Czytaj książkę: «Sehrbazın Şagirdi»

Öz axmaqlığına davam edən axmaq müdrikdir

Vilyam Bleyk

I
ÇOX GEC GƏLMIŞƏM?

Qoca kişi Kəşmirdə bol olan, kanyonun sonundakı buz körpülərindən birinə diqqətimi çəkdi. Hər qış yağan qar dərin dərələri və çay yataqlarını ağzına qədər doldurur və donur, su isə buzun altında tunel qazaraq oradan görünmədən, bu səsə bələd olan qulaqdan başqa heç kəsin eşitməyəcəyi tərzdə axır. Üstəlik, bu körpünün donmuş təbəqəsinin üzərindən yıxılmaq qorxusu olmadan keçmək də olar. Ancaq yazın sonunda, qar əriməyə başlayanda su tuneli getdikcə böyüyür və onun üstündəki buz təbəqəsi daha da nazilir. Nəhayət, ortada bir boşluq görünür. Boşluq daha da genişlənməzdən əvvəl tullanaraq buradan keçə bilərsiniz, lakin iyulun sonuna doğru gedəndə bu, təhlükəli olur. Sentyabrın sonunda, qış başlamazdan əvvəl yalnız hansısa axmaq buradan keçməyə cəsarət edə bilər.

"Hər kəs öz qışını və buz körpüsünü özü ilə aparır. Və öz boşluğunu", – yol yoldaşım dedi.

Bunlar məni adi qiymətin yarısından da az ödənişlə Amarnat mağarasına aparmağı təklif edən qoca qatırçı üçün təəccüblü sözlər idi. Amma o, haqlı idi. Qəfildən bu səyahətimi ruhumdakı belə bir boşluqdan sıçramaq üçün simvolik cəhd kimi gördüm və yaxın keçmişdəki həyatımı belə cəhdlər silsiləsi, o biri tərəfə keçmək üçün olan tullanmalar kimi gördüm; başgicəlləndirici yıxılmalar; boşluğun o qədər də geniş olmadığı bir keçid nöqtəsi tapmaq cəhdləri.

Mən hər zaman ikinci mənliyimin fərqində olmuşam. Uşaq vaxtı onunla çox yaxın idik, amma getdikcə aramızda inamsızlıq yarandı. Dünya mənim intellektual “Mən”imin tərəfini tutdu, instinktiv tərəfim isə dəfələrlə utanaraq geri çəkildi. O, intellektual “Mən”imin ona bərabər hüquqlar verməkdən imtina etdiyi bir yerdə qərarlaşdı, çünki nə qədər təcrübə ilə təsdiqlənsə də, onun üçün izaholunmaz, qeyri-elmi görünürdü. Qoca ilə Amarnat mağarasına doğru yolumuza davam edərkən birdən kanyonun o biri tərəfində mənim kimi Himalay ponisinə minib eyni istiqamətdə at sürən, yoxluğu ilə həyatımı dözülməz edən rədd edilmiş mənliyimi gördüyümü hiss etdim. Amma mən çox gözləmişdim; bizi bir araya gətirə biləcək körpülər ərimişdi. İndi aramızda elə bir boşluq var idi ki, mənim etibarsız intellektim bunu dəhşətli psixi xəstəliyə düçar olma riski olmadan aradan qaldıra bilməzdi.

Daha sonra irəlidə mağaraları ziyarət etməkdən qayıdan bir qrup zəvvarla qarşılaşdıq; günorta günəşindən islanmış, yol kənarındakı qayalarda dincələn az sayda kişi və qadın. Qoca onlara təəccüblü şərhlərə və gülüşlərə səbəb olan bir neçə Kəşmir sözü atdı. Sürüb gedərkən onların istehzalı danışıqlarını eşidirdim.

“Artıq çox gecdir. Mağaradakı Linqam artıq yoxdur. Bir ay əvvəl gəlməli idin”, – qoca dedi.

Bilirdim ki, hər yay Amarnat mağarasının içərisində müəmmalı şəkildə peyda olan və Ayın fazaları ilə mumlaşan və sönən, avqustda bir müddət ən yüksək nöqtəsinə çatan buz stalaqmitini görməyəcəkdim. Amma bu məni narahat etmirdi. Mənim ziyarətimin başqa səbəbi var idi. Mənə demişdilər ki, mağaranın içərisində mənə yanında qalmağıma və ruhumdakı buz körpüsünün boşluğunu keçməyə icazə verməklə özünü əyləndirə biləcək xüsusi müqəddəs insan tapacağam.

