Czytaj książkę: «Wetenschap bevestigt – 2. Verzameling wetenschappelijke artikelen»

Editor Andrey Tikhomirov

ISBN 978-5-0059-5236-3 (т. 2)

ISBN 978-5-0059-5237-0

Created with Ridero smart publishing system

Het bijbelse boek Exodus (uittreksels)

Hoogstwaarschijnlijk was de Rode Zee eigenlijk een rietmeer, waarvan het water tijdelijk echt scheidde tijdens de oostenwind (zie Exodus 14:21). Het bewijs hiervan zijn de gebeurtenissen van maart 2021. Het containerschip dat ooit werd gegeven, dat het Suezkanaal blokkeerde, werd van de school gehaald. Op 28 maart kondigde de kanaaladministratie aan dat de Egyptische President Abdel Fattah al-Sisi het lossen van het containerschip ooit had bevolen. Het containerschip dat ooit onder de vlag van Panama werd gegeven, liep op 23 maart volledig aan de grond in het zuiden van het Suezkanaal en blokkeerde het verkeer. (Het Japanse bedrijf SHOHEI KISEN, dat het schip beheert, legde uit wat er gebeurde met een sterke WIND-benadrukt door mij-Tikhomirov A. E.). Er zijn meer dan 20.000 zware containers aan boord van het schip, die vanuit China naar de Nederlandse Haven van Rotterdam zijn vervoerd. Het is een van de grootste schepen in zijn klasse: de lengte bereikt 400 m, Breedte – 59 m, meer dan 400 schepen wachten om door het kanaal te varen. Het proces zal naar verwachting ongeveer drie dagen duren. Experts zijn van mening dat wereldwijde logistieke bedrijven transportroutes en benaderingen voor het kiezen van de grootte van schepen moeten heroverwegen, evenals de tijdsplanning voor de levering van goederen aan havens moeten wijzigen. En een week van stilstand van de zeeroute zal de wereldeconomie $70 miljard kosten. Verstoring van transport-en logistieke ketens zal ook leiden tot diversificatie van transportroutes van Azië naar Europa en vice versa. De belangrijkste begunstigden kunnen de Noordelijke Zeeroute en het spoorwegproject zijn-de Zijderoute van China naar Europa.

Citaten uit het boek van Tikhomirov A. E. «Ridero», Jekaterinenburg, 2017: «Exodus»: https://ridero.ru/books/iskhod_2/

9: 9 en het stof zal oprijzen in het gehele land Egypte, en er zal een ontsteking zijn van zweren over mensen en vee in het gehele land Egypte. (Egypte, gelegen langs de Nijl, tussen woestijnen, is afhankelijk van de rivier en de woestijn. Er zijn hier verschillende natuurrampen: de khamsin blaast-de wind die het stof van de woestijn draagt, wanneer het overdag donker wordt en deze «duisternis» knorrelt op de tanden; er zijn invasies van parasieten, sprinkhanen, hagel, er zijn epidemieën en epidemieën, er is een bloei van water dat als bloed wordt en ongeschikt om te drinken. Het moet worden gefilterd met aarde, trekken gaten langs de kust in de buurt van het water. Volgens de wet van de Babylonische koning Hammurabi wordt de epidemie gedefinieerd als «de aanraking van God»).»

9: 33 En Mozes ging uit de stad van Farao, en strekte zijn handen uit tot den HEERE; en de donder en de hagel hielden op, en de regen hield op op de aarde te vallen. (Verspreiding van wolken, wolken-wolken zijn voortdurend in beweging en «verspreid» gebruiken hun kennis en informatie over wind, atmosfeer, enz. om wolken te «verspreiden», wolken, donder, hagel, regen te stoppen. Bovendien is wetenschappelijk bewezen dat bijvoorbeeld alleen ernstig zieke mensen reageren op «veranderingen» in de zonneactiviteit, terwijl gezonde mensen «veranderingen"niet opmerken. De relatie werd bewezen (dit is de ontwikkeling van A. L. Chizhevsky et al.) tussen veranderingen in het magnetisch veld van de aarde en een toename (afname) van het aantal patiënten met een myocardinfarct, als deze mensen al ziek zijn geweest. Blijkbaar is er ook een relatie tussen „enigszins mentale“ zieke mensen en elektrische ontladingen die afkomstig zijn van onweerswolken. Sommige mensen (priesters, sjamanen en niet alleen) in trance zien elektrische ontladingen beter dan anderen en kunnen als het ware „wolken verspreiden“, dat wil zeggen bliksemontladingen waarnemen en het weer voelen, begrijpen waar wolken en wolken kunnen gaan).»

