O autorze
Michaił Bułhakow – radziecki pisarz, dramaturg, reżyser teatralny i aktor, członek Wszechrosyjskiego Związku Pisarzy.
Michaił Afanasiewicz Bułhakow urodził się 15 maja 1891 roku w Kijowie w rodzinie docenta (później – profesora) Kijowskiej Akademii Duchownej i nauczycielki progimnazjum kobiet. Oprócz niego w rodzinie było jeszcze sześcioro dzieci.
W 1909 roku Michaił Bułhakow ukończył pierwsze gimnazjum w Kijowie i, dążąc do dobrobytu finansowego, złożył dokumenty na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Kijowskiego. Na zdobycie zawodu Bułhakow spędził siedem lat, mając zwolnienie z powodu niewydolności nerek. Później próbował dostać pracę jako lekarz wojskowy w marynarce wojennej, ale został odrzucony. W dniu 31 października 1916 roku Michaił Bułhakow trzymał w rękach czerwony dyplom lekarza.
Kiedy wybuchła I wojna światowa, Michaił przez kilka miesięcy pracował jako lekarz w strefie frontowej. Następnie był lekarzem wojskowym w Kamieńcu Podolskim podczas przełomu Brusiłowskiego, a później – w Czerniowcach. Następnie skierowano go do pracy we wsi Nikolskoje w guberni Smoleńskiej, stamtąd do Wiaźmy.
W 1917 roku Bułhakow zaczął używać morfiny, aby złagodzić reakcje alergiczne na lek przeciw błonicy, a po długim czasie nie mógł go porzucić. Wiosną 1918 roku Michaił wrócił do kraju i został prywatnym lekarzem wenerologiem.
Podczas wojny domowej Bułhakow pracował jako ochotnik w oddziałach oficerskich dla obrony Kijowa przed wojskami Dyrektorji, jako lekarz wojskowy w armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, lekarz Czerwonego Krzyża i 3. Terskiego Pułku Kozackiego.
Michaił Bułhakow w literaturze
Na początku roku 1920 Bułhakow zachorował na tyfus i zmuszony wyjechał do Władykaukazu, gdzie zaczął próbować dramaturgii. W dniu 1 lutego 1921 roku napisał do kuzyna: «Spóźniłem się o cztery lata z tym, co powinienem był zacząć robić dawno temu – pisać».
W 1921 roku Michaił Bułhakow przeniósł się do stolicy na stałe i zaczął współpracować jako felietonista z gazetami «Gudok», «Raboczij» i czasopismami «Pracownik medyczny» («Medicynskij rabotnik»}, «Rosja», «Odrodzenie» («Wozrożdenje») i «Czerwony dziennik dla wszystkich» (Krasnyj żurnał dla wsech").
Od października 1926 roku w Moskiewskim Teatrze Artystycznym z wielkim sukcesem trwała jego inscenizacja «Dni Turbinów» («Dni Turbinych»), którą docenił nawet Józef Stalin, mimo że uważał ją za antyradziecką. Na pisarza lała się fala krytyki, a on nadal tworzył. W tym samym roku w Teatrze im. Wachtangowa odbyła się premiera sztuki «Mieszkanie Zojki» («Zojkina kwartira»). W 1928 roku powstała inscenizacja «Bagriany ostrów».
Na początku wszystko szło świetnie, ale w 1930 roku pisanie dla pisarza stało się bardzo trudne, prawie niemożliwe: przestano go drukować, sztuki zostały usunięte z repertuaru teatrów. Następnie Bułhakow wysłał list do rządu ZSRR z prośbą o ustalenie jego losu: albo pozwolić mu na emigrację, albo dać mu możliwość pracy w Moskiewskim Teatrze Artystycznym.
W dniu 18 kwietnia 1930 roku otrzymał telefon od Stalina i zalecił wizytę w teatrze. W ten sposób Bułhakow otrzymał pracę reżysera w Centralnym Teatrze Młodzieży Robotniczej, następnie do 1936 roku pracował w Moskiewskim Teatrze Artystycznym jako asystent reżysera. W 1935 roku sam grał Sędziego w spektaklu «Pickwick Club» Dickensa. Doświadczenie w pracy w Moskiewskim Teatrze Artystycznym znalazło odzwierciedlenie w «Notatkach zmarłego». Później Bułhakow pracował jako libretta i tłumacz w Teatrze Bolszoj.
Michaił Bułhakow: choroba
W 1939 roku pisarz zaczął tracić wzrok, co było spowodowane nadciśnieniową nefrosklerozą. Bułhakow ponownie zaczął używać morfiny i zaczął dyktować swojej żonie ostatnią wersję powieści «Mistrz i Małgorzata».
Od lutego 1940 roku przyjaciele i rodzina stale dyżurowali przy łóżku twórcy. Zmarł 10 marca, miał czterdzieści dziewięć lat. Michaił Bułhakow został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. Pisarz zmarł wcześnie, ale pozostawił ogromny ślad w literaturze. Wśród znanych dzieł Michaiła Bułhakowa są następujące książki:
[ul]"Psie serce";
"Zapiski młodego lekarza";
"Powieść teatralna";
"Biała gwardia";
"Fatalne jaja";
"Diaboliada";
"Iwan Wasiljewicz";
"Mistrz i Małgorzata".