Mahaqunas aşırımını keçdikdən sonra on min fut hündürlükdə olan düzənliyə çatdıq. Qeyri-aktiv həyat tərzinin gec-tez öz bəhrəsini verəcəyi qaçılmaz idi, lakin o ana kimi başgicəllənmə və arabir ciyərlərimdə bıçaqlanma ağrısından başqa heç nə hiss etməmişdim. Amma biz küləkli və kölgəli düzənliyə doğru enərkən boz qayalar və dənəvər dağ yamacları birdən yırğalanıb qaranlığa qərq oldu.

Gözümü açanda ilk gördüyüm üzündə qorxu və acığın qarışıq ifadəsi olan qatırçı oldu. Sol yanağımda nəsə yapışqanlıq hiss etdim; dodaqlarımı yalayıb qan dadı aldım. Güman ki, huşumu itirmişdim və yıxılan zaman ponimin belindən yuvarlanıb qayaya dəymişəm. Kəlləmin sağ tərəfində daha bir sürüşkən nəmlik hiss etdim. Yaxınlıqdakı dərəyə süründüm və başımı qayaların üstündən axan bumbuz suya saldım. Suyun qanla qaraldığını gördüm.

"Geri qayıdaq?" – qoca soruşdu. “Xeyr”, – dedim.

"Sizin hündürlük xəstəliyiniz var".

O, haqlı idi. Başgicəllənmə, qulaqlarda vızıltı, nəfəs darlığı, göz diblərində ağrı, sürətli nəbz döyüntüsü, ürəkbulanma, susuzluq – bunların hamısı normadan artıq hündürlüyə çox sürətli dırmaşmağımın göstəriciləri idi. Ancaq heç vaxt həyatımın ən vacib məqsədinə bu qədər yaxın olmamışdım! İndi geri dönmək elə başlanğıcda imtina etmək deməkdir. Və bunun üçün çox gec idi. Bir az dincəldikdən sonra yəhərə əyləşdim və yolumuza davam etdik.

Çox keçmədən atdan enməli olduq. Dar yol çox dik yoxuşlarla sıldırım qayaların arasından təhlükəli şəkildə dolanırdı. Gözümdə duman görünməyə başladı.

"İstirahət. – Ləhləyirdim. – Qısa istirahət".

Qulaqlarımda döyüntü ilə huşumu itirmək astanasında yerə sərildim. Uzaqdan işıq saçan bir şey görə bildim; batan günəş olduğunu başa düşmək üçün bir az vaxt lazım oldu. Soyuq polad kimi idi.

“Burada dincələ bilmərik, – deyən qocanın səsini hardansa yuxarıdan eşitdim, – atların ayaqları donub dərəyə yuvarlanacaqlar”. Atları həm sürüyürdü, həm də onları dağa təpikləyirdi.

Mən yaxınlaşan gecənin azğın kölgəsinə məruz qalmış, titrəyə-titrəyə qayalıq bir yerdə uzanmışdım. Qoca qayıdıb ayağa qalxmağıma kömək etdi. Qolumdan tutmasına və məni cığırla yuxarı dartmasına icazə verdim, hər küncün arxasında qısa istirahət edirdik.

"Az qalıb, – dedi, küləkdə səsi uzaqdan eşidilirdi. – Bir neçə addım daha, bir neçə addım daha, səy göstər, mənə bax, mənim yaşım səninkinin ikiqatıdır”.

Bu, mənim zəifliyimdən istifadə edərək qatırçı kimi hiss edə biləcəyi əhəmiyyətsizliyinin üstünə çıxması ilk dəfə deyildi. Amma bu dəfə mən səbirsizliklə deyil, mehriban cavab verdim, təkcə ona görə yox ki, onun yaşı yetmişi keçmişdi, həm də ona görə ki, anidən öz əhəmiyyətsizliyimi də anladım – bütün çılpaq qəddarlığı ilə qarşımızda açılan mənzərənin genişliyi qarşısında. Kompozisiya baxımından o qədər sadə, o qədər qeyri-real idi ki, mənim ləhləyən fiziki varlığım orada deyil, onun üzərində idi: necə ki, barmaq dəydiyi şəklə nüfuz edə bilmədən fotoşəklə toxunur.

Bu, həqiqətən də Tanrının dünyası idi, yaxınlığına baxmayaraq uzaq, mövcudluğuna baxmayaraq əlçatmaz idi. Ondan uzaqda qoca və mən yaradıcılıq qalereyasındakı nəhəng təbiət mənzərəsinin kətanına dırmaşan yorğun kiçik insanlara bənzəyirdik.

Nəhayət, şaxtalı küləkdə titrəyən ponilərimizə çatdıq və yolumuza davam etdik. Bir az sonra qarşımızda uzun bir vadi açıldı, o qədər dar idi ki, yəqin, hətta günəş də ona gündə iki saatdan çox nüfuz edə bilmirdi. Başdan-ayağa çirkli qəhvəyi qarla örtülmüşdü. Buraya girəndə yamaclardakı küləyi arxamızda qoyub dərin bir sükuta büründük. Eşitdiyimiz yalnız at dırnaqlarının daşlara dəyən boğuq səsi idi.

