Gevaarlijke Dingen

Table of Contents

  Hoofdstuk 1

  Hoofdstuk 2

  Hoofdstuk 3

  Hoofdstuk 4

  Hoofdstuk 5

  Hoofdstuk 6

  Hoofdstuk 7

  Hoofdstuk 8

  Hoofdstuk 9

  Hoofdstuk 10

  Hoofdstuk 11

  Hoofdstuk 12

  Hoofdstuk 13

  Hoofdstuk 14

  Hoofdstuk 15

  Hoofdstuk 16

Gevaarlijke Dingen

Door Bloed Gebonden Serie Boek 3

Amy Blankenship, RK Melton

Vertaald door Dimitri Hillewaert

Copyright © 2012 Amy Blankenship

Tweede editie Gepubliceerd door TekTime

Alle rechten voorbehouden.

Hoofdstuk 1

Envy liep door haar slaapkamer en pakte wat van haar spullen in haar zwarte leren koffer. Ze stopte en keek haar broer aan, toen ze merkte dat hij haar spullen uitpakte telkens ze hem de rug toekeerde om meer te pakken. Sinds ze thuis was, ademde hij haar in de nek en ze begon er echt gefrustreerd over te raken.

"Stop ermee", snoof Envy toen ze een handvol kleren van hem af pakte en ze terug in de koffer gooide. Ze gooide haar lange rode haar over haar schouder en wierp hem een waarschuwende blik toe.

"Maar weggaan? Je kent hem alleen wat… een week? Weet je zeker dat dit is wat je wilt doen?” Herhaalde Chad als een mantra.

"Het antwoord is nog steeds hetzelfde Chad," zei Envy hem met vaste stem, zich afvragend hoe vaak ze het zou moeten zeggen voordat hij haar echt hoorde. Ze hield zijn blik vast en behandelde hem als een domme jongen, ze zei de woorden heel langzaam: "Ik wil bij Devon gaan wonen, en dat is precies wat ik ga doen."

“Hoe kun je er zeker van zijn dat hij over een week of een maand geen ander meisje zal vinden en je dumpt?” Vroeg Chad wanhopig.

"Dat gebeurd niet." Ze bleef inpakken en probeerde het zeurende gevoel dat ze haar broer in de steek liet, te blokkeren. Hij was verdorie een volwassen man, en een agent notabene.

"Dat weet je niet zeker. Ik bedoel, hij danst in die club elke avond halfnaakt en je zit vast achter de bar en serveert drankjes aan perverse mensen,” riep Chad zo kwaad dat hij bijna zijn haar uit zijn hoofd trok. Wat hij echt wilde doen, was tegen haar schreeuwen dat ze betrokken raakte bij iets dat zo gevaarlijk was… bij iemand die zo gevaarlijk was.

Envy stopte met inpakken en keek op naar haar enige broer van wie ze hield, maar die zich aan het voorbereiden was om haar tegen te houden. "Eén, dat weet ik zeker. Twee, hij is misschien half naakt, maar hij ziet er op die manier geweldig uit. Drie, ik zal met hem in de kooi dansen. En vier, ze leunde voorover alsof ze een vies klein geheimpje wilde vertellen, je moet echt met iemand naar bed.”

Chad keek naar zijn zuster, 'ik hoef niet met iemand naar bed.' Hij gromde toen ze een wenkbrauw optrok richting hem.

"Ja, dat klopt." Ze trok een la open en pakte een handvol sexy lingerie.

"Nee, dat doe ik niet." Chad sloeg de koffer dicht voor ze het eraan kon toevoegen wat hij hoopte dat het slechts een enorme weekendtas was.

"Ja, dat doe je." Envy schudde de lingerie in zijn gezicht om een punt te maken.

"Nee dat doe ik niet." Hij rukte ze uit haar hand.

"Nee dat doe je niet." Ze kneep haar ogen boos samen.

"Ja, dat doe ik." Chad zweeg even en stompte de vuist vol met lingerie in de lucht. "VERDORIE!"

