Czytaj książkę: «In de gaten»

HOOFDSTUK EEN

Riley zat voorovergebogen op haar bed en staarde naar haar psychologieboek. Ze kon zich niet concentreren, niet met al het lawaai in de kamer. Dat nummer van Gloria Estefan, ‘Don’t Let This Moment End’, stond weer te blèren.

Hoe vaak had ze dat stomme nummer vanavond al gehoord? Het leek tegenwoordig uit elke studentenkamer te schallen.

Riley schreeuwde over de muziek heen naar haar kamergenoot...

‘Trudy, laat dit moment alsjeblíeft stoppen! Of in ieder geval dit nummer. Of schiet me gewoon neer, ook goed.’

Trudy lachte. Zij en hun vriendin Rhea zaten aan de andere kant van de kamer op Trudy’s bed. Ze waren net klaar met elkaars nagels te doen en wapperden nu met hun handen in de lucht om ze te laten drogen.

Trudy schreeuwde over de muziek heen terug: ‘Natuurlijk, dat doe ik, Not!’

‘We zijn je aan het martelen,’ voegde Rhea eraan toe. ‘Geen rust tot je met ons mee uitgaat.’

Riley zei: ‘Het is donderdagavond.’

‘Dus?’ zei Trudy.

‘Dus, ik heb morgenvroeg les.’

Rhea zei: ‘Sinds wanneer heb jij slaap nodig?’

‘Rhea heeft gelijk,’ voegde Trudy eraan toe. ‘Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n nachtuil gekend.’

Trudy was Rileys beste vriendin, een blondine met een enorme, gekke grijns die vrijwel iedereen die ze ontmoette betoverde, vooral jongens. Rhea was een brunette, mooier dan Trudy en van nature wat terughoudender, hoewel ze haar best deed om gelijke tred met Trudy’s gezelschap te houden.

Riley slaakte een kreun van wanhoop. Ze stond op van haar bed en liep naar Trudy’s cd-speler, zette de muziek zachter, klom weer op haar bed en pakte het psychologieboek weer op.

En natuurlijk stond Trudy meteen op en zette de muziek weer aan, niet zo hard als eerst, maar nog steeds te hard voor Riley om zich op lezen te kunnen concentreren.

Riley sloeg haar boek dicht.

‘Je dwingt me om geweld te gebruiken,’ zei ze.

Rhea lachte en zei: ‘Nou, het zou tenminste een verandering zijn. Als je daar zo in elkaar gedoken blijft zitten, dan zul je straks in die positie blijven hangen.’

Trudy voegde eraan toe: ‘En zeg nou niet dat je moet studeren. Ik zit ook bij die psychologieles, weet je nog? Ik weet dat je in dat stomme boek ver vooruit leest, misschien zelfs wel weken vooruit. ‘

Rhea slaakte een spottende zucht van afgrijzen. ‘Vooruit lezen? Is dat niet verboden? Dat zou het namelijk wel moeten zijn.’

Trudy stootte Rhea aan en zei: ‘Riley maakt graag indruk op professor Hayman. Ze heeft een oogje op hem.’

Riley snauwde: ‘Ik heb helemáál geen oogje op hem!’

Trudy zei: ‘Sorry, mijn fout. Waarom zóú je een oogje op hem hebben?’

Riley kon het niet helpen om te denken...

Gewoon, omdat hij jong en knap en slim is?

Gewoon, omdat elk ander meisje in de klas een oogje op hem heeft?

... maar ze hield haar gedachten voor zichzelf.

Rhea stak haar hand uit en bestudeerde haar nagels.

Ze zei tegen Riley: ‘Hoe lang is het geleden dat je een beetje actie hebt gehad? Op seksgebied, bedoel ik.’

Trudy schudde haar hoofd naar Rhea.

‘Niet vragen,’ zei ze. ‘Riley heeft een gelofte van kuisheid afgelegd.’

Riley rolde met haar ogen en zei tegen zichzelf...

Ga ik zelfs niet met een arrogant antwoord op in.

Toen zei Trudy tegen Rhea: ‘Riley is niet eens aan de pil.’

Riley was geschokt door Trudy’s indiscretie.

‘Trudy!’ zei ze.

Trudy haalde haar schouders op en zei: ‘Je hebt me toch niet tot geheimhouding of zoiets gezworen?’

Rhea mond was opengevallen. Haar afgrijzen leek deze keer echt.

‘Riley. Zeg dat het niet waar is. Zeg me alsjeblieft dat ze liegt.’

Riley gromde zacht en zei niets.

Ze moesten eens weten, dacht ze.

