-27%Tajemnica dębowej korony
Tekst- Kategoria: proza dziecięca, książki dla dzieci
Rafał Kosik
Amelia i Kuba. Tajemnica dębowej korony
ISBN: 978-83-64384-63-9
Wydawca:
Powergraph
ul. Cegłowska 16/2
01-803 Warszawa
tel. 22 834 18 25
e-mail: powergraph@powergraph.pl www.powergraph.pl Copyright © 2016-2017 by Rafał Kosik Copyright © 2016-2017 by Powergraph Copyright © 2017 for the cover by Rafał Kosik Copyright © 2017 for the cover illustration by Jakub Grochola Copyright © 2017 for the illustrations by Jakub Grochola Wszelkie prawa zastrzeżone. All rights reserved. Redakcja: Kasia Sienkiewicz-Kosik Korekta: Maria Aleksandrow Skład i łamanie: Powergraph Projekt graficzny i okładka: Rafał Kosik Ilustracje na okładce i wewnątrz: Jakub Grochola Wyłączna dystrybucja: 
Firma Księgarska Olesiejuk Sp. z o.o. Sp.j. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. 22 721 30 00 / 11
Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer
Spis treści
Prolog
Rozdział 1
w którym rodziny Rytlów i Domeyków wybierają się na wycieczkę rowerową, Albert eksperymentuje z kurtką niewidką, no i wygląda na to, że na dębie rosną jabłka, i w dodatku nie jest to jedyna tajemnica, którą skrywa dębowa korona.
Rozdział 2
w którym Mi, jak to zwykle Mi, wpada na szalony pomysł, pani Kożuszek więzi Gomułkę, a nad dębem zbierają się chmury zagłady.
Rozdział 3
w którym Amelia przygotowuje katastrofę hamaka, a Albert, Emil i Kuba próbują ukryć katastrofę drona.
Rozdział 4
w którym Mi wybiera się na nielegalną wycieczkę do zoo, znajduje małpę i wywołuje największą drakę w historii ogrodu zoologicznego.
Rozdział 5
w którym Amelia kontynuuje poszukiwania hamaka, u Rytlów zamieszkuje małpa, a mieszkańcy boją się pijawek z puszczy amazońskiej.
Rozdział 6
w którym Kuba i Mi usiłują sprawić, aby rodzice nie zorientowali się, że mają nowego domownika, pies Imbir za sprawą niebieskiego sznurka demoluje mieszkanie, a Amelia odkrywa coś dziwnego na zdjęciu zrobionym przez… musicie przeczytać ten rozdział!
Rozdział 7
w którym dowiadujemy się, co Kuba znalazł w piwnicy, i poznajemy jego plan unieszkodliwienia drwali.
Rozdział 8
w którym obserwujemy, co dzieci z Oak Residence robią nocą, rano zaś wyruszają na wyprawę w zieloną gęstwinę i znajdują tam coś zupełnie nieoczekiwanego.
Rozdział 9
w którym mieszkańcy Oak Residence piknikują, Celebrytka daje koncert, drwale wcinają kiełbaski, a Amelia i Kuba zawieszają w końcu na drzewie hamak.
Epilog
Prolog
W środku nocy wszystkie okna apartamentowca zwanego Zamkiem były ciemne. Paliły się tylko niskie latarenki na dziedzińcu. Na jego środku rósł wielki i stary dąb, wyższy nawet od dachów Zamku. Gorące powietrze stało w miejscu, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Światło księżyca padało na nieruchome liście i było tak cicho, że można by usłyszeć lecącą muchę.
Jeden delikatny podmuch niemal niezauważalnie poruszył szczytem korony. Rozległo się ciche terkotanie, jak dźwięk małej nakręcanej zabawki. Albo groźnego zwierzęcia, które nie chce, żeby ktokolwiek się do niego zbliżał. Jedno było pewne – dźwięk dochodził z wnętrza dębowej korony.
Nikt tego nie słyszał, wszyscy spali. Zresztą terkotanie zaraz ucichło.
Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym
20% rabatu na kolejne zakupy na litres.pl z kodem RABAT20
Rozdział 1
w którym rodziny Rytlów i Domeyków wybierają się na wycieczkę rowerową, Albert eksperymentuje z kurtką niewidką, no i wygląda na to, że na dębie rosną jabłka, i w dodatku nie jest to jedyna tajemnica, którą skrywa dębowa korona.