Devon zat in de woonkamer tegen de muur geleund met zijn enkels gekruist en zijn handen in zijn broekzakken… en probeerde niet in lachen uit te barsten. Hun ruzie herinnerde hem zo veel aan zijn relatie met zijn eigen liefhebbende broers en zussen.

Hij kon vertellen dat Chad zich echt druk maakte om Envy, en daarom zou hij niet tussen hen staan. Chad deed wat hij het beste deed… hij was een grote broer van een vurige roodharige. Nee, hij zou ze niet tegenhouden, maar hij zou goed geld betalen om alleen maar even te kijken.

Devon lachte hardop en probeerde het te verdoezelen met een nep hoest. Er klopte iemand op de deur en zijn ijsblauwe ogen vernauwden zich, zich afvragend wie in godsnaam de familie vóór zonsopgang zou bezoeken.

“Devon, kun je even opendoen?” Riep Chad.

"Natuurlijk," antwoordde Devon en duwde zichzelf weg van de muur voordat hij naar de deur liep. Hij deed de deur open en liet zich verbazen door de verbaasde blik op Trevors gezicht. "Hallo Trevor, lang niet gezien."

Zoals beloofd was Trevor met Chad gaan praten over wat hij in de kerk had gezien. Het laatste wat hij had verwacht was dat Devon Santos de deur zou openen. Onbekwaam om zijn reactie te beheersen, hief Trevor onmiddellijk zijn vuist op en raakte de jaguar recht op de neus… hard.

Devon struikelde een paar stappen achteruit en veegde het bloed van zijn neus. Hij keek ernaar en naar Trevor en ontblootte zijn tanden. Voordat Trevor kon weglopen, duwde Devon hem uit de deur, de voortuin in.

Kleding scheurde en viel toen ze met hun tweeën in dierenvorm veranderden. Devon cirkelde rond de Kodiak en dook weg met een luide jaguar schreeuw. Trevor brulde en rees op zijn achterpoten terwijl hij probeerde de jaguar vast te grijpen die aan zijn rug was vastgeklemd.

Binnen hoorden Chad en Envy het gebrul van Devon en renden door het huis naar de voordeur. Ze verstijfden toen ze Devon zagen vechten met een enorme beer in hun voortuin. De agent was onmiddellijk dankbaar dat ze geen buren dichtbij hadden wonen.

Chad zette zijn mentale schakelaar om en schakelde al zijn emoties uit. Het was iets dat in hem klikte dat hem altijd volledig kalm en koud maakte… zelfs midden in een vuurgevecht. Toen hij naar de holster op zijn rechterheup greep, trok Chad zijn pistool en vuurde het een keer in de lucht om hun aandacht te trekken. Hij fronste toen hij geen reactie kreeg en kreeg een klap op zijn linkerarm.

“Laat iemand weten wanneer je dat ding afvuurt!” Riep Envy uit terwijl ze een hand voor haar rechteroor hield en ineenkromp bij het luide gerinkel.

Zackary stapte met een diepe zucht weg van zijn auto en staarde naar de twee kinderen die vochten. Eens te meer moesten koelere hoofden ingrijpen. Hij grijnsde op zijn inside-joke omdat niemand ooit het woord cool zou gebruiken om hem te beschrijven. Hij hief zijn hand voor zich en schoot een hittegolf richting de twee shifters, waardoor ze achteruitsprongen toen een enkele stroom vuur over het gras vloog om hen van elkaar te scheiden.

"Als jullie twee niet willen dat je pels wordt geschroeid, dan kun je het beste terug veranderen naar mannen en doen alsof je een beetje gezond verstand hebt," waarschuwde Zackary toen een nieuwe vlam uit zijn uitgestrekte hand begon te groeien. "Gaan jullie twee doen alsof jullie volwassenen of kinderen zijn, omdat het voor mij geen enkel verschil maakt?" Hij glimlachte koud toen de vlam hoger werd en naar het doelwit boog.