Nəhayət, bu soyuq, kölgəli vadidən ağ qayalıqlı, gözlədiyimdən daha sıldırım və qorxulu kölgə salan qarşımızda ucalan Amarnat dağının geniş üzünü görə biləcəyimiz açıqlıq yerə çatdıq. Yamacın yuxarısında müqəddəs mağaranın qaranlıq ağzı görünürdü.

"Orada", – dedi qoca, sanki təbiətin möcüzəsi olduğunu iddia edirmişcəsinə oraya işarə etdi.

Mağaranın son yoxuşuna dırmanmaq üçün atdan düşdüm. Girişə çatmağım bir qədər çəkdi. Mağaranın içərisi rütubətli idi və su damcılayırdı. İçəri girəndə əvvəlcə heç nə görə bilmədim; hiss etdiyim yeganə şey o idi ki, sanki nəhəng it tərəfindən yalanmış kimi soyuq, boğuq havaya toxundum. Tədricən mağaranın içi görünməyə başladı. Hündürlüyü yüz futdan az idi. Dik enişlə dəmir məhəccərə endim, onun arxasında çürümüş çiçəklərə bənzəyən kiçik bir kurqan gördüm. Bəlkə də avqust ziyarəti zamanı ziyarətçilərin Şivanın linqamına təqdim etdikləri çələnglər idi. Yaş torpaq zibilə bürünmüşdü. Nəfəsimi tutub qulaq asırdım.

Sükut, nəhayət, məni inandırdı ki, mağarada təkəm.

Günün sönmüş işığına çıxanda nəfəsim təntiyirdi. Tapmağa gəldiyim müqəddəs insan harada idi? O, mağarada deyildi. O, girişdə deyildi. O, dağın ətəyində deyildi. O, bu kimsəsiz yerdə necə yaşaya bilərdi?

Təsəvvür etmişdim ki, Allah bilir niyə, yaxınlıqda kənd və ya monastır olacaq. Londonda, sonra Dehlidə və yenə də Şrinaqarda on etibarlı insan tərəfindən deyilən axtardığım adamı Amarnat mağarasında tapacağıma inanırdım, məyusluq gözləmirdim. Düşündüm ki, on nəfər yanıla bilməz.

Ən yaxın qayaya söykənərək dizlərimin üstünə çökdüm. Gözlərimdən yaş süzüldü, incimiş uşağın göz yaşı. Bəs məni bu mağaraya çağırdığını hiss etdiyim səs kimin idi? Sadəcə qulaq hallüsinasiyası, əks halda axmaq görünən səyahət üçün şüuraltı bəhanə?

Himalay çöllərində tək, qəfil hiss etdim ki, bu, axmaqlıqdır; əvvəldən hər şey – mənim sadəlövh psixofiziki transformasiya arzum; belə şeylərin faydalılığına şübhələrimə baxmayaraq, müəllim – quru tapmaq qərarım; və hər şeydən əvvəl mənim araşdırmalarımın kifayət qədər hərtərəfli aparıldığına əminliyim. Yoqanandanı uzaq dağ mağarasında tapacağımı sonuncu təsdiqləyən qoca qatırçıya inanmağa hazır olmağım da eyni dərəcədə axmaqlıq idi.

Dağın ətəyində artıq poniləri açmış, balaca çadır qurmuş, iki yataq kisəsi açmış, kerosin ocağını yandırıb çay üçün su qaynatmışdı.

“Sən Şivanın linqamını gördün? – deyə kinlə soruşdu. – Avqustda gəlməli idin, indi çox gecdir”.

“Sən yaxşı bilirsən ki, mən Şivanın linqamını görməyə gəlməmişəm, – dedim. – Mən müqəddəs insan Yoqanandanı tapmağa gəldim. Sən onun burada olacağına and içmişdin”.

"İnsan o mağarada necə yaşaya bilər? – O, təəccübləndi. – Nə yeyəcəkdi? Bəli, yay ziyarəti zamanı burada yüzlərlə sadhular, hər cür yogi və müqəddəs insanlar olur. Amma hamısı gedir. Onları burada saxlayacaq heç nə yoxdur”.

“Niyə biz yola düşməzdən əvvəl bunu mənə demədin?"

“Sən həqiqətləri istəmədin, – dedi. – Xəyal istəyirdin və məni həqiqətə çatmaq üçün deyil, sənə bələdçilik etmək üçün işə çağırdın”.

Onun sözləri mənə həmişəkindən daha qəribə gəldi, təkcə görünüşü ilə deyil, həm də peşəsi ilə tamamilə ziddiyyət təşkil edirdi.