Kończące się lato żegnało wszystkich ostatnim gorącym tchnieniem. Powietrze było ciepłe, ale jednocześnie suche, dzięki czemu dawało się wytrzymać ten upał.
Rodziny Rytlów i Domeyków wybrały się na wycieczkę rowerową za miasto. Nie była to wielka wyprawa, bo mieszkali prawie na granicy Warszawy. Jednak nie wszystkim pedałowanie szło równie dobrze. Pierwszy leśną ścieżką jechał pan Rytel, w lustrzanych okularach, takich, jakie noszą piloci myśliwców. Za nim podążał jego syn, jedenastoletni Kuba. Blond włosy wysuwały się spod kasku i powiewały w pędzie, a Kuba co chwila hamował, żeby testować nowe hamulce tarczowe. Męczył się przez to bardziej, ale i tak razem z ojcem zostawiali resztę wycieczki daleko w tyle. Dobre pięćdziesiąt metrów za nimi zawzięcie pedałowała Mi, sześcioletnia siostra Kuby. Przez otwór wycięty na górze kasku wystawała kitka kasztanowych włosów. Mi już poczerwieniała na twarzy z wysiłku, ale za nic nie przyznałaby się, że nie ma siły. Kawałek za nią próbowała nadążać mama.
— Możemy zwolnić?! — krzyknęła, ale było za daleko, by mąż ją usłyszał. Zatrzymała się więc i oznajmiła — o nie, robimy postój. To niezdrowe.
Była lekarzem, a jeśli lekarz mówi, że coś jest niezdrowe, to pewnie ma rację.
— I bardzo dobrze. — Mi również się zatrzymała. — Tam i tak nie ma nic ciekawego.
Pan Domeyko, tata Amelii i Alberta, stanął kawałek dalej i udawał, że ogląda panoramę polany. Tak naprawdę próbował wyrównać oddech, co nie szło mu najlepiej. Efektem wielu lat pracy przed komputerem był spory brzuszek i brak kondycji.
— Musimy trochę zwolnić, bo Imbir nie nadąża — wyjaśnił.
Imbir był małym białym psem rasy West Highland White Terrier należącym do rodziny Domeyków. Chociaż Imbir, gdyby potrafił mówić, zapewne by powiedział, że to rodzina Domeyków należy do niego.
Pani Domeyko zatrzymała się, zeskoczyła z roweru i z ulgą usiadła wprost na trawie. W przeciwieństwie do męża, nawet nie próbowała ukrywać, jak bardzo jest zmachana.
Amelia spokojnie dojechała na końcu, bez pośpiechu oparła rower na podpórce, rozłożyła w cieniu przewróconego drzewa mały koc i usiadła. Nie narzekała, tylko wyjęła szkicownik. W zasięgu wzroku była mała polanka i młody las. Nic niezwykłego, ale można by to narysować.
Kuba z tatą wrócili, bo zauważyli, że reszta za nimi nie jedzie.
— Cóż to za awaria? — zapytał z uśmiechem pan Rytel. — Wyładowały wam się akumulatory?
— To nie może tak wyglądać — oświadczyła pani Rytel, nawet nie wstając. — Miała być miła wycieczka, a jest jakiś wyścig.
— Gdzie tam! Wolno jechaliśmy.
— Czasem warto się zatrzymać — wysapał między głębokimi oddechami pan Domeyko. — Zatrzymać i popodziwiać widoki.
Pan Rytel powiódł wzrokiem dookoła i przez grzeczność pokiwał głową.
— Zatem piknik. — Puścił rower, a ten się po prostu przewrócił. — Ma ktoś koc?
Pani Rytel miała. Wyjęła go z koszyka i rozłożyła wprawnym ruchem obok kocyka Amelii. Następnie wyjęła spray na komary.
— Nie ma komarów — zauważyła Mi.
— Ale mogą być kleszcze1. Kogo popsikać?
— Niech ci będzie. — Mi wysunęła ramiona. — Jak masz tę przysięgę Hipokryta, to się pewnie znasz.
— Hipokratesa2 — poprawiła ją mama.
Mi zmarszczyła brwi. Wyjęła z niebieskiej torebuni zeszyt z napisem „Bardzo Trudne Słowa” i przeprawiła w nim słowo „Hipokryt” na „Hipokrates”.