Wetend dat Zackary het zou doen, veranderde Trevor terug en keek hij naar de vlammen van zijn tegenstander aan. Alleen al kijkend naar de man die Envy van hem had gestolen, had zijn bloeddruk zo omhoog doen gaan dat hij zich moest concentreren om de menselijke vorm te behouden.

Devon veranderde terug, maar hield zijn vechthouding aan, zonder Trevor zoveel mogelijk te vertrouwen. Hij was even afgeleid door Chad's luide "Goede God" te horen en wierp snel een blik op broer en zus. Toen Envy met grote ogen naar Trevor staarde… die nu naakt was, gromde Devon diep en verlangde haar aandacht terug naar waar het hoorde… op hem.

Envy wreef over haar slaap nu dat beide mannen naakt waren, gelukkig met slechts kleine wonden. Devon had haar laten zien hoe snel ze kunnen genezen, dus ze wist dat niets zo erg was als het er uitzag. Haar blik gleed over Trevor, nog steeds geschokt dat ze al zo lang met een gekke beer aan het daten was en het niet wist.

Trevor grijnsde terwijl hij genoot van het feit dat het gegrom van Devon het geluid was van pure jaloezie… goed voor de jaguar.

Chad knipperde met zijn ogen en vroeg zich af wie hem het zuur had gegeven. Meestal was hij de kalme in slechte situaties, hij inhaleerde diep en liep toen weg van de deur om op volle breedte te gaan staan. "Dit is mijn huis, dus we spelen volgens mijn regels. Envy logeert hier bij mij en iedereen die geen mens is, gaat weg.” Hij probeerde de deur dicht te doen, maar Envy hield hem tegen.

“Niet zonder mijn vriend,” gromde Devon terwijl hij probeerde de echo-uitwerking die hij kreeg opzij te zetten. Verdorie, wie wist dat Trevor zo sterk was? Hij had het niet geweten.

"Trek je kleren aan," fronste Envy toen en keek nieuwsgierig naar Zackary. Hij leek op hem, Trevor en hij hadden broers kunnen zijn, hun kleuren waren zo vergelijkbaar. Het enige echte verschil was dat Zackary kort haar had en een beetje groter was. "Oké, ik weet wat ze zijn… maar wat ben jij?"

Zackary boog elegant, “je kunt me een bewaker noemen”, glimlachte hij terwijl de vlammen uitgingen. "Een bewaker van zowel mensen als paranormale wezens," corrigeerde hij zichzelf en wierp een blik op Trevor. "Heb je haar niets verteld?"

"Nee, dat heeft hij niet," Envy schoot Trevor een welverdiende vuile blik toe en richtte toen haar aandacht weer op Zackary. "Bewaker? Wat betekent dat precies? En zijn u en de Trevor broers?” Ze vroeg het zich af.

"Het betekent dat we beide partijen tegen elkaar beschermen," antwoordde Trevor en voegde toe: "En nee. Wat familie betreft, die heb ik niet.”

"Oh, nu zit je gewoon vol met informatie," mompelde Envy.

“Ik probeerde het je te vertellen,” herinnerde Trevor haar terwijl hij de reservebroek aantrok die Zackary hem net had toegeworpen. "Het is niet mijn schuld dat je niet hebt geluisterd."

De lippen van Envy gingen uit elkaar om het hem te vertellen, maar ze wachtten even en herinnerden zich schuldig de laatste nacht dat ze Trevor echt had gezien. Hij had haar gezegd dat hij iets te maken had met de C.I.A. maar ze had hem niet geloofd. Ze had hem zelfs bedankt omdat hij dacht dat ze dom genoeg was om voor zo'n slappe leugen te vallen. Maar ja, hoe verwachtte hij dat ze hem zou geloven als hij uitdagend met andere vrouwen danst?

De keerzijde daarvan was… hij had haar verteld dat dit undercover was voor zijn werk. Envy fronste haar wenkbrauwen om de hoofdpijn die zich aan het vormen was en besloot dat Trevor een grotere klootzak was dan ze oorspronkelijk dacht.

