op haar plaats bevroor. Plots voelde ze de bries over haar blote huid en voelde ze Toya's ogen haar huid net zo snel verwarmen. Ze liet haar armen langs haar lichaam vallen en zocht haar kleding op, ze zag dat ze nu droog waren en niet ver weg op de rots lagen.

Ze keek weer naar Toya en siste: “Ik werd aangevallen en Shinbe heeft mijn leven gered. Ik hielp hem omdat hij gewond was doordat hij mij beschermde, en wat dan nog? Ik kuste hem, niks bijzonders. Het was een bedankje!” Ze probeerde zich een weg te banen tussen hen uit en naar haar kleren toe, maar veranderde van gedachten toen Toya de dolk opnieuw op Shinbe's keel wees.

“Je vroeg haar om een kus als beloning voor het redden van haar? Jij verdomde viezerik!” Toya gromde naar buiten, nu nog woedender op de bewaker. Toen greep hij met een snelle ruk Kyoko's arm, trok haar achter zich en uit het zicht van zijn broer.

Shinbe's ogen flitsten van woede over Toya's behandeling van Kyoko. “Doe het mes weg, Toya,” Shinbe's woorden begonnen ijskoud te worden toen hij opstond en zijn broek afveegde, zijn borst nog steeds bloot … niemand had hem ooit een lafaard genoemd.

Kyoko haastte zich terug en glipte weer tussen de broers. Haar borst raakte per ongeluk Toya's borstkas op hetzelfde moment dat haar rug de hete huid van Shinbe schampte omdat ze midden in een dreigende stap dichter naar elkaar toe waren. Haar wenkbrauw begon te trillen.

“Ik heb hem gekust. Hij heeft er niet om gevraagd. Nu gaan jullie allebei weg zodat ik me kan aankleden.” Ze keek op, zocht Toya's zilveren blik en verzachtte haar stem bijna smekend: “Dit is al erg genoeg zonder het erger te maken.”

Ze voelde Shinbe terugdeinzen en zonder zich om te draaien om te kijken, wist ze dat hij zich aan het aankleden was. Ze kon het geritsel van het materiaal horen terwijl hij het met schokkende bewegingen aantrok. Omdat ze beter wist dan zich om te draaien en te kijken, hield ze haar ogen op Toya gericht, wachtend om te zien of hij nog meer neigingen had om Shinbe te verwonden. Ze zuchtte bijna van opluchting toen ze Shinbe's terugtrekkende voetstappen hoorde toen hij die kant van de bron verliet.

Toya schonk geen aandacht aan het vertrek van Shinbe. Op dat moment staarde hij nog steeds verward in Kyoko's ogen. ‘Ze kuste Shinbe? Waarom?’ Ze stak haar hand uit om zijn arm aan te raken, maar hij draaide zich snel om en deed een stap bij haar vandaan, met zijn rug naar haar toe.

“Kleed je aan, maar ik laat je niet meer alleen. Ik blijf tot je klaar bent om te vertrekken,” de toon in zijn stem hield nog steeds woede vast.

Kyoko snoof en liep snel naar haar kleren en haastte zich erin. Toen ze zich eindelijk had aangekleed, draaide ze zich om en zag zijn stijve rug en liep langs hem heen, klaar om terug te keren naar de hut toen hij zijn hand uitstak, haar bij de arm greep en haar naar hem toe trok.

Toya wilde gewoon weten waarom. Waarom zou ze Shinbe zo kussen? Zijn donkere pony viel naar voren en schermde zijn gouden ogen voor haar af. “Waarom kuste je hem?” Fluisterde hij. Zijn haar zwaaide in de gestage bries, waardoor de zilveren highlights aantrekkelijk glinsterden.

Kyoko fronste haar wenkbrauwen, niet wetend hoe zij moest reageren. In werkelijkheid had ze het misschien gewoon gewild, maar dat kon ze niet tegen hem zeggen.

Ze zuchtte: “Ik dacht niet na, dus ... ik weet echt niet waarom.” Ze sloeg haar ogen neer. Dat was in ieder geval de waarheid.

Toya voelde met haar antwoord angst in zijn hart kruipen. Hij hief zijn hoofd weer op en keek haar recht aan, terwijl hij haar blik naar de zijne trok. “Kyoko, je hebt nog nooit geprobeerd me te kussen ... op die manier,” gromde hij zonder na te denken.

Kyoko's ogen schoten omhoog naar hem omdat hij haar op de plek had gezet, en ze schreeuwde terug naar hem: “Je doet nooit alsof je wilt dat ik dat doe! Trouwens, ik heb geen vriendje, dus ik ben vrij om iedereen te kussen die ik wil, toch?” Ze rukte haar arm uit zijn greep, negeerde zijn gegrom om haar antwoord en ze liep langs hem heen en vroeg zich af waarom het hem ineens kon schelen.

Kyoko staarde naar de grond terwijl ze naar de hut liep. Toya maakte haar woedend. Hoe durft hij boos op haar of Shinbe te worden voor het kussen? Wat ging het hem eigenlijk aan? Hij gaf niet om haar. Hij hield van niemand, dus wat maakte het uit wie ze kuste? Ze gooide de deur van de hut open en plofte in gedachten verzonken op haar slaapzak.

Toya stampte haar achterna. “Ik kan je maar beter Shinbe nooit meer zien kussen!” Gromde hij terwijl hij tegenover haar aan de andere kant van de kamer ging zitten en met zijn rug tegen de muur leunde.

Kyoko staarde hem woedend aan terwijl haar geest precies in zich opnam wat hij zojuist had gezegd, of meer zoals bevolen. ‘Hoe durft hij,’ haar smaragdgroene ogen begonnen vonken te schieten.

“Ik zal kussen, wie ik wil, wanneer ik wil!” Daarmee stond Kyoko boos op, rolde haar slaapzak op, pakte haar rugzak en liep naar de deur.

Toya sprong op om haar met een verslagen blik te volgen. “Waar denk je heen te gaan, verdomme?” Het was niet zijn bedoeling geweest haar boos genoeg te maken om te vertrekken. Hij vond het gewoon niet leuk dat Shinbe haar zelfs maar had aangeraakt.

Kyoko bleef staan met haar hand op de deurpost, haar rug naar hem toe. “Toya,” ze draaide zich een beetje om, hield haar hand naar hem op, en toen gebruikte ze met een boze grijns de Taming-spreuk op hem, wetende hoeveel hij er een hekel aan had. “Hou je mond!”

Toya raakte de grond met een reeks vloeken. Kyoko stampte de deur uit, voorbij Shinbe en liep weg naar het maagdenheiligdom met de bedoeling om terug naar huis te gaan.

Shinbe stond met zijn rug naar de hut, een lichte grijns op zijn gezicht. Hij hoorde wat Kyoko had gezegd en zijn grijns werd breder toen hij Toya op de grond hoorde vallen. Kyoko had hem daar niet zien staan toen ze naar buiten kwam, dus volgde hij haar toen ze het bos in liep.