10: 13 En Mozes strekte zijn staf uit over Egypteland; en de HEERE bracht een oostenwind over het land, die den gansen dag en den gansen nacht duurde. De morgen kwam, en de oostenwind sloeg sprinkhanen. (Dat wil zeggen, de sprinkhanen kwamen uit het oosten, en dit is het Sinaï-schiereiland, waar de sprinkhanen waarschijnlijk al waren, en de priester wist ervan).»

10: 19 en de Heere verwekte een zeer sterke westenwind van gene zijde, en hij droeg de sprinkhanen, en wierp ze in de Schelfzee; er was geen Sprinkhaan overgebleven in het ganse land van Egypte. (De wind heeft geholpen).»

10: 21 en de HEERE zeide tot Mozes: Strek uw hand uit naar den hemel, en er zal duisternis zijn in Egypteland, een waarneembare duisternis. (Er is een hydroexplosive type vulkaanuitbarsting die zich voordoet in ondiepe omstandigheden van oceanen en zeeën, gekenmerkt door de vorming van een grote hoeveelheid stoom die voortvloeit uit het contact van gloeiend magma en zeewater. Tijdens uitbarstingen stort soms een vulkanische structuur in met de vorming van een caldera – een grote depressie met een diameter van maximaal 16 km en een diepte van maximaal 1000 m. Wanneer magma stijgt, verzwakt de externe druk, ontsnappen gassen en vloeibare producten die ermee samenhangen naar de oppervlakte en treedt een vulkaanuitbarsting op. Als oude rotsen, niet magma, naar de oppervlakte worden gebracht en waterdamp gevormd door het verwarmen van ondergrondse wateren heerst tussen de gassen, dan wordt zo ' n uitbarsting freatisch genoemd. De lava die naar het aardoppervlak is gestegen, bereikt dit oppervlak niet altijd. Het verheft alleen lagen sedimentaire gesteenten en stolt in de vorm van een compact lichaam (laccoliet), waardoor een soort systeem van lage bergen ontstaat. Alle verschijnselen die voorafgaan aan, gepaard gaan met en volgen op de daadwerkelijke uitbarsting van een vulkaan worden vulkanisch genoemd en strekken zich soms lange tijd uit – niet alleen voor jaren, maar ook voor hele decennia en eeuwen. De voorbode van een vulkaanuitbarsting is vaak een ondergronds gerommel, schokken en trillingen van een aardbeving. De bronnen op de hellingen en aan de voet van de vulkaan drogen op of verminderen, of, omgekeerd, verhogen hun activiteit. Scheuren verschijnen op de hellingen en in de krater, waardoor verstikkende gassen of heet water vrijkomen. Af en toe verspreiden gassen zich min of meer ver en vernietigen ze kleine dieren en vegetatie die de hellingen van een lang slapende vulkaan bedekten. Een uitbarsting begint vaak met het vrijkomen van een kolom zwarte rook uit de krater, die hoog opstijgt (van 1 tot 5 km) en zich vervolgens in de lucht verspreidt in de vorm van een wolk van verschillende vormen, soms lijkend op een pijnboom (dennen met een platte bovenkant). Geleidelijk wordt deze pilaar donkerder en breder, de hele top van de vulkaan is gehuld in dikke wolken en een onweersbui met een stortbui breekt vaak uit. Tegelijkertijd worden grote en kleine gloeiende fragmenten van rotsen uitgeworpen uit de krater, opgevangen door de druk van hete gassen uit de opening. Hun vlucht kan ' s nachts goed worden waargenomen in de vorm van vurige stippen die boven de krater uitsteken. Van de wolken gedragen door de wind in de ene of de andere richting, de neerslag van fijn materiaal begint-vulkanische as, die niet alleen de hellingen van de vulkaan, maar ook de omgeving, soms op een afstand van enkele honderden kilometers (downwind), en de vorming van een losse laag van verschillende dikte tijdens sterke uitbarstingen (afhankelijk van de afstand tot de krater), die ook vaak vernietigt vegetatie door het te bedekken. De hoeveelheid vulkanisch puin en as die in de lucht wordt gegooid, bereikt soms tientallen miljoenen en soms honderden miljoenen kubieke meters. De val van as in dergelijke uitbarstingen kan zo dik zijn dat de dag verandert in een donkere nacht. Een vergelijkbaar beeld werd waargenomen tijdens de uitbarsting van Shiveluch in Kamtsjatka in 1854, toen zo ' n grote hoeveelheid vulkanische as viel dat er overdag ondoordringbare duisternis was op een plaats op 50 km van de vulkaan. Wanneer al deze verschijnselen de grootste spanning bereiken, stroomt vurige vloeibare lava uit de krater van de vulkaan, soms na een sterke explosie. Het stroomt over de rand van de krater en stroomt langs de hellingen van de vulkaan. Tastbare duisternis is as die gevoeld kan worden).»