Mniej lub bardziej chętnie wszyscy się nadstawili do spryskania. Każdy miał inny pomysł na piknikowanie. Pan Rytel urwał źdźbło trawy, wetknął je do ust i położył się na wznak. Podłożył dłonie pod głowę. Na kocu było miejsce, ale zapewne tata Kuby i Mi chciał mieć bliższy kontakt z naturą. Przez lustrzane okulary nie było widać, czy drzemie, czy ogląda nieliczne obłoki na niebie.
— Dziś była ostatnia szansa na taką wyprawę. — Pan Domeyko otworzył pudełko z kanapkami. — Zaraz zaczną się prawdziwe upały.
Pani Domeyko wyjęła z torby plik kartek. Była redaktorem, czyli poprawiała błędy w książkach, zanim te trafią do druku.
— Zabrałaś pracę na piknik? — zdziwił się jej mąż.
— Ze dwie–trzy strony zrobię — odparła. — Miłość ponad wszystko. Potworna chała.
— Czyli będę miała co czytać — ucieszyła się mama Kuby. — Wiem, że to nie jest dobra literatura, ale jak jestem wykończona po dyżurze, uwielbiam czytać takie chały.
— Czyli dzięki tobie mam pracę — podsumowała pani Domeyko.
Mi usiadła w cieniu i z niebieskiej torebuni wyjęła tablet. Zaczęła grać w Hop i łup. Gra polegała na wspinaniu się na drzewa i skakaniu z gałęzi na gałąź. Cała sztuka była w tym, żeby nie spaść, bo wtedy trzeba zaczynać od początku.
Kuba usiadł obok Amelii.
— Nudno trochę — stwierdził.
— Wcale nie.
— Wolałbym jechać dalej. Nigdy tam nie byliśmy.
— Gorąco jest.
— E, bez przesady… — Kuba popatrzył, co rysuje Amelia. — Po co rysować drzewa w lesie? Wszystkie są takie same.
— Ciekawsze do rysowania są góry. — Dziewczyna wzruszyła ramionami. — Albo morze. Ale mam tylko drzewa w lesie.
— Bardzo łatwo jest narysować morze. Bierzesz kartkę, linijkę i rysujesz poziomą kreskę.
Amelia uśmiechnęła się.
— Oho! — Pan Rytel wstał i podszedł do przewróconego drzewa. — Ktoś tu zaraz zleci.
Po pniu, trzy metry nad ziemią, maszerowała Mi. Rękoma łapała równowagę i było to coraz trudniejsze, w miarę jak pień się zwężał.
— Dziecko drogie! — Mama Mi zerwała się z koca. — Złaź natychmiast.
— Nie panikuj, matka. — Mi zawróciła i ruszyła w dół. A dokładniej to zamierzała zawrócić i ruszyć w dół. Zamiast tego noga zsunęła jej się z pnia i już nic nie dało się zrobić. Mi zdążyła tylko powiedzieć — oooj…! — i poleciała w dół.
Tata złapał ją w locie, podrzucił i złapał ponownie. Dziewczynka chichotała, zupełnie nieprzejęta pobladłą na twarzy mamą. Tata połaskotał jeszcze Mi i postawił ją na ziemi.
Kuba obrzucił siostrę zdegustowanym spojrzeniem i odwrócił się do Amelii.
— Czemu Albert nie pojechał z nami?
— Nie lubi jeździć na rowerze, w ogóle nie przepada za sportem.
* * *
Albert był młodszym o rok bratem Amelii i rzeczywiście nie przepadał za sportem. Jednak nie pojechał na wycieczkę z innego powodu. Rodziny Domeyków i Rytlów mieszkały w Zamku. Mieszkał tam również profesor Koprowicz, ekscentryczny3 naukowiec. Albert nigdy nie nazwałby jego eksperymentów nudnymi. Wręcz przeciwnie, uważał je za bardzo ciekawe. Szczególnie odkąd Profesor zgodził się, by Albert mu w tych eksperymentach pomagał.
Albert wjechał windą na ostatnie piętro piątej klatki i stanął przed drzwiami Profesora. Nie były to standardowe drzwi, jak w innych mieszkaniach. Wykonano je z grubej blachy, a dostępu do mieszkania broniły trzy zamki i dodatkowo zamek kodowy z klawiaturą. Albert podejrzewał, że zabezpieczeń jest nawet więcej, tylko są tajne. Tajne były również niektóre badania prowadzone przez Profesora.