Buna baxmayaraq, qocanın ümidlə dolduğumu və sonra söndüyümü görmək arzusundan başqa heç bir səbəb olmadan məni gəzintiyə apardığını hiss etdim. Qaz ocağı ilə məşğul olarkən onun hiyləgər gözlərindəki məmnunluq işartısını və üzündəki təbəssümü görməzdən gəlmədim.

“Sən yalançı və fırıldaqçısan, – dedim və ona tərəf addımladım. – Mənə axmaq kimi davranılmasından nifrət edirəm. – Onun üzünə bir yumruq ilişdirdim. – Mən sənə pul verməyə-cəm, – dedim, – və bu, sondur”.

“Mən səni bura səndən pul almaq üçün gətirməmişəm, – deyə ağrılı çənəsini yavaşca ovuşduraraq cavab verdi, amma çox üzülmədi. – Mən səni bura gətirdim ki, necə bir insan olduğunu görəsən”.

“Yaxşı, indi bilirsən”.

"Doğrudur, – dedi. – Ona görə də ödənişdən narahat olma. Əgər ilin bu vaxtında Yoqanandanı tapmaq istəyirsənsə, ən yaxşı təxmin Ladaxdakı Leh olardı”.

"Sənə inandığımı düşünürsən?"

"İnandığın şeyin mənimlə heç bir əlaqəsi yoxdur, – dedi. – Çay istəyirsən?"

Yenidən onu vurmaq istəyirdim, amma gözlərindəki bir şey bu dəfə cavab zərbəsi endirəcəyini deyirdi.

"İstəyirəm, – dedim. – Çox sağ ol”.

II
“SƏN MƏNI AXTARIRSAN, MƏN DƏ SƏNI TAPIRAM!”

Leyə çatan kimi sadə bir otaq tapdım və çürük çarpayıya yıxıldım. Başım uğuldayırdı, beynim iki gün avtobusda birlikdə getdiyim baltilərin, tibetlərin, ladaxilərin, Hindistan dövlət məmurlarının və müsəlman tacirlərin qəribə üzləri və başqa bir dünyaya – "kiçik Tibet" olacağı vəd edilən Ladax kimi tanınan yerdən daha xoş bir dünyaya aid imiş kimi görünən Kəşmir vadilərinin yaşıllıqları ilə dolu idi.

Avtobusda saqqallı bir kəşmirli tacir mənə xəbərdarlıq etmişdi ki, həddi aşmayım. İlk iki günü üç yorğan altında dincəlməliydim. Onun sözlərinə görə, Ladaxda yad adamlar qəribə şeylərlə qarşılaşırlar. Günəşin altında, temperaturun tez-tez mənfi otuz dərəcəyə çatdığı yerlərdə paltolarını çıxarırlar. Sonra qayalığın altından keçəndə sanki balta ilə biçilirlər, çünki artıq həmişə ən azı iyirmi dərəcə şaxta olan daimi kölgə həddini keçmiş olurlar. Hava o qədər narındır ki, yolun kənarında qısa sıçrayışdan sonra nəfəsləri kəsilir. Təbii ki, bu, ürək əzələləri daim geniş olan yerlilərə aid deyil.

"Bunun səbəbi yüzillik uyğunlaşmadır, – dedi tacir. – Xahiş edirəm, bir neçə günə onlara yetişə biləcəyinizi düşünməyin!"

Mən yüksək düzənliklərin şaxtalı küləklərlə örtüləcəyini gözləyirdim, amma qışda da qarın çox hissəsi səmanı hər tərəfdən deşən dağların yamaclarında qalır. Küləklər şiddətli, bəzən isti, çox vaxt soyuq olur. Onlar çılğın dalğalanan temperaturun qəfil düşməsi nəticəsində yaranır. Ağaclar azdır; əksər yerlərdə böyük kollar var.

Axşam düşməmiş qalxıb pəncərəyə tərəf getdim. Hind çayını və qarşımda açılan Leh şəhərini seyr edirdim. Boş və təhlükəli çatlarla dolu on altıncı əsrə aid kral sarayı gördüm. Terraslı damları və düzbucaqlı pəncərələri olan qəhvəyi və boz evlərdən ibarət, köhnəlmiş, Asiya üslubunda, elə də sirli görünməyən bir şəhər gördüm. Bu yerdə Yoqanandanı harada tapa bilərdim? O, bu yer üzündə, ənənəvi lamaizmin mərkəzi olan bu tibet sifətlərinin arasında, hind brahmanının içində nə gəzirdi? Şübhəsiz ki, qoca qatırçı mənə yenə yalan söyləmişdi.

