Czytaj książkę: «Yuxu maşını»

ŞƏMİL SADİQ

YUXU MAŞINI

Roman kimi hekayə

B u n d a n s o n r a n ə v a x t k ö m ə k l a z ı m o l s a,

b ü t ü n c i n l ə r ö l k ə s i s ə n i n

a r x a n d a d ı r .

H a d i s ə l ə r

2050– c i i l d ə

c ə r ə y a n e d i r . . .

“Mən arvadımı çox sevirdim. Həm də çox istəyirdim. Sevməyim istəməyimi, istə-məyim də sevməyimi elə qucaqlayırdı ki, bəzən ona qarşı olan münasibətimin adını tapa bilmirdim. Onu özüm bilirdim. İndi fi-kirləşirəm ki, bir zamanlar heç bir halda onun mənə xəyanət edəcəyini, edə biləcə-yini ürəyimə gətirməmişdim. Heç bu fikir ağlımın ucundan belə keçməmişdi. Kasıbçı-lıqla keçirdiyimiz günlərdə elə xoşbəxt idik ki… Sanki heç bir dərdimiz yox idi. Özüm-dən boylu-buxunlu, yaraşıqlı, cüssəli, mən-dən daha imkanlı, daha qabiliyyətli kişilər görəndə ağlıma gəlməzdi ki, görəsən, arva-dım buna baxdımı, buna qarşı hansısa bir hissi ürəyindən keçirdimi? Bu fikirlər qəlbi-min dərinliklərində, heç kimin eşitməməsi üçün gizlətdiyim qaranlıq otağımda belə cücərməzdi. Heç bir zaman onun gözlərinə uzun-uzadı baxıb, “mənə xəyanət edərmi?” sualına cavab da axtarmamışdım. İndi fikir-ləşirəm ki, görəsən, onda ağılsız idim, yoxsa ürəyimi şübhələrin yeyib dağıtdığı indiki halımda?

Bu sualın cavabını hərdən tapıram. Hərdən də düzgün cavabı tapdığıma inan-mayıb yenidən axtarır və sadəcə ölümümü gözləyirəm. Tapdığım cavab, adətən, bu olur ki, insan o zaman ətrafındakıları xəya-nətkar görür ki, özü xəyanətə bulaşır, insan o zaman ətrafındakılarda saxtakarlıq axtarır ki, özü saxtakarlıq edir, insan yanındakılar-dan o zaman utanır ki, özü utancverici olur. Elə mən də bu gün eləyəm.

Dərindən düşünəndə yoldaşıma qarşı inamımın başqa qadınla görüşdüyüm za-man bitdiyini indi anlayıram. O qadın evli idi. Hətta onunla görüşənə qədər namuslu bir qadın olduğunu düşünürdüm. Təsəvvü-rümdə siması o qədər saf və aydın idi ki, onunla yatağa girəndən sonra bütün qadın-lara qarşı inamım qırıldı. Elə həyatımın ən böyük faciəsi də bundan sonra başladı.

Hər axşam evə gələndə vicdan əzabın-dan qurtulmaq və azad olmaq üçün düşdü-yüm çirkabın içində arvadımı da axtarmağa başlayırdım. Ona qarşı inamım azalmış, etibarım itmişdi. Çünki artıq insana – qadı-na qarşı inamım yox idi. Mənə görə, evli qadın xəyanət edə bilməzdi. Düzdür, görüş-düyüm Yeganə bunu xəyanət adlandırmır-dı. Deyirdi ki, bu, xəyanət deyil.

– Sadəcə, ürəyim istəyəni edirəm. Çün-ki ərimi sevmirəm. İki uşağımız var, amma bu gün də onunla günlərlə yaxınlığımız ol-mur. Ərim də bunu bilir. Yaxşı bilir ki, on-dan xoşum gəlmir. Buna o zaman xəyanət demək olardı ki, onu sevim. Sevmirəmsə, deməli, xəyanət də etmirəm. Ərim heç bir zaman ürəyimdə olmayıb.