Chad keek naar de jaguar voordat hij naar binnen ging. Hij kwam een paar seconden later met een spijkerbroek tevoorschijn en gooide die naar Devon.

“We hebben je hulp niet nodig,” zei Devon terwijl hij de spijkerbroek dichtdeed, naar Envy liep en jaloers een arm om haar middel schoof.

"O ja? Ik heb je zus gered terwijl je bezig was met het stelen van mijn vriendin,” reageerde Trevor voordat hij zijn verwarmde blik teruggaf naar Envy.

Envy sloeg haar ogen op en hield haar blik vast met Trevor's blauwachtig-zilveren ogen. Ze kon nog steeds de pijn in hen zien en het maakte haar hart ongemakkelijk slaan. Ze haat hem helemaal niet. Trouwens, ze hield nog steeds van Trevor… maar niet zoals ze van Devon hield. Haar lippen scheidden om te proberen het uit te leggen, maar Devon sneed haar af.

"Waarom ben je hier gekomen? Heb je ons gevolgd?” Vroeg Devon. Hij vond het niet leuk dat Trevor de Envy naar voren bleef schuiven. Ze had haar keuze gemaakt en Trevor moest dat kleine feit leren verwerken voordat het hem pijn deed.

“Eigenlijk is hij hierheen gekomen om mij te zien,” zei Chad zo kalm als hij kon. Hij wendde zich tot zijn zus en nam haar hand in de zijne en trok zachtjes terwijl hij over haar schouder naar Devon keek. “Als je het niet erg vindt, wil ik graag een minuutje privé.”

Toen liet Devon haar gaan, Chad trok haar naar binnen en deed hem dicht. Hij moest zichzelf er eigenlijk van weerhouden om de deur te vergrendelen. Trouwens, na wat hij net op het erf had gezien, was het niet dat een grendelslot goed zou werken.

"Weet je zeker dat je hier niet nog een nacht zult blijven? Voor mijn gerustheid?” Smeekte hij, hoewel hij wist dat hij de controle over zijn leven een tijdje geleden was kwijtgeraakt.

Envy sloeg haar armen om haar broer en gaf hem een broodnodige knuffel en deed een stap achteruit om naar hem op te kijken: “Ik kan het niet. Je zag wat er gebeurde in de kerk vanavond. Iedereen is verward, dus Warren probeert om voor morgenvroeg een afspraak te maken.”

Ze wierp een blik op de deur toen een andere gedachte haar trof. "Trouwens, bij hen blijven is waarschijnlijk de veiligste plek om nu te zijn. Ik zal je trouwens bellen en vertellen hoe laat de bijeenkomst is en of het bij Maan Dans of Nacht Licht is. Ik wil dat je me een plezier doet. Breng Trevor en vlammend jongetje mee naar de vergadering, want als wat ik heb gehoord waar is… hebben we alle hulp nodig die we kunnen krijgen. "

“Vampiers?” Vroeg Chad opnieuw in de politiemodus, terwijl hij in zijn nek wreef waar de kleine fijne haren hadden besloten permanent te blijven staan.

Envy knikte, fronste en schudde toen haar hoofd: "De vampiers, ja, maar er is een demon los en… "

Chad stak zijn hand uit en greep haar bij de armen: “Een demon? Niemand heeft iets gezegd over demonen!”

Envy inhaleerde toen en knikte, in de hoop dat wat ze zou zeggen dat hij zich beter zou voelen: "Ja, een demon. Het goede nieuws is dat we twee engelen aan onze kant hebben.” Ze glimlachte zwak en hoopte dat hij niet flauwviel.

"Engelen?" Chad liet haar gaan en leunde zwaar tegen de muur: "Goede God."