Chłopiec spojrzał w jedną z kamer, rozmieszczonych w korytarzu, i nacisnął dzwonek. Po chwili szczęknęły zamki i drzwi otworzyły się. Stanął w nich Emil, jedenastoletni wnuk Profesora, chudy, wysoki, i z niestarannie uczesanymi czarnymi włosami.
— Zaraz zaczynamy — powiedział.
Albert tylko skinął głową i wszedł do środka.
Gdy Profesor wprowadził się do Zamku, przeznaczył największy pokój na laboratorium. Jednak bardzo szybko laboratorium rozrosło się i teraz zajmowało większą część dwupoziomowego mieszkania. Wzdłuż ścian biegły dodatkowe przewody i rury. Z sufitu zwieszały się wiązki kabli, spomiędzy których wystawały jakieś czujniki i zaczepy. Obok drzwi, w miejscu, gdzie w zwykłych mieszkaniach są wieszaki na ubrania, tu zamontowano kilka ekranów wyświetlających obraz z korytarza i innych części domu.
Minęli kuchnię, w której zamiast sprzętów kuchennych zainstalowano podejrzane zbiorniki, oplecione dziesiątkami kabli. Coś tam syczało, coś tykało, z czegoś wydobywała się para. W salonie stała kanapa i telewizor, a ściany były szczelnie zastawione wielkimi regałami z tysiącami książek, przeważnie naukowych. Większą część przestrzeni zajmowała konstrukcja podtrzymująca kolejne przewody, transformatory i urządzenia, których przeznaczenia Albert jeszcze nie poznał. Na samym środku sufitu widniała wybita niedawno spora dziura, przez którą przewody przechodziły wyżej.
Albert zastanawiał się, czy administrator budynku wie o tej dziurze. Bo że projektant budynku o niej nie wie, to było jasne – Zamek zaprojektował tata Alberta.
Po schodach weszli na górny poziom mieszkania. Tu ściany opadały pod kątem, bo tak naprawdę stanowiły już dach Zamku. Na podłodze leżała plątanina kabli, a dziwnego sprzętu było tu jeszcze więcej. Przy dużym stole roboczym pracował sam Profesor Koprowicz – bardzo wysoki i bardzo chudy siedemdziesięciolatek. Gdy sięgał do przełączników na zwisającej z sufitu konsoli, siwe włosy powiewały mu w nieładzie. Mocno się garbił, pochylając się nad maszyną leżącą na stole.
Albert przypatrywał mu się z nabożnym przejęciem, aż Profesor wreszcie go zauważył.
— Jesteś punktualny — powiedział swoim niskim, gardłowym głosem. — Doskonale. Pomóż Emilowi założyć ekrany kamuflażu.
Na stole, na czterech nóżkach stał dron, czyli niewielki pojazd latający. Z korpusu wystawały cztery ramiona ze śmigłami, a pod spodem podwieszone były kamery i aparatura pomiarowa. Sam kadłub drona był niewielki, ale ramiona wystawały na pół metra w każdą stronę. Wyglądał bardzo profesjonalnie.
— Potrzymaj z tej strony. — Emil położył na stole coś, co przypominało szarosrebrną kurtkę dziecięcą wykonaną ze sztywnego, szeleszczącego materiału. Powierzchnia błyszczała metalicznie.
Albert przyjrzał jej się. Z pewnością nie była to kurtka, a na pewno nie kurtka dla ludzkiego dziecka. Miała cztery zapinane na suwaki rękawy i otwór na głowę z elastycznym kołnierzem. Brakowało za to otworu na dolną część ciała.
— Co to jest? — zapytał Albert.
— Wygląda jak z horroru, co? — Emil rozpiął wszystkie suwaki i wyciągnął ze środka wiązkę cienkich przewodów. — Ubranko dla czterorękiego dziecka bez nóg. Może się przyśnić.
— Może — przytaknął Albert, ani trochę nie wystraszony.
— To ekran LCD, jak w telefonie albo komputerze. Tylko jest elastyczny, można go zginać.
Albert zważył w dłoni „kurtkę”.
— Za ciężka — ocenił. — Dron z tym nie poleci.
— Zobaczymy. Złap z drugiej strony.
