Wieczorem, wróciwszy do domu, zastała malutką miskę z lichą⁴ strawą, pozostawioną jej przez siostry, ale nie dotknęła jej nawet. Nazajutrz⁵ poszła z kozą, również wzgardziwszy strawą domową. Z początku nie zwrócono na to uwagi, ale gdy się to powtarzało coraz częściej, siostry zaczęły podejrzewać Dwuoczkę, że musi gdzieś dostawać posiłek, bo przecież wyżyć by inaczej nie mogła. I uradziły⁶, że nazajutrz pójdzie z nią na łąkę Jednooczka, ażeby wyśledzić, czym się też ona karmi i kto jej pomaga.

Tak się też stało. Zaledwie Dwuoczka wybrała się z kózką w drogę, zbliża się do niej Jednooczka i rzecze:

– Pójdę ja dziś z tobą, bo chcę się przekonać, czy koza dobrze jest pasiona i czy ma dosyć paszy.

Dwuoczka od razu domyśliła się, że tu o nią chodzi a nie o kozę, wprowadziła więc siostrę w wysoką trawę i rzecze:

– Siądźmy tu, Jednooczko, to ci coś zaśpiewam.

Jednooczka usiadła tym chętniej, że i długa droga i ciepłe słońce już ją zmęczyły, a Dwuoczka śpiewała:

„Piękna trawko, powiedz mi, czy już Jednooczka śpi?” —

I oto Jednooczka zmrużyła swoje oko jedyne i zasnęła. Co widząc, Dwuoczka rzecze co prędzej do kózki:

– „Kózko, pójdź! – Głód mi skróć”.

Na to zjawił się stolik z posiłkiem, dziewczę podjadło obficie i rzecze:

– „Kózko, już, Stolik złóż!”

W jednej chwili wszystko znikło bez śladu. Wtedy Dwuoczka obudziła siostrę i rzecze:

– Jednooczko, miałaś pilnować kozy, a zasnęłaś. Gdyby nie ja, to koza mogłaby latać po całym świecie. Pójdź, wracajmy do domu.

Poszły do domu, gdzie Dwuoczka znów zostawiła strawę nietkniętą. Postanowiono tedy, że na drugi dzień, pójdzie z nią Trzyoczka paść kozę. I tak się stało. Dwuoczka wprowadziła siostrę w trawę i zaczęła śpiewać, gdy już usiadły:

„Piękna trawko, powiedz mi, czy te już…” Miała zaśpiewać: Trzyoczka śpi, ale pomyliła się i zaśpiewała:

4. lichy – byle jaki. [przypis edytorski]

5. nazajutrz – następnego ranka. [przypis edytorski]

6. uradzić – ustalić. [przypis edytorski]