Ertəsi gün səhər yeməyimi yoxladım. Lobya qutuları, quru kolbasa, şorba paketləri, kartof çipsləri və vitamin əlavələri var idi. Allaha şükür ki, çay paketlərim var idi, çünki Ladaxın yak yağlı çayı ürəyimi bulandırırdı. Bir şüşə parasetamol kapsulum var idi, amma hansı ağrıdan qorunmağa çalışdığımı bilmirdim. Təbii ki, hər ehtimala qarşı üç fərqli antibiotik növü də götürmüşdüm. Sadə yaşamaq və yerli yeməklərə mümkün qədər tez öyrəşmək qərarına gəldim, hərçənd, dostlar dağ kəndlərində tsampadan, arpa sıyığından bir az daha çox yemək, əgər bəxtim gətirsə, arabir pendir parçası da ola biləcəyi barədə xəbərdarlıq etmişdilər.

Küçədə yüksək hündürlükdə günəş məni heyranedici tərzdə sardı. Qədim şəhərin günəşin içəri girə bilmədiyi dolama küçələrinə çatdığım üçün sevindim. Çoxlu kiçik dükanların yanından keçərkən qərara gəldim ki, şansımı yoxlayım. Şişirilmiş qış gödəkçələri satan dükana girdim və tacirdən Yoqananda adlı hindistanlı müqəddəs insanı tanıyıb-tanımadığını soruşdum.

Dirsəyimdən tutub məni qapıya doğru apardı. Fikirləşdim ki, məni bayıra atacaq. Lakin tacir məni yolun o biri tərəfinə sürüyərək üzbəüz mağazaya apardı, dükanın qabağında başında dairəvi papaq olan dolu və gənc bir ladaxlı oturmuşdu. Tacirlə söhbətə başladılar, dolu gənc diqqətlə qulaq assa da, başını bulamaqda davam edirdi. Bu zaman orta yaşlı eynəkli bir lama iki səyahət çantası ilə yanımızdan keçdi. Demək olar ki, on dəqiqə davam edən söhbətə ara verdilər. Mən yaddan çıxmışdım.

Nəhayət, lama oradan ayrılanda mən də getmək istədim, lakin tacir əlini uzadıb məni saxladı.

"Lama Yoqanandanı tanıyır, – dedi. – Bəlkə onu Tiksenin lama monastırında taparsan. Və ya Lamayuru. Ya da başqa yerdə. Ladaxa gələndə həmişə lama monastırlarından birində qalır”.

Ladaxda neçə lama monastırı olduğunu öyrənmək üçün dövlət məlumat idarəsinə qaçdım. Yuxulu məmur izah etdi ki, demək olar, hər kənddə biri var. Bəzilərində üç-dörddən çox rahib var, lakin ən böyüyündə yüzlərlə rahib olur. O, ən vaciblərinin siyahısını könülsüz tərzdə tərtib etdi. Çöldə, girişin qarşısında Ladax və Zanskarın xəritəsinə baxdım və dərhal başa düşdüm ki, bir neçə ən böyük monastırı ziyarət etməyin özü elə üç həftədən çox vaxt aparacaq!

Gözlərimi yumdum; ən yaxın divara söykənməli oldum. Başım fırlanırdı. Bu, qəzəb, acizlik və özünə yazığı gəlməyin qarışığı idi. Hər şeydən əvvəl qəzəb. Əgər qəfildən hiyləgər qoca qatırçı qarşıma çıxsaydı, onu yerə yıxıb üzünə tüpürərdim. Bir neçə dəqiqədən sonra gözlərimi yenidən açdım və şokla başa düşdüm ki, qəzəblə onu o qədər həqiqi təsəvvür etmişəm ki, sanki qarşımda dayanıb maraq və təəccüb, hətta əyləncə qarışığı ilə məni izləyirdi.

"Bu qədər uzun müddət harada idin? – deyə soruşdu. – Sən məni axtarırsan, mən də səni tapıram. Bu, yaxşı başlanğıcdır?”

Onun səsi tam olaraq illüziya deyildi, amma özü də deyildi. Qoca qatırçı düz qarşımda dayanmışdı. Amma çox fərqli görünürdü. O, boynunda muncuqlardan ibarət boyunbağı olan, müqəddəs səyyah insanın adi paltarı olan solğun sarı xalat geyinmişdi. Sağ əlində qalın bir bambuk çubuq tutmuşdu. Artıq əmmaməsini taxmadığı üçün başının yuxarı hissəsinin keçəl olduğunu, çiyinlərinə qədər uzanan çoxlu ağarmış saçlarının olduğunu görə bildim.

İndi daha hündür, duruşu isə daha ləyaqətli görünürdü. Gözləri də fərqli idi: daha az hiyləgər, daha ağıllı, daha ruhani.

Birdən ağlıma gəldi. "Sən..?"

Sualımı bitirməmiş başını tərpətdi. "Bəs niyə..?"