Nałożyli „kurtkę” na drona. Cztery rękawy zasłoniły ramiona, na których zamocowano śmigła, a „kołnierz” otoczył wszystkie czujniki i kamery.
— To kurtka niewidka. — Emil wpiął kabelki w gniazdo od spodu drona. — Zaraz zobaczysz. A raczej… jeśli działa, to nie zobaczysz!
— Nie poleci — upierał się Albert.
— Poleci. — Emil zapiął ostatni suwak. Teraz dron był niemal w całości pokryty srebrnym materiałem.
— Zaczynamy. — Profesor przesunął dźwignię na ścianie.
Fragment pochyłego sufitu nad ich głowami uniósł się i zaczął się przesuwać w bok, ukazując błękitne niebo. Do środka wpłynęło ciepłe powietrze.
— Czy administrator budynku o tym wie? — zapytał Albert.
— Mam nadzieję, że nie. — Profesor podał zdalne sterowanie Emilowi.
Albert przywołał w pamięci regulamin Zamku. Nie było tam ani słowa o zakazie zamieniania poddasza w hangar dla dronów. A zatem jeśli regulamin tego nie zabraniał, to wszystko w porządku.
Emil przełączył coś na pilocie zdalnego sterowania i śmigła drona zaczęły się obracać. Maszyna uniosła się nad blat, podmuchem rozrzucając wokół drobne śmieci.
— Włącz kamuflaż — polecił Profesor.
Emil nacisnął przycisk, a dron… zniknął. Nie całkiem zniknął, ale stał się niemal niewidoczny.
— Kamery filmują obraz za dronem — wyjaśnił Emil — a ekran kamuflażu, czyli kurtka niewidka, wyświetla ten obraz z przodu. I drona nie widać.
Rzeczywiście, wyraźnie widać było tylko śmigła, nóżki i czujniki pod spodem. Reszta drona, przykryta kurtką niewidką, wyglądała, jakby w powietrzu unosiła się bryła czystego lodu albo szkło. Obraz był zniekształcony, ale z większej odległości zapewne nikt by drona nie zauważył.
— Wyżej — polecił Profesor. — Wyleć ponad dach.
— Nie chce się unieść. — Emil poruszał joystickami na pilocie zdalnego sterowania. — Chyba jest za ciężki.
Mimo najszczerszych chęci Emila, dron zamiast się wznosić, wolno opadł na stół. Śmigła zatrzymały się.
— Mówiłem, że nie poleci — podsumował Albert.
* * *
Wycieczka rowerowa wjechała na podwórko Zamku w pełnym składzie. Nie wszyscy byli równie zadowoleni. Rodzice Amelii i Alberta od razu powlekli się do domu, odpocząć. Tata Kuby i Mi po krótkim zastanowieniu stwierdził, że ani trochę się nie zmęczył i najchętniej przejechałby się jeszcze po okolicy. Mama ruszyła prosto do mieszkania. Rzuciła do dzieci:
— Za kwadrans obiad. — Po czym dodała ciszej — jeśli wystarczy mi siły, żeby go przygotować…
— Mogę zrobić kiełbaski na grillu — zaoferował tata.
— Misiu, jest za gorąco na grilla.
Dzieci natomiast oparły rowery o ławkę i wspięły się na mały pagórek u stóp wielkiego dębu. Dąb miał sto lat, a może nawet dwieście, i pamiętał czasy, gdy w tym miejscu rósł tylko las. Potem większość drzew wycięto, by stworzyć dzielnicę willową. Całkiem niedawno wycięto resztę drzew, by zrobić miejsce pod nowe apartamentowce, takie jak Zamek. Jednak Zamek był szczególnym apartamentowcem, gdyż tacie Amelii i Alberta, który go zaprojektował, udało się uratować dąb. Budynek otaczał wielkie drzewo ze wszystkich stron, dzięki czemu podwórko wyglądało jak dziedziniec starego zamku.
Dzieci wskoczyły na najniższy konar dębu, który idealnie nadawał się na ławkę.
— Wyrąbista wycieczka — stwierdził Kuba. — Tylko zdecydowanie za krótka.
— Nie no, w sam raz — zaprzeczyła Amelia, przeglądając szkice lasu, które dziś zrobiła. Pokręciła głową z dezaprobatą, nie była z nich zadowolona. Uważała, że nie ma w nich nic ciekawego.