Ze hield er niet van om over haar rebelse tienerjaren na te denken, laat staan om erover te praten. Ze had het geluk dat ze niet zwanger was geraakt of een vreselijke ziekte had gekregen. Op de universiteit had ze veel dingen op een laag pitje gezet - inclusief seks, hoewel ze altijd een pakje condooms in haar tas had voor het geval dat.

Trudy draaide nadrukkelijk de muziek weer omhoog.

Riley slaakte een zucht en zei, ‘Oké, ik geef het op. Waar wil je heen?’

‘De Centaur’s Den,’ zei Rhea. ‘We hebben serieus wat drank nodig.’

‘Waar is er verder nog?’ voegde Trudy eraan toe.

Riley zwaaide haar benen van haar bed en stond op.

‘Kan ik zo mee?’ vroeg ze.

‘Maak je een grapje?’ zei Trudy.

Rhea zei: ‘De Den is armoedig, maar niet zó armoedig.’

Trudy liep naar de kast en rommelde door Riley’s kleren.

Ze zei: ‘Ben ik je moeder of zo? Dit is wat je aan moet doen.’

Trudy pakte een kort topje met spaghettibandjes en een mooie jeans en gaf ze aan Riley. Toen gingen zij en Rhea de gang op om een paar van de meisjes op hun etage te vragen om met hen mee te gaan.

Riley kleedde zich om en stond toen in de lange spiegel op de kastdeur naar zichzelf te kijken. Ze moest toegeven dat Trudy een goede outfit voor haar had uitgekozen. De korte top flatteerde haar slanke, atletische lichaam. Met haar lange donkere haar en lichtbruine ogen kon ze voor een partygirl van de universiteit doorgaan.

Toch voelde het op een vreemde manier als een kostuum, helemaal niet als Riley.

Maar haar vriendinnen hadden gelijk, ze bracht te veel tijd door met studeren.

En er was zeker zoiets als overdrijven.

Alleen maar werken en geen plezier …

Ze trok een spijkerjasje aan en fluisterde tegen zichzelf in de spiegel...

‘Kom op, Riley. Ga naar buiten en leef een beetje.’

*

Toen zij en haar vriendinnen de deur van de Centaur’s Den opende, werd Riley bijna overweldigd door de vertrouwde, maar verstikkende geur van sigarettenrook en het even verstikkende geluid van heavy Metal muziek.

Ze aarzelde. Misschien was dit uitstapje toch een vergissing. Waren de schurende akkoorden van Metallica een muzikale verbetering ten opzichte van de verdovende monotonie van Gloria Estefan?

Maar Rhea en Trudy stonden achter haar en ze duwden haar naar binnen. Drie andere meisjes van de campus volgden hen en liepen meteen naar de bar.

Riley tuurde door de rokerige lucht en zag enkele bekende gezichten. Ze was verrast om er op een doordeweekse dag zoveel te zien.

Het grootste deel van de ruimte was een dansvloer waar bewegende lichtstralen en fonkelingen over jongeren flitsten die gelukzalig op het refrein van ‘Whiskey in the Jar’ stonden te kronkelen.

Trudy greep zowel Riley als Rhea bij de hand.

‘Kom op, laten we dansen, met z’n drieën!’

Het was een vertrouwde tactiek. De meisjes dansten samen totdat ze de aandacht van wat jongens kregen. Het zou niet lang duren voordat ze allemaal met een jongen zouden dansen in plaats van met elkaar en drinken als een gek.

Maar Riley had daar geen zin in of in de herrie.

Glimlachend schudde ze haar hoofd en trok haar hand van Trudy weg.

Trudy zag er even gekwetst uit, maar er was te veel herrie om er ruzie over te hebben. Toen stak Trudy haar tong naar Riley uit en trok Rhea de dansvloer op.

Ja, heel volwassen, dacht Riley.

Ze duwde zich door de menigte naar de bar en kocht een glas rode wijn voor zichzelf. Toen ging ze naar beneden, waar tafels en zithoeken een kelderkamer vulden. Ze vond een lege plek waar ze kon gaan zitten.

Riley vond het hier veel beter dan boven. Oké, de sigarettenrook was hier nog dikker, genoeg om haar ogen te laten prikken. Maar het was hier minder onstuimig en ook stiller, hoewel gedempte muziek van boven nog steeds door de vloer dreunde.

Ze nipte langzaam van haar wijn en herinnerde zich maar al te goed haar roekeloze drinkgedrag als tiener. Ze was er in het kleine stadje Larned altijd in geslaagd om van louche volwassen connecties te krijgen wat ze maar wilde drinken. Whisky was in die dagen haar favoriete drank geweest.