13:21 en de HEERE ging voor hun aangezicht des daags in een wolkkolom, om hun de weg te wijzen, en des nachts in een vuurkolom, om over hen te schijnen, opdat zij des daags en des nachts zouden gaan. (Khamsin – een hete, droge wind, die in wolkenzuilen verandert, wordt waargenomen in Egypte in de lentemaanden, de lucht is gevuld met heet zandstof. Samum is een droge, hete wind in de woestijnen van Arabië en Noord-Afrika, de lokale bevolking noemt het «vuurwind», «adem van de dood», waait met grote kracht en verhoogt grote massa ' s zand die de zon bedekken, meestal waargenomen in de lente, begeleidt lichte fakkels, zodat je kunt zien. Sirocco is een zuidelijke wind die verwarmde lucht uit de woestijnen brengt. Stof tornado ' s (wervelwinden) worden gevormd in een opwaartse luchtstroom die is ontstaan over droge grond die oververhit is door zonlicht in droge steppen en woestijnen, in het bijzonder in de Sahara, Arabië, Egypte. Er zijn ook tornado ' s. Een vuurtornado (of firestorm) is een atmosferisch fenomeen dat wordt gevormd wanneer de verspreide branden die zijn ontstaan in één worden samengevoegd. De lucht erboven warmt op, de dichtheid neemt af en het stijgt op. Van onderaf komen koude luchtmassa ' s uit de periferie op zijn plaats. Ook de binnenkomende lucht wordt verwarmd. Zuurstofzuiging werkt als blaasbalgen. Stabiele centripetale directionele stromen worden gevormd, spiraalsgewijs van de grond tot een hoogte van maximaal vijf kilometer. Er is een schoorsteen effect. De druk van hete lucht bereikt orkaansnelheden. De temperatuur kan oplopen tot 1000C. alles brandt of smelt. Tegelijkertijd wordt alles wat in de buurt is «gezogen» in het vuur. En zo verder tot alles wat kan branden afbrandt. Bovendien hebben geofysici het geheim ontdekt van vreemde lichten die soms aan aardbevingen voorafgaan. Deze gloed komt voor in rift zones, waar speciale ladingsdragers in rotsen verschijnen. Sinds de geboorte van Seismologie als wetenschap in de 19e eeuw, zijn veel wetenschappers begonnen na te denken over de aard van sommige verschijnselen die voorbodes van naschokken kunnen zijn. Misschien wel een van de vreemdste dergelijke verschijnselen, soms met een vleugje mystiek, is de gloed in de atmosfeer die mensen al eeuwenlang waarnemen aan de vooravond van aardbevingen. In de Russische literatuur heeft de naam «aardbevingslichten» wortel geschoten, in het buitenland worden ze «aardbevingslichten» of afgekort EQL genoemd. Hun onderzoek op wetenschappelijke basis begon relatief recent in veel landen. Het eerste wetenschappelijke werk over lichten werd geschreven door de Ierse ingenieur Robert Mallet in 1851. Daarin noemde hij vele gevallen van het observeren van lichten, beginnend vanaf de 17e eeuw voor Christus en eindigend in 1842. Geoloog Robert Theriot, een medewerker van het Ministerie van natuurlijke hulpbronnen van de Canadese provincie Quebec, probeerde in zijn artikel gepubliceerd in het tijdschrift Seismological Research Letters, informatie over waarnemingen van aardbevingslichten te systematiseren en erachter te komen wat tot hun optreden leidt. Na historische bronnen te hebben onderzocht, analyseerde Therio 65 gedocumenteerde verschijningen van lichten die sinds 1600 na Christus in Europa en Noord-Amerika zijn waargenomen. Het vergelijken van de ooggetuigengegevens met de momenteel beschikbare gegevens over de geologische structuur van aardbevingssites, kwam de wetenschapper tot de