— Wycieczka była za krótka — oświadczyła Mi, choć padała ze zmęczenia. Od pedałowania bolały ją nogi, a od siedzenia na twardym siodełku – pupa.
— Jak się trochę ochłodzi, musimy sprawdzić, co jest dalej — powiedział Kuba. — Zrobimy wyprawę bez rodziców.
— Nie zgodzą się, żebyśmy sami pojechali do lasu — zauważyła Amelia.
— Dlatego im nie powiemy.
Do drzewa podszedł Albert. Wspiął się na pagórek i bez słowa usiadł na gałęzi.
— Żałuj, że nie pojechałeś — rzuciła Mi. — Było wyrąbiście. Ani trochę się nie zmęczyłam.
— Wycieczki rowerowe nie są ciekawe — odparł obojętnym głosem Albert. — Niczego nie można się nauczyć.
— Ale ty jesteś nudny. — Mi wywróciła oczami. — A co niby jest ciekawe?
— Eksperyment Profesora był ciekawy. Tylko szkoda, że się nie udał. Próbowałem przekonać Profesora i Emila, żeby najpierw wszystko dokładnie policzyć.
— No, ty naprawdę jesteś nudny — prychnęła Mi. Po chwili zastanowienia jednak zapytała — jaki eksperyment?
— Test drona ubranego w kurtkę niewidkę.
— Kurtka niewidka? — zainteresowała się już na serio Mi. — I jak ją założę, to będę niewidzialna?
— Nie. Masz za mało rąk.
Mi spojrzała na swoje ręce i zmarszczyła brwi. Czasem zupełnie nie rozumiała, o czym mówi Albert, ale oczywiście nie zamierzała się do tego przyznawać.
W górze coś zaszeleściło i na trawnik spadło jabłko. Małe czerwone jabłko.
— Jabłko? — Mi zeskoczyła i podniosła owoc. Spojrzała w górę w koronę dębu. — Że jabłko z dębu?
— Ktoś je pewnie wyrzucił z okna — powiedział Kuba.
— Ogryzek, to jeszcze rozumiem. Ale jabłko? Może jest ich tam więcej?
— Na dębie nie mogą rosnąć jabłka — wyjaśnił Albert.
— Czemu nie? — Mi wróciła na gałąź. — Skoro gruszki mogą rosnąć na wierzbie, to czemu jabłka nie mogłyby rosnąć na dębie4?
Ugryzła jabłko i lekko się skrzywiła.
— Te dębowe jabłka są kwaśne — stwierdziła.
— Nie jedz tego — powiedział Kuba. — Strujesz się.
Uwaga brata podziałała odwrotnie. Mi ugryzła kolejny kęs, mimo że owoc nie smakował jej.
Z czwartej klatki wyszły trzy młode mamy w otoczeniu kilkuletnich brzdąców. Dzieciaki z wrzaskiem rzuciły się do piaskownicy. To zapewne te rodziny, które wprowadziły się do Zamku w zeszłym tygodniu.
— Trzeba ogrodzić nasze drzewo — stwierdziła ponuro Mi.
— Ono należy do wszystkich mieszkańców — zauważyła Amelia.
— Ale do nas bardziej.
Środkiem alejki nadeszła młoda ruda kotka.
— Gomułka! — Mi uśmiechnęła się, ale zaraz posmutniała. Miała uczulenie na sierść większości zwierząt, więc nawet nie mogła jej pogłaskać.
Kotka tymczasem leniwie skręciła na trawnik i wolnym krokiem zbliżyła się do dębu.
— Gomułka! — rozległo się gdzieś z boku. — Gdzie ty się podziewasz?!
To była pani Kożuszek, siedemdziesięcioletnia sąsiadka w nieodłącznym moherowym berecie. Kotka na dźwięk jej głosu przyspieszyła i wskoczyła na gałąź, na której wszyscy siedzieli.
— Zaraz się o coś przyczepi — mruknął pod nosem Kuba.
— Czemu jesteś taki niemiły? — zdziwiła się Amelia.
Staruszka energicznym krokiem przeszła na środek podwórka i rozejrzała się.
— Gomułka! — Zauważyła kotkę. — Wracaj, bo się zgubisz.
Kotka ani myślała posłuchać. Podbiegła do pnia i zaczęła się wspinać po chropowatej korze.