Arme oom Deke en tante Ruth, dacht ze. Uit haar woede en verveling had ze hen meer dan eens in de problemen gebracht.

Ze bleef zichzelf vertellen...

Misschien zal ik het ooit goedmaken.

Haar gedachten werden door een mannelijke stem onderbroken.

‘He.’

Riley keek op en zag een grote, gespierde, redelijk knappe jongen die een glas bier vasthield en met een nonchalante, zelfverzekerde glimlach naar haar keek.

Riley kneep haar ogen samen; een uitdrukking die in stilte vroeg...

‘Ken ik jou?’

Natuurlijk wist Riley precies wie het was.

Het was Harry Rampling, de quarterback van het footballteam van de universiteit.

Riley had hem dezelfde aanpak bij heel veel meisjes zien gebruiken, zichzelf zonder introductie aandienen, omdat hij het als vanzelfsprekend beschouwde dat hij al overal bekend stond als Gods geschenk aan alle vrouwen op de campus.

Riley wist dat deze tactiek meestal werkte. Lanton had een slecht footballteam en Harry Rampling zou waarschijnlijk niet met een carrière in het professionele football eindigen, maar hij was hier in Lanton toch een held en de meisjes hingen meestal om hem heen.

Ze staarde hem simpelweg met een vragende uitdrukking aan, alsof ze geen idee had wie hij in vredesnaam was.

Zijn glimlach vervaagde een beetje. Het was in het schemerige licht moeilijk te zeggen, maar Riley vermoedde dat hij bloosde.

Toen liep hij weg, kennelijk beschaamd, maar niet bereid om te buigen voor de vernedering om zichzelf daadwerkelijk voor te stellen.

Riley nam een slokje wijn en genoot van haar kleine overwinning en een beetje afzondering.

Maar toen hoorde ze een andere mannenstem.

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’

Een andere man stond naast haar bankje met een biertje. Hij was goed gekleed, goed gebouwd, iets ouder dan zij en Riley vond hem meteen beduidend aantrekkelijker dan Harry Rampling.

‘Hoe heb ik wat gedaan?’ vroeg Riley.

De man haalde zijn schouders op.

‘Harry Rampling op die manier afwijzen. Je bent zonder een woord te zeggen van hem afgekomen, niet eens met een ‘rot op, klootzak.’ Ik wist niet eens dat dat kon.’

Riley voelde zich vreemd genoeg door deze kerel ontwapend.

Ze zei: ‘Voordat ik hierheen kwam heb ik mezelf met anti spierbal bespoten.’

Zodra de woorden eruit waren, dacht ze...

Goeie God, ik ben grappig aan het doen.

Wat dacht ze in vredesnaam dat ze aan het doen was?

Hij lachte en genoot van het grapje.

Hij gleed ongenodigd op de plek tegenover Riley en zei: ‘Mijn naam is Ryan Paige, je kent me helemaal niet en ik zal het je niet kwalijk nemen als je mijn naam binnen vijf minuten of zelfs eerder weer vergeten bent. Ik kan je verzekeren dat ik bij uitstek makkelijk te vergeten ben.’

Riley schrok van zijn brutaliteit.

Stel jezelf niet voor, zei ze tegen zichzelf.

Maar ze zei hardop...

‘Ik ben Riley Sweeney. Ik ben een laatstejaars. Ik heb psychologie als hoofdvak.’

Ze voelde zichzelf nu blozen.

Deze kerel was een gladde. En zijn versier techniek was zo casual dat het helemaal niet op een techniek leek.

Makkelijk te vergeten, hah, dacht Riley.

Ze wist al zeker dat ze Ryan Paige niet snel zou vergeten.

Wees voorzichtig met hem, zei ze tegen zichzelf.

Toen zei ze: ‘Ehm… ben je een student hier bij Lanton?’

Hij knikte en zei: ‘Rechtenstudie. Dit is ook mijn laatste jaar.’

Hij zei het alsof er geen reden was om onder de indruk te zijn.

En natuurlijk was Riley onder de indruk.

Ze zaten een tijdje te praten, ze wist niet precies hoe lang.

Toen hij haar vroeg wat ze van plan was om na het afstuderen te doen, moest Riley toegeven dat ze het niet zeker wist.

‘Ik zal een of andere baan moeten zoeken,’ vertelde ze hem. ‘Ik denk dat ik een manier moet bedenken om naar de onderzoeksschool te gaan als ik in mijn vakgebied wil kunnen werken.’

