Jan Parandowski

Polski pisarz, eseista i tłumacz literatury. Urodził się 11 maja 1895 r. we Lwowie, zmarł 26 września 1978 r. w Warszawie). Dwukrotnie nominowano go do literackiej Nagrody Nobla (1957, 1959). Parandowski był znawcą i jednym z największych polskich popularyzatorów kultury i literatury starożytnej. Największe uznanie przyniosła mu Mitologia (1924), wielokrotnie wznawiana. W 1913 r. ukończył  Gimnazjum we Lwowie. Następnie podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim na wydziale filozoficznym. Interesował się filozofią, filologią klasyczną, archeologią, historią sztuki, literaturą polską. Po I wojnie światowej kontynuował przerwane studia i w 1923 r. uzyskał magisterium z filologii klasycznej i archeologii. W latach 1945–1950 objął katedrę kultury antycznej, a później katedrę literatury porównawczej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Współpracował z: „Tygodnikiem Powszechnym”, „Meandrem”, „Twórczością”. Był prezesem polskiego PEN Clubu. W 1964 r. podpisał „List 34”, zredagowany przez uczonych i pisarzy w obronie wolności słowa. W 1975 r. Radio Wolna Europa uhonorowała Parandowskiego za całokształt twórczości. W tym samym roku otrzymał też tytuł doktora honoris causa Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL. Wybrane publikacje: [ul]Bolszewizm i bolszewicy w Rosji (1920); Mitologia (1924); Dysk olimpijski (1933); Niebo w płomieniach (1936); Eros na Olimpie (1924); Dwie wiosny (1927); Alchemia słowa (1951); Petrarka (1956, biografia Petrarki); Z antycznego świata (1958); Powrót do życia (1961); Wrześniowa noc (1962).[/ul]