— Gdzie ty włazisz, nieszczęsna? Spadniesz mi! — Kobieta podeszła do drzewa, zatrzymała się u podnóża pagórka i zadarła głowę. — No, bo nie dostaniesz obiadku.
Kotka miauknęła i wspięła się jeszcze wyżej.
— Zaraz spadniesz! — Pani Kożuszek załamała ręce.
— To kot — zauważył Kuba. — Nie spadnie.
— Zejdź, dam ci podwójną porcję wątróbki. — Staruszka zupełnie nie zwracała uwagi na dzieci. — Potrójną, niech ci będzie. Zaraz pójdę do sklepu. No już, złaź!
Kuba westchnął. Rozmowa z przyjaciółmi była niemożliwa, kiedy tuż obok pani Kożuszek prowadziła monolog z kotką, a kawałek dalej w piaskownicy hałasowały maluchy.
— Olaboga… Gomułka, Gomułeczka.
Kuba westchnął ponownie, wstał i sięgnął do wyższej gałęzi. Podskoczył, podciągnął się i znalazł się wyżej. Konary dębu były grube, a kora pełna głębokich szczelin, więc wspinaczka nie sprawiała Kubie trudności. Ledwie kilka metrów nad ziemią znalazł się w chłodnym cieniu. Było tu bardzo spokojnie, a liście całkowicie zasłaniały niebo. Jednak jedno spojrzenie w dół wystarczyło, by Kuba poczuł przyspieszone bicie serca. Wpatrzone w niego dzieci wydawały się teraz tak małe i odległe.
Kuba rozejrzał się w poszukiwaniu Gomułki. Kawałek ponad nim zza pnia wystawał rudy ogon. Chłopak wspiął się na następną gałąź. Kotka siedziała bokiem do niego i nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem.
— Kici… kici… — Wyciągnął dłoń.
Gomułka zignorowała zaczepkę. Oblizała sobie łapkę, wstała i płynnie zeskoczyła na niższą gałąź. A z niej, po pniu, majestatycznie zeszła na trawę.
— Ostrożnie! — krzyknęła pani Kożuszek. — Poślizgniesz się na trawce!
Kuba już miał schodzić, gdy w zagłębieniu między konarem a pniem zauważył coś, co nie pasowało do tego miejsca. To był mosiężny samochodzik. Dotknął go z niedowierzaniem, wziął go w dwa palce i starł patynę5. Błysnął metal przypominający ciemne złoto.
Skąd samochodzik tak wysoko na drzewie?
Kuba zadarł głowę. W cieniu, kilka metrów wyżej, majaczyło coś, co na pewno nie było gałęzią. Tak regularny kształt musiał być dziełem człowieka. Pierwszą rzeczą, o której pomyślał, było wspięcie się tam. W miejscu, gdzie stał, brakowało jednak czegokolwiek, czego można by się złapać. Kuba wpatrywał się w górę, w zielony gąszcz, ale nie mógł dostrzec żadnych szczegółów. Ruchome cienie tysięcy liści sprawiały, że wszystko wydawało się nieoczywiste.
Delikatny podmuch wiatru poruszył gałęziami. Z góry dobiegło ciche terkotanie, choć Kuba nie był pewien, czy to nie złudzenie.
— Krowy tam jeszcze szukasz? — dobiegł z dołu głos Mi.
— Idę już, idę. — Kuba zaczął schodzić.
To zawsze jest trudniejsze od wchodzenia, ale po chwili już siedział na gałęzi obok reszty towarzystwa i otrzepywał dłonie.
— Odważny jesteś. — Amelia spojrzała na niego z uznaniem.
— Nawet nie podziękowała. — Kuba wskazał odchodzącą staruszkę.
— Nic dziwnego, jak się w taki upał nosi czapkę — zaczęła Mi — to się mózg przegrzewa. I co, jest tam coś ciekawego?
To ostatnie nie dotyczyło oczywiście mózgu, lecz drzewa. Mi wstała i spojrzała w górę.
— Nawet o tym nie myśl. — Kuba dyskretnie schował samochodzik do kieszeni. — Tu nie ma taty, żeby cię złapał.
Znał ją dobrze i wiedział, że siostra bardzo szybko przechodzi od pomysłów do czynów. Szczerze mówiąc, równie często robi coś nawet bez żadnego pomysłu.
Mi usiadła, pochmurna.