Bütün bunları eşidəndə öz-özümə sual verirdim: “Axı mən sevirəm… Deməli, xəya-nəti mən edirəm?”

Bir dəfə Yeganənin də yanında bunu di-lə gətirdim və münasibətimizə son qoymaq istədiyimi bildirdim. Bu şən və şıltaq qadın mənə maraqlı bir məntiqi izahat verdi: ”Sən kişisən, sev. Burda nə var ki? Hərdən fərqli bir münasibət də yaşa. Sənə kim deyir ki, arvadını mənə dəyiş?! Onun yeri başqa, mə-nim yerim başqa. Qorxma, sənə yük olma-ram. İstədiyin zaman görüşərik, dərdləşə-rik. Nə zaman ki, istəməsən, “yox” deyər-sən, bitirərik. Biz sadəcə müəyyən bir müd-dətdə zamanımızı fərqli və maraqlı yaşa-yırıq, vəssalam”.

O qədər maraqlı biri idi ki, dedikləri xo-şuma gəlirdi.

Heç vaxt arvadım haqqında soruşmur-du. Heç əri barədə də danışmırdı. Bilirdi ki, nəsə soruşsa, hirslənəcəyəm. Ona görə də bu barədə söhbət açmırdı. Hər görüşdən sonra özümü o qədər alçaq və miskin hiss edirdim ki, izahı belə mümkün deyil. Am-ma onun fikirlərinə inanmaq istədiyim üçün inanırdım. Təsəllini onda tapırdım ki, hər dəfə görüşə gələndə ürəyim narahat olur, bunu özümə yaraşdırmıram. Heç vaxt onu arvadımdan artıq hesab etmir, ona həqiqi mənada aludə olmurdum. Bu da o deməkdi ki, arvadımı, doğrudan da, sevirəm. Bir də, Yeganə demiş, kişiyəm də, nə olacaq ki? Hərdənbir macəra yaşasam, yəqin ki, heç nə olmaz. Burda nə var axı?

O, ərini necə aldadıb evdən çıxırdı, tele-fonda necə inandırıcı cavablar verirdisə, heyran qalırdım. Düzdür, bu barədə mən də fərasətsiz deyildim.

Faciə onda idi ki, onun ərini necə aldat-dığını gördükcə, ürəyimdən keçirmək belə istəmədiyim fikirlər ağlıma gəlirdi. Birdən mənim də arvadım bu cür aldadarsa… Am-ma tez də rədd edirdim bu fikri. Di gəl ki, fikirlərdən qaçmaq olmur… Gərək onları tanımayasan, tanıdınsa, elə lazımsız, elə mənasız yerdə yaxalayır ki səni, gəl görə-sən… Bu ya yeni bir elmi kəşfi bitirənə yaxın olacaq, ya arvadımın qolları arasında olan-da, ya da hansısa dəxlisiz iclasların birin-də…

Hərdən düşünürdüm, nə vaxtsa elə bir aparat icad etməliyəm ki, virus kimi görün-məz olan, amma insan şüurunu pozan bu fikri tutub biti əzən kimi əzsin. Axı əzanın hansı hissəsini kəsib atasan ki, bu axmaq və iyrənc fikirlər ağlına gəlməsin?!

Özümdən asılı olmayaraq, mənsiz hara və niyə getdiyini arvadımdan tez-tez soru-şur, hərdən evə qəfil gəlirdim ki, birdən… Düzdür, günümüz, demək olar ki, arvadım-la bir keçirdi. Amma işə görə hərdən ayrılır-dıq… Bir müddətlik. Buna görə də vicdan əzabında qovrulurdum. Zaman keçdikcə hiss edirdim ki, artıq bu fikirlərin əsirinə çevrilirəm. Dəfələrlə beynimdəkiləri açıb arvadıma demək və onun fikrini bilmək is-təsəm də, özümə də, ona da bunu yaraşdıra bilmirdim. Axı belə bir şey necə mümkün ola bilərdi ki?!.