"Çünki məni yenidən vuracağına ümid edirdim. – Xəfifcə gülümsədi. – Vurmazsan?” "Bağışlayın", – dedim.

Özümü itirib hörmətsizlik etdiyimə görə utandığımı dedim. Həmçinin, təbii ki, razılaşdığımız kimi və ödənişlə məni Amarnat mağarasına apardığına görə ona pul ödəyəcəkdim.

"Narahat olma, – dedi. – Axmaqları bağışlamaq mənim sevimli məşğuliyyətimdir".

Bir saat sonra Tiksedəki lama monastırına doğru yol gedirdik. Qoca Yoqananda boşboğazlıq etmirdi. O, arabir addımlarını yavaşıdıb dayanır, çevrilib istehzalı təbəssümlə məni yuxarıdan aşağıya kimi süzürdü. Onun zərif bədəni yetmiş yaşlı adama görə daha heyranedici güc yayırdı, burada "güc" düzgün seçilmiş söz olmaya bilər; daha çox yüngüllük və fiziki harmoniya məsələsi idi. Niyə mən qatırçıda buna fikir verməmişdim?

Çox sürətlə yeriyirdi. Çox keçmədi ki, nəfəsim daralaraq geri qaldım, onun niyə çay boyu gedən daha rahat yola yox, sıldırım dağ yollarına üstünlük verdiyini başa düşə bilmirdim. Hər addımımda bel çantam daha da ağırlaşırdı. Ancaq qoca gözləmirdi. Tezliklə yoldakı sıldırım qayaların arxasında gözdən itdi.

"Cəhənnəm olsun", – nəfəsimi dərmək üçün ara verəndə düşündüm. Çox aşağıda, yarı günəş işığında, yarı ən dərin kölgədə batmış, mənimlə tağlı bir qayanın altında və bir saat əvvəl çiçək açmış ümidlərimlə ən dərin yerdə qalan Leh şəhərini görə bilirdim. Qoca o qədər rişxəndcil və susqun idi ki, onun məni heç sevmədiyini hiss etdim. Aydındır ki, o, tempini mənim asta yerişimə uyğunlaşdırmaq niyyətində deyildi.

Birinci döngənin arxasında məni qeyri-adi mənzərə qarşıladı. Qayalı cığırın ortasında Yoqananda başı üstə, tam şaquli, hərəkətsiz dayanmışdı. Yalnız belinə yığılmış xalatının alt ucları küləkdən titrəyirdi. Başı ilə yastı bir daşın üzərində dayanmışdı. Ayaqları bir qədər aralı idi.

Gözləyirdim. Beş dəqiqədən sonra o, yavaş-yavaş dizlərini əydi, kürəyini bükdü, başını daşdan qaldırmadan ayaqları ilə yerə toxundu, sonra dizləri üzərində manevr etdi və nəhayət, heç bir səy göstərmədən ayaq üstə dayandı.

"İndi sənin növbəndir", – dedi.

Ona izah elədim ki, boynumdakı fəqərə zəiflədiyi üçün həkimim mənə xəbərdarlıq edib ki, heç vaxt başımın üstündə dayanmayım. O, elə bərkdən güldü ki, ürpədici səsi dağın yamacından aşağı yayıldı və vadinin yuxarısında bir yerdə yox oldu. İlk dəfə idi ki, “mənim ziyalılarım” adlandırdığı hər kəsi sonradan salamlayacağı gülüşünü eşidirdim. Bunu eşidəndə az qala titrəyirdim; qaba, kobud və istehzalı idi.

"Deməli, həkimini də özünlə gətirmisən, – dedi. – Yaxşı, narahat olma. Sən başının üstündə dayanırsan. Yəqin ki, həyatının ən yaxşı hissəsində bunu etmisən”.

O, bambuk çubuğunu götürüb yoluna davam etdi.

Yol indi eniş olduğundan onunla ayaqlaşmaq daha asan idi. Hətta mənə sataşmaq istəyirmiş kimi yavaşıdı. Bir-iki dəfə diqqətsizlik anında az qaldı onunla toqquşum. Sonra heç bir xəbərdarlıq etmədən yolun kənarındakı daşın üstünə oturdu.

"Davam et, – dedi. – Məni gözləmə”.

Onunla qalmağa üstünlük verdiyimi dedim.

“Niyə?”

Bu sualı gözlədiyim üçün mənalı hesab etdiyim bir sıra cavablar hazırlamışdım. Amma o anda heç birini xatırlaya bilmədim. Bircə onu deyə bildim ki, fərqli olmaq üçün dəyişmək istəyirdim.

"Sən fərqlisən, – dedi. – Olduğun kimi olmaq istəsəydin, mənimlə qalmaq üçün daha yaxşı səbəblərin olardı”.