“Precies,” knikte Envy terwijl ze toekeek terwijl hij met zijn vingers door zijn haar gleed alsof hij de drang voelde om het eruit te trekken. "Nu ga je met Trevor om. Kan je dat voor me doen? Breng hem en Zackary morgen mee naar de bijeenkomst.” Ze beet op haar onderlip en wilde geen andere scène maken. "En als tegenprestatie zal ik vanavond mijn spullen niet meenemen… als jij je er beter door voelt."

Chad knikte en glimlachte naar haar, ”Deal.”

Hij opende de deur om ze eruit te laten, maar beiden bleven staan en zagen Zackary tussen de twee mannen staan met een vlammende palm naar hen beiden gericht.

"Oh lieverd, we gaan weg," zei Envy en snelde de deur uit, greep Devon's hand toen ze naar zijn auto liepen.

Trevor begon te volgen, maar Zackary hield hem tegen "houd je vast, loverboy. We moeten eerst met de broer afrekenen.”

“Laten we naar binnen gaan en dan zal ik koffie zetten,” bood Chad aan, gevolgd met een dankbare zucht toen Trevor zich boos omdraaide en zijn huis binnenstormde als een man met een missie. Hij knikte terwijl Zackary Trevor volgde en deed toen de deur dicht en vroeg zich af waar hij in godsnaam in terecht was gekomen.

Toen het koffiezetapparaat klaar was, wendde Chad zich tot zijn twee gasten. Op dit moment had hij meer vragen dan antwoorden en dat hielp niets. "Nu, wat is dit over Envy die zegt dat er een demon op vrije voeten is? Ze zei ook dat Warren iedereen morgen bijeenroept voor een soort bijeenkomst over wat er vannacht is gebeurd en ze wil dat wij met z'n drieën erheen gaan."

Trevor kon de kleine glimlach die om zijn lippen speelde niet helpen. Dus Envy wilde hem erbij betrekken… wilde hem er dichtbij houden. Hij kon haar niet de schuld geven. In het tempo waarin Devon haar beschermde, kon ze zich niet zo veilig voelen. Wetende dat ze hem nodig had, verdween de meeste van zijn sluimerende woede naar de achtergrond.

“We hebben dat kleine feestje toch al verpest.” Hij wierp een blik op Zackary die de verklaring bevestigde. Hij glimlachte weer en besefte dat hij Envy binnen een paar uur weer zou zien. “Ik denk dat het tijd is om je te vertellen wat er aan de hand is.”

Hij kromp vanbinnen ineen hoe hij zijn positie gebruikte om dichter bij Envy te komen. Hij was zich ook goed bewust van hoe het eruit zou zien voor iedereen. Devon ging ervan uit dat hij opnieuw gebruik maakte van Envy, maar dat was ver van de waarheid. Aan de andere kant, hij stond erboven dat het gebruiken van haar broer om dichter bij haar te komen en zijn werk op hetzelfde moment te doen. Devon zou gewoon moeten leren dat alles geoorloofd was in liefde en oorlog… en moge de beste shapeshifter winnen.

“Ik ben één en al oor,” gromde Chad en sloeg zijn armen over zijn borst om de aandacht van Trevor te trekken van waar hij ook was. Hij had zichzelf nooit als paranormaal begaafd gezien, maar hij was op het moment aardig bezig met het lezen van Trevor.

"We weten niet veel over de demon, alleen dat hij daar al een aantal eeuwen vastzat. Het bestaan ervan dateert van vóór alles wat we hebben geregistreerd bij P.I.T. maar we zijn nog steeds op zoek naar aanwijzingen,” begon Zackary en hoopte dat Trevor erin zou springen.

“Dus je wist dat er een demon onder de begraafplaats was opgesloten voor wie weet hoe lang en je hebt er niets aan gedaan?” Vroeg Chad.

Trevor trok een wenkbrauw naar hem op: “Wat zou je ervan verwachten dat we eraan doen? Helpen om vrij te komen? Het zat daar vast en we weten niet eens hoe in godsnaam een gevallen en een vampier in staat waren om de betovering te verbreken.”

"Gevallene?" Vroeg Chad. “Bedoel je een van de engelen waarover Envy me heeft verteld?”

