Sacrum secularne. Ponowoczesna ekspresja duchowości?

Proponowana tutaj praca monograficzna dotyczy aktów artystycznych literatury polskiej, w swej wielowymiarowości i wieloideowości pełnych treści wiążących się z duchowością i postduchowością. Z jednej strony obserwujemy więc twórczość autorek i autorów, którzy zdają się wierzyć w dawny model literatury, z jej tradycyjnymi formami wyrazu liryki religijnej czy prozy moralistycznej. Twórcy owi stale nawiązują do chrześcijaństwa i tradycyjnych modeli duchowości i wartości. Mimo historycznych czy kulturowych kataklizmów wciąż odkrywają odnowienie w Księdze lub Absolucie.

Z drugiej strony jednak dynamicznie rozwija się twórczość luźno połączona bądź zupełnie niezwiązana z typowymi dla tradycji europejskiej reprezentacjami sacrum, za to istniejąca w relacji z postsekularnymi oraz prywatnymi manifestacjami życia duchowego. Postsekularyzm może więc szukać Sensu w kulturach Orientu, uniwersalizmie filozofii czy w przebóstwionym humanizmie. Warto się obu tym tendencjom przyjrzeć bliżej w tradycji literatury polskiej, by zauważyć zjawiska nie tylko najnowsze, ale również zapowiadające sacrum sekularne już w poprzednich epokach literackich (Ze Wstępu).