"Amma bu qədərdir, – dedim. – Mən özümü mahiyyətimdə tapmaq istəyirəm. Mən əvvəllər olduğum özümə çevrilmək istəyirəm. İçimdəki boşluğu sağaltmaq, yenidən bütöv olmaq istəyirəm”.

O, dodaqlarını alçaldıcı şəkildə marçıldatdı. “Sənin mahiyyətin nədir? Sən insansan? Nə olduğunu başa düşürsənsə, deməli, osan. Həqiqət budur. Sən həqiqəti bilirsən?”

Hələ də axtardığımı dedim. Onun köməyi ilə tapmaq ümidi ilə gəlmişdim.

"Həqiqət məndədir? – təəccüblə soruşdu. – Mənim cibimdə? Mənim mədəmdə? Ayaq barmaqlarımın arasında?” O, olduqca əyləncəli görünürdü.

“Bu, hiss olunan bir şey deyil, – dedim. – Bu, qavrayışın bir formasıdır. Ruha rahatlıq gətirən bilik növüdür”. Əlavə etdim ki, həqiqət maddi dünyadan kənarda, sadəcə keçmişdə və gələcəkdə mövcud olan bir şeydir.

"Əziz dostum, bunlar sadəcə gözəl sözlərdir, poeziyanın ən dəyərsiz növüdür. – O güldü. – Sənə deyirəm: axtarma, çünki gözündən qaçacaq. Axtarma, sadəcə tap”.

O, dişlərini ağardıb gülərək davam etməyimi gözləyirdi. Bura qədər onun mənə sataşmadığı aydın idi. Amma onun bütün açıqlamaları o qədər paradoksal idi ki, mənim rasional ağlımın müdafiə sisteminə təsir edə bilmədi. Dedim ki, mən onun nə demək istədiyini müəyyən mənada başa düşdüm, amma eyni zamanda, bəlkə də başa düşmədim.

"Bəs niyə yox? – deyə soruşdu, az qala üstümə atılacaqdı. – Çünki anlayırsan. Bax elə ona görə də anlamırsan. Bundan daha bəsit necə ifadə edə bilərəm? Zehnin rahatlığı nə spiritual, nə də intellektual deyil, fizioloji üsulla əldə edilir. Sən nəsə edirsən və onun ardınca nəsə gəlir. Zehin yol boyu sakitləşir”.

"Ona görə burdayam", – dedim.

Gözlərini qıyıb alnını qırışdırdı. “Səndə məsumluq yoxdur. Səndən çoxlu alaq otları kimi ideyalar və fəlsəfələr cücərir. Küləyin sənə gətirdiyi hər toxumu əkmisən, heç nəyi rədd etməmisən. İndi səni qalın cəfəngiyyat meşəsi bürüyüb. Onu yandırmağa hazırsan? Əks halda heç bir metodun faydası olmayacaq. Bu, sadəcə olaraq, başqa bir alaq otu olacaq".

Dedim ki, çox şeyi qurban verməyə hazıram, o cümlədən onun alaq otları meşəsi adlandırdığı şey əslində mənim təcrübələrimin, dünya haqqında biliklərimin toplusudur. Amma bəli, mən hətta bunları da buraxmağa hazır idim. Bəlkə də onu tamamilə silməklə deyil, daha az diqqət yetirməklə…

O, soyuq bir gülüşlə sözümü kəsdi.

“Niyə Lehdəki bazara getmirsən? Orada yaxşı pul qazanarsan. Amma bu bazarda, kiçik dostum, bazarlıq yoxdur. Və qiymətlər kəskindir! Bu oyunu oynayarkən hər şeyi masaya qoymalısan. Və onu itirməyəcəyinə heç bir zəmanət yoxdur! Bununla belə, sən heç vaxt alaq otlarından daha çox şey itirməyəcəksən”.

Ay işığı bizi Himalay yüksəkliklərində tədricən boğuq və tutqun bir gecəyə bürüdü. Səssizlikdə nəfəs almağımdan, ağciyərlərimin hərəkətindən havaya nə qədər borclu olduğumdan xəbərdar oldum.

Yataq kisəsinin içində sıxılmışdım. Quru dizlərinin üstündəki yorğanla xoşbəxt idi. Ay işığında gözləri vəhşi pələng gözü kimi yanırdı. Mən ona təxminən səkkiz il əvvəl Himalaya ilk səfərim zamanı Tibet sirləri ilə tanış olmağa və bədəni daxili alovla qızdıran tummo sənətini öyrənməyə çalışdığımı söylədim. Necə də uğursuz olmuşdum, çünki qətiyyətim yox idi və çox dayaz idim, sadəcə hisslər axtaran biri idim.

“İndi fərqlisən?”