Z szóstej klatki wyszły następne dwie mamy z małymi dziećmi. Spacerowym krokiem zbliżyły się do placu zabaw. Kolejni nowi mieszkańcy Zamku, których nikt jeszcze nie znał.
Maluchy chciały wejść do piaskownicy, ale było tam już za ciasno.
— Uhu… — Mi rozsiadła się wygodniej. — Szykuje się zadyma. Pójdą w ruch łopatki i kubełki.
Po krótkiej wymianie zdań między mamami, zgodnie z przewidywaniami Mi, jeden maluch trzasnął drugiego łopatką. Rozległ się płacz.
— Szkoda, że nie wprowadza się nikt w naszym wieku — westchnęła Amelia. — Dlaczego Emil nie wyszedł?
— Poprawia z Profesorem drona — odparł Albert. — Jest za ciężki.
— Profesor czy Emil? — zainteresowała się Mi.
— Dron — wyjaśnił Albert. — Mówiłem im, wystarczyło policzyć.
— Profesor jest jego dziadkiem — zastanowiła się Amelia. — Dlaczego on mieszka z dziadkiem?
— No właśnie — podjęła Mi. — Normalni ludzie mieszkają z rodzicami.
— Zapytajcie go — powiedział Kuba.
Mi rozważała to chwilę, jednak szybko jej się znudziło. Postanowiła, że zapyta Emila przy okazji.
Płacz poszkodowanego malucha nie ustawał, a brzdące na placu zabaw zachowywały się coraz głośniej. Nowo przybyłe bardzo chciały wejść do piaskownicy, a te, które już w niej były, ani myślały ustąpić miejsca. Mi nie wytrzymała:
— Co za dzieci, tak się drą, że nie można kulturalnie rozmawiać.
— Sama jesteś niewiele starsza — zauważył Kuba.
— W ich wieku nie byłam takim bezmózgiem.
— Byłaś. — Kuba spojrzał na zegarek. — Jesteś — dodał i zeskoczył z gałęzi. — I wiem, kim będziesz w wieku siedemdziesięciu lat. Będziesz narzekającą na wszystko panią Kożuszek.
* * *
— Jak mogłaś być taka nieodpowiedzialna? — narzekała pani Kożuszek. — A gdybyś spadła? A gdybyś złamała łapkę?
Gomułka nie była zainteresowana rozmową. Za to fascynowała ją wątróbka, którą kroiła staruszka. Kotka jednym susem wskoczyła na blat kuchenny. Zapewne po to, by sprawdzić, jak idzie krojenie i czy pani Kożuszek nie podjada ukradkiem smakołyku.
— Nie wolno ci tu wchodzić, Gomułka — skarciła ją kobieta, co na puchatym rudzielcu nie zrobiło najmniejszego wrażenia. — No, no, no! — Pogroziła jej palcem. — Po tym wybryku nie powinnaś dostać obiadku.
Nałożyła do miseczki sporą porcję wątróbki i postawiła na ziemi. Było jej o wiele za dużo jak na potrzeby podopiecznej.
Gomułka przymierzyła się do zeskoczenia na podłogę.
— Oj, co to, to nie! To zbyt niebezpieczne. — Pani Kożuszek wzięła kotkę na ręce, żeby ją zestawić, ale w połowie ruchu pomyślała o czym innym. Podeszła do okna. — No właśnie, po co to tutaj w ogóle stoi?
Gomułka tęsknie wyciągała łepek w stronę upragnionego obiadu. Pani jednak trzymała ją mocno i odruchowo głaskała.
— No po co? — zapytała ponownie, patrząc z obrzydzeniem na dąb. — Po co komu takie wielkie drzewo? Malutki koteczek może z niego spaść. Prawda, Gomułeczko?
Kotka miała za nic rozważania swojej pani. Wabiona aromatem wątróbki, wierciła się coraz mocniej w jej objęciach.
— Drzewa są niebezpieczne. Mówię ci, Gomułka, powinno się je wszystkie wyciąć.
Gomułka wysunęła pazurki, przygotowując się do bardziej zdecydowanej próby wyswobodzenia się. Nie było to konieczne, bo pani Kożuszek westchnęła i wreszcie postawiła ją na ziemi. Kotka otrzepała się, przeciągnęła i od niechcenia, jakby wcale jej nie zależało, podeszła do miski. Obwąchała wątróbkę i łaskawie zaczęła jeść.