Hij knikte goedkeurend en zei: ‘Ik heb bij verschillende advocatenkantoren navraag gedaan. Een aantal ziet er veelbelovend uit, maar ik moet mijn volgende stap heel goed overwegen.’

Terwijl ze aan het praten waren, realiseerde Riley zich dat wanneer hun ogen elkaar ontmoetten en hun blikken elkaar even vasthielden, dat er een lichte tinteling door haar lichaam stroomde.

Gebeurde dat ook bij hem? Ze merkte dat hij een paar keer plotseling wegkeek.

Tijdens een pauze in het gesprek, dronk Ryan zijn biertje op en zei toen: ‘Luister, het spijt me dat ik ineens weg moet, maar ik heb in de ochtend een les en ik moet nog wat studeren.’

Riley was bijna met stomheid geslagen.

Ging hij haar niet versieren?

Nee, dacht ze. Daar heeft hij teveel klasse voor.

Niet dat hij geen interesse in haar had; ze was er zeker van dat hij dat wel had.

Maar hij wist beter dan bij haar te hard van stapel te lopen.

Indrukwekkend, dacht ze.

Ze slaagde erin om te antwoorden: ‘Ja, ik ook.’

Hij glimlachte een oprecht ogende lach.

‘Het was leuk je te ontmoeten, Riley Sweeney.’

Riley glimlachte terug.

‘Het was ook leuk om jou te ontmoeten, Ryan Paige.’

Ryan grinnikte en zei: ‘Aw, je weet het nog.’

Zonder nog een woord te zeggen, stond hij op en vertrok.

Riley’s hoofd was helemaal in de war van wat er niet was gebeurd. Ze hadden geen telefoonnummers uitgewisseld, ze had niet gezegd in welk studentenhuis ze zat en ze had nog steeds geen idee waar hij woonde. En hij had haar niet eens op een echte toekomstig date gevraagd.

Het was niet, omdat hij niet verwachtte dat er een echte date zou zijn, daar was ze zeker van.

Nee, hij was gewoon zelfverzekerd. Hij was er zeker van dat hun wegen snel weer zouden kruisen en hij verwachtte dat de chemie zijn werk zou doen.

En Riley geloofde voor meer dan de helft dat hij gelijk had.

Op dat moment hoorde ze Trudy’s stem roepen.

‘Hé, Riley! Wie was die knappe vent?’

Riley draaide zich om en zag Trudy de trap afkomen, met een volle kan bier in de ene hand en een glas in de andere. Drie andere meisjes uit hun studentenhuis liepen achter haar aan. Ze zagen er allemaal behoorlijk dronken uit.

Riley gaf geen antwoord op Trudy’s vraag. Ze hoopte alleen dat Ryan nu buiten gehoorsafstand was.

Toen de meisjes de tafel naderden, vroeg Riley...

‘Waar is Rhea?’

Trudy keek om zich heen.

‘Ik weet niet,’ zei ze met een onduidelijke stem. ‘Waar ís Rhea?’

Een van de andere meisjes zei: ‘Rhea is terug naar de campus gegaan.’

‘Wat!’ zei Trudy. ‘Ze is weggegaan en heeft niks tegen me gezegd?’

‘Ze heeft het tegen je gezegd,’ zei een ander meisje.

De meisjes stonden op het punt om bij Riley in het zithoekje te klimmen. In plaats van ingesloten te raken, stond Riley van haar stoel op.

‘We zouden allemaal naar huis moeten gaan,’ zei ze.

Met een stortvloed van protesten gingen de meisjes giechelend zitten en zich blijkbaar settelen voor een lange nacht.

Riley gaf het op. Ze liep naar boven en de voordeur uit. Buiten ademde ze diep de koele, frisse lucht in. Het was maart en soms was het hier ‘s nachts koud in de Shenandoah-vallei van Virginia, maar na de benauwde, met rook gevulde bar was de kilte welkom.

Het was terug naar de campus en haar studentenhuis een korte, goed verlichte wandeling. Ze had het gevoel dat de avond behoorlijk goed was verlopen. Ze had maar een glas wijn gedronken, net genoeg om te ontspannen en er was ook die man geweest...

Ryan Paige.

Ze glimlachte.

Nee, ze was zijn naam niet vergeten.

*

Riley sliep diep en droomloos toen iets haar wakker schudde.

Wat? vroeg ze zich af.

Eerst dacht ze dat misschien iemand aan haar schouder had geschud.

Maar nee, dat was het niet.

Terwijl ze in de duisternis van haar studentenkamer staarde, hoorde ze het geluid weer.

Een kreet.

Een stem vol van angst.

Riley wist dat er iets vreselijks was gebeurd.