conclusie dat de meerderheid van de gevallen van observatie van lichten zich voordoen in gebieden van riftzones – gebieden van breuk van de aardkorst gevormd als gevolg van zijn longitudinale beweging of breuk. Het bleek dat de overgrote meerderheid van gedocumenteerde luminescentie werd waargenomen in de buurt van de zogenaamde grabens – gebieden van de aardkorst verlaagd langs steile verticale kliffen. Een voorbeeld van zo ' n geologische formatie is de depressie van het Baikalmeer. Een van de laatste gedocumenteerde gloed vond plaats aan de vooravond van de verwoestende aardbeving van 2009 in het Italiaanse L ' Aquila. Toen, slechts een paar seconden voor de aardbeving, zagen lokale bewoners 10 centimeter lichten zweven over de geplaveide Francesco Crispi-straat in het historische centrum van de stad. Op 12 November 1988, een heldere, paarsroze bal werd gezien bewegen in de lucht in de buurt van Quebec 11 dagen voor een krachtige aardbeving. En twee dagen voor de verwoestende aardbeving in San Francisco in 1906, die tot 3.000 mensen doodde, observeerden mensen lichtstromen die zich over het aardoppervlak verspreidden. Een gemeenschappelijke eigenschap van alle gebieden waar aardbevingslichten werden waargenomen, was de aanwezigheid van diepe verticale fouten, waarvan de rol bij de vorming en verspreiding van de gloed niet helemaal duidelijk is. «We weten niet precies waarom de meeste gloed wordt geassocieerd met breukzones en niet met andere soorten fouten, maar in tegenstelling tot andere fouten die zich onder een hoek van 30—35 graden kunnen vormen, bijvoorbeeld in subductiezones, worden gevallen van gloed geassocieerd met subvertische fouten,» legde Terio uit. De omvang van de aardbevingen die werden opgenomen in de lijst van geanalyseerde lagen in het bereik van 3,6—9,2. En de lichten zelf hadden verschillende vormen en maten, hoewel de meeste van hen bolvormige lichten waren die bewogen of rustten, of flitsen die uit de grond opkwamen. De tijd van observatie van de lichten en hun Afstand tot de epicentra van de aardbevingen waren verschillend. De meeste van de lichten werden waargenomen voor of tijdens aardbevingen, en zeer zelden na. Dit leidde wetenschappers om te geloven dat de snelle accumulatie van mechanische spanningen in de aardkorst en hun veranderingen op het moment van de voortplanting van seismische golven leidt tot het ontstaan van branden. Positieve ladingsdragers (gaten) die voortvloeien uit spanningen in rotsen stromen snel langs de spanningsgradiënt, bereiken het oppervlak, waar luchtmoleculen ioniseren en ervoor zorgen dat het gloeit. Volgens Therio herinnerde hij zich vooral de zaak met een inwoner van Aquila. Deze man, die twee uur voor de aardbeving de lichten van het huis zag, haastte zich naar zijn familie en nam haar mee naar een veilige plaats. «Dit is een van de weinige gedocumenteerde gevallen waarin iemand handelde bij het opmerken van de aardbevingslichten. Deze lichten, als een voorbodefenomeen, in combinatie met andere soorten parameters, zullen op een dag in staat zijn om te waarschuwen voor sterke aardbevingen,» zei onderzoeker Pavel Kotlyar. Hier was er hoogstwaarschijnlijk niet alleen een aardbeving, maar ook de uitbarsting van verschillende vulkanen, waaronder ondergronds en onder water, omdat dit een seismisch actieve regio is waar de platen van de Euraziatische en Afrikaanse continenten samenkomen, wat leidde tot dergelijke «wonderen»).»