Zackary knikte, “Ja, we kennen ze al heel lang. We weten dat er anderen zijn, maar we kunnen ze nergens vinden, en blijkbaar wisten de twee gesneuvelden die in de stad woonden niet eens het bestaan van de ander in de grot, totdat iemand daarheen ging.”

"We hebben ook iemand die weet hoe om te gaan met demonen," bood Trevor aan. "Met een beetje geluk, zal ze in staat zijn om erachter te komen als we haar bellen."

“Het is nog niet te laat om je terug te trekken,” zei Zackary tegen Chad. "Zeg het gewoon en we zullen je geheugen wissen van alles wat er is gebeurd."

Chad fronste en begon koffie in te schenken voor hen drieën. Hij was zijn hele leven een agent geweest omdat hij een verschil wilde maken. Meer dan eens voelde hij echter dat hij niet genoeg deed. Er was altijd nog een drugsdealer, nog een moordenaar, nog een verkeersovertreding… het leek me soms niet de moeite waard. Maar wat Trevor en Zackary aan het doen waren, maakte een verschil… het soort verschil dat Chad altijd al had willen maken.

Hij nam een grote slok koffie en zette zijn kopje neer en knikte één keer. "Ik doe mee."

*****

Angelica besloot dat telefoons erger waren dan demonen toen haar om drie uur 's morgens begon te rinkelen. Toen ze naar de beller-ID keek, kneep ze haar ogen dicht en greep de hoorn. Ze nam op, duwde haar donkere haar uit de weg en legde het tegen haar oor.

“Tenzij de wereld uit elkaar valt, de zeeën rood zijn geworden, de zeven plagen van Egypte zijn teruggekeerd, of je gaat dood, er kan maar beter een verdomd goede verklaring zijn dat je me wakker maakt,” gromde ze.

"Ach, kom op Boo… is dat een manier om met je Zacky-beer te praten?"

Angelica hing op en liet haar hoofd achterover op het kussen vallen. Ze was net weer in slaap gevallen toen de telefoon opnieuw ging. Zonder naar de telefoon te kijken, nam ze weer op en sprak opnieuw.

"Ik krijg je wel te pakken, Zackary," mompelde ze. "Jij en je kleine hond ook."

"O my, Wizard of Oz flashbacks," hijgde Zackary en Angelica glimlachte heimelijk naar zijn capriolen, blij dat hij haar niet kon zien.

"Wat wil je?" Ze ging rechtop zitten en duwde haar haar uit haar gezicht.

“We hebben een heel smerige zaak gekregen, Misery genaamd,” bood Zachary aan.

Angelica klom uit bed en deed de lamp aan. "Hoe groot?"

“Niet zeker, maar ik denk een niveau zeven.” Hij glimlachte naar de telefoon wetende dat dit haar aandacht wel zou trekken… en hij vond het gewoon leuk om Boo's aandacht te krijgen.

Angelica liep de woonkamer in en zette haar laptop aan. Ze typte een paar dingen in en keek bedenkelijk.

"Niveau zeven? Weet je het zeker?” Vroeg ze. Alles boven een niveau vijf was erg gevaarlijk en uiterst zeldzaam.

“Het is maar een gok,' antwoordde Zackary.” Het was in staat om een van onze twee gevallene te vangen die we hebben gevolgd en blijkbaar was er al een andere gevallene die daar al lang mee bezig was. Omdat ze als niveau zeven worden beschouwd, ga ik ervan uit dat alles dat krachtig genoeg is om iemand op te sluiten gelijk is.”

Angelica zocht in haar database. Meer dan driekwart ervan was illegaal verkregen uit de gewelven van het Vaticaan, maar niemand kon haar resultaten ontkennen. Het feit dat een level zeven demon ontdekt kon zijn in Los Angeles was meer dan voldoende reden om niet alleen haar wakker te maken, maar de rest van de P.I.T. bemanning ook.