“Bəli, – dedim. – Mən fərqliyəm, çünki axtarışım artıq intellektual oyun deyil. Mən fərqliyəm, çünki artıq məni görünən dünyanın panoramik genişliyi maraqlandırmır, onun nüvəsinə enmək istəyirəm. Uzun müddət mənim sıxıntım heç vaxt yaxınlaşmayan fırtınanın uzaq uğultularına bənzəyirdi. İndi mən o fırtınanın mərkəzindəyəm. İndi sıxıntım o qədər realdır ki, bu barədə danışmaq belə mənə ağrılıdır.

Məni xilas edəcək toxumu gözləyən şırım kimiyəm. Ölümcül xəstəliyi olan bir insan kimiyəm, mənə kömək edə biləcək hər şeyi sınamağa və qəbul etməyə hazıram”.

"Hətta dalına bir təpiyə də? – Onun səsi yarıqaranlığın içindən gəldi. – Əgər bu, səni ağılsızlığının yükündən azad edəcək bir zəmanətlə gəlirsə?"

O dedi ki, əslində sıxıntım məni boğmağa başlayan intellektual axmaqlıqlarımın yükündən başqa bir şey deyil. O, dalıma təpik vurmağın rahatlıq gətirəcəyinə məni inandırsaydı, nə edəcəkdim ki?

“Hə, – dedim, – hətta dalımdan təpik də olsa, qəbul edə-cəm, – ya da başqa nə nəzərdə tutmuşdusa.

"Dalına təpik vurmaq" deyəndə səni üzü üstə yerə yıxılmış tərzdə nəzərdə tuturam. – O güldü. – Dediyin hər şeyin başqa məna kəsb etdiyi bu həddən artıq şişirdilmiş danışığı anlaya bilmirəm. Əgər hərəkətlər əvəzinə sözlərdən istifadə etsəm, bunu edirəm, çünki sən hərəkətlərə hazır deyilsən. Sözlər səni kor etməsəydi, neçə saat əvvəl dalına təpik vurardım. Onda bəlkə də başa düşərdin”.

“Çox sadə, – deyə düşündüm. –Bəs bu qədər sadədir?”

Mən danışmağa, izah etməyə başladım, özümlə danışdığım kimi deyil, sanki vəziyyətimin bir növ icmalını əldə etməyə çalışırdam. Dedim ki, mən özümü evimdəki kimi hiss edəcək şəkildə yaşaya bilmədiyim elmi materializm dünyasından qovulmuş bir insanam. Bilik barədə əskik deyiləm, lakin bu, dərrakə və dərketmə biliyi deyil, bu, sadəcə olaraq, çoxlu faktlar və fikirlər, vərdişlər və psixi reflekslərin toplusudur. Mənim Qərb elminə aid obyektiv dünyam yalnız subyektiv cavabı olan sualları rədd edir.

“Mən dünyadan qaçaq düşən adamam, – davam etdim – və “obyektiv” alimlər məni inandırmaq üçün əllərindən gələni edirlər ki, mənim dəyərlərim ətraf mühitin yaratdığı təhlükələrə qarşı reaksiyadan başqa bir şey deyil. Mənim bütün dəyərlər sistemim xoşbəxtlik həsrətimdən başqa bir şey deyil və buna görə də saf illüziyanın nə olduğunu sübut etmək cəhdi və bədbəxtliyimin mənbəyidir. Mənim aləmimdə aydınlanma və qurtuluş deyəndə gülürəm; mənə deyirlər ki, qurtuluş ideyası qeyri-kamillikdən, əlavə ölçüləri olmayan biokimyəvi maşın olduğum faktı ilə barışmaq cəsarətinin olmamasından başqa bir şey deyil.

Mən dünyanın təkcə zahirini deyil, bütün gizli cəhətlərini əhatə edən biliyə can atıram. Görünməyən hər şeyə nüfuz etməyi, dünyanın göründüyündən daha dərininə enməyi və o gizli reallıqla daimi əlaqədə olmağı arzulayıram.

Mən Dekart adlı bir adamın “Cogito ergo sum” dediyi dünyadan qaçaq düşmüşəm, beləliklə, güvəniləcək təcrübə çərçivəsi saymaq və ölçmək mümkün olana qədər daralır”.

"İndi isə, – Yoqananda sözümü kəsdi, – səni xilas etməyimi istəyirsən? Yəni xalqını xilas edə bilərsən? Deməli, onlar dünyanı xilas edə bilərlər?”

Dedim ki, mən nə sadəlövhəm, nə də axmaq. İstədiyim tək şey kiminsə mənə yol göstərməsi idi. Çünki ilk addım ən önəmlisi idi.

"Atdığın ilk addım, – dedi. – Rasional dünyanızın tanımadığı üsullarla idrak edə biləcəyini düşünürsən. Dilənçi kimi yaşayan, gündə iki dəfə başı üstə duran qocanın yanına başqa nəyə görə gələrdin ki?..”