13: 22 overdag ging de wolkkolom niet weg en ' s nachts een vuurkolom voor het volk. (Dat wil zeggen, het weer was erg winderig en er waren constante tornado ’s, die werden gebruikt door bekwame backstage dirigenten als afleiding, verlichting fakkels’ s nachts).»

Hoofdstuk 14 (zoals het belangrijkste volledig wordt gegeven)

1 en de HEERE sprak tot Mozes, zeggende: De Heer spreekt aldus tot Mozes, hetgeen bewijst, dat hij de taal kent, die Mozes gesproken heeft.

2 zeg tot de kinderen Israels, dat zij zich bekeren, en legeren voor Pi-Hachiroth, tussen Migdol en tussen de zee, voor Baal-Zefon; legert een leger tegenover hem, aan de zee. Baal-Zephon (Suez) is het noordelijke puntje van de Golf van Suez. Migdol kan een uitkijktoren zijn geweest op een strategisch belangrijke locatie op de berg Jebel Ataka. Pi-Gahirof lag niet ver van de Rode Zee – waar de enige manier om zich terug te trekken van het naderende Egyptische leger via de zee lag. Egyptische forten waren verspreid over het hele land, waaronder op het Sinaï-schiereiland. Op dat moment moest de zee diep genoeg zijn om de wateren te scheiden, waardoor een doorgang «tussen de zee» en een water «muur» aan beide zijden werd gevormd. Geen enkele plaats ten noorden van de Golf van Suez voldoet aan deze voorwaarden. Veel moderne wetenschappers zijn echter van mening dat de Israëli ' s door ondiep water liepen in het gebied van de bittere meren, die ongeveer 25 km ten noorden van Suez begint. Wetenschappers ontkennen echter dat de passage van de Israëlieten het gevolg was van een wonder (beweren dat het een moerassig gebied was), of geloven dat in de oudheid de noordelijke punt van de Rode Zee deel uitmaakte van het gebied van de bittere meren en dat er in die tijd veel dieper was, hoewel, afgaande op archeologisch bewijs, het waterpeil sindsdien praktisch niet is veranderd).

3 En Farao zal van de kinderen Israels zeggen: Zij zijn verloren in dit land; de woestijn heeft hen toegesloten. (De priester beweert dat Farao veronderstelde dat de Israëlieten in de woestijn stierven).

4 Maar Ik zal Farao ' s hart verstokken, dat hij hen najaagt, en Ik zal mijn heerlijkheid aan Farao en aan zijn ganse heir tonen; en de Egyptenaars zullen weten, dat ik de HEERE ben. En dat deden ze. (Een voorbode van een teken).

5 en het werd den koning van Egypte te kennen gegeven, dat het volk gevloden was; en het hart van Farao en zijn knechten keerde zich tegen dit volk, en zij zeiden: Wat hebben wij gedaan? waarom lieten ze de Israëli ' s gaan zodat ze niet voor ons zouden werken? (Dat wil zeggen, Joden, ook wel Israëli ' s genoemd, werden gebruikt als gastarbeiders).

6 Hij spande zijn wagen en nam zijn volk met zich mee (de wagens waren wijd en zijd gebruikt).

7 en hij nam zeshonderd uitgelezen wagenen, en al de wagenen van Egypte, en oversten over hen allen. (Dus niet alle dieren van de Egyptenaren stierven!).

8 en de HEERE verstokte het hart van Farao, den koning van Egypte, en hij jaagde de kinderen Israels na; en de kinderen Israels wandelden met een hoge hand. (Wat een verhaal zonder achtervolging!).

9 en de Egyptenaars jaagden hen na, en al de paarden, met Farao ' s wagenen, en de ruiters, en zijn ganse heir; en zij achterhaalden hen, die gelegerd waren aan de zee, te Pi-Gahiroth, voor Baal-Zefon. (Dat wil zeggen, in het gebied van de moderne stad Suez).

10 En Farao naderde, en de kinderen Israels zagen om, en ziet, de Egyptenaars volgden hen na; en de kinderen Israels vreesden zeer, en riepen tot den HEERE, de straf is nabij.

11 en zij zeiden tot Mozes: zijn er geen graven in Egypte, dat gij ons gebracht hebt, om te sterven in de woestijn? Wat hebt u met ons gedaan, ons uit Egypte geleid? (Verontwaardiging van de Israëli’s).