Elke demon werd geplaatst in een klasse van één tot tien, waarbij niveau tien gelijk stond aan Satan zelf. Ze zou het vreselijk vinden om iemand tegen het lijf te lopen die genoeg magie bezat om een level zeven demon te verzegelen… je zou het donder van God nodig hebben om het te laten verdwijnen.

“Ik vind niets over een demon met de naam Misery in Los Angeles,” zei ze na een paar minuten. "Laat me mijn externe harde schijf aansluiten en die bestanden bekijken."

Ze hoorde Zackary met iemand op de achtergrond praten en bedacht dat het Trevor was totdat ze een andere stem hoorde die meedeed aan het gesprek.

"Met wie praat je?" Vroeg ze nieuwsgierig.

"Het nieuwste lid van ons team, Chad," antwoordde Zackary. "Hij is een plaatselijke politieman die een beetje te veel weet, dus we hebben hem ertoe aangezet de massa te beschermen, en met de massa bedoel ik de andere idioten waarmee hij werkt."

Angelica grijnsde: “Ze zijn waarschijnlijk slechter daarbuiten.”

“Niet veel,” zei Zackary.

"Oké," zei Angelica. "Ik heb het aangesloten, laten we even rondkijken en zien wat ik hier allemaal heb."

"Bedoel je dat je het niet weet?" Vroeg Zackary verbaasd.

Angelica zuchtte: “Je weet hoe ik ben. Ik zou mijn hoofd vergeten als die niet vast zat. Ik heb alleen de kans gehad om een fractie van dit ding te bekijken.”

"Ja, je hebt het in grote haast gedownload." Zei Zackary en zuchttein zichzelf. "Goede tijden, goede tijden."

Angelica betrad de harde schijf en typte een woord in haar zoekvraag en drukte op Enter.

“Ik neem aan dat je jezelf nog steeds niet gedraagt?” Vroeg Angelica terwijl ze op de bank leunde terwijl de computer zijn werk deed.

"Echt niet," lachte Zackary. "Je kunt me nergens mee naartoe nemen, weet je nog?"

Angelica huiverde toen ze zich een paar maanden geleden nog herinnerde toen ze naar een groot gala waren gegaan terwijl ze achter een vierjarige weerwolf aanliepen die verdwaald was en er niet erg blij mee was. Tegen het einde van de nacht was Zackary zijn broek kwijtgeraakt omdat de weerwolf tijdens de woedeaanval van een kind was getransformeerd en ze in flarden had gescheurd.

Het grappigste was dat Zackary niets had gezegd, z’n broek gewoon uitgedaan had en rondliep in zijn ondergoed en smokingjasje en hemd. Angelica kon niet uitmaken of ze in verlegenheid moest worden gebracht of dat ze in lachen moest uitbarsten. Toen ze zijn benen zag met de kniekousen en de nette schoenen, het aanzicht had haar bijna gedood toen een aantal jonge dames zich om hem heen drongen om te dansen.

Haar laptop piepte en ze ging kijken wat de zoekopdracht had gevonden.

"Vind je iets?" Vroeg Zackary.

Angelica opende een paar van de bestanden waarin het woord Misery zich bevond en begon te lezen. Haar sigaret gleed uit haar vingers terwijl ze las en landde op haar voet.

"Ouch, verdomme!" Vloekte ze en pakte haar sigaret weer op, en deed hem snel uit.

“Alles oké?” Zackary fronste bezorgd en stak een hand op toen Trevor wilde weten wat er aan de hand was.

Angelica las de informatie opnieuw voor de zekerheid voor. "Ik pak de volgende vlucht," vertelde ze hem voordat ze de telefoon van haar oor trok. Ze hing op na Zackary's vragen en keek weer naar het scherm. Het was niet wat ze had gelezen waardoor ze er zo zeker van was dat dit gevaarlijk was… het was dat de hoofdman van PIT haar op de één of andere manier net had buitengesloten.

Als Storm geheimen bewaarde… dan wilde ze weten waarom.