Kradzione

 
– W ręce¹ aspana², Panie Jakubie,
Mówisz: kradzione lepsze i chcesz tego dowieść;
 
 
Ja sobie rozmaite przypowieści lubię,
Powiem aspanu przypowieść:
 
 
W samym końcu zaścianku, pilnując swéj niwy,
Żył sobie szlachcic poczciwy, —
A miał syna wyrostka z wąsem wyżéj nosa,
Chłopiec dobre miał serce, ale w głowie za to
Okropnie było pstrokato,
Zwyczajnie jak u młokosa.
A tutże mój mospanie, obok ich stodoły
Ciągnął się wygon sąsiada,
Na którym pasły się stada,
Konie, owieczki i woły.
– Czy wiecie co, tatulu (tak mówił raz młody),
Fraszki to – praca i cnota,
U nas panie poczciwość, trudy, niewygody,
A w domu wieczna hołota³;
Czy to Pan Bóg uważa⁴, że ludziska giną,
Poczciwym nie da talarka,
Dla jednego pomyślność odmierza ośminą⁵,
Drugiemu liczy na ziarnka.
Na przykład choćby u nas: – ot idą zapusty,