12 is dat niet wat wij in Egypte tegen u hebben gezegd: Laat ons met rust, laat ons voor de Egyptenaren werken? Want het is beter voor ons om door de Egyptenaren tot slaaf gemaakt te worden dan in de woestijn te sterven. Zij zijn slaven.)

13 maar Mozes zeide tot het volk: vrees niet, sta stil, en gij zult het heil des HEEREN zien, dat hij u heden doen zal; want de Egyptenaars, die gij heden ziet, zult gij niet wederzien tot in eeuwigheid.).

14 De Heer zal voor je strijden, maar wees kalm. (Eeuwige strijd).

15 en de HEERE zeide tot Mozes: waarom roept gij tot Mij? Zeg tegen de kinderen van Israël dat ze moeten gaan (het is noodzakelijk om te gaan).

16 Maar gij heft uw staf op, en strekt uw hand uit over de zee, en verdeelt ze; zo zullen de kinderen Israels door de zee trekken op het droge.

17 Maar Ik zal het hart der Egyptenaren verstokken, dat zij hen navolgen; en Ik zal mijn heerlijkheid tonen aan Farao, en aan zijn ganse heir, aan zijn wagenen, en aan zijn ruiteren. (er moet iets gebeuren).

18 en de Egyptenaars zullen weten, dat ik de HEERE ben, als ik mijn heerlijkheid toon aan Farao, aan zijn wagenen, en aan zijn ruiteren. (Dit is de heerlijkheid van de Here God!).

19 en de engel Gods, die voor het leger van Israel uitging, ging heen en ging achter hen; ook weekte de wolkkolom van hun aangezicht, en stond achter hen; (het blijkt dat er ook een bode engel was).

20 en hij kwam in het midden tussen het leger van Egypte en tussen het leger van Israël, en werd een wolk en duisternis, en maakte den nacht op, en de een naderde niet tot den ander den gansen nacht. (Dat wil zeggen, fakkels brandden).

21 En Mozes strekte zijn hand uit over de zee; en de HEERE dreef de zee den gansen nacht met een sterke oostenwind, en hij maakte de zee droog, en de wateren scheidden. (De oostenwind uit de Sinaï droeg bij aan het ontstaan van de passage, tijdens de oostenwind in die delen daalt het waterpeil in het moderne Suezkanaal sterk, vooral als de wind samenvalt met de eb in de Golf van Suez, blijkbaar was de situatie in die dagen vergelijkbaar).

22 en de kinderen Israels togen op het droge in het midden der Zee; en de wateren waren hun tot een muur ter rechter-en ter linkerhand. (Een mogelijke doorgang door het water, dan kon het alleen het kanaal van de farao ' s zijn, die op dat moment de Nijl verbond met het «land van bittere meren» (dit zijn de moderne grote en kleine bittere meren). Het eerste kanaal dat het meer met de Delta verbond, werd 4000 jaar geleden gelegd, tijdens het Middenrijk. Tijdens de XII dynastie, Farao Senusert III (1888—1878 v. Chr. E.) legde een kanaal van west naar Oost, gegraven door Wadi Tumilat Wadi Tumilat, het verbinden van de Nijl met de Rode Zee, voor ongehinderde handel met Punt. Herodotus (II. 158) schrijft dat Necho II (610—595 v.Chr.) een kanaal begon te bouwen van de Nijl naar de Rode Zee, maar het niet afmaakte. Het kanaal werd rond 500 voor Christus voltooid door koning Darius de eerste, de Perzische veroveraar van Egypte. Ter nagedachtenis aan deze gebeurtenis installeerde Darius granieten steles aan de oevers van de Nijl. Timsah (uit het Arabisch) «krokodil») is een meer in Egypte, gelegen ongeveer in het midden van de landengte van Suez. Lake Timsakh grenst nu aan het Suezkanaal. Voor de bouw van het kanaal, Timsakh Lake was een van de binnenste, ondiepe meren van de Sinaï, voorheen Timsakh Lake werd jaarlijks bereikt door het water van de rivier, overstromingen Wadi Timulat, die zich uitstrekt direct van de Nijldelta naar Timsakh Lake, die in combinatie met aardbevingen en vulkaanuitbarstingen, eb en vloed, veroorzaken de plotselinge dood van de Egyptenaren).