O autorze
Francuski pisarz, eseista, dramaturg i reżyser teatralny. Urodził się w Algierii
w Mondovi 7 listopada 1913 r. Zginął 4 stycznia 1960 r. w Villeblevin w wypadku samochodowym.
Został uznany za jednego z najważniejszych przedstawicieli egzystencjalizmu
w literaturze i czołowego europejskiego intelektualistę II połowy XX w. W 1957 r. otrzymał Nagrodę Nobla. W uzasadnieniu wyboru podkreślono „ogromny wkład
w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. We Francji jednak, pomimo ogromnej popularności, jaką się cieszył, pod koniec życia często był atakowany za brak reakcji na wojnę w Algierii.
Camus często używał pseudonimów: Vincent Capable, Jean Meursault, Louis Neuville, Demos, Irenée. W Polsce znamy dorobek Camusa dzięki tłumaczkom Joannie Guze oraz Marii Zenowicz-Brandys.
Dzieła:
- Kaligula – dramat, premiera 1944;
- Gody (1939) – eseje;
- Mit Syzyfa (1942) – esej;
- Obcy (1942) – powieść;
- Nieporozumienie (1944) – dramat;
- Listy do przyjaciela Niemca (1945) – esej;
- Dżuma (1947) – powieść;
- Stan oblężenia (1948) – dramat;
- Sprawiedliwi (1950) – dramat;
- Człowiek zbuntowany (1951) – esej;
- Lato (1954) – eseje i szkice z lat 1939–1953;.
- Upadek (1956) – powieść;
- Wygnanie i królestwo (1957) – nowele;
- Śmierć szczęśliwa (1971) – powieść nieukończona, wydana pośmiertnie;
- Pierwszy człowiek (1994) – powieść nieukończona, wydana pośmiertnie;
- Albert Camus, Maria Casarès. Correspondance inédite (1944–1959) (2017) – zbior korespondencji.